29

Puller zag dat Knox op de voordeur klopte en toen er niemand opendeed, belde ze aan. Ze keek om zich heen en haalde iets uit haar zak wat Puller niet kon zien, maar waarvan hij aannam dat het een lock-pick was. Ze hield haar handen een paar seconden bij de deurknop, opende de deur en liep naar binnen.

Zodra de deur dicht was, sprong Puller uit zijn auto en liep snel naar Macri’s huis. Hij liep langs de zijkant naar achteren. Het huis had drie verdiepingen met boven een veranda en beneden een schuifdeur naar de kelder. Er hingen geen gordijnen, zodat Puller gewoon naar binnen kon kijken. Het was niet uitgebouwd en hij zag betonnen funderingsmuren en heel veel kartonnen dozen.

Er zat een eenvoudig slot op de schuifdeur, zodat Puller een paar seconden later al binnen en bij de trap was. Hij hoorde voetstappen boven, waarschijnlijk van Knox die rondkeek. En waar was Macri? Haar auto stond voor het huis. Was ze er, of niet?

Opeens hoorde Puller twee schoten. Hij trok zijn M11, bukte zich en wachtte, al luisterend. Hij had twee schoten gehoord en nog wat andere geluiden. Na het eerste schot hoorde hij een klap van iets wat iets anders raakte, toen het tweede schot, daarna een kreet en ten slotte een plof. Iemand lag op de grond. Knox? Of Macri als ze thuis was?

Hij rende met drie treden tegelijk naar boven. Boven aan de trap was een deur. Puller deed hem een klein stukje open en tuurde door de kier.

Hij zag niemand. Hij checkte de ruimte achter zich en liep toen naar voren. Hij liep behoedzaam de hoek om, met zijn pistool voor zich.

Toen bleef hij staan.

Knox stond over Macri heen gebogen die op de grond lag, terwijl er bloed uit een wond in haar borst stroomde. Knox had haar pistool nog steeds in haar rechterhand.

‘Verroer je niet, Knox,’ riep Puller. Hij was erop voorbereid dat ze zich snel zou omdraaien en op hem zou schieten.

Maar ze stak haar pistool in de lucht, zodat hij kon zien dat ze geen vinger aan de trekker had, met de loop naar beneden. Ze gaf zich over.

‘Leg je wapen op de grond en schop hem naar me toe,’ beval Puller.

‘Volgens mij heeft ze een ambulance nodig.’

‘Dat weet ik wel zeker. Schop je pistool naar me toe, dan bel ik er een.’

Knox deed wat hij zei.

Hij pakte het wapen bij de loop en legde hem op het haltafeltje. Daarna belde hij 911 en bestelde een ambulance. ‘Loop bij haar vandaan,’ zei hij. ‘Ga op de grond liggen, met je handen achter je hoofd en je benen gespreid.’

‘Puller, zij wilde mij vermoorden!’

‘Ik weet zeker dat we het allemaal kunnen oplossen, maar nu moet je doen wat ik zeg.’

Knox ging op de grond liggen met haar handen achter haar hoofd en haar benen gespreid.

Puller knielde naast Macri. Ze lag op haar rug op de grond naast een stoel en met de handen om haar hoofd geslagen. Hij zag een kogelgaatje in haar donkere bloes en het bloed dat in de stof trok. Hij nam haar pols op en voelde niets. Haar ogen waren open en leeg. Haar handen begonnen al een heel klein beetje af te koelen.

‘Ze is dood, Knox. Zo te zien heb je haar precies in haar hart geraakt.’

‘Ik dacht al dat ze dood was.’

‘Wat is er gebeurd? Waarom ben je hier eigenlijk?’

Ze wilde opstaan, maar hij brulde: ‘Liggen blijven! Ik zeg het niet nog een keer.’

Ze verstijfde en ging weer liggen. ‘Ik wilde haar verhoren. Dat had ik samen met jou willen doen, maar je weet hoe dat is afgelopen. Dankzij jou moest ik vanaf de begraafplaats terug naar mijn auto liften.’

‘Waarom wilde je haar verhoren?’

‘Omdat ze de bewakers niet had laten fouilleren.’

‘Leg uit.’

‘Gisteravond las ik je aantekeningen van het verhoor. Zij vertelde je dat ze de bewakers niet liet fouilleren om het apparaatje te zoeken dat die geluiden had gemaakt. Ze zei dat ze dat niet had gedaan omdat ze niet kon geloven dat een van de bewakers erbij betrokken kon zijn. Maar dat had ze natuurlijk toch moeten doen. Er kon maar één reden zijn om dat niet te doen.’ Ze draaide haar hoofd opzij en keek naar hem op.

‘En die was?’ vroeg hij.

‘Als het niet bij de bewakers werd gevonden, zou de verdenking op haar vallen. Maar als ze hen niet liet fouilleren...’

‘... leek het erop dat ze zichzelf een alibi gaf,’ zei Puller.

Knox zei: ‘Jij dacht dit dus ook. Ben je daarom hier?’

‘Ik zag je het slot openmaken en naar binnen gaan. Ik ben door de kelder gekomen en toen hoorde ik de schoten. Twee.’

‘Zij schoot eerst op mij,’ zei Knox. ‘Kijk maar naar die muur.’ Ze wees met haar rechterhand naar de muur.

Puller zag de kogel die in de muur was gedrongen. Er was nog een klein stukje van te zien.

Knox zei: ‘Ik schoot een fractie van een seconde later. En ik miste niet.’

‘Waarom brak je hier in? Heb je een huiszoekingsbevel?’

‘Nee.’

‘Dan zal niets van wat je gevonden hebt toelaatbaar zijn in de rechtszaal.’

‘Ik maak me niet zo druk om regeltjes, Puller. Ik heb iets af te handelen.’

‘Je liep hier dus gewoon naar binnen en toen schoot ze op je. Zij had het voordeel van de verrassing. Zij was een soldaat. Hoe is het mogelijk dat ze je heeft gemist op die afstand?’

‘Omdat ik haar zag vlak voordat ze schoot. Ik trapte die stoel om, liet me op de vloer vallen en schoot op haar. Tijdens het onderzoek zullen ze de baan van de kogel kunnen bevestigen.’

Puller keek naar de omgevallen stoel naast Macri’s lichaam.

In de verte hoorden ze de sirenes aankomen.

‘Dus als jij en niet ik hier eerst was geweest,’ zei Knox vol overtuiging, ‘lag jij nu op je buik op de grond en was je mij aan het vertellen hoe het allemaal was gegaan. Of misschien was je nu dood.’

‘Nee, want ik zou hier niet ingebroken hebben.’

‘Nou, ik kan dat nu niet meer terugdraaien.’

Toen de sirenes dichterbij kwamen, liep Puller naar het raam en keek naar buiten. Hij zag een ambulance en twee politieauto’s.

Knox zei: ‘Dus je hebt het bestuur in je zak, Puller. Hoe ga je dit aanpakken?’

Puller mompelde ‘Shit’ en zei toen: ‘Sta op, Knox.’

Ze stond langzaam op en keek hem aan. Hij gaf haar haar pistool terug.

‘Ik moet zeggen dat ik verbaasd ben,’ zei ze. ‘Ik dacht dat je ze me met het handboek om de oren zou laten slaan.’

‘Misschien doe ik dat alsnog.’

‘Wat zeggen we tegen de politie?’ vroeg ze. ‘Ik heb hier ingebroken. Ik had een pistool. Het kan lijken alsof Macri zichzelf en haar huis verdedigde. En ik heb neergeschoten.’

‘We vertellen ze de waarheid.’

‘Misschien arresteren ze ons omdat we hebben ingebroken.’

‘Misschien wel. Maar je maakte jezelf bekend en je hebt je creds laten zien, toch?’

‘Absoluut. Ze wist wie ik was. En toch schoot ze.’

‘Oké, vertrouw maar op mij.’

De politieagenten waren eerst sceptisch, maar Pullers houding en verklaring waren, net als die van Knox, duidelijk en professioneel. Ook hun credentials vond de plaatselijke politie belangrijk, omdat ze heel goed wisten wat er in de DB was gebeurd. Nadat ze hun verklaringen hadden opgenomen, vroeg een van de agenten, met een blik op Macri: ‘En wie is dat?’

‘Dat is een kapitein van het leger, doodgeschoten in haar eigen huis. Dit is, zonder enige twijfel, een zaak voor de cid. Wij nemen de verantwoordelijkheid voor de plaats delict op ons en zorgen dat alles intact blijft.’

‘Daar heb ik geen goed gevoel bij,’ zei de oudere agent.

‘Dan moeten uw superieuren mijn superieuren bellen en komt het wel goed. Voorlopig blijft het lichaam hier en wordt er niets aangeraakt.’

De agent knikte en haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn. ‘Dit moeten mijn bazen maar beslissen.’

Een uur later vertrokken de agenten en arriveerde er een forensisch team van de cid uit Leavenworth. Ze onderzochten het lichaam en de plaats delict, stopten het lichaam in een lijkenzak, legden die op een brancard en reden ermee weg.

Puller had de plaatselijke cid-agenten geholpen met hun onderzoek, terwijl Knox nadat zij haar verklaring had afgelegd ‒ op bevel van Puller ‒ in de andere kamer zat.

Zodra de cid-agenten klaar waren, vertrokken ze. Puller en Knox bleven alleen achter in het huis.

‘Het forensisch onderzoek zal uitwijzen dat alles waar was wat ik je heb verteld, Puller.’

‘Het forensisch onderzoek kan heel veel, maar dat niet, Knox, niet helemaal.’

Op verhitte toon zei ze: ‘Ik ben bijna in mijn hoofd geschoten! Het was zij of ik! Wat had het anders kunnen zijn?’

‘Dat je hiernaartoe kwam om met Macri te praten, omdat zij iets belastends wist. En dat je haar hebt gedood om haar het zwijgen op te leggen.’

‘O, dus nu denk je dat ik hierbij betrokken ben én een moordenaar ben?’

‘Ik weet het niet, Knox. Je kwam zomaar op mijn dak vallen en je hebt niet bepaald mijn vertrouwen gewonnen.’

‘Nou, dat geldt andersom trouwens ook!’ snauwde ze.

‘Je vindt het dus niet belangrijk dat ik je niet heb laten arresteren door de politie of de cid? Dat ik jou je pistool teruggaf? Dat ik jouw verhaal bij hen heb gesteund? Dat ik je niet in de boeien heb geslagen? Heeft niets van dat alles ervoor gezorgd dat je me een beetje vertrouwt?’

Haar woede maakte algauw plaats voor schaamte. ‘Dat waardeer ik, Puller, echt waar. Het zou niet goed zijn als ik werd gearresteerd.’

‘Zeker niet goed voor jóú. En voor wie jou dekken bij inscom. En dat zouden weleens heel veel mensen kunnen zijn,’ zei hij provocerend.

Ze liet zich in een stoel zakken. ‘Ik heb nog eens diep nagedacht over wat je op die begraafplaats zei.’ Ze keek hem spottend aan. ‘Je analogie van de gebroeders Custer was origineel, echt waar.’

Puller leunde tegen de muur en wachtte.

‘Wat weet je over de behandeling van de zaak van je broer voor de krijgsraad?’

‘Niets. Dat heb ik je al verteld. Het dossier was verzegeld. En ik zat in het buitenland toen dat gebeurde. Hij is beschuldigd van en veroordeeld voor hoogverraad, dat is alles wat ik weet.’

‘Dat je broer is ontsnapt, heeft veel mensen binnen de wereld van de geheime dienst heel zenuwachtig gemaakt, Puller.’

‘Dat had ik zelf ook al bedacht.’

‘Ik zou je dit eigenlijk niet moeten vertellen.’

‘Mensen zouden heel veel niet moeten doen.’

‘Ik ben hier niet alleen vanwege je verslag, maar ook om een andere reden.’

‘Welke?’ vroeg hij.

‘We hebben een paar stortingen ontdekt van in totaal één miljoen dollar op een bankrekening op de Kaaimaneilanden die kapitein Macri ongeveer een maand geleden heeft geopend.’

‘Haar betaling om te doen wat ze deed?’

Knox knikte.

‘Waar kwam dat geld vandaan?’

‘Niet te vinden, zelfs niet door ons. We hadden het geluk dat we ontdekten dát ze dit geld heeft gekregen, maar de bron is nog steeds onduidelijk.’

‘Hoe hebben jullie haar gevonden?’

‘inscom had roddels gehoord, niets definitiefs, maar wel vreemd, waardoor ze zich richtten op DB. We hebben het personeel nagetrokken. Een paar personeelsleden wekten voldoende argwaan om hen in de gaten te houden. Macri was een van hen.’

‘Wat voor argwaan? In haar dossier heb ik niets ongebruikelijks gezien.’

‘Ze was single, had geen familie in deze omgeving en ze was ambitieus.’

‘Dat geldt voor heel veel militairen.’

‘En ze had grote schulden.’

‘Ze was een officier. Het leger betaalde voor haar overplaatsing naar West Point.’

‘Ze handelde ook in aandelen, opties op prolongatierekeningen. Ze had ongeveer 80.000 dollar schuld. Door haar beloning zou ze die kunnen afbetalen en daarnaast veel geld overhouden om er weer bovenop te komen.’

‘Dat stond allemaal niet in haar dossier.’

‘Nee, dat klopt. Wat zij met haar persoonlijke financiën doet, daar heeft het leger niet echt iets mee te maken. En ze hoefde haar schulden nog niet af te lossen.’

‘Maar jullie hebben het wel ontdekt.’

‘Ja,’ zei Knox.

Puller fronste zijn wenkbrauwen. ‘Dus waarom heb je me dat verdomme niet verteld?’

‘Ik vertel je dit nu, ook al kost het me waarschijnlijk mijn baan als mijn superieuren dit ontdekken.’ Ze sloeg haar armen over elkaar, leunde achterover in haar stoel en ademde langzaam uit. ‘We zijn via verschillende wegen op deze zaak gezet, Puller. Ik ben vanaf het begin opgeleid voor de geheime dienst en dat betekent dat niemand buiten onze eigen kring vertrouwen, een geheim geheimhouden en doodleuk liegen onderdeel uitmaken van onze functiebeschrijving. Net zoals jij bent opgeleid om een plaats delict te onderzoeken, ben ik opgeleid om af te leiden en te bedriegen. Ik heb jaren besteed aan het verfijnen van deze vaardigheden en ik weet niet wat ze met me doen als zij wisten dat ik je dit vertelde.’

Puller ontspande een beetje. ‘Waarom vertel je het me dan?’

Ze lachte, maar die lach bleef halverwege in haar keel steken en ze keek meteen weer ernstig. ‘Omdat ik me schaamde door jouw eerlijkheid en die verdomde edelmoedigheid van je. Ik schaamde me gewoon omdat ik je moest voorliegen. Dat was vernederend, eerlijk gezegd. Terwijl ik dacht dat ik allang genezen was van dat gevoel. Net als van veel andere gevoelens,’ voegde ze er zacht aan toe.

‘En wat betekent dit voor ons?’ vroeg Puller zacht, na een lange stilte.

‘Dat ik je om een tweede kans vraag, of is het al de derde? Zelfs als je me die geeft, zou ik het je niet kwalijk nemen als je me deze keer niet gelooft.’

Hij keek naar haar heup. ‘Dat litteken is echt genoeg, net als de wond eronder. Je liep mank toen je de kamer binnenkwam en ik zag dat je even in elkaar kromp toen je ging zitten.’ Hij keek naar de andere kamer. ‘Toen je je op de grond liet vallen om dat schot te ontwijken, ben je zeker op je heup gevallen en dat doet waarschijnlijk heel erg pijn.’

‘Ja, klopt,’ gaf Knox toe. ‘Meer dan heel erg trouwens, ik zou nu het liefst een Percocet slikken, een sterke pijnstiller.’

‘Dus de 902de Intelligence Group in Leavenworth valt onder het gezag van de nsa?’

‘De nsa is vrijwel overal, Puller. En de 902de vormt daarop geen uitzondering.’

Hij knikte. ‘Ik begrijp hoe moeilijk het voor je moet zijn om dat te zeggen.’

‘Training is training,’ antwoordde ze. ‘Maar ik heb nog altijd een beetje vrije wil en daar wil ik gebruik van maken.’

‘Oké. Dat is een begin.’

Pullers telefoon ging. Het was Shireen Kirk.

‘Hallo, Shireen. Kan ik je over een paar minuten terugbellen? Ik ben nu even bezig.’

Ze zei: ‘Nee, je kunt me niet terugbellen. Waar zit je?’

‘Leavenworth.’

‘Ik ook.’

‘Wat zeg je?’

‘Ik ben net geland en zit nu in een taxi om je te zoeken.’

‘Wat doe je in vredesnaam in Kansas?’

‘Ik wil dit niet via de telefoon bespreken. Kunnen we ergens afspreken?’

Puller keek naar Knox, die aandachtig naar hem keek.

‘Ja, in een restaurant.’ Hij gaf haar het adres. ‘Ik heb een agent van inscom bij me. Ik wil dat zij het ook hoort.’

‘Ik praat liever alleen met jou, Puller.’

‘We komen samen, Shireen. Ik vertrouw haar en dat kun jij ook doen.’

‘Ik ben er over een halfuur,’ zei Kirk kortaf en ze verbrak de verbinding.

‘Wie was dat?’

‘Shireen Kirk. Mijn jag-contact.’

‘Waar komt ze nu vandaan?’

‘D.C.’

‘Waarom is ze helemaal hiernaartoe gekomen?’

‘Dat wilde ze persoonlijk vertellen. Het zal dus wel belangrijk zijn.’

‘Ik waardeer het echt dat je mij erbij wilt hebben. Maar als zij zich daar ongemakkelijk door voelt, ga ik niet mee.’

‘Nee, Knox. We zijn nu een team. We blijven bij elkaar.’

‘Zeker weten?’

‘Kom, we gaan.’