31

‘Wil jij me naar mijn hotel brengen, Puller?’ vroeg Kirk toen ze het restaurant verlieten. Ze had een rolkoffertje bij zich.

Knox keek naar Puller. ‘Ik ga me melden en daarna bel ik jou. Ik weet wel zeker dat mijn superieuren me heel veel te vragen hebben na die schietpartij met Macri en dan moeten er altijd heel veel formulieren worden ingevuld. Toch lijkt dat niet veel, als je iemand hebt gedood,’ voegde ze er somber aan toe.

Puller zei: ‘Je hebt haar gedood omdat zij jou probeerde te doden.’

Knox liep naar haar auto.

Kirk vroeg: ‘Vertrouw je haar? Ik bedoel, vertrouw je haar écht?’

‘Ja.’

‘Nou, ik niet. En daarom heb ik een paar dingen achtergehouden.’

Puller keek haar even aan en zei toen: ‘Mijn auto staat daar.’

Ze liepen naar zijn auto en stapten in.

Puller zei: ‘Oké, wat heb je nog meer?’

‘Twee feiten, een van Todd Landry en een van Doug Fletcher, de aanklager. Welke wil je eerst horen?’

‘De aanklager.’

‘Behalve de bewijzen in de computers waren er twee getuigen die tijdens het krijgsraadproces tegen je broer hebben getuigd.’

‘Getuigen? Wie dan?’

‘Collega’s van hem bij stratcom.’

‘Wat zeiden ze?’

‘Een van hen verklaarde dat hij je broer in een auto zag zitten met een man die later werd geïdentificeerd als een agent van de Iraanse regering.’

‘Dat kan niet.’

‘De andere getuige verklaarde dat ze zag dat Robert Puller iets van een beveiligd gedeelte van stratcoms satellietfaciliteit in Kansas op een dvd brandde en probeerde die mee te nemen.’

‘Waarom vertelde de aanklager dat aan jou? Dat klinkt behoorlijk belastend en zou Bobby’s zaak zeker niet helpen.’

‘Tijdens het krijgsraadproces wáren die getuigenverklaringen ook heel belastend. Nee, Fletcher vertelde me dit om iets wat in de uitgeschreven verklaringen van deze getuigen stond.’

‘Wat dan?’ vroeg Puller en hij keek Kirk strak aan.

‘Wat ze zeiden, wat ze allebéí zeiden in die verklaringen.’ Ze schraapte haar keel en citeerde: ‘Op dat moment vond ik dat Robert Puller zich heel geheimzinnig gedroeg.’

Puller bleef haar strak aankijken. ‘Zeiden ze dat allebéí?’

‘Letterlijk. Wat is volgens jou de kans dat zoiets spontaan gebeurt?’

‘Nul. Wat heeft de aanklager daarmee gedaan?’

‘Deze verklaringen waren natuurlijk beschikbaar voor de advocaat van de verdachte, op basis van het recht op inzage van stukken. Maar het is niet de taak van de aanklager om het werk van zijn tegenstander te doen. Dus deed hij er niets mee. Maar twee jaar later zat het hem kennelijk nog steeds niet lekker.’

‘Landry deed er dus niets mee?’

‘Dat weet ik niet. Ik was niet bij dit krijgsraadproces betrokken en de aanklager zei er verder niets over, en wie weet of dat iets had uitgemaakt. De andere bewijzen die ze hadden waren heel duidelijk. Door een identieke formulering in twee getuigenverklaringen zou Bobby de zaak niet hebben gewonnen.’

‘Fletcher dacht dus dat de getuigen logen? Dat ze opdracht hadden gekregen dat te zeggen?’

‘Zover wilde hij niet gaan, en ik ook niet als ik in zijn schoenen stond en iemand me dat zou vragen. Als ze logen, was het een beetje onhandig van ze om precies hetzelfde te zeggen. Wie hier ook achter zit wil misschien alles tot in detail regelen, maar is zeker geen advocaat. Alleen al om deze reden worden getuigenverklaringen met elkaar vergeleken.’ Ze zweeg even. ‘En weet je, Puller, volgens mij is dat de reden waarom een Artikel 106-zaak is veranderd in een Artikel 106a-zaak. Volgens mij spraken de verdediging en de aanklager dit met elkaar af omdat ze allebei vonden dat er iets vreemds aan de hand was. Als je broer ter dood was gebracht, zou het nooit gerectificeerd kunnen worden. Als hij bleef leven, ook al was dat in de gevangenis, zou er ooit misschien een andere verklaring aan het licht komen. Dat is tenminste wat er volgens mij is gebeurd.’

‘Je zei “wie hier ook maar achter zit”. Dus jij denkt dat mijn broer erin is geluisd?’

‘Ik zal je vertellen wat de advocaat van je broer me heeft verteld. En ik moet je waarschuwen, je zult het niet gemakkelijk vinden om dit te horen, en dat is de voornaamste reden waarom ik hiernaartoe ben gevlogen. Ik wilde je dit persoonlijk vertellen.’

Puller zette zich schrap. ‘Oké.’

‘Tegen het einde van het proces wilde Landry dat je broer zelf zou getuigen. Het proces verliep niet goed en Landry dacht dat Robert een goede getuige zou zijn. Hij was ongelofelijk intelligent, vaderlandslievend en een goede prater. Landry dacht dat hij het goed zou doen bij de jury.’

‘Heeft hij een verklaring afgelegd?’

‘Nee.’

‘Waarom niet?’

‘Hij weigerde.’

‘Waarom? Wat had hij te verliezen als alle bewijzen tegen hem zich toch al opstapelden?’

‘Hij versprak zich tegenover Landry en dat zijn Landry’s woorden, niet de mijne.’

‘Wat zei mijn broer dan?’

‘Dat hij dat niet kon riskeren.’

‘Riskeren? Hij vocht voor zijn leven!’

‘Hij maakte zich kennelijk geen zorgen om zichzelf.’

‘Om wie dan wel?’

‘Hij zei dat hij dat niet kon riskeren, omdat als hij onschuldig werd bevonden zijn familie daarvoor zou boeten.’

Het bleef heel lang stil in de auto.

Toen zei Puller: ‘Mijn vader en ik zijn de enige familie die hij heeft. Hij had het dus over ons? Dat wíj in gevaar zouden verkeren als hij werd vrijgesproken?’

‘Ja.’

‘Iemand bedreigde hem. Wij worden vermoord tenzij hij de schuld op zich neemt?’

‘Landry zei dat je broer tijdens het proces veranderde. Van vol zelfvertrouwen en verontwaardigd naar... bang.’

‘En niemand deed iets?’

‘Wat konden ze doen? Je broer heeft nooit expliciet gezegd dat hij was bedreigd. Of dat iemand zijn familie iets zou aandoen. Sterker nog: toen Landry doorvroeg, klapte hij dicht, wilde er geen woord meer over zeggen en liet hem geheimhouding beloven. Dat betekende dat Landry het niet aan de aanklager of de rechtbank kon vertellen.’

Puller kromp in elkaar. Hij had het gevoel alsof iemand met een moker op zijn hoofd had geslagen en daarna een Abrams-tank op zijn borstkas had geparkeerd. Hij had het ijskoud.

Mijn broer rotte weg in de gevangenis om mij te beschermen?

Kirk zei: ‘Je hoeft je niet schuldig te voelen, Puller. Je wist hier niets van.’

Puller keek naar buiten, naar een jong stel dat hand in hand voorbijliep.

‘Misschien wilde ik het niet weten,’ zei hij ten slotte. ‘Ik had het kunnen ontdekken, ik ben een onderzoeker. Ik had het kunnen uitzoeken, dat is mijn werk.’

‘Beter laat dan nooit,’ zei Kirk. ‘Wat ga je nu doen?’

‘Ik wil de namen van die getuigen hebben. Heb jij die voor me?’

‘Ja. Maar wat wil je met die informatie doen?’

‘De waarheid vinden. Dat is wat ik echt doe, Shireen. Ik vind de waarheid. En misschien kan ik, als ik de waarheid vind, mijn broer redden.’

‘Nou, misschien vind je wel veel meer dan je verwacht.’