46

Sabine liep met een ontzette uitdrukking op haar gezicht naar Rutger. In het voorbijgaan zag Manon haar knappe gezicht en het blonde haar dat op haar schouders viel. Ze droeg een bruin jack, een spijkerbroek en witte moonboots. Manon schatte haar midden twintig.

‘Rutger, wat gebeurt er toch?’ fluisterde ze. Haar lip trilde.

Terwijl de overigen in de kamer hen zwijgend gadesloegen, trok hij haar naar zich toe. ‘Het komt goed, schat,’ sprak hij op weinig overtuigende toon.

Manon zag hoe Marek naar het aanrecht liep en leren handschoenen aantrok. Hij pakte een flesje uit de binnenzak van zijn jack. Hierna deed hij enkele druppeltjes in de glazen en vulde deze met water. Hij liep naar Rutger en Sabine toe en hield hun de glazen voor.

‘Drink.’

Sabine keek hem minachtend aan.

‘Nooit.’

Marek gaf een glas aan Rutger die het automatisch aanpakte. Met zijn vrije hand haalde hij razendsnel uit naar Sabine. Zijn handpalm raakte haar vol op haar wang. De klap van het leer op haar huid klonk fel. Ze sloeg opzij en bleef even half verdoofd zitten.

‘De volgende keer gebruik ik mijn vuist,’ verduidelijkte Marek. Hij duwde het glas tot bijna onder haar neus. Ze aarzelde, keek hem aan en besefte dat hij niet blufte. Ze pakte het glas aan.

‘Drink,’ zei Marek nogmaals. ‘Alles.’

Ze deden wat hij beval. Toen de glazen leeg waren, griste hij ze uit hun handen, draaide zich om, zette ze op de tafel naast de lege wodkafles en ging achter zijn oom staan.

Manon merkte dat Rutger en Sabine met hun bovenlijf begonnen te schommelen. Ze vroeg zich af waarom Marek haar geen drugs had gegeven. Sabine probeerde te spreken, maar de woorden bleven in haar keel hangen.

‘Ze zijn beiden schuldig,’ zei Pavel. Manon begreep dat hij nu rechtstreeks tegen haar sprak. Ze keek hem aan, hoe moeilijk ze dat ook vond.

‘Rutger heeft ons voorgelogen,’ ging Pavel verder. ‘Ik weet zeker dat zij die slappeling daar heeft aangespoord om zijn poot tegenover ons stijf te houden.’

Hij draaide zijn hoofd een kwartslag en knikte kort tegen de grote kerel. De reusachtige man stond op en liep naar de bank waarop Rutger en Sabine zaten. Marek, de chauffeur en de man die als laatste de blokhut was binnengekomen volgden hem. Ze begonnen de twee uit te kleden. De jacks gooiden ze achteloos in een hoek van de kamer. Daarna volgden twee truien en T-shirts. Sabine probeerde haar handen voor haar borsten te slaan, maar haar lichaam werkte niet mee.

‘Genoeg,’ zei Pavel toen zijn mannen aanstalten maakten haar beha uit te trekken. Hij knikte naar de deur, waarna de mannen het tweetal hardhandig beetpakten. Ondanks de drug die hem versufte, probeerde Rutger nog een schop uit te delen aan de grote man die hem vast had. Het was een kansloze poging. De man kneep in Rutgers arm en alle kracht verdween uit zijn lichaam.

Manon had er al die tijd als versteend bij gezeten. Het leek alsof ze er lichamelijk niet bij was. Ze wilde protesteren, iets doen, maar ze was compleet verstijfd. Wat was dit? Als ze niets deed zouden Rutger en Sabine binnen de kortste keren onderkoeld raken. Hun lichamen zouden op z’n vroegst morgenochtend door voorbijgangers worden gevonden. Aangezien zij de enige getuige was, kon het niet anders of Pavel liet haar vermoorden. Daarom waren er ook geen drugs voor haar nodig.

Ik wil niet dood! Niet zo! Opeens leek ze een elektrische schok te krijgen. Ze spande haar spieren. Marek trok de deur open. De snijdende kou gleed door de opening naar binnen.

‘Nee,’ gromde Sabine groggy. Ze stribbelde met alle kracht die ze nog had tegen, waardoor de chauffeur even uit balans raakte. Het verzet van zijn vriendin sloeg als een vonkje over op Rutger. Ook hij probeerde zich zo goed en zo kwaad als het ging te verzetten, waardoor de man die hem vast had moest reageren.

Manon schoot overeind. Nu of nooit. De deur was halfopen en er was ruimte tussen Rutger en Sabine, die het dichtst bij de deur stonden. Het was een kwestie van seconden. Manon strekte haar armen en duwde Rutger en Sabine ruw opzij. Met haar actie overblufte ze de Tsjechen die zich net te laat realiseerden dat ze wegschoot. Met brute kracht trokken de mannen Rutger en Sabine opzij.

Op dat moment was Manon al buiten.