12

Bas strekte zijn armen en gaf zich over aan de zwaartekracht. In een laag tempo gleed hij schuin naar beneden waar Kirsten hem opwachtte. Hij was nu een stuk minder stoer dan hij zich in de lift had voorgedaan. Manon had zich op een tactische positie in het midden van de piste opgesteld en toen Bas vlak langs haar heen skiede, kon ze met moeite haar lachen inhouden.

‘Goed zo, Bas,’ riep ze. ‘Blijven staan en straks de punten van je ski’s naar elkaar laten wijzen. Dan stop je vanzelf.’ Uit niets in de reactie van Bas bleek dat hij haar had gehoord. Als een standbeeld gleed hij naar beneden. Toen hij bijna bij Kirsten en het groepje van vier was, remde hij echter keurig af en kwam tot stilstand.

‘Klasse, Bas,’ reageerde Manon opgetogen. Ze stak haar duim op en wuifde naar Merel om aan te geven dat zij haar broer kon volgen. Aarzelend gaf het meisje gehoor aan het verzoek.

Tijdens Merels eerste meters dacht Manon dat het gek kon lopen. Waar ze twee uur geleden nog op het punt had gestaan om er de brui aan te geven, had ze nu de tijd van haar leven. Kinderen leren skiën was eigenlijk heel erg leuk. Het vertrouwen dat ze van die kleintjes terugkreeg gaf haar een geweldig gevoel. Als iemand haar dit vooraf had verteld, had ze het als onzin afgedaan. Ook de samenwerking met Kirsten liep op rolletjes.

Dat ze de impuls had kunnen onderdrukken om haar eigen weg te kiezen, voelde nu als een overwinning. Een nieuwe ervaring waarvan ze genoot.

Merel raakte uit balans. Ze probeerde nog te corrigeren, maar verloor door deze wilde bewegingen nog meer haar evenwicht. Haar rechterski gleed over haar linker, en ze tuimelde in de sneeuw. Met drie sterke schaatsbewegingen stond Manon naast haar.

‘Gaat het?’

Merel knikte. Manon trok haar omhoog, liet haar in de rechterski stappen die was losgeschoten en gaf haar een duwtje. Merel gaf een gilletje. De opluchting straalde van haar gezicht toen ze naast Bas tot stilstand kwam.

Rufus ging als laatste. Met zijn blik op oneindig gaf hij zich over aan de piste. Als een volleerd skiër ging hij even door beide knieën toen zich een hobbeltje aandiende, waarna Manon meteen: ‘Heel goed, Rufus!’ riep. Ze vroeg zich af wat hij in een beginnersklasje deed. Hij grijnsde als een boer met kiespijn, remde op tijd af en kwam naast het groepje tot stilstand. Het compliment dat Kirsten hem gaf negeerde hij. Zijn blik was gericht op Manon, die soepel naar hen toe skiede.

‘We gaan een hapje eten,’ zei Kirsten toen Manon aansloot. Ze knikte naar het verderop gelegen paviljoen, plantte haar stokken in de sneeuw en zette aan. De kinderen volgden haar. In een rustig tempo bereikten ze het houten gebouw. Zowel op de terrassen als in het restaurant zelf was het druk. Vanwege het plaatsgebrek aten de wintersporters zelfs op de trappen hun lunch. Op het vlakke gedeelte voor de ingang liepen de mensen af en aan.

Bas, Merel en Rufus bleven bij Manon in de buurt. De afgelopen twee uur was er een band tussen hen ontstaan. Bas wilde graag indruk op haar maken, Merel hing letterlijk aan haar en Rufus leek haar een eenzame jongen.

‘Doe de ski’s maar uit en leg ze hier neer.’ Kirsten had voorzichtig een aantal ski’s verplaatst, waardoor een ruimte van hooguit anderhalve meter vrijkwam. Ze zette de ski’s van haar miniklasje zorgvuldig neer. Manon deed voor de drie Nederlandse kinderen hetzelfde. Honderden ski’s stonden in een rij opgesteld tegen de hoge, houten zijkant van het restaurant, naast de trappen. Recht daarvoor stonden de stokken met de punten in de sneeuw gestoken. De officiële skihouders, grote stalen rekken waartussen de ski’s geplaatst konden worden, zaten stuk voor stuk propvol.

Nadat Manon de stokken vlak naast de ski’s in de sneeuw had gestoken, deed ze een stapje terug. Omdat Merel alweer aan haar linkerzij plakte, draaide ze naar rechts. Ze zag een in het groen geklede skiër met een felrode bivakmuts die harder dan de andere skiërs naar beneden kwam. Hij ging niet hard genoeg om voor paniek te zorgen, maar hield er zo de vaart in dat het onwaarschijnlijk was dat hij bij het restaurant ging stoppen. Waarom hield hij dan wel die richting aan?

Het gebeurde razendsnel. De man kiende de bocht zo uit dat hij uitkwam bij het begin van de lange rij ski’s. Hij haalde opeens uit met zijn rechterstok. Met een felle tik raakte hij drie ski’s die meteen omvielen. Onder luid gekletter en gekraak vielen de andere ski’s als dominosteentjes om. De man zette aan en verdween in de menigte, die alleen oog had voor de wanorde van de gevallen ski’s.

‘Hé!’ schreeuwde Manon naar de dader, die richting piste gleed. ‘Wat doe je nou?!’ Ze wilde er ‘Klootzak!’ aan toevoegen, maar wist het woord nog net in te slikken. Ze draaide zich om naar Kirsten.

‘Zag je wat die vent deed?’

De Duitse schudde van nee. Ze keek mismoedig naar de berg ski’s en haalde haar schouders op. ‘Dit soort vervelende dingen gebeurt nu eenmaal.’ Ze zuchtte. ‘Het eten moet maar even wachten. Eerst onze ski’s zien te vinden.’

Manon keek vol ongeloof om zich heen. Van alle kanten kwamen mensen toegestroomd om hun ski’s weer rechtop te zetten. Het commentaar bleef beperkt tot wat binnensmonds gegrom. Had niemand dan gezien dat hier sprake was van opzet? Namen ze het echt voor lief dat de een of andere imbeciel honderden ski’s omverkegelde? Blijkbaar wel, want de wintersporters pakten hun spullen, herstelden de gammele rij en gingen weer verder met hun lunch.

Samen met Kirsten zette ze de ski’s van de kinderen stevig in een rijtje. Misschien heb ik het me wel verbeeld, dacht ze. Raakte die vent gewoon uit balans en ramde hij tijdens het corrigeren met zijn stok de ski’s. Omdat hij zich schaamde voor zoveel knulligheid, was hij er meteen vandoor gegaan. Yeah right .

Toen Merel haar hand pakte, zette ze het voorval uit haar hoofd. Kirsten had gelijk, vervelende dingen gebeuren nu eenmaal op de piste.