21

De confrontatie met de dronken man had haar hele leven op zijn kop gezet. Het klonk misschien overdreven, maar zo voelde het wel. Het vertrouwen en de zekerheden die ze de afgelopen dagen had gekregen over een leven hier, waren in één klap weggeslagen. Ze keek naar de wekker. Al vier uur lag ze hier te piekeren. Haar ogen waren inmiddels zo aan de duisternis gewend dat ze het plafond kon uittekenen.

Na een stevige discussie die bijna tot een ruzie had geleid, was Fleur overstag gegaan en had toegezegd dat ze hun ouders een andere versie zou vertellen. Ze was uitgegleden en met haar hoofd op straat gevallen. Omdat haar ouders hun jongste dochter onvoorwaardelijk geloofden, viel Fleur bij thuiskomst enkel bezorgdheid ten deel. Het kwam niet eens bij haar ouders op dat de wond op haar voorhoofd misschien een andere oorzaak kende.

Een leugentje om bestwil, maar toch. Maakte Manon het zichzelf juist niet moeilijker door de waarheid te verdoezelen? Was ze daar al niet eerder op de avond mee begonnen? Ze had ook al tegen Fleur gelogen. ‘Ga naar huis, instructeur,’ had hij gezegd. Hij had haar bang willen maken. En dat was hem gelukt.

Voor de zoveelste keer probeerde ze alles op een rijtje te zetten. Na wat er vanavond was gebeurd, was ze er nog meer van overtuigd geraakt dat de ongelukkige manoeuvre van de skiër waardoor Heather op de zwarte piste belandde, opzet was geweest. Het was een aanslag geweest. Net als het omgooien van de ski’s. Toen in de kroeg het woord ‘Tsjechen’ viel leek het alsof er een dominee voorbijkwam, en de man die haar had bedreigd kon best een Tsjech zijn. Manon ging rechtop zitten. Ze haalde diep adem. Dit was toch allemaal niet meer toevallig te noemen? Was het wel goed om hier volgende week terug te keren?

Hou je kop erbij, je bent overstuur en trekt voorbarige conclusies. Je ziet spoken. Je krijgt hier de kans van je leven.

Verdomme, ze had eindelijk iets gevonden waar ze voor kon gaan. Iets waarvoor ze zich in kon zetten, waarbij ze zich nuttig kon maken en, niet onbelangrijk, waar ze heel veel plezier in zou hebben. Als ze zich door dit voorval bang liet maken, zou ze nooit iets doen waar ze gelukkig van werd. Ze wilde niet weglopen. Deze keer niet. Dat had ze ook tegen Fleur gezegd. Behalve bij de aanranding en mishandeling van de dronkaard, was er geen enkel bewijs van opzet, alleen maar wat zij gezien dacht te hebben. Ze snapte nog niet helemaal waarom de magere man haar bedreigd had. Misschien had hij haar met de mensen van SFun gezien en daaruit geconcludeerd dat zij ook als instructrice in dienst was. Het leek onwaarschijnlijk, maar zou het mogelijk zijn dat hij zijn baan had verloren aan een buitenlandse instructrice? Dan had hij wel een duidelijke reden gehad om zo te drinken. Maar wat had hij eraan om een wildvreemde te bedreigen? Trouwens, die Tsjechen zaten in Kaprun, dus konden zij nooit concurrenten van SFun zijn. Hetzelfde gebied, andere berg.

Even voor zes in de morgen was Manon eruit. Ze zou haar plannen doorzetten. De ‘nieuwe’ Manon was een doorbijter die zich niet door tegenslagen liet afschrikken. Ze zag hier een toekomst voor zichzelf weggelegd. Weg uit Nederland. Opnieuw beginnen. Ze moest die Tsjechen, of wie het ook waren, gewoon zo snel mogelijk vergeten.