23

John Puller verhuisde wederom naar een ander motel.

In dit tempo dacht hij dat de betaalbare motels in Leavenworth misschien eerder uitgeput zouden zijn dan hij wilde. Hij bracht wat tijd door met awol, die de verhuizing beter had doorstaan dan hijzelf. Kon die kat maar praten, want behalve Daughtrey zelf was awol de enige geweest die de moordenaar van de luchtmachtgeneraal had gezien.

Puller wist niet of de politie had gereageerd op zijn telefoontje naar 911, maar dat zou natuurlijk niets hebben uitgemaakt. Hij was niet van plan aangifte te doen van zijn ontvoering, omdat de plaatselijke politie die toch niet zou kunnen oplossen en Puller al deze recent uitgespeelde kaarten zo dicht mogelijk bij zich wilde houden.

Hij belde Knox en vroeg of ze hem wilde ontmoeten in hetzelfde restaurant als waar ze hadden gedineerd.

Om zeven uur ’s ochtends zat hij al aan hetzelfde tafeltje toen de deur openging en zij binnenkwam, zoals gebruikelijk gekleed in een donkere lange broek en een witte bloes. Hij zag dat ze hem ontdekte en naar hem toe kwam gelopen. Ondertussen wist Puller dat hij twee dingen kon doen: haar vertrouwen of haar niet vertrouwen. En ondanks haar op het oog oprechte en duidelijke vertoon van haar oorlogswonden, vertrouwde hij iemand niet snel. Dat kwam doordat zijn vertrouwen te vaak misplaatst was gebleken, domweg was beschaamd, of allebei.

Ze ging zitten en bestelde koffie bij de serveerster die meteen langskwam, en nadat de oude vrouw was weggelopen om haar bestelling uit te voeren, boog Puller zich naar haar toe en vertelde haar wat er was gebeurd. Hij keek aandachtig of ze oprecht verbaasd was.

Hij kwam tot de conclusie dat dat zo was. Maar bij deze kwestie was er sprake van zoveel bedrog en gevaar dat zelfs de kleinste misstap rampzalige gevolgen kon hebben. Hij begon ook aan zijn anders zo betrouwbare beoordelingsvermogen te twijfelen.

Pas nadat haar koffie was gebracht en de serveerster weggelopen was, reageerde ze. Haar eerste vraag intrigeerde hem: ‘Wie vuurde het schot af waardoor het licht uitging?’ vroeg ze. ‘Want degene die dat heeft gedaan, heeft waarschijnlijk je leven gered.’

‘Schoten,’ zei Puller. ‘Minstens zes. Volgens mij met een M4A1. Met de M4 kun je salvo’s van maximaal drie schoten afvuren. Ik heb met zoveel van die dingen geschoten dat ik het geluid herken. Maar je hebt gelijk: de schutter heeft mijn leven gered. En degene die dat heeft gedaan, moet ons daar naartoe zijn gevolgd.’

‘Maar hield diegene jou of die andere mannen in de gaten?’

‘Goeie vraag. Maar ik weet het niet.’

‘Een M4 is een standaardlegerwapen,’ zei ze.

‘Vroeger was het een belangrijk wapen van de Special Forces. Ik had er een toen ik een Ranger was. Infanteristen gebruiken ze ook veel.’

‘Denk je dat die mannen Daughtrey hebben vermoord?’

‘Ik weet het niet. Het zou kunnen. Maar die stem zei iets wat me aan het denken heeft gezet.’

‘Wat dan?’

‘Dat hij geen gewone crimineel is,’ zei Puller.

‘Omdat hij zei dat hij het landsbelang vooropstelde?’

‘Maar het belang van welk land, Knox? Misschien zit hij in de Intelligence Community.’

‘Puller, Amerikaanse geheime diensten ontvoeren geen federale rechtshandhavers en proberen ze vervolgens te vermoorden.’

‘Weet je dat zeker?’

‘Ik kan gewoon niet geloven dat je me dat vraagt!’

‘Echt niet? Na alles wat er is gebeurd?’

Ze sloeg haar blik neer, kennelijk omdat ze hem niet wilde aankijken. Ze tikte met haar lepel tegen haar koffiekopje. ‘Als die persoon inderdaad in de IC zit, is het misschien voor een van onze vijanden, zoals je suggereerde.’

‘Misschien.’

‘Er is nog iets wat je moet weten.’

‘Wat dan?’ vroeg hij. Uit de manier waarop ze dat had gezegd maakte hij op dat het geen goed nieuws was.

‘Al Jordan, die onderhoudsman van die opgeblazen transformatoren?’

‘Ja, heb je met hem gesproken? Heb je ontdekt wie ze heeft weggehaald?’

‘Ik heb geprobeerd met hem te praten.’

‘Hoe bedoel je, geprobeerd?’

‘Hij is overgeplaatst.’

‘Overgeplaatst? Waar naartoe?’

‘Op die vraag kan ik geen duidelijk antwoord krijgen.’

‘Hij is een onderhoudsman. Hij werkte hier al vijftien jaar. Ik heb zijn dossier bekeken. Er kan maar één reden voor zijn om hem over te plaatsen, Knox.’

‘Om hem hier weg te krijgen, zodat hij niemand kan vertellen wat hij weet. Met andere woorden: wie die verdomde transformatoren heeft weggehaald!’ zei ze woedend. ‘En ik ben ook naar dat trafohuisje gegaan. Alle troep is weggehaald. Zelfs als we ernaartoe gaan, zullen we niets vinden.’

Puller leunde naar achteren, keek het restaurant rond en keek haar strak aan. ‘En jij beschuldigt míj ervan dat ik paranoïde ben?’

Nu keek ze hem wel aan. ‘Misschien wilde ik gewoon niet geloven dat het mogelijk was,’ zei ze zacht.

‘Ik dacht dat bondgenoten binnen de IC altijd elkaars vijand werden.’

‘Dat wordt schromelijk overdreven door zowel de pers als in films en op tv.’

‘Ik zal je op je woord moeten geloven.’

‘Doe dat maar. En wat gaan we nu doen?’

‘Naar Fort Leavenworth.’

‘Om wat te doen?’

‘Uitzoeken hoe een man die niets met de Amerikaanse krijgsmacht te maken heeft erin slaagt deel uit te maken van het responsteam voor de gebeurtenissen in DB en ten slotte dood in de cel van mijn broer werd gevonden. En ik ga daar niet weg voordat ik een antwoord heb.’

‘En de mensen die jou hebben ontvoerd en bijna hebben vermoord?’

‘Die kunnen me maar één keer verrassen, Knox. En als zij weer achter me aan komen, neem ik ze te grazen.’

‘Nou, dan moeten we maar hopen dat het niet andersom is.’

Hij keek haar aan. ‘Kan ik erop rekenen dat jij me beschermt?’

‘Moet je dat nog vragen?’

‘Ik zou het niet vragen als ik niet dacht dat ik dat wel moest doen.’

‘Ja, ik zal je beschermen. Bescherm jij mij?’

‘Ik bescherm je al vanaf het moment dat je opdook, Knox.’