16

Manon bleef de bochten ruim nemen. Hiermee gaf ze haar moeder de tijd om het parcours in te schatten en in haar eigen tempo naar beneden te slalommen. Het samenspel van aansnijden en souplesse was haar moeders grootste probleem. Sneed ze een bocht aan zoals het moest, wat ze steeds vaker deed, dan wilde het nog weleens gebeuren dat haar lichaam in onbalans raakte. De lichamelijke reactie van haar moeder was begrijpelijk, dacht Manon terwijl ze een beetje afremde. Die rode piste bleef nog eng, daar was je na één afdaling niet vanaf. Elke keer zou ze met minder angst kunnen afdalen, als ze het maar bleef proberen. Er bestond een wereld van verschil tussen het bijslijpen van haar moeders vaardigheden en het leren skiën aan beginners. Ze vond beide situaties interessant. Jong en onbevangen, tegenover middelbare leeftijd en geestelijke bagage.

Ze matigde haar snelheid en verkleinde de afstand tot haar moeder.

‘We krijgen nu een vrij vlak stuk, probeer je te ontspannen. Rechtop blijven staan, niet te snel willen corrigeren en pas remmen als het echt nodig is.’

Marga glimlachte nerveus. ‘Jij hebt makkelijk praten, mevrouwtje de instructrice.’

Manon zag een vleugje paniek in haar moeders ogen. Ze stak haar duim op.

‘Maak je niet druk, mam. Je doet het geweldig.’

Ze hield de snelheid betrekkelijk laag om het voor haar moeder aangenaam te houden. Om haar vader en Fleur maakte ze zich niet druk. Die volgden of gingen soms voor op gepaste afstand. Ze werkten zelf aan hun techniek en dolden vaak met elkaar. Wel zorgden ze constant dat ze in de buurt bleven.

Manon zag een instructeur van SFun achter haar moeder opduiken. Toen hij haar op een meter of twintig was genaderd, zag ze dat het Dirck van Laere was. Hij maakte een wijde bocht, zodat haar moeder alle ruimte kreeg voor eventuele correcties. Op één na, kopieerden zijn leerlingen zijn route. Een man in een rood skipak nam niet de moeite van een kleine omweg, maar schoot rechtdoor. Omdat de man vlak langs haar heen vloog, schrok haar moeder. Ze raakte uit balans en haar bovenlichaam helde vervaarlijk over naar links. Haar rechterski kwam los van de grond. Toen ze dat probeerde te corrigeren, ging de punt van haar rechterski te snel naar beneden en boorde zich in de sneeuw. Haar moeder viel.

Manon onderdrukte een vloek. Haar vader en Fleur hadden het zien gebeuren en waren snel ter plekke. Tot haar opluchting zag ze hoe haar moeder opkrabbelde.

‘Alles goed, mam?’

Het knikje was niet zo overtuigend.

‘Die klootzak,’ gromde Manon met op elkaar geperste kaken.

‘Gaat het?’ vroeg ze voor de zekerheid nog een keer.

‘Niets aan de hand,’ antwoordde haar moeder nog een beetje geschrokken.

‘Ik zie jullie zo beneden.’ Zonder op een reactie te wachten, maakte Manon snelheid. Ze was nog steeds woedend op de man in het rode pak. Het was een stomme actie geweest, waardoor haar moeder zich lelijk had kunnen bezeren. Asociaal. Terwijl ze zich opwond over het voorval, naderde ze het groepje van Dirck snel. Die had niets gezien, want hij was hen op het moment dat die rare vent haar moeder inhaalde al voorbij. De groep van Dirck telde zes leerlingen. De man in het rode pak was nummer vier in de rij. Als hij echt bij deze groep hoorde dan had Dirck toch wat beter moeten opletten, vond ze. Er kwam een scherpe bocht naar rechts aan. Dirck vertraagde, waardoor ze hen nog makkelijker kon inhalen. Met een perfecte techniek sneed ze de bocht uiterst scherp af. Ze passeerde de laatste twee leerlingen van de groep. Even later was ze op gelijke hoogte met de man in het rode pak.

Manon draaide haar hoofd naar hem toe en keek recht in het gezicht van Stephan, de gezette Duitser met de grote mond.

‘Toch maar gekomen?’ schreeuwde hij op een arrogant toontje. Hij zakte door zijn knieën om snelheid te maken. ‘Wedden dat je me niet kunt bijhouden?’

Voordat Manon kon antwoorden, sneed hij zijn voorganger af om de ideale lijn voor een snelle afdaling te behouden. Manon gaf een kreet van verontwaardiging, maar daar trok hij zich niets van aan. Ze ging op haar hurken zitten en maakte zich zo klein mogelijk. Eenmaal in deze houding en met haar techniek waren maar weinig mensen sneller dan zij. Wat haar betrof behoorde patsertje Stephan niet tot dat selecte groepje.

Toen ze Dirck bijna waren genaderd, had ze Stephan ingehaald. Ze ging vlak naast hem skiën. Zo dichtbij dat ze hem kon aanraken.

‘Wat ga je snel,’ sprak ze met gespeelde bewondering. Ze rolde opzichtig met haar ogen en zag lichte irritatie bij de Duitser ontstaan. Ze hield haar hand voor haar mond en gaapte.

‘Dit schiet niet op. Laten we het wat spannender maken.’

Toen haar ski’s de bult die ze al had zien aankomen, raakten, veerde ze vanuit haar knieën op. Ze kwam los van de sneeuw en hing even in de lucht. Vliegensvlug draaide ze honderdtachtig graden. De timing was perfect. Door de korte snelheidsexplosie was ze drie meter voor hem geland. Ze bleef moeiteloos op de been en keek recht in het gezicht van de verbouwereerde Stephan.

‘Zo,’ zei ze zo koelbloedig mogelijk. ‘Nu liggen de kansen ongeveer gelijk. Ik ski achteruit namelijk even snel als jij vooruit.’

De jonge Duitser kon geen bewondering voor haar kunststukje opbrengen. Hij trok zijn bovenlip op en keek haar boos aan. Hij stuurde naar rechts om langs haar heen te kunnen. Manon reageerde meteen door met hem mee te bewegen. Om hem nog meer te intimideren, hield ze de snelheid hoog. Het gat van drie meter tussen hen bleef intact, waardoor het leek alsof hij haar probeerde te volgen terwijl zij achter hem aan was gegaan.

Hij maakte een snelle bocht naar links. Manon draaide weer met hem mee. Voor de mensen die het tafereel van op afstand volgden, was het net alsof de twee met een onzichtbaar lint aan elkaar waren verbonden. Een harmonieuze, maar merkwaardige duo-afdaling. Af en toe wierp Manon een korte blik onder haar arm door om de situatie achter haar in te schatten. Ze passeerden Dirck die een vragend gebaar met zijn handen naar haar maakte. Hij had hun vreemde capriolen gevolgd en wilde weten wat zich tussen hen afspeelde. Manon gaf met een achteloos handgebaar aan dat hij zich geen zorgen hoefde te maken. Ze had de situatie onder controle.

Het kat-en-muisspelletje hield nog twee bochten stand. Toen riep ze verveeld naar een gefrustreerde Stephan: ‘Ik ben het zat. Dit is zó slaapverwekkend. Je moet nog veel leren, ventje.’

Ze gleed heuvelopwaarts van hem weg en draaide haar heupen naar links. Door deze vloeiende beweging wezen de punten van haar ski’s even later weer bergafwaarts. Ze maakte vaart. Toen ze op gelijke hoogte met Stephan kwam, hield ze een paar meter afstand tussen hen in.

‘Ik ben nog wat vergeten,’ schreeuwde ze lachend.

De vernedering die hij voor het oog van zijn medeleerlingen en zijn instructeur had ondergaan maakte Stephan furieus. Nota bene een vrouw had hem voor aap laten staan.

‘Geniet ervan,’ riep Manon voordat ze uiterst scherp naar Stephan toe draaide. Hij schrok van haar onverwachte beweging en was ervan overtuigd dat ze zouden botsen. Even voordat de punten van haar ski’s de zijne zouden raken, draaide Manon plotseling naar links en remde keihard af. De sneeuw achter haar stoof omhoog. Stephan werd bedolven onder een golf van wit poeder. Hij raakte uit balans, maar wist zich met een reeks knullige bewegingen staande te houden.

Manon lachte hardop. Ze zwaaide even uitdagend naar hem en skiede ontspannen naar beneden.

Ruim voor de skilift kwam ze tot stilstand. Ze deed haar ski’s uit en keek omhoog. Op dit gedeelte van de piste was het druk. Ze zag het zwarte jack van Dirck afsteken tegen de uitbundig gekleurde jacks die de helling bevolkten. Hij nam geen enkel risico en gidste zijn leerlingen in een laag tempo tussen de overige wintersporters door. Toen hij langs haar heen gleed, zag ze een brede grijns op zijn gezicht. Stephan keek recht voor zich uit. Zijn gezicht was rood van woede.

Manon zag hoe haar familieleden rustig naar beneden skieden. Ze liep alvast naar de lift. Het was wel een beetje een impulsieve actie geweest. Ze had wijzer moeten zijn. Een puber voor schut zetten was niet bepaald volwassen. Geduld. Tot tien tellen voordat je iets zegt of handelt. Dat was de les die ze zelf had geleerd toen ze de afgelopen dagen les had gegeven. Daarom was ze meer dan opgelucht dat Dirck er de humor van had ingezien. Manon wachtte haar familie op bij de lift.

‘Alles goed, mam?’

Marga knikte.

‘Maar ik ben best wel geschrokken. Goh, wat ging die vent vlak langs me heen.’

‘Belachelijk,’ stelde Fleur. ‘Het is dat ik mam moest helpen, anders had ik hem onderweg pootje gehaakt.’

Manon beet op haar lip. Ze draaide zich om en zag dat het lekker opschoot. Het liefst wilde ze in de lift stappen en een ander onderwerp aanroeren. Ze dacht na over een ander onderwerp.

‘Als het jullie geruststelt, die wildebras heeft zijn lesje geleerd. Voorlopig snijdt hij geen mensen meer af.’

Manon herkende de stem onmiddellijk. Ze draaide haar hoofd en keek recht in het gezicht van Rutger. Hij stond vlak achter Fleur en keek zeer geamuseerd.

‘Een knap staaltje techniek.’

Manon haalde haar schouders op. Wat moest ze daar nu op antwoorden? En hoe had hij het eigenlijk kunnen zien? Het leek wel alsof hij elke keer dat ze iets deed dicht in de buurt was.

‘Gebruikt voor een merkwaardige actie, dat dan weer wel. Ik geloof niet dat ik zoiets eerder bij mijn skischool heb meegemaakt.’

Zowel haar ouders als Fleur keken hem verbaasd aan. Ze hadden geen flauw benul waarover het ging. Manon wierp een korte blik op de rij. Er stonden nog vier mensen voor hen. De volgende gondel kon haar niet snel genoeg komen. Ze stapte naar voren, zo ver mogelijk bij Rutger vandaan. Dat complimentengedoe ook steeds.

‘Kun je vanavond een uurtje vrijmaken, Manon? Ik wil graag met je praten. Rond zes uur bij het kantoor van SFun, lukt dat?’

Een viertal mensen voor haar nam plaats. De deuren sloten automatisch en de volgende gondel diende zich aan. Op het moment dat ze met haar familie naar het precieze instappunt liep, knikte ze naar Rutger.

‘Ja, dat lukt wel.’

Toen ze ging zitten, waren alle ogen op haar gericht. Ze had het nodige aan haar familie uit te leggen.