10

Manon schuifelde langzaam naar de buitenste rand feestgangers. Het afgelopen halfuur had ze constant in het middelpunt van de belangstelling gestaan. Aandacht die in het begin leuk was geweest, maar nu op haar zenuwen begon te werken. Tenslotte was haar actie niet zo bijzonder geweest. Ze had een kind in nood geholpen, maar vond dat zelf niet zo heldhaftig.

‘Hallo, Manon... kampioen.’ Een instructeur in een rood jack gaf haar een schouderklopje en stak zijn duim op. Haar verhaal was als een lopend vuurtje over de piste gegaan en door het après-skivolk als het nieuwtje van de dag besproken.

Manon glimlachte gereserveerd en liet de drukte weer een meter achter haar. Ze keek verlangend naar een open plek verderop waar een groepje mensen in alle rust stond te praten. Weg van het hectische gedoe, geen complimenten meer die boven de keiharde muziek uit werden geschreeuwd. Ze was er even klaar mee.

Na haar reddingsactie had ze de instructeur voor zijn bezorgdheid bedankt. Terwijl de instructeur terug naar zijn klasje ging, was ze samen met het meisje terug naar boven gelopen. Een attente skiër had haar ski’s opgepakt. Tijdens die klim had ze voor de eerste keer met het kind gesproken. Ze heette Heather en kwam uit Manchester. Ze was zeven jaar en haar ouders maakten met z’n tweetjes skitochten. Heather zat in het klasje om goed te leren skiën, verklaarde ze aandoenlijk plechtig. Dan kon ze later met haar ouders mee op die leuke tochten. Terwijl zij lekker doorbabbelde, bereikten ze het punt waar de snowboarder de instructeur omver had geduwd.

Op de piste waren de gemoedelijke sfeer en de rust weer teruggekeerd. De kinderen van Heathers klasje stonden naast elkaar en leken even vrolijk als voor de merkwaardige gebeurtenis. De onfortuinlijke instructeur stond inmiddels rechtop en praatte druk met zijn handen bewegend tegen een aantal instructeurs. Waarschijnlijk had hij aan de val slechts een deuk in zijn imago overgehouden. Toen Manon en Heather opgemerkt werden, verschoof de aandacht meteen van de man naar hen.

Nadat ze de groep plechtig had beloofd de après-skitent onder aan de piste te bezoeken, lieten ze haar gaan. Ze had haar ski’s weer vastgeklikt en was aan de afdaling begonnen. Dat ultieme gevoel van vrijheid kon wat haar betrof niet snel genoeg door haar aderen stromen.

Maar het ging niet lekker. Ze skiede stroef, alsof de spanning in haar benen bleef zitten. Ze dacht er ook te veel bij na. Bij elke bocht hield ze bewust in en keek goed om zich heen. Voor iemand met haar niveau lag haar snelheid erg laag.

Ze besloot het voor gezien te houden en ging met de lift naar beneden. Daar zette ze haar ski’s weg en ging ze op zoek naar haar familie. Het was behoorlijk druk, dus het kon wel even duren voordat ze ze zou vinden. Bij de après-skitent was de polonaise al ingezet. Ze zuchtte diep en mengde zich in het feestgedruis. Beloofd was tenslotte beloofd.

‘Pap!’ Manon zag in de verte een glimp van haar vader. Door de ouderwetse muts waaraan een onmodieus pluchen balletje hing, herkende ze hem uit duizenden. Ze zwaaide wild met haar armen.

‘Fleur!’

Haar zus reageerde als eerste op haar geroep en zwaaide terug. Manon maakte hun duidelijk dat ze haar kant op moesten komen.

‘Hé, meissie,’ zei haar vader. ‘Wat ben jij vandaag vroeg. Werd het je soms te koud, daarboven?’

Manon haalde haar schouders op.

‘Zoiets. Ik was er ineens helemaal klaar mee.’

Fleur keek haar verbaasd aan.

Normaal gesproken was haar zus een van de echte diehards die de gondel voor de laatste keer van de dag naar de top bracht.

‘Wat een fantastische dag,’ sprak Marga euforisch. ‘Ik heb van elk moment genoten. Vanmorgen tijdens jouw les en vanmiddag toen ik die tips in de praktijk heb gebracht.’

Manon trok een scheef gezicht.

‘Nou ja, les, ma. Dat lesgeven van mij stelde helemaal niets voor. Dat je meer relaxed naar beneden bent gekomen is geheel je eigen verdienste.’

‘Niet zo bescheiden, joh. Voor de eerste maal in jaren heb ik...’ Ze onderbrak haar zin toen twee mannen en twee vrouwen vlak achter Manon gingen staan en hen zowel vriendelijk als vragend aankeken. Manon zag de reactie van haar moeder, draaide zich om en keek in de ogen van de blonde instructeur die na haar val als eerste ter plekke was geweest. Haar blik viel op het gestikte naamplaatje waarop in witte letters kurt stond. Daar had ze tijdens hun eerste ontmoeting helemaal niet op gelet.

Naast Kurt stond een jonge vrouw die eenzelfde jack droeg. Zij heette Kirsten. Ze grijnsde wat onbeholpen.

‘Mijn naam is Julia Sommers.’ De vrouw die schuin achter Kirsten stond, stapte naar voren en stak kordaat haar hand uit. Manon schudde deze.

‘En ik ben Jack, Julia’s man. Wij zijn de ouders van Heather.’ Ook hij gaf haar een warme hand.

Julia legde opeens haar beide handen op Manons schouder en trok haar naar zich toe. De omhelzing was stevig en voelde oprecht aan.

‘Wat jij hebt gedaan is geweldig, Manon,’ fluisterde Julia geëmotioneerd. ‘Daarvoor kunnen we je nooit genoeg bedanken.’ Jack deed een stapje naar voren en kneep Manon zachtjes in haar bovenarm. De Engelsman was behoorlijk van slag door het bijna-ongeluk dat zijn dochter was overkomen.

Manons familie volgde het tafereel met interesse en verbazing.

‘Vanmiddag raakte een meisje in paniek,’ beantwoordde Manon hun blik. Ik kon haar tegenhouden voordat ze van de zwarte piste gleed. Die instructeur zag het gebeuren en haar ouders bedanken me nu.’

Fleur knikte. ‘Ik versta prima Engels, maar het is me nu pas duidelijk,’ antwoordde ze met een vleugje scepsis.

Kurt reageerde intuïtief. Hoewel hij geen Nederlands sprak, kreeg hij sterk de indruk dat Manon haar aandeel in de reddingsactie verkleinde tegenover haar familie. Hij richtte zich tot Ton en Marga.

‘Is Manon uw dochter?’ vroeg hij in het Engels.

Ze knikten gelijktijdig.

‘Zij heeft vanmorgen een ongeluk weten te voorkomen. Daarmee heeft ze waarschijnlijk het leven van een meisje gered. Wat uw dochter deed was moedig en technisch zeer bekwaam. Er zijn maar weinig mensen die zo’n manoeuvre kunnen uitvoeren zonder daarbij brokken te maken. Uw dochter is een fantastisch goede skiër en een heldin.’

Dat Manon goed kon skiën wisten ze al, maar het heldinnenstuk moesten ze even verwerken. Uiteindelijk schudden ze trots de hand van Kurt.

Fleur stak haar duim op. ‘Morgen suis jij de helling af in een groen pak met daarop de gele S van Supergirl.’ Ze knipoogde naar Manon. ‘Ik ben trots op je, zus.’

Manon maakte een nonchalant gebaar. ‘Zo spectaculair was het nou ook weer niet.’ Het was haar een raadsel waarom iedereen lovend over haar actie sprak, maar niemand terugkwam op het belachelijke gedrag van die snowboarder. Ze had het voorval met eigen ogen gezien en het was overduidelijk dat er opzet in het spel was geweest. Het ging er bij haar gewoon niet in dat iemand met zoveel ervaring – en dat hij dat had kon iedereen meteen zien – zo’n beginnersfout maakte. En mocht dat wel het geval zijn, dan stopte je in elk geval om je excuses aan te bieden. Deze vent was er als een haas vandoor gegaan. Om de stemming niet te verpesten, want daar had ze toch al een handje van, zei ze niets. Toen ze naar het Engelse echtpaar keek, wist ze zeker dat ze er maar beter niets over kon zeggen. Die mensen waren al zo geschrokken en zouden vannacht vast niet goed slapen. Als die vent het maar niet weer in zijn hoofd haalde om zo over de piste te sjezen. Moest ze de instructeurs waarschuwen?

Ze glimlachte gemaakt verlegen en dacht gelijktijdig dat het achterlijk was dat geen enkele instructeur, voor zover zij wist, had gezegd dat het niet om zomaar een ongeluk ging. Misschien om geen paniek of oproer te zaaien? Of had ze het echt fout gezien?

Kirsten wilde ook nog wat zeggen. ‘Ten eerste wil ik mijn bewondering uitspreken voor jouw actie.’ Evenals Kurt sprak ze Engels met een Duitse tongval. Ze aarzelde, leek haar woorden nogmaals te overdenken, maar ging toch verder.

‘Ik geef sinds drie weken les bij SFun, de skischool waar Kurt ook werkt. Morgen heb ik een klasje met acht kinderen, onder wie drie Nederlanders. Omdat ik nog niet zoveel ervaring heb, regelt de school een back-up, iemand die assisteert. Ik hoorde net dat zij zich ziek heeft gemeld.’

Ze spreidde haar handen in een gebaar van overmacht. ‘Het is enorm druk, dus alle beschikbare instructeurs voor morgen zijn al ingedeeld. Ik sta er dus alleen voor. Ehm... Zou jij me morgen willen assisteren?’

Het verzoek overdonderde Manon. Ze zag hoe de twee instructeurs haar verwachtingsvol aankeken. Kinderklasje, assisteren, ik?

Voordat ze de kans kreeg te reageren, pakte haar moeder haar bovenarm en kneep er stevig in. Het enthousiasme straalde van haar gezicht.

‘Leuk, doen!’

Toen haar vader ook nog eens beamend knikte, realiseerde ze zich dat het niets eens zo’n gek idee was.