52

Knox nam afscheid van Puller bij Fort Belvoir waar inscom was gestationeerd. Ze wilde zich melden en moest wat administratie afhandelen. Ze spraken af elkaar later in haar hotel te treffen.

Voordat Puller terugreed naar Quantico stopte hij bij een coffeeshop en haalde een telefoon tevoorschijn die hij onlangs had gekocht. Een van een set van twee eigenlijk; zijn broer had de andere. Hij bestelde een kop koffie en nam de tijd om een lange sms te typen en te versturen.

Nu zou blijken of de code van zijn broer echt niet te kraken was, dacht hij. Toch had hij erg veel vertrouwen in Roberts vaardigheden.

Net toen hij bij zijn appartementencomplex aankwam, zoemde zijn nieuwe telefoon. Hij parkeerde de auto en haalde de telefoon tevoorschijn. Het antwoord van zijn broer was al even lang als zijn bericht. Hij reed snel naar zijn appartement en met behulp van pen en papier kon hij het bericht in ongeveer een halfuur ontcijferen.

Zijn broer had de code ontworpen toen ze nog jongens waren. Hij had hem gebaseerd op het concept van een one-time pad waar hij ooit over had gelezen ‒ otp wordt ook wel eenmalig blokcijfer of het perfecte cijfer genoemd ‒ en die kon worden hergebruikt. De code was niet te kraken, omdat die identiek was aan een vervangend cijfer, maar dan gebaseerd op een verhaal dat Robert Puller zelf had bedacht en daarna, woord voor woord, steeds weer opnieuw bij zijn broertje had ingeprent, zodat die het zich nu, na al die jaren, nog tot in detail kon herinneren. Als je dat verhaal niet kende, kon je de code dus niet kraken. En de enigen die het oorspronkelijke verhaal kenden, waren de twee Pullers.

Puller had zijn broer verteld over hun gesprek met Reynolds en met Carter en Sullivan, maar ook over het financiële verleden van Reynolds.

Roberts gecodeerde bericht was bondig:

Ze heeft haar sporen goed gewist. Probeer zo veel mogelijk te weten te komen over de dood van haar man. Het feit dat hij fbi-agent was, is intrigerend. Dat heeft ze me nooit verteld, niet aan mij en ook niet aan iemand anders van wie ik weet dat die haar kende. Hoe meer ik van haar vijandige houding ten opzichte van mij begrijp, hoe waarschijnlijker het is dat zij degene was op wie Niles Robinson doelde tijdens mijn telefoongesprek met hem. Toch kan jaloezie niet de voornaamste drijfveer zijn geweest, dat was mij door Timothy Daughtrey laten vervangen. Dus je moet nog meer over hem te weten zien te komen. Alles over zijn carrière wat je kunt vinden, John. En dan bedoel ik ook echt alles.

Het laatste deel van het bericht van zijn broer was echter vooral verrassend, en intrigerend:

Dat Reynolds deel uitmaakte van het start-verificatieteam is ook van belang. Zij vertelde me dat toen we elkaar ‘spraken’, maar op dat moment heb ik er geen aandacht aan besteed. Maar doordat jij schreef dat zij erover begon toen jij die foto in haar kantoor zag staan, dacht ik er weer aan. Zoek daar zo veel mogelijk over uit, want het heeft misschien te maken met haar huidige opdracht. En dat zou weleens de aanwijzing kunnen zijn die we zoeken.

Puller keek nog even naar dit deel van het bericht, en wiste het daarna.

Hij begreep waar zijn broer naartoe wilde. Als Reynolds een spion was... Een spion spioneerde in de loop der jaren niet slechts één ding, zij gingen daar naartoe waar het meeste te winnen was met hun verraad.

Maar het kon niet alleen Reynolds zijn. Er moest ook iemand anders zijn, iemand met heel veel macht. En dat waren er maar een paar. Een van hen zou Donovan Carter weleens kunnen zijn.

Het hoofd van de dtra had gisteravond misschien alleen maar naar hen geluisterd om te weten te komen wat zij wisten. Daarna had hij Reynolds misschien alles verteld, zodat ze vandaag helemaal op hun komst was voorbereid. En hoewel haar financiële situatie volkomen logisch leek en Puller normaal gesproken zou hebben overtuigd, wist hij dat de vrouw loog.

Hij stuurde zijn broer een kort bericht en stopte de telefoon in zijn zak. Hij had veel werk te doen en kon er dus maar beter meteen mee beginnen.

Te beginnen met wijlen brigadegeneraal Timothy Daughtrey.

 

Na ontelbare telefoongesprekken, veel gezoek op internet en een snelle trip naar luchtmachtbasis Bolling in D.C. had Puller veel informatie over de dode man verzameld. In de lobby van W Hotel dacht hij hierover na. Hij had nog steeds niets van Knox gehoord, maar verwachtte dat elk moment.

Daughtreys carrière had het gebruikelijke en beproefde pad gevolgd: hard werken, alles doen voor steeds weer een nieuwe promotie, daar naartoe gaan waar hij naartoe moest, en in elke positie alles doen wat gedaan moest worden in zijn onvermoeibare jacht op de schoudersterren. In dat opzicht was hij net als veel andere mannen en vrouwen die in de loop der jaren hetzelfde hadden gedaan. Zijn macht en zijn ervaring had hij echter niet op het slagveld opgedaan, maar in de technologie en dat werd misschien wel het slagveld van de toekomst. Tenminste, dat scheen iedereen in het Pentagon te zeggen. Het algemene beeld was dat iedereen Daughtrey aardig vond en dat zijn dood een groot verlies was voor de verdediging van het land. Puller verzamelde al deze feiten en stuurde ze in een gecodeerd bericht naar zijn broer.

Daarna wijdde hij zijn aandacht aan de dode echtgenoot van Reynolds, de fbi-agent. Op internet vond hij een paar oude nieuwsberichten. Adam Reynolds was agent geweest op het veldkantoor van Washington D.C. Hij was nog maar begin dertig geweest toen hij vlak bij zijn huis door een auto werd aangereden.

Puller had een contact bij het Bureau en belde hem op. De agent kon zich de zaak nog goed herinneren en had jaren geleden zelfs korte tijd met Adam Reynolds samengewerkt. Reynolds was verder een van de weinige fbi-agenten die ooit was gedood, ook al was dat dan niet gebeurd tijdens zijn werk. ‘Hij liep terug van een coffeeshop in een winkelcentrum vlak bij zijn huis,’ zei de agent.

‘Hoe weet je dat?’

‘Als ik het me goed herinner, is zijn koffiebeker ongeveer drie meter bij zijn lichaam vandaan gevonden. En iemand van de coffeeshop herinnerde zich dat hij was binnengekomen.’

‘Waar was dit precies?’ vroeg Puller.

‘In Burke, Virginia. Zijn vrouw zei dat hij die wandeling heel vaak maakte. Adam dronk graag koffie, zoals de meesten van ons.’

‘Was zijn vrouw thuis toen het gebeurde?’

‘Nee, volgens mij niet. Nee, dat klopt. Ze was in het buitenland, zij werkte ook voor Uncle Sam. Ik weet niet meer waar.’

‘Maar ze hadden toen twee kleine kinderen. Wie paste dan op hen?’

‘Dat weet ik niet zeker. Misschien waren ze oud genoeg om een paar minuten alleen thuis te blijven. Andere tijden, weet je. Toen kon je je kinderen nog even alleen laten zonder dat mensen je uitscholden of een berichtje op Facebook plaatsten.’

‘En de bestuurder van de auto is nooit gevonden?’

‘Nee, nooit. Het was al vrij laat in de avond. Er stonden geen huizen waar hij werd aangereden, zodat niemand iets heeft gezien.’

‘Denk je dat hij een doelwit was? Dat het met zijn werk te maken had?’

‘Dat denken we altijd, in eerste instantie. Maar de officiële conclusie was dat het waarschijnlijk iemand was die dronken achter het stuur zat. Verdomd jammer, want Adam was een goeie vent.’

‘Hadden ze een goed huwelijk? Alles oké wat dat betreft?’

‘Volgens mij wel. Maar we waren geen goede vrienden of zo. Ik heb zijn vrouw een paar keer ontmoet, ze leek me wel aardig. Ze was vaak weg, volgens Adam. Waarom vraag je dat?’

‘Zomaar. Ik ben op zoek naar een paar aanwijzingen ergens voor.’

‘Iets wat met Adams dood te maken heeft? Na al die jaren?’

‘Het kan iets te maken hebben met een zaak waar ik aan werk. Ik neem aan dat je niet weet waar die kinderen zijn? Volgens mij is haar zoon advocaat.’

‘Klopt, hij zit bij het Bureau. Ik neem aan dat hij in de voetsporen van zijn vader wilde treden. In elk geval gedeeltelijk.’

‘Heb je zijn contactgegevens?’

‘Kan ik wel even opzoeken. Die geef ik je op voorwaarde dat je me nog een keer vertelt waar dit verdomme mee te maken heeft, Puller.’

‘Dat beloof ik, dat doe ik. En bedankt.’

Puller schreef de contactinformatie op en verbrak de verbinding. Hij belde Dan Reynolds, die op het fbi-kantoor in D.C. werkte. Toen Puller hem vertelde wie hij was en waar hij over wilde praten, verwachtte hij dat de man veel vragen zou stellen of zou ophangen. Maar in plaats daarvan zei Dan Reynolds: ‘Over een minuut of twintig kan ik u ontmoeten in de Dunkin’ Donuts om de hoek van het veldkantoor.’

Dit verbaasde Puller, maar hij ging snel akkoord en liep naar zijn auto. Tijdens de rit naar de parkeergarage stuurde hij Knox een sms over deze ontwikkeling.

Het was vrij druk in de Dunkin’ Donuts toen Puller binnenkwam, maar hij herkende Dan Reynolds meteen. De jongeman leek op zijn moeder, qua lengte en uiterlijk. Nadat Puller zich had voorgesteld, kochten ze koffie en liepen naar buiten waar ze aan een tafeltje op de stoep gingen zitten.

Dan Reynolds had niet alleen de schoonheid en lengte van zijn moeder geërfd, maar hij had ook dezelfde doordringende blik. Hij nam een slok koffie en keek naar een auto die voorbijreed. ‘Waarom is een cid-agent van het leger geïnteresseerd in de dood van mijn vader? Het is immers al jaren geleden en hij zat niet bij het leger.’

‘Het zou iets te maken kunnen hebben met een andere zaak van militaire aard,’ zei Puller.

‘Wilt u me vertellen welke zaak?’

Puller dacht hierover na. ‘Een voormalige collega van je moeder is vermoord in het Union Station.’

‘Niles Robinson,’ zei Dan.

‘Inderdaad.’

‘En dat is de zaak? Maar Robinson zat ook niet bij het leger.’

‘Nee, maar hij was getuige in een zaak waar een legerofficier bij betrokken was.’

Dan keek Puller recht aan. ‘En hoe zou dat te maken kunnen hebben met de dood van mijn vader?’

‘Ik heb geen idee. Daarom ben ik aan het spitten in de hoop een aanwijzing te vinden.’ Hij zweeg even en voegde er nonchalant aan toe: ‘Misschien zou ik met je moeder moeten praten.’

Dan maakte een afwijzend gebaar. ‘Daar zou ik haar niet mee lastigvallen als ik u was.’

‘Waarom niet? Zij werkt op dat terrein.’

‘Bij de dtra. Maar van haar wordt u niets wijzer.’

‘Dat begrijp ik niet. Hij was haar man.’

‘Ja, hij was haar man, wat zeg je daarvan?’

Puller boog zich naar hem toe. ‘Ik begrijp niet goed wat je nu zegt.’

Dan keek weer naar de voorbijrijdende auto’s. ‘Ik was elf toen mijn vader werd gedood. Mijn zusje was negen.’

‘Dat was natuurlijk heel moeilijk.’

‘Het was vreselijk. Mijn vader ging even naar de winkel en kwam nooit meer terug.’

‘Naar zijn favoriete coffeeshop.’

Dan keek hem aan. ‘Nee, hij ging naar de winkel om een paar boodschappen te doen.’

‘Maar ze vonden een koffiebeker vlak bij zijn lichaam. Tenminste, dat is mij verteld.’

‘Dat wist ik niet. Ik weet wel dat hij naar de winkel ging. Meestal liet hij mij en mijn zusje niet alleen, maar zij had gebeld.’

‘Wie had gebeld?’

‘Mijn moeder.’

‘Wat had ze tegen hem gezegd?’

‘Dat hij naar de winkel moest gaan om bepaalde boodschappen te halen. Dingen die ze volgens haar nodig hadden. Tenminste, dat zei mijn vader. Hij vond het niet prettig, omdat hij zoals ik al zei ons liever niet alleen liet. Maar zo was ze nu eenmaal.’

‘Hoe was ze?’

‘Ze wist hoe ze moest krijgen wat ze hebben wilde. Mijn vader was een stoere fbi-agent, maar bij haar leek hij te verschrompelen, tot niets. Volgens mij was hij bang voor haar.’

‘Ik heb gehoord dat ze goed kan schieten.’

Dan zei met een blik vol afschuw: ‘Haar wapens! O, wat is ze trots op haar wapens! Daar hield ze meer van dan van ons. Toen ik zeven was, liep ik een keer haar “prijzenkamer” binnen en maakte er een puinhoop van, smeet haar wapens op de grond. Gewoon om haar aandacht te trekken. Ik dacht dat ze me dood zou slaan. Het was maar goed dat mijn vader thuis was.’

‘Ze klinkt onevenwichtig. Het is een wonder dat ze een leugentest kon doorstaan en haar betrouwbaarheidsverklaringen kon krijgen.’

‘Jekyll en Hyde, meneer Puller. Als ze wilde kon ze poeslief zijn, maar wat er bij ons thuis gebeurde was een ander verhaal. Een betere actrice zult u niet vinden, Meryl Streep valt in het niet bij mijn moeder.’

Puller liet verschillende vragen door zijn hoofd spelen en zei toen: ‘Je vader had je die avond mee naar de winkel kunnen nemen.’

‘Nee, mijn zusje had die zomer haar been gebroken en die zat in het gips, dus ze liep op krukken. Ze sliep zelfs al toen mijn moeder belde. Hij zou haar nooit alleen thuis laten en dus bleef ik om op haar te passen.’

‘Waar was je moeder toen?’

‘Ergens in het buitenland, Oost-Europa of zo.’

‘Als het bij jullie aan de Oostkust avond was, was het daar heel vroeg in de ochtend.’

‘Inderdaad. Maar ze belde. Ik hoorde de telefoon overgaan en ik heb even met haar gepraat.’

‘En toen ging je vader weg?’

‘Ja.’

‘Waarom ging hij niet met de auto als hij snel weer thuis wilde zijn?’

‘De auto wilde niet starten. Hij kwam woedend het huis weer in, pakte zijn jas en ging lopen. Het was niet erg ver.’

‘En jullie hadden alleen die auto tot jullie beschikking?’

‘Mijn moeder was op haar werk. Ze liet hem altijd staan als ze in het buitenland zat.’

‘Dus hij was op de terugweg, want ze vonden zijn koffiebeker, maar de andere boodschappen die hij had gedaan vonden ze niet. Hoe verklaar je dat?’

‘Dat weet ik niet. Iemand reed hem aan en ging ervandoor. Tenminste, dat is ons verteld. We waren nog klein, dus vertelden ze ons niet zoveel.’

‘Luister, zeg het maar gewoon als ik me vergis, want de cynische onderzoeker komt in me naar boven.’ Puller aarzelde en koos zijn woorden met grote zorg. ‘Maar jij lijkt twijfels over deze zaak te hebben. Heb ik gelijk of niet?’

Dan keek Puller weer aan. ‘Als u bedoelt of ik denk dat mijn moeder heeft geregeld dat mijn vader werd vermoord, dan ja, dat denk ik.’

Puller nam alle tijd voordat hij weer iets zei. ‘Dat is nogal een beschuldiging.’

‘Ik ben advocaat. Ik wéét dat het een ernstige beschuldiging is.’

‘Wanneer kwam je tot deze conclusie? Vast niet toen je nog een kind was.’

‘Nee, dat was later, toen ik volwassen was.’ Met een wrange glimlach zei hij: ‘Toen ik ook cynisch was geworden.’

‘Oké,’ zei Puller.

‘Het klopt gewoon niet. Waarom zou ze hem ’s avonds laat opbellen om hem naar de winkel te sturen? Waarom kon het niet wachten? En mijn vader had die dag vrij genomen, was met mijn zus naar de dokter gereden voor haar been en toen deed de auto het prima. Dus waarom wilde hij later niet starten?’

‘Dus moest hij wel naar de winkel lopen, was dat je conclusie?’

‘En werd hij aangereden, ja.’

‘Heb je die mogelijkheid ooit met iemand besproken?’

‘Nee.’

‘Waarom niet?’

‘Mijn moeder kan al behoorlijk intimiderend zijn voor een volwassene, laat staan voor een klein kind. En tegen de tijd dat ik echt argwaan kreeg, kon ik immers niets meer doen. Het was jaren geleden. De bewijzen waren weg. Het zou geen zin hebben gehad.’

‘De levensverzekering heeft veel geld uitgekeerd.’

‘Dat weet ik.’

‘Heb je iemand iets verteld over dat telefoontje van je moeder laat die avond?’

‘Niemand heeft me ooit iets gevraagd. Mijn moeder vloog de volgende dag naar huis en zij heeft alles afgehandeld.’

‘Bedoel je dat ze ervoor zorgde dat jij en je zusje met niemand praatten?’

‘Ja. En de politie was ervan overtuigd dat het gewoon een ongeluk was en dat de dader was doorgereden. Verder hebben ze zich er niet in verdiept.’

‘Ik heb gesproken met je moeder en ze liet doorschemeren dat het misschien iets te maken had met een van je vaders zaken.’

‘Vertelde ze u dat ze hem die avond had gebeld?’

‘Nee, dat heeft ze om de een of andere reden weggelaten.’

‘Nou dan?’

‘Ik neem aan dat je niet goed met haar kunt opschieten?’

‘Nee, dat klopt. Zelfs als dat met mijn vader niet was gebeurd. Mijn moeder is geen hartelijke vrouw. Ze heeft wel kinderen gekregen, maar volgens mij had ze niet de behoefte een echte moeder te zijn. Ik had een veel betere band met mijn vader. En na zijn dood heeft onze oma ons opgevoed, zij niet. Dus nu heb ik niets meer met mijn moeder te maken. En volgens mij vindt ze dat prima.’

‘Weet ze dat je haar verdenkt?’

‘Dat heb ik nooit tegen haar gezegd. Ik ben eerlijk gezegd doodsbang voor haar.’

‘Volgens mij is dat heel goed. Dat je dat niet tegen haar hebt gezegd, bedoel ik.’

‘Volgens mij is ze overal toe in staat.’

‘Als ze iets met zijn dood te maken heeft gehad, denk je dan dat ze dat om het geld heeft gedaan?’

Dan haalde zijn schouders op. ‘Ik hoorde mijn vader weleens in zijn kamertje, nadat hij iets te veel had gedronken.’

‘Wat zei hij dan?’

‘Hij had soms ontzettende ruzies met mijn moeder. En als ze niet thuis was, ging hij naar zijn kamertje en begon hij in zichzelf te praten.’

‘Wat zei hij dan precies?’

‘Ik ving weleens flarden op, maar het leek niet logisch allemaal. Het leek erop dat hij een probleem had met mijn moeder en met wat ze tijdens haar werk deed.’

‘Weet je wat dat was?’

‘Ik weet dat ze veel tijd in Rusland heeft doorgebracht.’

‘Als lid van een start-verificatieteam?’

‘Volgens mij wel, ja. Dat was een van de dingen die ik later ontdekte. Ze vertelde mij nooit over haar werk.’

‘Waarom zou hij daar een probleem mee hebben gehad? Ze hielp met het ontmantelen van kernwapens.’

‘Daar had hij volgens mij geen probleem mee. Ik denk dat het iets persoonlijks was.’

‘Bedoel je iemand met wie ze samenwerkte?’

‘Ik weet alleen dat ik mijn vader hoorde zeggen dat hij die vent zou vermoorden als hij de kans kreeg.’

‘Die vent zou vermoorden?’

‘Ja. En toch was mijn vader een vrij rustige man. Ik weet niet wat hij ontdekte of hoorde, maar hij was er woedend om.’

‘Wat denkt je zus hiervan?’

‘Ze heeft een veel betere band met onze moeder dan ik. Ze zou het volstrekt oneens zijn met alles wat ik net heb gezegd. Ze zien elkaar heel vaak en kunnen goed met elkaar opschieten. Mijn moeder heeft mijn zus zelfs financieel geholpen.’

‘Waar woont ze?’

‘In Gaithersburg, Maryland. Daar heeft ze een kledingwinkel.’

‘Draait die goed?’

‘Gaat wel. Zoals ik al zei: ik weet dat mijn moeder financieel bijspringt.’

‘Verbaast je dat? Ik bedoel, gezien wat je me net over je moeder hebt verteld?’

Dan haalde zijn schouders op. ‘Mijn zus zal nooit bijten in de hand die haar voedt, en dus zegt ze tegen die vrouw wat ze wil horen. Maar het moet gezegd worden, áls onze moeder van iemand houdt, dan is het van mijn zus.’

Puller schreef een paar dingen op en zei toen: ‘Ze vertelde me dat ze een plaats had veroverd in het olympische biatlonteam. Dat ze goud had kunnen winnen.’

‘Heeft ze ook verteld dat ze niet heeft meegedaan?’

‘Ja, vanwege medische redenen.’

Dan schoot in de lach.

‘Wat is er zo grappig?’ vroeg Puller.

‘Ik was die medische reden.’

‘Hoe bedoel je?’

‘Ze was zwanger van mij. Ze mocht niet meedoen.’

‘Vond ze dat erg?’

‘Ze vond dat zo erg dat ze het er nooit over heeft gehad. Mijn vader heeft me dat verteld.’

‘Hé, er zijn altijd twee schuldigen. Ze wist wat ze deed.’

‘Mijn vader zei dat ze beweerde dat hij met haar pil had geknoeid.’

‘Was dat zo?’

‘Wie weet. Ze wilde een olympische medaille winnen, maar wist dat dat niet kon als ze hoogzwanger was. Misschien heeft mijn vader het inderdaad gedaan. Misschien wilde hij haar een koekje van eigen deeg geven. En misschien was dat de reden dat ze nooit echt van me heeft gehouden. Ik denk dat ik haar gemiste kans op eeuwige roem vertegenwoordigde.’

‘Als het al iemands schuld is geweest, dan zeker niet die van jou, Dan. Jij was nog niet eens geboren.’

‘Klinkt logisch, maar sommige mensen laten zich niet leiden door logica.’

Ze dronken zwijgend hun koffie op.

Ten slotte zei Puller: ‘Het verbaast me wel dat je me dit allemaal hebt verteld.’

Dan zei met een vreugdeloos lachje: ‘Mij ook wel. Maar uw telefoontje kwam volkomen onverwacht en ik denk, nou ja, ik dacht gewoon...’

‘Dat de waarheid misschien bekend zou worden en dat er eindelijk gerechtigheid zou komen voor je vader?’

De mannen keken elkaar aan.

Dan zei: ‘Eigenlijk is dat de reden dat ik bij de fbi ben gaan werken. Ik hield echt van mijn vader.’

‘Nou, ik hoop dat ik dat voor je kan regelen,’ zei Puller.

En voor mijn broer, dacht hij.

Hij bedankte Dan Reynolds en liep terug naar zijn auto. Voordat hij daar was, zoemde zijn telefoon. Het was Knox.

‘Ik vroeg me al af wanneer ik iets van je zou horen,’ zei hij. Hij luisterde even en zei toen: ‘Shirlington, hè? Oké, dat was zeker de moeite waard. Waarom blijf je niet bij hen, dan kunnen we later afspreken.’ Hij zweeg toen zij iets zei, maar ze maakte haar zin niet af. Zijn gezicht vertrok en hij riep: ‘Knox, Knox!’

Hij hoorde haar schreeuwen, niet tegen hem, maar tegen iemand anders. Toen hij hoorde wat ze schreeuwde, begon hij te rennen.

Na het volgende geluid versnelde hij zijn pas en schreeuwde in zijn telefoon: ‘Knox?’

Ze antwoordde niet.

De verbinding werd verbroken.