27

Robert Puller zat in zijn motelkamer en keek naar de afbeelding van de dode man in zijn cel die hij had getekend, gefotografeerd en op glanzend fotopapier had afgedrukt. Puller had geen enkele match gevonden, in geen van de databases die hij had gehackt. Op een bepaald moment was hij opgehouden met zoeken. Deze man had zeker niet in het leger gezeten. Hij was geen medewerker van de federale overheid. Hij was geen contractor van de overheid met een betrouwbaarheidsverklaring. Hij zat niet bij de algemene of militaire politie. Hij stond niet op een terroristen-watchlist. Want dan had hij in een database gezeten. Tegenwoordig stond iedereen wel in een of andere database.

Dus wie was hij verdomme? En hoe is hij in mijn gevangeniscel terechtgekomen?

Puller bracht zijn gezicht dichter naar de foto. Hij had jaren van zijn leven doorgebracht met het onderzoeken van de kleinste details, op zoek naar iets belangrijks, soms naar niet meer dan een vlekje in een hele berg digitale data. Hij was een goudzoeker in de eenentwintigste eeuw, met als enige verschil dat zijn gereedschap bestond uit een computer en een pijpleiding met een enorme bandbreedte.

Toen zag hij iets, seinde dat iets naar zijn hersenen waarop zij de noodzakelijke informatie uit zijn geheugen haalden. Hij keek weer naar de afbeelding, met hernieuwde energie en vanuit een nieuw perspectief.

Ik heb zijn kaaklijn fout. Het was donker in de cel, maar dat is geen excuus. Ik had het wel fout en ik kan me geen fouten permitteren. Zijn kaak was hoekiger. En zijn ogen lagen dieper in hun kassen, zijn voorhoofd was iets voller en zijn neus was een beetje scherper.

Op een tekenblok bracht hij de nodige veranderingen in het gezicht aan. Toen hij daarmee klaar was, leunde hij achterover en keek naar de nieuwe afbeelding.

Geen wonder dat hij in geen enkele database zat. In geen enkele Amerikaanse database.

Puller had in zijn carrière heel veel van deze gezichten gezien, en hij kon aan iemands gezicht zien waar hij vandaan kwam. Deze man kwam uit Oost-Europa, misschien zelfs uit de Balkan. Maar hij was zeker geen Griek, Turk of Albanees. Hij was Slavisch, misschien een Bosniër, een Kroaat of een Serviër. Maar hoe kwam een Slavische man terecht in een MP-responsteam dat naar een crisissituatie werd gestuurd in de enige maximaal beveiligde Amerikaanse militaire gevangenis?

Hij leunde achterover en sloot zijn ogen. In gedachten reisde hij door Fort Leavenworth, waar hij in de loop van zijn carrière vaak was geweest. Hoewel hij bij de luchtmacht zat, moest hij door zijn specialisme met de andere krijgsmachtonderdelen samenwerken. En de 902de Military Intelligence Group was hier gestationeerd.

Zijn fotografische geheugen was druk aan het werk en riep beelden op, en Puller liep in zijn gedachten rond tot hij bij het antwoord kwam.

Hij deed zijn ogen open. Het Foreign Military Studies Office op Leavenworth. Dáár was de man natuurlijk vandaan gekomen! Hij dacht hier nog even over na. Het kon niet kloppen. Op het nieuws had hij niet gehoord dat de dode man al was geïdentificeerd, maar als hij op die school in Leavenworth was ingeschreven, moesten zijn gezicht en vingerafdrukken ergens in een database staan. Dus óf hij was al wel geïdentificeerd en was dat nieuws niet bekendgemaakt, of hij was niet geïdentificeerd en dan betekende dit dat Puller in zijn logische gevolgtrekkingen iets had gemist.

Hij sloot zijn ogen weer. Nee, er was nog een andere mogelijkheid. De buitenlandse militaire student zou een pasje hebben waarmee hij het fort kon binnenkomen door de andere ingangen dan de hoofdingang. Dat betekende dat zijn auto niet werd doorzocht, en dat betekende dat de student de man naar de basis gebracht kon hebben die later dood in zijn cel werd gevonden.

De man was naar de DB gestuurd om hem te vermoorden, dat had Puller geweten zodra de celdeur openging. Het was donker, voor de zekerheid. Maar hij had vanaf het begin vermoed dat er iets niet klopte. Natuurlijk kon de stroom uitvallen door de storm. Maar de back-upgenerator ook? Hij wist dat die generator op aardgas draaide dat werd aangevoerd door ondergrondse leidingen die dus ongevoelig waren voor de kracht van de storm.

Nee, de kans dat beide systemen er tegelijkertijd mee ophielden was gigantisch klein. En dan het gedrag van die man. Hij kwam de cel binnen en deed de deur achter zich dicht, dat was de eerste verdachte handeling. De tweede was dat de man een mes tevoorschijn haalde. Dat had Puller gezien in het licht van het lampje op de helm van de man.

Maar Puller had de man geen kans gegeven hem ermee te steken. Hij had de man ontwapend, hem bij de nek gegrepen.

En ja, het einde was snel gekomen.

Dankzij de lessen van zijn kleine broertje.

De Slaven hadden kennelijk nog nooit van Snap-Crackle-Pop gehoord.

Wat een toeval dat hij ongeveer dezelfde lengte had en hetzelfde postuur als ik, maar ze hebben niet aan die mogelijkheid gedacht. Geen moment. Dat weet ik zeker. Ze hadden nooit kunnen bedenken dat ik hem zou vermoorden en zijn plaats in zou nemen om te ontsnappen.

Toch waren er nog talloze vragen en Puller slaagde er maar niet in om de antwoorden te vinden.

Waarom wilden ze me nú vermoorden? Wie zou dat willen? En wie had een dergelijk incident in DB kunnen regelen?

Puller was van streek. Hij wist dat het deel van de hersenen dat emoties oproept door pijnprikkels de anterior cingulate cortex is. Die cortex maakt helaas geen onderscheid tussen emotionele en fysieke pijn. Hij kon dus even gemakkelijk in actie komen bij een gebroken hart als bij een gebroken arm of been.

Hij deed zijn ogen weer dicht en concentreerde zich. Hij veranderde de langzame alfagolven die door zijn hoofd cirkelden in bètagolven die twee keer zo snel waren.

Oost-Europa.

Buitenlandse militaire student.

Poging tot moord in Leavenworth, ruim twee jaar nadat hij hier gevangen was gezet.

Wat was de katalysator hiervoor geweest? Alleen maar de tijd die nodig was om dit te plannen? Dat betwijfelde hij. Natuurlijk zou dit tijd kosten, maar niet meer dan vierentwintig maanden. Wat was er in die tijd gebeurd?

En al het andere ­‒ de stroomuitval, de geluiden van schoten en een explosie, zelfs de man die was gestuurd om hem te vermoorden ‒ maakte deel uit van het ‘gevolg’ van oorzaak en gevolg. Nu moest hij dat allemaal naast zich neerleggen en zich concentreren op de oorzaak van dit alles.

In eerste instantie had hij zich willen beperken tot een locatie die verband hield met zijn vroegere functie bij stratcom. Dat wilde hij nog steeds, maar hij kon het zich niet permitteren om naar allerlei verschillende plaatsen te gaan. Hij moest het aantal inperken.

Wat was dus de aanleiding van dit alles geweest? Als hij dat kon ontdekken, kon hij het aantal plaatsen beperken waar hij misschien naartoe moest.

Tijdens zijn eenzame opsluiting had hij wel toegang gehad tot het nieuws en hij had alle kranten gelezen die ze hem brachten en had tv-gekeken. Hij had geen toegang tot internet, maar hij had geluisterd naar de gesprekken van de bewakers. Zijn broer had hem tijdens zijn bezoekjes ook van nieuws voorzien.

Daughtrey was vier maanden geleden bij stratcom begonnen. Nu was de man dood. Was het feit dat hij bij stratcom zat de reden voor wat er in de DB was gebeurd?

Er werd ook gezegd dat de Intelligence Community enkele radicale veranderingen zou ondergaan, waardoor er meer orde en een gestroomlijnde benadering zouden ontstaan in een sector die daar tot nu toe veel te weinig van had. Was dat de reden voor de gebeurtenissen in de DB die bijna zijn dood hadden betekend? Maar hij had helemaal geen banden meer met die wereld.

Hij bleef cycli bètagolven afvuren op het probleem.

Vijf minuten later sloeg hij gefrustreerd met zijn vuist tegen de muur. Zijn brein, het enige wat hem nooit eerder in de steek had gelaten, deed dat nu dus wel.