75

Puller deed zijn stropdas goed en trok zijn jasje aan. Hij deed de knopen dicht, controleerde of al zijn decoraties op de juiste plek zaten, pakte zijn pet en stopte die onder zijn arm.

Zijn broer stond in de keuken op hem te wachten, ook in zijn gala-uniform met zijn pet onder de arm. Zijn andere arm zat nog steeds in een mitella.

‘Ben je er klaar voor, kolonel Puller?’

‘Eigenlijk ben ik nog steeds een majoor, Junior, nog geen luitenant-kolonel.’

‘Dat is slechts een kwestie van tijd. Maar je bent wel een van de jongste eensterrengeneraals in de geschiedenis van de luchtmacht.’

Robert plukte een draadje van het jasje van zijn broer. ‘We zullen zien. Ik moet natuurlijk nog twee jaar inhalen.’

‘Kunnen we gaan?’ vroeg Puller.

‘Wacht even,’ zei zijn broer.

Puller was verbaasd. ‘Je bent toch niet van gedachten veranderd hè?’

Robert ging zitten. ‘Nee, dat is het niet.’

‘Wat is er dan?’

‘Knox vertelde me dat je het met haar over mam hebt gehad.’

Puller ging ook zitten, met een boos gezicht. ‘Dat heb ik haar in vertrouwen verteld.’

‘Het is mijn schuld, Junior. Na jullie woordenwisseling voordat ze deed alsof ze me vermoordde, vroeg ik haar wat er tussen jullie gebeurd was.’

‘Er was niets gebeurd,’ snauwde Puller.

‘Maar klopt het dat dat wel had gekund?’

Puller gaf niet meteen antwoord. ‘Ja, dat had gekund. Maar wat is de link met mam?’

‘Knox vertelde me dat het meest indrukwekkende van die nacht was dat je zo open was over mam. Knox zag een heel nieuwe kant van je. Ze zei me dat het haar verraste dat je zo teder en liefdevol klonk toen je over mam vertelde.’

Puller zei niets. Hij staarde alleen maar naar de vloer.

Robert zei: ‘Ik mis haar ook, Junior. Ik denk elke dag aan haar, vraag me af of ze misschien nog leeft en...’

Puller viel hem met krachtige stem in de rede. ‘En of het haar eigen keus was om ons in de steek te laten?’

‘Wat denk jij?’ vroeg Robert.

‘Ik denk,’ begon Puller, ‘dat dat iets is wat we nooit zullen weten.’

Robert legde een hand op de schouder van zijn broer. ‘Nou, nu heb je mij weer om erover te praten. Om over een heleboel dingen te praten. En je hoeft er niet voor naar Leavenworth te vliegen.’

‘Ik ben ontzettend blij, Bobby, dat ik mijn grote broer weer terug heb.’

Robert stond op. ‘Dat vind ik ook, broertje. Kom, laten we gaan.’

De twee broers reden naar het noorden.

Nadat Puller de auto op de parkeerplaats had gezet, liepen ze het gebouw binnen en zetten hun pet af. Ze liepen door de gang.

Vlak bij hun bestemming ging Robert langzamer lopen. ‘Denk je echt dat dit een goed idee is?’ vroeg hij.

‘Ja. En jij kennelijk ook, tot twee seconden geleden.’

‘Ach, ik ben gewoon een beetje zenuwachtig.’

‘Ik ook, elke keer als ik hier kom ben ik zenuwachtig. Ik neem het liever op tegen een heel konvooi verdomde talibanstrijders.’ Puller pakte zijn broer bij de elleboog en ze liepen door. Puller knikte tegen een verpleegkundige die hij kende.

Ze zei: ‘Hij zit in zijn stoel.’

‘Weet hij dat we komen?’

‘Dat heb ik hem wel verteld, maar of hij het heeft meegekregen weet ik niet.’ Ze keek op naar Robert. ‘Ik ben blij dat u ook kon komen, meneer.’

‘Eíndelijk kon komen,’ zei Robert.

Beide broers haalden diep adem en nadat Puller de deur had geopend, stapte hij naar binnen; Robert kwam achter hem aan.

De deur zwaaide achter hen dicht en de twee mannen stonden naast elkaar in hun keurige gala-uniform.

Tegenover hen, met zijn rug naar hen toe, zat hun vader in zijn stoel.

John Puller senior droeg vandaag andere kleren. Zijn gebruikelijke outfit bestond uit een T-shirt en een blauwe ziekenhuisbroek met slippers. Zijn grijze haar was meestal warrig, en zijn gezicht ongeschoren.

Maar deze ochtend had hij zich geschoren, was zijn haar gekamd en droeg hij een lange broek, een overhemd en instappers.

Robert keek naar Puller die verbijsterd naar zijn vader keek. ‘Is er iets anders dan anders?’ vroeg Robert fluisterend.

‘Zeker weten,’ antwoordde Puller.

‘Generaal,’ zei Puller. ‘We komen ons melden, meneer.’ Hij duwde Robert naar voren. ‘Ik heb vandaag een nieuwe man meegenomen. Vanaf nu zal hij zich regelmatig bij u melden.’

Puller senior draaide zich om en keek naar hen, maar kwam niet uit zijn stoel. Zijn blik dwaalde over de uniformen van de twee mannen en bleef op Roberts gezicht rusten. ‘Naam?’ vroeg Puller senior.

Robert keek zijn broer even aan, kreeg een bemoedigend knikje en zei toen: ‘Majoor Robert W. Puller, usaf.’

Puller senior bleef hem even strak aankijken en keek toen naar zijn andere zoon.

In die blik zag Puller, voor het eerst sinds lange tijd, herkenning. Zijn vader zag niet gewoon iets, hij herkende iets. Puller zette een stap naar voren en zei zachtjes: ‘Pa?’

Robert keek naar Puller. Zijn broer had hem verteld over het toneelstukje dat hij meestal opvoerde als hij bij zijn vader was. Dat hij dan net deed alsof hij de adjudant was van zijn vader als driesterrengeneraal die een heel leger aanvoerde.

Puller zette nog een aarzelende stap in de richting van zijn vader. ‘Pa?’

Puller senior stond langzaam op. Zijn benen trilden een beetje en zijn knieën kraakten, maar ten slotte stond hij rechtop. Zijn blik ging van zijn jongste zoon naar zijn oudste zoon en hij zette een paar aarzelende stappen naar Robert.

De wenkbrauwen van de oude man waren gefronst, zijn blik was fel en doordringend. Maar in zijn ogen zag Puller iets wat hij nooit eerder had gezien, zelfs niet toen zijn moeder was verdwenen: tranen. ‘B-Bob?’

Toen hij die naam hoorde, stak Puller zijn hand uit en zocht steun bij de muur.

Robert zei met trillende stem: ‘Ik... ben het... pa.’

De oude man liep verbazingwekkend snel de kamer door en bleef voor zijn oudste zoon staan. Hij keek hem onderzoekend aan en bekeek elk facet van het uniform, tot zijn blik op de rij decoraties daar bleef rusten. Hij stak zijn hand uit en raakte er eentje aan. Daarna ging zijn hand naar het gezicht van zijn zoon. Roberts haar was nog niet gegroeid, maar verder leek hij uiterlijk weer op zichzelf. ‘Ik ben het, pa,’ zei hij, met een vastere stem.

De hand van Puller senior zakte naar de gewonde hand van zijn zoon en pakte die vast. ‘Goed, jongen. Goed.’

Daarna liet zijn vader hem los, draaide zich om, liep naar zijn stoel en ging langzaam zitten, met zijn gezicht naar de muur.

Robert keek naar zijn broer, verbaasd.

Puller knikte met zijn hoofd dat Robert naar zijn vader moest gaan.

Robert liep naar hem toe, trok een stoel bij en ging naast zijn vader zitten.

Zijn vader bleef naar de muur kijken, maar Puller hoorde dat zijn broer zacht tegen hem begon te praten.

Hij bleef nog even staan kijken, maar liep toen de kamer uit, leunde tegen een muur, sloot zijn ogen, ademde langzaam uit en vocht tegen zijn tranen.

Toen hij op de grond zakte, verloor hij dat gevecht.