62

Met ruim honderd kilometer per uur kwamen ze op de tunnel afgestormd. Omdat er door een bocht geen overzicht was op de andere weghelft, was het op dit stuk verboden in te halen. De donkere Mercedes bleef vlak achter hen hangen en gaf af en toe een stoot met zijn voorbumper.

‘Daar komt ie weer,’ zei Manon. Haar vader reageerde direct door wat gas bij te geven, waardoor de tik niet zo hard aankwam.

‘Nog een paar kilometer en dan zijn we in Zell am See, pap. Hou vol!’

Ze hield de mobiele telefoon nog steeds in haar hand. Zo konden Dirck en de rest alles volgen wat er bij hen in de auto gebeurde. Voor haar was het een manier om de angst een beetje te bezweren. Ze hoopte dat haar moeder en Fleur kalmeerden als ze bleef praten. Nu de politie was gewaarschuwd, was er weer wat hoop dat ze het er heelhuids van af zouden brengen.

‘Let op, hij geeft weer gas!’ Ton drukte zijn rechtervoet wat naar beneden. Hij was blij dat Manon hem vertelde wat er gebeurde. Hierdoor kon hij zich concentreren op de weg en het besturen van de auto. De auto schoot vooruit. Meteen tikte de Mercedes hem voor een tweede keer aan. Hij corrigeerde de wagen toen de achterkant even dreigde weg te slippen.

‘O, god,’ kreunde Marga. Haar armen waren nog steeds gestrekt, haar handpalmen drukten stevig tegen het dashboardkastje. Haar ogen waren wijd opengesperd.

‘Waar blijft de politie?!’

‘Rustig nou, mam. De politie wacht ons op in Zell am See. In deze tunnel kunnen ze niets doen.’

Fleur keek panisch van voor naar achter. Terwijl haar blik op de achtervolgende auto bleef gericht, legde Manon een hand op Fleurs arm. Voor het eerst sinds lange tijd waren de rollen omgedraaid. Zoals het hoorde, ging het in een flits door Manon heen.

‘Manon!’ klonk het van ver.

Ze hield de mobiele telefoon tegen haar oor.

‘Wat is er?’

‘Ik raak achterop. Dit rotding trekt het niet. Ik zag net op het lange eind dat de tweede wagen zich iets terug laat zakken. Wellicht is hij wat aan het voorbereiden.’

Manon probeerde zo ver mogelijk achter zich te kijken. Ze had alleen op de auto vlak achter haar gelet. De bestuurder van de achterste auto had zich inderdaad wat laten afzakken. Hij moest nu gas hebben gegeven, want hij kwam via de linkerrijstrook met hoge snelheid op hen af.

‘Snel, gas!’ gilde ze verschrikt.

‘Hij zit nog achter me,’ antwoordde haar vader meteen.

‘Het is de achterste. Hij komt via de linkerbaan!’

Haar vader verhoogde zijn snelheid. Het was te laat om de donkere auto op te vangen. Manon keek naar de wagen die snel langszij kwam. Door de geblindeerde ramen kon ze niet precies zien wie erin zaten. Toen de achterkant van de auto naast de voorkant van die van hen was, schoot haar hart in haar keel. Twee felle koplampen kwamen in sneltreinvaart hun richting uit. De bestuurder naast hen reageerde op het aanstormende gevaar door extra gas te geven en zijn wagen naar rechts voor die van hen te sturen. De tegenligger schoot voorbij. De woedende tonen van zijn claxon galmden door de tunnel.

De rode achterlichten werden opeens feller. In plaats van eveneens op zijn rem te gaan staan, stuurde haar vader wild naar links, gaf gas en passeerde de krankzinnige bestuurder.

Haar moeder keek alsof ze de dood in de ogen had gezien en Fleur zag lijkbleek en zat doodstil.

Manon zag dat het einde van de tunnel naderde.

De eerste straten van Zell am See oogden verlaten. Het licht van lantaarnpalen weerkaatste op het vochtige wegdek. Op het trottoir liep welgeteld één man. Diep in de kraag van zijn jas gedoken liet hij zijn hond uit. Van politie of andere hulpdiensten was geen spoor te bekennen.