42

De man naast haar was de Tsjechische instructeur van Kraus Kaprun die deel uitmaakte van The Blue Devils. Ook de chauffeur kwam haar bekend voor. Ze wist het niet zeker, maar zijn postuur en gezichtsprofiel kwamen overeen met de snowboarder die Stuart een duw had gegeven op de piste, waardoor ze de kleine Heather had moeten redden. Waarschijnlijk ook een Tsjech, net als Marek...

Terwijl de chauffeur niet harder reed dan het zicht toestond, vielen alle puzzelstukjes op hun plaats. Ze kon zichzelf wel voor haar hoofd slaan. Vanaf het moment dat ze haar intrek in het chalet had genomen, had het antwoord op al haar vragen naast haar gestaan, vertrouwelijk met haar gesproken, haar vermoedens gedeeld. En al die tijd had hij een spelletje gespeeld met haar en de rest.

Marek draaide zich om om haar aan te kunnen kijken. De keiharde, grimmige trek die nu op zijn gezicht lag, had ze nog nooit gezien. Deze uitdrukking veranderde hem in een compleet ander mens. ‘Begint er al iets te dagen?’ vroeg hij spottend.

‘Het leek zo onwaarschijnlijk,’ fluisterde ze.

Marek lachte. ‘Klopt helemaal. Omdat het er zo dik bovenop lag, zocht iedereen naar aanwijzingen en oplossingen die er helemaal niet waren. Het is een echte klassieker: de butler heeft het gedaan.’

De andere twee mannen gniffelden. Manon verbeet zich en keek naar buiten. In een stuk waar de mist minder dicht was zag ze het logo van CityXpress. Automatisch keek ze naar rechts, waar het verlichte uithangbord van SFun moest hangen. Het enige wat ze zag was een grijze muur van compacte nevel.

De weg ging licht omhoog. Hoewel er van de omgeving nauwelijks iets te zien viel, wist Manon waar ze zich ongeveer bevonden. Deze straat liep door tot aan opstapplaats Schmittental. Vanaf dat punt kon je met de gondels rechtstreeks naar de top. Langs Schmittental liepen er verscheidene weggetjes naar boven, waarop de boeren zomers reden. Zelf was ze nooit verder geweest dan de opstapplaats.

‘Zijn we bijna thuis?’ vroeg Rutger slaperig. Zijn ontvoerders zwegen.

‘Wat heb jij in die rum-cola gedaan?’ wilde Manon weten.

‘ ghb ,’ antwoordde de Tsjech. ‘Maak je daar maar niet druk over. Ik heb precies de juiste hoeveelheid gebruikt. Hij wordt duizelig, slaperig en misselijk, maar blijft bij kennis. In de volksmond heet ghb de rape-drug. Geloof me als ik zeg dat dat het laatste is wat we van plan zijn.’

Weer gniffelden zijn vrienden.

‘Wat zijn jullie dan wel van plan?’

Marek haalde zijn schouders op.

‘Dat bepalen mijn ooms. Ik doe gewoon wat er van me gevraagd wordt.’

Het plaatje werd steeds duidelijker.

‘Dus jij bent familie van de eigenaren van Kraus Kaprun?’ Het was meer een constatering dan een vraag.

‘Oom Pavel en oom Jan zijn de broers van mijn moeder.’

De auto stopte. Manon zag wat donkere vlakken opdoemen. Dit moest haast wel de houten afrastering zijn van de parkeerplaats van Schmittental. De chauffeur haalde de centrale vergrendeling eraf, waarna de man die naast haar zat uitstapte. Hij gooide het portier snel achter zich dicht, en meteen klonk het onverbiddelijke geluid van de centrale vergrendeling weer.

‘Hoe lang nog?’ brabbelde Rutger. Hij keek verdwaasd om zich heen. Alsof het de eerste keer was dat hij op de achterbank van een auto zat. Gelukkig leek het niet slechter met hem te gaan. Als je niet beter wist leek hij echt een dronkaard, maar zijn ogen leken meer gefocust dan tijdens de waggelpartij op straat.

‘Waar gaan we heen?’ wilde Manon weten.

Marek wuifde de vraag weg. Hij draaide zich om en keek Manon recht aan.

‘Jij pakt Rutgers mobiele telefoon en belt zijn vriendin Sabine. Je zegt haar precies wat ik je zo ga vertellen. Maak je een fout, per ongeluk of met opzet, dan breek ik persoonlijk je nek en laat je lichaam aan de kant van de weg achter.’

Hij wachtte vijf seconden.

‘Ben ik duidelijk?’

Manon slikte en knikte. Toen ze de mobiele telefoon uit de binnenzak van Rutgers jack pakte, trilden haar handen.