18

Het was bomvol en lawaaierig in Diele. Iedereen probeerde boven de muziek uit te komen. Manon en Fleur schuifelden naar het achterste gedeelte, waar de mensen van SFun hun eigen plekje in het café hadden. Maar liefst twaalf zwarte jacks zaten en stonden rond de tafels. Het was handig om als instructeur je werkjas aan te houden en herkenbaar te blijven. Je genoot niet alleen aanzien, maar kon ook rekenen op gratis drankjes van andere gasten. Vooral de instructeurs die nog maar kort aan de slag waren genoten volop van de aandacht en de extra’s die deze baan met zich meebracht.

‘Hé Manon!’ Dirck was de eerste die haar opmerkte. Toen ze de tafel naderde werd ze door meerdere instructeurs begroet. Ze ging tussen Dirck en Kirsten staan en wees op Fleur.

‘Dit is mijn briljante zus. Omdat het onze laatste avond is, is ze meegekomen.’

Ze werd meteen verwelkomd. Instructeurs en leerlingen die op een afstandje stonden, staken spontaan hun hand op. Fleur glimlachte verlegen terug.

‘Het lijkt wel een grote familie,’ zei ze tegen Manon, die een beetje stond te glunderen. Hun entree was precies zo verlopen als zij zich had voorgesteld. De herrie en de drukte konden de intieme sfeer die in dit hoekje hing niet verjagen. Uitgaan met deze club mensen voelde eigenlijk als thuiskomen.

Dirck richtte zich tot Manon en keek haar verwachtingsvol aan.

‘Vertel.’

Ze nam ten opzichte van de Vlaming een afwachtende houding aan en knipoogde naar Fleur.

‘Ik heb eigenlijk wel dorst...’ Ze sprak de woorden met opzet langzaam uit.

Dirck keek verzoekend omhoog.

‘De hele dag laat ze ons in spanning zitten. Eindelijk komt ze binnen en begint gelijk over drank te zeuren. Wat een heks!’

‘Wat een instructeur zul je bedoelen,’ haakte Stuart in. ‘Ze weet nu al waarom het allemaal draait.’ Hij balde zijn rechtervuist in de lucht.

‘Drank!’

Een gejuich steeg op. De stemming zat er goed in.

‘Wie haalt er een biertje en een...’ Hij keek Fleur vragend aan. Toen zij knikte vervolgde hij: ‘Doe maar drie bier, ik sta droog.’

Een blonde jongen in een lichtblauw jack stak zijn hand op.

‘Ik haal het wel,’ zei hij. Uit zijn mond klonk het alsof Dirck hem een gunst verleende.

‘Jij bent een goeie kerel,’ antwoordde de Vlaming. ‘Ik zal je morgen wat minder achter je vodden aan zitten.’

De jongen lachte en stak zijn duim op.

‘En?’ wilde Dirck weten. ‘Wanneer kom je terug?’

‘Volgende week,’ probeerde Manon zo nonchalant mogelijk te antwoorden, al kon ze haar blijdschap nauwelijks verbergen.

‘Yes!’ zei Kirsten. Ze stapte naar voren en omarmde Manon.

‘Heel goed,’ begon Stuart. ‘Beginnende instructeurs geven standaard rondjes aan de oude garde.’

Iedereen in de groep wilde weten hoe ze over haar nieuwe leven dacht. Ondanks de voortdurende herrie op de achtergrond lukte het haar om alle belangstellenden te antwoorden.

De jongen met het blauwe jack gaf het bier door. Ze bedankte hem en nam meteen een slok. Het koude bier voelde als balsem voor haar keel en smaakte prima. Stukken beter dan de witte wijn die ze hier serveerden. Daar was ze na de eerste avond in Diele resoluut mee gestopt.

Gelukkig waren de anderen weer met elkaar in gesprek en was de aandacht voor haar alweer wat afgenomen. Ze had het altijd heerlijk gevonden om in de belangstelling te staan, maar merkte dat ze daar minder behoefte aan had dan voorheen.

‘Op een topdag glijden hier vijftienduizend mensen van de berg af,’ hoorde ze Dirck tegen Fleur zeggen. ‘Dan is het op de pistes net een mierennest.’

Fleur glimlachte beleefd. Mede door haar bijbaantje in de kroeg had ze tegenover mannen een bepaalde terughoudendheid gekregen. Iemand die haar niet kende zou haar als afstandelijk omschrijven. Manon kende haar zus beter en wist dat ze altijd eerst de kat uit de boom keek. Ze nam nog een slok van haar bier en genoot van het moment.

Na het gesprek met Rutger was ze direct naar hun chalet gegaan en had tot diep in de nacht met haar ouders en Fleur over het aanbod gesproken. Haar moeder zag het wel zitten, haar vader niet en Fleur was neutraal. Die kon net zoveel voors als tegens noemen, waardoor je nog niet echt wist wat ze vond. Diep in haar hart had Manon op dat moment haar beslissing al genomen, maar ze wilde haar familie niet kwetsen en hen eerlijk hun mening laten geven.

Rond etenstijd had ze gisteren een bezoek gebracht aan het chalet met drie verdiepingen waar ze zou gaan wonen en dat net buiten het centrum van Zell am See lag. Het huis telde vier ruime en twee kleine slaapkamers. Verder waren er drie badkamers met toilet en op de benedenverdieping waren er een huiskamer en een gemeenschappelijke keuken. Het chalet was uitstekend onderhouden. In niets leek het op de bende die ze min of meer had verwacht aan te treffen.

In de gangen hing een geur van verschillende maaltijden. Haar aanstaande collega’s vertelden haar dat er een corveeschema was. Iedereen droeg zijn of haar steentje bij, zodat het huis op orde bleef en er ’savonds fatsoenlijk werd gegeten. Ook de afwas werd volgens het corveeschema gedaan.

Het uurtje meedraaien, zoals Rutger had voorgesteld, viel reuze mee. Agnetha, een vlotte Zweedse, boekte de reserveringen en paste de bestaande roosters erop aan. Tussen de reserveringen door probeerde ze een beeld te schetsen van haar werkzaamheden. Uiteindelijk bleef Manon twee uur op het kantoor hangen. Vanmorgen had ze nogmaals met Rutger gesproken. Anderhalf uur later hadden ze elkaar de hand geschud. Volgende week zou ze bij SFun aan de slag gaan.

Vanmiddag had ze afscheid genomen van Bas, Merel en Rufus. Dat was nog best een emotioneel moment geweest, waarover ze met haar moeder had gesproken. Die had tenslotte heel veel ervaring met jongeren, al had Manon haar eigenlijk altijd alleen maar als moeder gezien. Ze had veel van het gesprek opgestoken. Het was nu ook pas tot haar doorgedrongen hoe weinig ze de laatste jaren echt met haar ouders had gepraat. Over henzelf, over hun levens, over het leven in het algemeen...

‘Wat sta je daar toch te doen?’ De stem van Fleur trok haar uit haar gedachten.

‘Euh, niets. Ik was dat drukke gedoe even zat.’

Fleur trok haar wenkbrauwen hoog op.

‘Jíj was de drukte even zat? Maar dat is onmogelijk. Voel je je wel goed?’

Manon haalde half naar haar uit.

‘En toch is het zo,’ sprak ze vol overtuiging. Ze legde een arm om de schouders van haar zus en boog naar voren.

‘Wordt het wat tussen jou en Dirck?’ fluisterde ze in Fleurs oor.

Fleur zuchtte oprecht.

‘Ik kneep ’m even. Maar je bent gelukkig nog geen steek veranderd!’

Vanuit zijn ooghoeken zag Ondrej Bokuva hoe Manon en Fleur afscheid namen van de groep. Hij nam een slok van zijn bier en stond op.

‘Ik moet pissen.’

Lukas Skacel trok zijn brede schouders op.

‘Dat moet je zelf doen,’ antwoordde hij ongeïnteresseerd.

De magere man baande zich een weg door de menigte. Toen hij de ingang van het toilet bereikte, hield hij even zijn pas in. Hij keek over zijn schouder en zag dat de blik van zijn vriend op de borsten van de bardame rustte. Hij gebruikte het moment om met een snelle manoeuvre vier mensen te passeren en in het midden van een groepje lange kerels te belanden. Soepel gleed hij buiten het blikveld van zijn partner langs de ruggen van de wintersporters naar buiten.

Eenmaal buiten haalde hij een muts uit de zak van zijn jack en trok deze diep over zijn ogen. Hij kon nu zijn gang gaan.