28

Fleur pakte de sleutel uit haar jack en stak deze in het slot. Ze duwde de deur van haar ouderlijk huis open en liep naar de kapstok. Toen ze haar jas ophing was er direct dat geborgen gevoel: ze was weer thuis. Daar kon de binnenkomst in haar appartement niet aan tippen. Ze woonde al een tijdje in Utrecht, maar van een echt thuis was nog geen sprake. Dat was en bleef hier in Deventer.

Ze liep door de gang naar de woonkamer. De stemmen op de achtergrond klonken vertrouwd. Zoals bijna elke avond keek haar vader rond dit tijdstip naar een actualiteitenprogramma. Hij zat in zijn fauteuil voor de televisie en gromde binnensmonds als hij het ergens niet mee eens was.

Ze vond het heerlijk om weer thuis te komen, maar ze zag wel enorm op tegen het gesprek dat ze met haar ouders moest hebben. Toen haar vader en moeder blij opkeken toen zij binnenstapte, speelde ze even met het idee om het uit te stellen. Maar van uitstel kwam afstel en dit onderwerp was gewoon te belangrijk om het te laten rusten.

Haar moeder omhelsde haar. Daarna liep ze naar haar vader die opstond en haar stevig tegen zich aan drukte.

‘Dag, lieverd. Goede reis gehad?’

‘Ja. Ik pak even wat te drinken. Kan ik voor jullie iets meebrengen?’

‘Nee, dank je,’ zei haar moeder.

‘Je moet je werk nooit mee naar huis nemen,’ grapte Ton, terwijl ze de keuken in liep. Hij vond hem zelf wel goed gevonden.

Met een glas in de hand ging Fleur op de bank zitten. Ze zag dat de aftiteling van het programma al liep. Haar vader drukte op een toets van de afstandsbediening en de televisie ging uit.

‘Wat ben je laat, Fleur,’ zei Ton. ‘Moest je soms onverwacht werken?’

Fleur schudde van nee. ‘In principe draai ik geen dagdiensten. Ik had vandaag gewoon duizend en één dingen te doen. Het was hollen en vliegen, maar ik wilde hier gewoon vanavond nog zijn.’

Ze knipoogde naar haar vader.

‘Ik weet toch dat jij trouw naar je actualiteitenprogramma kijkt.’

‘Sinds jullie de deur uit zijn, maakt hij zich steeds drukker over allerlei zaken die in het nieuws voorbijkomen. Binnenkort krijgt hij nog een hartaanval,’ zei Marga een beetje spottend.

‘Flauwekul, Marga. Zo druk maak ik me niet en het zijn geen bijzaken waarop ik commentaar lever.’

Fleur keek het gekibbel glimlachend aan. Verder dan dat zou het toch niet gaan. Haar ouders gingen nooit met ruzie naar bed.

‘Ik moet met jullie praten,’ zei ze op neutrale toon.

‘Dat klinkt serieus,’ zei Ton. Hij ging rechtop zitten en keek haar bezorgd aan.

‘Ik heb tegen jullie gelogen. Kunnen jullie je nog herinneren dat ik de laatste avond van onze wintersportvakantie met een schaafwond thuiskwam?’

‘Je was uitgegleden,’ zei Marga meteen.

‘Geduwd. Toen wij die avond uit de kroeg kwamen, werden we overvallen door een dronken vent. Hij duwde mij zodat ik op de grond viel en hij drukte Manon tegen een muur. We zijn gered door een grote kerel die hem meetrok en zijn excuses aanbood voor het gedrag van zijn vriend.’

‘Waarom hebben jullie niet gewoon de waarheid verteld?’ was Tons eerste reactie.

‘Manon wilde dat niet,’ antwoordde Fleur.

‘Waarom niet?’ vroeg Marga.

Fleur wreef met haar vingertoppen over haar wenkbrauwen. Ze voelde zich gevangen tussen twee kampen. Tegenover haar ouders wilde ze gewoon haar geweten zuiveren. Tegenover Manon voelde ze zich nu een verraadster. Om nog maar te zwijgen over een ander onderwerp dat steeds vaker door haar hoofd speelde.

‘Met het oog op haar vertrek naar Oostenrijk wilde ze jullie geen onnodige angst aanjagen. Ze was bang dat als wij de waarheid vertelden jullie helemaal door het lint zouden gaan. Vooral papa. Ik was er in eerste instantie geen voorstander van om te liegen, maar Manon heeft me toch weten te overtuigen. In het kort kwam het erop neer dat zij deze baan als de grote kans van haar leven zag. Dat voorval met die dronkaard mocht geen roet in het eten gooien. Uiteindelijk heb ik ingestemd.’

‘En nu heb je spijt,’ concludeerde Marga.

‘Zowel tegenover jullie als tegenover Manon. Tegen jullie heb ik gelogen en op dit moment zit ik mijn zus te verraden. Ik voel me hier niet bepaald lekker onder.’

Ton keek afwezig voor zich uit. Hoewel haar vader razendsnel kon denken en oordelen, sprak hij over familiezaken zelden direct zijn mening uit.

‘Weet je, ik kan het wel begrijpen. Van jou en van Manon. Jij stond voor het blok en Manon zag haar toekomst in rook opgaan, al vind ik het nogal voorbarig van haar. Ze is oud genoeg, of ze wijs genoeg is weet ik niet zeker, om over haar eigen toekomst te beslissen. Misschien raakte ze wel in paniek. Maar ze zag dit voor het eerst als een kans op een nieuw leven na die verbroken relatie en haar werkloosheid. Hij haalde diep adem door zijn neus en knikte bevestigend. ‘Ja, ik kan me wel iets voorstellen bij haar keuze om de waarheid niet te vertellen. Wat mij betreft zand erover.’

Hij keek zijn vrouw aan.

‘Marga?’

‘Voor het grootste gedeelte ben ik het met je eens. Om het nu over details te hebben lijkt me een beetje drammerig, het is ook niet eerlijk tegenover Manon, dus doe ik met je mee. Zand erover.’

Ze keek Fleur aan en zag allesbehalve opluchting in Fleurs blik.

‘Speelt er soms nog iets?’

Fleur wreef in haar handen. Een gewoonte van vroeger die opspeelde als ze ergens onzeker over was.

‘Dit ligt anders, mam. Niet zo zwart-wit, weet je wel? Over dat gedoe met die dronkaard heb ik gewoon op Manons verzoek keihard gelogen.’

Uit haar zucht klonk zoveel oprechtheid dat Marga en Ton een snelle blik uitwisselden. Op hetzelfde moment voelden ze dat hun dochter écht ergens mee zat.

‘Gooi het eruit, meid. Je zit nu toch op de biechtstoel.’

‘Het is een gevoelskwestie,’ begon ze. ‘Pure intuïtie.’

Marga boog onbewust een stukje naar voren om goed te kunnen luisteren en om op Fleurs lichaamstaal te letten. Op dit vlak was zij de ‘expert’ van de familie.

Fleur vertelde het verhaal vanaf het moment dat zij de kroeg hadden verlaten tot het instappen in de taxi. Ze deed haar best om zo gedetailleerd mogelijk verslag te doen van de gebeurtenissen. Daarna vertelde ze over de telefoongesprekken die ze met Manon had gevoerd.

‘Die telefoontjes hebben mij dus aan het denken gezet. Nogmaals, ik kan niets hard maken of concreet op tafel leggen. Het is een gevoelskwestie. Ik kan er helemaal naast zitten, maar mijn intuïtie zegt me dat er wat aan de hand is.’

Ton probeerde te begrijpen wat zijn dochter bedoelde. Hij had tot nu toe alleen maar gehoord dat Manon het prima naar haar zin had.

‘Kun je je iets herinneren uit die gesprekken waaruit je kon opmaken dat het niet goed met haar gaat?’vroeg Marga.

Fleur schudde ontkennend.

‘Dat is dus het hele probleem, mam. Als we bellen doet ze heel normaal en vertelt vol enthousiasme over haar werk. Het is een ondertoon die ik gewoon niet kan definiëren. Mijn verstand spreekt alles tegen wat mijn gevoel zegt.’

‘Ik begrijp wat je bedoelt, lieverd,’ antwoordde Marga. ‘Sommige dingen zijn nu eenmaal niet onder woorden te brengen.’

Fleur haalde haar schouders op. Het was een machteloos gebaar.

‘Hoe zit het dan met jullie telefoontjes met haar? Is jullie nooit iets opgevallen waarvan je dacht: hé, wat vreemd?’

‘Nooit,’ zei Ton beslist. ‘Maar dat zal ongetwijfeld aan mij liggen. Intuïtie is niet bepaald mijn sterkste kant.’

Marga dacht even na. Uiteindelijk schudde ze beslist met haar hoofd.

‘Nee, ik kan me ook niets herinneren.’

‘Dan zal het wel aan mij liggen,’ concludeerde Fleur. ‘Laten we het maar vergeten. Sorry dat ik jullie ongerust heb gemaakt.’

Er viel een stilte. Ton en Marga keken bedachtzaam. Het was overduidelijk dat het verhaal van Fleur hun niet lekker zat.

‘Wat vinden jullie ervan als we Manon gaan opzoeken?’ zei Ton even later. ‘Het is binnenkort voorjaarsvakantie.’ Hij keek naar Marga. ‘Jij bent vrij en ik regel wel wat.’ Zijn blik schoot naar Fleur. ‘Red jij het met je studie en je werk?’

Fleur knikte. Met haar studie lag ze op schema en voor haar werk kon ze een vervanger regelen.

‘Wat denken jullie?’ ging Marga verder. ‘Moeten we Manon laten weten dat we komen?’

‘Tja,’ antwoordde Ton. ‘Als we ruim van tevoren aankondigen dat we komen, geef je haar de kans bepaalde zaken, mochten die er überhaupt zijn, onder het vloerkleed te schuiven. Dan heeft ze in elk geval de mogelijkheid zich voor te bereiden, waardoor we dan nog niets te weten zullen komen.’

‘Maar als we onaangekondigd komen,’ reageerde Marga, ‘heeft ze hoogstwaarschijnlijk het gevoel dat we haar overvallen.’

‘En dan is de kans heel groot dat ze dichtklapt,’ vulde Fleur aan.

‘Dus?’ vroeg Ton.

‘We bellen haar een paar dagen, hooguit een week voor vertrek op. Dat we via internet op een aanbieding zijn gestuit die we gewoon niet konden laten lopen, of zoiets.’

‘Prima,’ vond Ton.

‘Fijn,’ zei Fleur. Ze stond op, liep naar vader en gaf hem een kus op zijn wang.

‘Bedankt voor je begrip, pap. Ik ga naar boven. Ben doodop.’

‘Slaap lekker, schat.’

Ze omhelsde haar moeder.

‘Waarom wilden jullie niet sowieso tijdens de voorjaarsvakantie naar Manon? Ik kan me voorstellen dat jullie haar willen zien,’ zei Fleur toen ze al bij de deur stond.

‘Dat wilden we ook,’ antwoordde Ton. ‘Je moeder en ik hebben het er meerdere malen over gehad. Uiteindelijk hebben we besloten om het niet te doen. Omdat Manon er niet op aandrong dat wij moesten komen, konden we nog wel even wachten. Maar nu ligt de situatie anders.’

‘Duidelijk, welterusten,’ zei Fleur.

‘Slaap lekker.’