25

Puller en Knox stonden bij de Sherman-ingang van Fort Leavenworth. Ze waren al bij Hancock geweest en hadden bot gevangen, omdat Mesic niet via dat hek was vertrokken.

De twee bewakers bij Sherman konden zich de Kroatische officier echter goed herinneren.

De eerste bewaker zei: ‘Hij leek niet echt blij. Toen ik hem vroeg wat er aan de hand was, zei hij dat hij het jammer vond dat hij weg moest. Hij vond het hier prettig.’

‘Waaróm praatte hij eigenlijk met jullie?’ vroeg Puller. ‘Hij had een pasje en had dus zo door kunnen rijden.’

‘Dat had hij inderdaad kunnen doen,’ zei de tweede bewaker. ‘Maar we hadden hem weleens gezien op de basis, en zelfs een keer pool met hem gespeeld in een plaatselijke bar. Het was een aardige vent. Dus stopte hij en kletsten we even met elkaar. Er stond niemand achter hem. Op dat moment van de dag is het hier nooit druk.’

Knox vroeg: ‘Hoe laat was het precies?’

De eerste bewaker fronste zijn voorhoofd. ‘Rond 20.00 uur volgens mij. De meeste mensen die de basis verlieten waren al weg. De rest had gegeten en was waarschijnlijk al terug. Hij zei dat hij met de nachtvlucht vanuit Kansas City zou vertrekken en aan het einde van de volgende dag na een paar tussenstops terug zou zijn in Kroatië. Dat zei hij tenminste.’

‘Er zijn geen rechtstreekse vluchten tussen KC en Zagreb,’ zei de andere bewaker grijnzend. ‘Hij was oké, we hebben nooit problemen met hem gehad,’ voegde hij eraan toe.

‘Is jullie iets vreemds opgevallen toen hij wegging?’ vroeg Puller.

‘Hoe bedoelt u?’ vroeg de eerste bewaker.

‘Iets geks,’ zei Knox.

‘Nee, niets geks. Ik bedoel dat hij zijn gewone trucje weer uithaalde.’

‘Wat was dat?’ vroeg Puller.

‘Hij vergat iets,’ zei de eerste bewaker. ‘Hij vergat altijd van alles.’

‘Wat deed hij als hij iets vergeten was?’ vroeg Knox.

‘Dan kwam hij terug,’ zei de tweede bewaker met een glimlach.

‘Dus die avond vergat hij ook iets?’ vroeg Puller.

‘Zijn paspoort nota bene,’ zei de eerste bewaker. ‘Hij zag eruit alsof hij moest kotsen. Je komt het land immers niet uit zonder je paspoort.’

‘En jullie hebben hem weer binnengelaten?’ vroeg Knox.

‘Tuurlijk. Hij had zijn pasje immers.’

‘Hoe ver was hij al weggereden voordat hij terugkwam?’ vroeg Puller.

De eerste bewaker keek even naar de weg. ‘Volgens mij net de bocht om.’ Hij zweeg even en streek over zijn kin. ‘Ik bedoel, hij was uit het zicht. Ik kan me niet herinneren dat ik hem zag tot hij gehaast terugkwam. Hij zei dat hij zijn paspoort was vergeten, dat hij hem in zijn kamer had laten liggen. En hij ging terug om hem op te halen.’

Puller keek naar de bocht van de weg. Een auto die de bocht om was, was van hieruit niet meer te zien. ‘Jullie hebben zijn auto zeker niet doorzocht toen hij wegging en terugkwam?’ vroeg Puller.

‘Nee. Verdachte voertuigen worden wel doorzocht bij de hoofdingang, de Grant Gate aan Metro en Seventh. Hier niet. De meeste mensen met een cac maken geen gebruik van de hoofdingang.’

‘Toen hij de tweede keer vertrok, was dat de laatste keer dat jullie hem zagen?’

‘Ja,’ zei de eerste bewaker en zijn collega knikte instemmend.

‘Bedankt,’ zei Puller en hij begon over de weg naar de bocht te lopen.

De bewakers keken Knox nieuwsgierig aan. ‘Waar gaat dit eigenlijk allemaal om?’ vroeg de tweede bewaker.

‘Zodra we dat weten, zullen we het jullie zeker niet vertellen,’ zei ze en ze liep snel achter Puller aan.

Ze haalde hem ongeveer dertig meter verderop in. Met hun lange benen liepen ze in de pas naar de bocht. ‘Wat denk je ervan, Puller?’ vroeg ze.

Hij gaf geen antwoord.

Bij de bocht bleef hij staan en keek onderzoekend rond. Toen draaide hij zich om en keek achterom. ‘Volkomen onzichtbaar vanuit het hokje van de bewakers. En het moet behoorlijk donker geweest zijn.’

‘En dat betekent?’

‘Dat betekent dat onze man hier kon staan wachten. Nadat Mesic de eerste keer de basis heeft verlaten, klimt die man in de kofferbak en dan brengt Mesic hem naar de basis. Hij klimt eruit en houdt zich schuil met zijn gevechtsuitrusting tot het telefoontje van DB. Dan sluit hij zich aan bij de vier pelotons, rijdt mee naar DB en eindigt dood in de cel van mijn broer.’

‘Waar op een legerbasis moet hij zich schuilhouden zonder gezien te worden? Vooral als hij een gevechtsuitrusting droeg?’

‘Misschien had hij die bij zich in een weekendtas. Deze basis heeft duizenden soldaten, en die lijken tot op zekere hoogte allemaal op elkaar, vooral in uniform. Hier zijn meer dan genoeg plekken waar je je kunt verstoppen en ik weet zeker dat Mesic een mooi plekje voor hem had gevonden; waarschijnlijk heeft hij hem er zelfs naartoe gereden. Misschien een van de kerken op de basis, die zijn waarschijnlijk leeg op dat tijdstip.’

Knox leek niet overtuigd. ‘Dit is allemaal wel heel vergezocht. We weten niet eens of deze Mesic er wel bij betrokken is.’

‘Hij is eerder vertrokken? Opdracht van thuis? Wat zou zo belangrijk kunnen zijn in Kroatië dat hij eerder moest terugkomen? En heel toevallig op de dag waarop de storm was voorspeld en de hel losbrak in DB?’

‘En als die man geïnfiltreerd was in het responsteam, waarom dan? Wat was de reden dat hij DB in wilde?’

‘Daar heb ik over nagedacht.’

‘En?’ vroeg Knox.

‘En volgens mij was zijn missie om mijn broer te vermoorden.’

‘Wacht eens even, hoe kom je dáár nu bij? En zei je míssie?’

‘Inderdaad. Dit was allemaal heel zorgvuldig gepland met heel veel bewegende stukken. Deze man heeft dit niet eventjes gedaan. Hij was hiernaartoe gestuurd om mijn broer te vermoorden.’

‘Maar nu is hij dood.’

‘Omdat mijn broer hem eerst heeft vermoord.’

‘Ik zie niet waar dit alles toe leidt, Puller.’

Puller zei: ‘Voordat de stroom uitviel zat mijn broer in zijn cel een boek te lezen. Ik heb naar zijn lichaamstaal gekeken, dat was niet moeilijk. Voor hem was dit een avond zoals elke avond die hij daar doorbracht. Hij was niet gespannen en verwachtte niets anders dan dat hij in slaap zou vallen zodra hij klaar was met lezen.’

‘En toen viel de stroom uit,’ zei Knox langzaam.

‘En brak de hel los. Geluiden van schoten en een bomexplosie, terwijl dat allemaal niet echt gebeurde.’

‘En je broer?’

‘Hij is superslim. Ik denk dat hij begreep wat er zou gebeuren en dat hij er klaar voor was toen die vent zijn cel binnenstormde om hem te doden.’

‘En zijn nek brak,’ zei Knox. ‘Dus je hebt hem dat wél geleerd.’

‘Ja, inderdaad.’

‘Maar als het waar is wat je zegt, dan is je broer nog steeds vrijwillig uit DB ontsnapt. Hij heeft de kleren van die man gepakt, is in een truck gestapt, mee naar Leavenworth gereden en toen weggelopen.’

‘Bekijk het eens vanuit zijn standpunt: hij heeft net een man gedood, hij weet niet dat die man geen MP is, maar wel dat die man hem wilde vermoorden. Dat gelooft toch niemand? Hij zit in DB en met die dode man in zijn cel, weet mijn broer bijna zeker dat hij de doodstraf krijgt. Ook al hebben ze sinds de jaren zestig niemand meer geëxecuteerd, maken ze voor zoiets volgens mij wel een uitzondering.’

‘Maar dan zouden ze weten dat die dode man geen MP was,’ zei Knox.

‘Wie kan dat nou iets schelen? Hij is nog steeds dood. En je weet het misschien niet, maar bepaalde mensen binnen de krijgsmacht vonden dat mijn broer de doodstraf had moeten krijgen voor hoogverraad. Na afloop van zijn krijgsraadproces heb ik heel veel geruchten gehoord. Dit zou hun de perfecte kans geven om daar weer op aan te dringen.’

Knox dacht hierover na en zei toen: ‘Ik moet toegeven dat ik geen fout in je redenering kan ontdekken, maar er is nog steeds heel veel wat ik niet begrijp. En wat heeft dit met Daughtreys dood te maken?’

‘Misschien is dat ook niet zo.’

‘Waarom zou een Kroatische soldaat stiekem een sluipmoordenaar een Amerikaanse legerbasis binnensmokkelen?’

‘Ik wilde dat Mesic hier was, zodat ik hem dat zou kunnen vragen. Als hij nog leeft.’

‘Denk je dat hij er niet in is geslaagd om naar Kroatië terug te gaan?’

‘O, ik denk dat hij nooit van plan is geweest om naar Kroatië terug te gaan. Kom, we gaan een stukje rijden. Ik wil je iets laten zien, Knox.’

‘Is het belangrijk?’

‘Erg belangrijk.’