22

Pullers hand vloog automatisch naar zijn holster en hij trok zijn M11.

Het was een vrouw die had gegild, daar was geen twijfel over mogelijk. Hij rende naar het enige raam in zijn kamer en keek naar buiten. Hij zag vier mensen, drie mannen en een vrouw. Deze vrouw had gegild; dat was geen giswerk, want ze gilde nu ook.

Hij keek naar de mannen, maar kon hun gezicht niet zien. De buitenverlichting was slecht en ze stonden met hun rug naar hem toe. Hij kon wél zien dat twee van de mannen ongeveer even groot waren als hij en dat de andere klein was. De vrouw was de kleinste van allemaal. Iemand hield een hand om haar keel, terwijl ze van de trap af werd gesleept.

Puller belde 911 en vertelde wat hij zojuist had gezien. Daarna gooide hij de deur open en stapte naar buiten. Hij zag nog net dat de groep in een steeg naast het motel verdween.

Hij liep voorzichtig de trap af, met zijn M11 voor zich, en rende over de binnenplaats. Bij de ingang van de steeg bleef hij staan en keek om het hoekje. Verderop in de donkere steeg hoorde hij de vrouw gillen, en hij hoorde een worsteling.

Het steegje moest dus nog een andere uitgang hebben. Misschien stond daar wel een auto te wachten.

Hij ging sneller lopen.

Even later lag hij languit op het plaveisel en vloog zijn pistool uit zijn hand.

Hij rolde op zijn rug en keek omhoog. De drie mannen keken op hem neer, ze droegen een skimuts. De vrouw was nergens te zien.

Dit was een hinderlaag en de vrouw was het aas.

En ik ben een stomkop, dat ik hierin ben getrapt.

Er waren drie wapens op hem gericht, zodat hij geen keus had. Hij stond langzaam op en legde zijn handen op zijn hoofd.

Ze lieten hem de steeg doorlopen naar waar een suv stond te wachten. Hij werd naar binnen geduwd, geblinddoekt en gekneveld, en zijn polsen werden gebonden met een tiewrap. De suv reed weg.

Hij schatte dat de rit ongeveer een halfuur duurde. Daar had hij niet veel aan om de richting of de bestemming te bepalen, want misschien maakten ze een omweg om hem in verwarring te brengen. Omdat het al zo laat was, waren de normale geluiden van de stad niet erg opvallend, maar hij had niet het idee dat ze nog steeds in de stad waren.

Toen de auto stopte, ging het portier open en werd hij naar buiten geduwd. Zijn voeten raakten gravel. Hij werd een korte trap op geleid en door een deuropening, en hoorde dat de deur achter hem werd gesloten. Hij werd in een stoel geduwd en zijn knevel werd verwijderd.

Hij wachtte. Hij was niet van plan het gesprek te beginnen, want hij nam aan dat hij daarom hier was. Voor een gesprek.

Toen de stem zich liet horen, klonk die hol, alsof de spreker in een holte stond. Die persoon was niet in dit vertrek, wist Puller. Dit werd allemaal op afstand gedaan.

‘Heel dramatisch allemaal, dat moet ik toegeven,’ zei de stem, die duidelijk elektronisch werd vervormd. Het was net Darth Vader, maar dan op een heel klein filmbudget. Maar dat kon weleens belangrijk zijn, dacht Puller, omdat hij misschien niet wilde dat zijn stem werd herkend.

Hij zweeg, wachtte. Wat de man ook zou zeggen, het zou informatie zijn die hij eerder niet had gehad. En als hij hier levend vandaan kwam, zou dat ergens toe kunnen leiden.

‘Ik ben hier niet om dreigementen te uiten, agent Puller. Ik ben hier om een beroep te doen op uw vaderlandsliefde.’

‘Dat had je ook over de telefoon kunnen doen.’

‘Dat zou vreemd zijn geweest. Ik geef de voorkeur aan deze methode.’

‘Ontvoering?’

‘Laten we het een agressieve oproep voor een bespreking noemen.’

‘Zo kun je het wel noemen, met drie wapens op me gericht.’

‘U onderzoekt Robert Pullers ontsnapping uit de gevangenis. U hoopt dat u hem terug kunt brengen, liever levend dan dood.’

Puller hield zijn mond.

‘Ik wil weten wat u tot nu toe hebt ontdekt. Weet u waar hij is?’

‘Nee.’

‘Hebt u al veelbelovende aanwijzingen?’

‘Waarschijnlijk heb ik het bevel niet gehoord dat ik verslag moet uitbrengen aan de een of andere stem.’

‘Het zou in ons aller belang zijn als u meewerkt.’

‘Zo zit mijn wereld niet in elkaar. Ik ben een soldaat. Ik heb te maken met hiërarchische lijnen en daar ga ik niet omheen.’

‘Dus u wilt me de resultaten van uw onderzoek niet vertellen?’

‘Dat zult u moeten opnemen met het Amerikaanse leger.’

‘U hoopt dat u uw broer levend zult kunnen arresteren. Ik zeg u dat dat niet mogelijk is.’

‘Waarom niet?’

‘Dat is niet mogelijk,’ herhaalde de stem. ‘Als u niet wilt meewerken, dan vraag ik u om u terug te trekken.’

‘Ik heb bevel gekregen een onderzoek uit te voeren. Ik volg bevelen op.’

‘Er zijn veel argumenten voor dat u zich terugtrekt,’ zei de stem. ‘Het bevel dat u dit onderzoek moet uitvoeren gaat in tegen elk voorschrift dat de krijgsmacht heeft. U zou hier niet bij betrokken mogen zijn. U zult vragen of u zich om die reden mag terugtrekken. Uw objectiviteit is in het geding en dat is heel begrijpelijk. Het gaat immers om uw broer. U kunt veel van het Amerikaanse leger zeggen, Puller, maar niet dat het onredelijk is.’

‘En jij weet dat doordat...?’

‘Trek u terug, agent Puller. Dat is alles wat u hoeft te doen.’

‘Het onderzoek zal doorgaan, ongeacht of ik eraan meewerk.’

‘Dat is uw probleem niet. Zult u zich terugtrekken?’

‘Nee.’

‘Ik vraag het u nogmaals: zult u zich terugtrekken?’

Puller zei niets, omdat hij niets had toe te voegen aan wat hij al had gezegd.

‘Ik kan er alleen maar aan toevoegen dat deze zaak veel groter is dan een ontsnapte gevangene.’

‘Leg dat maar eens uit dan.’

‘Daartoe ben ik niet bereid. Het moet genoeg zijn dat ik u vertel dat ik een patriot ben. Het landsbelang is altijd het achterliggende doel voor alle acties die in het verleden zijn uitgevoerd of in de toekomst zullen plaatsvinden.’

‘Je hebt niet gezegd welk land. Ik betwijfel of dat mijn land is.’

‘Mij was verteld dat u koppig was, stoer en integer. Dat zijn nuttige eigenschappen voor mensen in uniform, maar ik ben bang dat dit de uitzondering is die de regel bevestigt. Nogmaals, zult u zich terugtrekken?’

‘Nee.’

‘Dan ben ik bang dat ik niets meer kan doen.’

‘Je bedreigt me?’

‘Was het maar een dreigement, agent Puller. Maar ik ben bang dat het inmiddels een feit is.’

De stem zweeg en het was weer stil.

Daarna hoorde hij voetstappen dichterbij komen, en de slee van een wapen die naar achteren werd geschoven. Puller zette zich meteen schrap en spande zijn bovenbenen en kuiten.

De blinddoek werd losgemaakt en hij knipperde snel met zijn ogen om aan het licht van de plafondlamp te wennen.

Even later voelde Puller dat de loop van een wapen tegen de zijkant van zijn hoofd werd gedrukt.

Daarna verbrijzelden de schoten de ruit en ging het licht uit.

Puller en de andere man verstijfden en de man met het pistool draaide zich om naar het raam waar de schoten vandaan waren gekomen. Dat was de enige opening die Puller nodig had.

Hij sprong opzij en ramde zijn schouder tegen de borst van de man met het wapen. Botten, spieren en kraakbeen kwamen in contact met hetzelfde. Puller was zeker twintig kilo zwaarder dan de andere man. Ze vlogen allebei achteruit.

Terwijl Puller de andere man met zijn schouder raakte, klemde hij ook zijn ene been om het bovenbeen van de man en zijn andere been om diens kuit. Nu trok hij het bovenbeen de ene en de kuit de andere kant op. Hij hoorde dat de man begon te gillen toen zijn knie uit elkaar werd gerukt. Hij en de nu uitgeschakelde man vielen op de grond en gleden over de gladde vloer. De andere man klapte met zijn hoofd tegen de muur en raakte bewusteloos.

Pullers handen waren nog steeds op zijn rug gebonden. Heel soepel voor zo’n grote man veranderde hij zijn glijvlucht in een rol. Hij trok zijn geboeide handen onder zijn benen langs, zodat hij ze nu voor zijn lichaam had. Hij pakte de omgevallen stoel, zwaaide hem door de lucht en ramde de stoel in de borstkas van de tweede man die net het donkere vertrek in rende. De man had in het wilde weg twee schoten afgevuurd, maar kreeg even later de stoel in zijn borst. Hij tuimelde achteruit en viel over een tafel heen. Daar bleef hij liggen, hijgend en kreunend van de pijn.

Puller knielde naast de eerste man, voelde in zijn zakken en vond zowel zijn eigen M11 als zijn mobiele telefoon. Hij tilde nog een keer de stoel op en smeet hem door het raam. Een seconde later sprong Puller door het gebroken glas naar buiten. Hij stond meteen op, keek naar voren en koos binnen drie seconden voor een bepaalde richting. Als je niet wist wat je moest doen als mensen je probeerden te doden, was er geen perfect antwoord. Dan was er alleen actie.

Hij rende die kant op en kwam al snel bij een bocht in de weg waardoor hij vanuit het huis niet meer te zien was.

Een minuut later renden twee mannen het huis uit waar Puller was vastgehouden en keken om zich heen op zoek naar de man die ze gevangen hadden gehouden. Toen ze hem niet zagen, renden ze naar de suv, stapten in en reden snel weg, maar de auto begon verschrikkelijk te schudden. De man achter het stuur zette de suv in de parkeerstand, waarna ze eruit sprongen en vol ongeloof naar de vier kapotgesneden banden keken.

Robert Puller zat tussen de struiken rechts van het huis naar dit alles te kijken. Hij had door het raam de lamp kapotgeschoten. Met een pistool zou het moeilijk zijn geweest om door het glas te schieten, maar het automatische geweer dat hij had was op deze korte afstand zowel verwoestend als ongelofelijk accuraat. Zodra het licht uit was, wist hij dat zijn broer in het voordeel zou zijn. Toch was hij blijven kijken tot de stoel en vervolgens zijn broer door het gebroken raam kwam zeilen en was vervolgens snel naar zijn huidige locatie gelopen. Hij had eerst de vier banden van de suv kapotgesneden en daarna zijn uitkijkpost bij het raam betrokken.

Nu liep hij rustig terug naar zijn truck. Hij had de motor stationair laten draaien, omdat dat minder lawaai maakte dan wanneer hij de motor later opnieuw zou starten. Hij had hem ook met de neus naar voren geparkeerd, zodat hij nu gewoon kon wegrijden. Hij stapte in, zette de truck in Drive, liet het rempedaal los, verliet de parkeerplaats en maakte gebruik van de voorwaartse beweging om daar te komen waar hij naartoe wilde. Pas toen hij ver genoeg weg was, trapte hij het gaspedaal in en reed snel weg.

Robert Puller was zijn broer gevolgd vanaf het motel waar generaal Daughtrey was gevonden. Hij was hem gedurende de rest van de dag blijven volgen, tot aan het motel waar zijn broer nu logeerde. Hij had gezien dat de mannen John in de suv duwden en was hen hiernaartoe gevolgd. Hij wist niet wat er in het huis was gebeurd. Hij had flarden van een stem gehoord, maar niet verstaan wat er werd gezegd. Hij wist niet wie de mannen waren. Hij had de suv kort doorzocht, maar had geen registratiepapieren of andere documenten gevonden.

Hij had het huis binnen kunnen stormen, maar zelfs met zijn bijzonder efficiënte wapen schatte hij de kans dat hij zou winnen te laag in. En hij was niet bereid zijn vrijheid of het leven van zijn broer op die voorwaarden op het spel te zetten.

Hij wist dat zijn broer een mijl in zes minuten kon afleggen en de standaard twee mijl van het leger onder de twaalf minuten. Hij keek op zijn horloge. John Puller zou spoedig de hoofdweg hebben bereikt en had vast wel een manier gevonden om zijn boeien kwijt te raken. Hij had een pistool. Hij was in veiligheid.

Robert Puller zette zijn auto aan de kant. Daar had hij twee redenen voor. Ten eerste wilde hij zien of iemand achter zijn broer aan ging, en ten tweede wilde hij John de tijd geven om de hoofdweg te bereiken. Als hij hem in de truck zou passeren, zou het cid-instinct van zijn broer actief worden. Dat betekende dat hij het kenteken, het merk en het model van de truck zou onthouden, en elk facet van de chauffeur dat hij in de huidige omstandigheden kon zien. En Robert was nog steeds doodsbang dat zijn broer hem ondanks zijn ingewikkelde vermomming zou herkennen.

Hij wachtte acht minuten en reed toen langzaam naar de hoofdweg. Toen hij deze weg op reed, keek hij alle kanten op en ontdekte hem ongeveer vijftien seconden later. En hij zag tot zijn grote voldoening dat zijn broer langs de weg liep, zonder gebonden handen.

Op sommige mensen kon je volkomen vertrouwen. En zijn broer was zo iemand.

Terwijl Robert Puller langzaam reed, zag hij dat zijn broer zijn telefoon pakte en een nummer intoetste. Daarna verliet hij de hoofdweg, stak de middenberm over en verdween naar de andere kant.

Graag gedaan, bro. En houd je vanaf nu gedeisd. Het zal niet gemakkelijker worden, het wordt alleen maar erger. Geloof me. Als je dat nog kunt.

Robert Puller trapte het gaspedaal in en reed snel door.