55

Manon liet haar laarzen staan. Ze trok de deur naar zich toe en liep naar buiten. Ze stapte in haar ski’s, plantte de punten van haar stokken in de sneeuw en zette af. Omdat het hier langzaam naar beneden liep, kon ze weinig snelheid maken.

De skischoenen pasten, waarmee alles was gezegd. Het waren stugge schoenen, niet te vergelijken met haar eigen paar. Hetzelfde gold voor de ski’s. Afgeleefde latten die te lang geleden voor het laatst door een professional waren nagekeken. Zelfs met deze geringe snelheid voelde ze te veel weerstand van het materiaal dat door de sneeuw ploegde.

Ze koos ervoor om zo lang mogelijk achter het restaurant te blijven. De kwaliteit van de sneeuw was hier stukken minder dan in het dal. Toch dacht ze er zelfs niet over om haar weg via het dal te vervolgen. Het grote voordeel van deze route was dat ze vrijwel onzichtbaar bleef voor haar achtervolgers. Tenminste, als die in het dal waren. Maar omdat ze zich vanaf het moment dat haar mobiele telefoon was gaan piepen, niet meer om haar sporen had bekommerd, zouden ze haar nu ook makkelijk hebben kunnen volgen. Naast het restaurant lag een helling die niet onder een van de officiële routes viel. Af en toe namen jongeren deze afdaling, waarmee ze een flink stuk afsneden van blauwe piste 1. Omdat deze tussenweg enige bescherming bood en haar precies op het juiste pad bracht, koos ze voor deze minder snelle route.

Toen ze bijna bij de helling was, zag ze vanuit haar ooghoek een zwarte schaduw razendsnel op zich afkomen. Ze reageerde door haar stokken in de sneeuw te planten en zo hard mogelijk af te zetten. De vuist van de man miste haar gezicht, maar zijn knokkels raakten haar achterhoofd. Het duizelde in haar hoofd. Met moeite wist ze een boom te ontwijken en ze raakte verder uit balans. Haar snelheid nam toe. Ze wankelde. Rechts houden!

Hevig wiebelend belandde ze op de piste. De mist werd opeens dikker en haar blikveld vernauwde zich. Alles werd grijs. Ze verloor het bewustzijn, zakte willoos door haar knieën en gleed een heel stuk door.

Op de helling boven haar zag Marek hoe ze na de tik wankel overeind bleef en uit zijn zicht verdween. Hij gaf Vojtech het bevel achter haar aan te gaan en liep zelf met Matej op een draf naar de houten schuur. Zelfs als het Manon lukte op de been te blijven hadden ze nog een kans, wist hij. Onder deze omstandigheden kwam het niet enkel op vaardigheden aan. Geluk speelde ook een rol. Wat hem betrof had Manon vanavond daarvan haar portie wel gehad. Nu was het zijn beurt.

Hij deed het licht in de houten keet aan. Heel even kwam het bij hem op om zijn oom Pavel te bellen. Hij had intussen ook bereik met zijn telefoon en zowel oom Pavel als Lukas stond waarschijnlijk op een verkeerd punt te posten. Hij wilde het echter zelf afmaken. Ze was van hem. Na deze lange achtervolging had hij het recht om haar te grazen te nemen. Daarmee zou hij het respect van zijn oom weer terugwinnen. Niet met een belletje dat ze onderweg was naar Schüttdorf. Wat hij trouwens eerst met zijn eigen ogen wilde zien. Er bestond altijd de mogelijkheid dat Manon hen weer op het verkeerde been zou zetten.

Nadat ze passende skischoenen en ski’s hadden gevonden, koos Marek met Matej in zijn kielzog voor dezelfde route als Manon. Hij was benieuwd of Vojtech haar alsnog te pakken had gekregen of dat deze achtervolging een vervolg kreeg.