24

Omdat Puller en Knox allebei een ID-bewijs van het ministerie van Defensie hadden, konden ze het fort binnenkomen via zowel de oostelijke als de westelijke ingang. Deze ingangen heetten respectievelijk Hancock en Sherman, naar de lang geleden gestorven generaals van het leger van de Union uit de tijd van de Burgeroorlog. Ze hoefden dus niet door de hoofdingang waar bezoekers, nieuwkomers en leveranciers het fort binnenkwamen.

Het fort bestond al sinds 1827. Kolonel Henry Leavenworth had het opgericht als vooruitgeschoven basis die de kwetsbare en bijzonder gevaarlijke Santa Fe Trail moest beschermen. In 1832 kreeg het de naam Fort Leavenworth, naar brigadegeneraal Leavenworth. Het fort was nog nooit aangevallen door een vijandelijk leger, zelfs niet tijdens de Burgeroorlog. En omdat het midden in het land stond zou dat ook nooit gebeuren, tenzij de VS zou imploderen.

Ze reden via Hancock naar binnen. Puller had een ontmoeting geregeld met een vertegenwoordiger van de 15de MP Brigade die verantwoordelijk was voor de bewaking van het fort.

Knox keek rond. ‘Bijna vijfentwintig vierkante kilometer leger,’ zei ze. ‘Ruim zeshonderdvijftig vierkante meter ruimte, duizend gebouwen.’

‘Vijftienduizend personeelsleden en tachtigduizend bezoekers per jaar,’ zei Puller.

‘Dus zoeken we naar een naald in een hooiberg,’ was haar conclusie.

‘Maar die gaan we dus wel vinden.’

‘Hoe weet je dat zo zeker?’

‘Omdat falen geen optie is.’

Hij wees naar een gebouw waar ze langsreden. ‘Warrant Officer College. Na mijn bevordering ging ik daar naartoe. Dat maakt deel uit van het Combined Arms Center.’

‘Fort Leavenworth, het intellectuele centrum van het leger,’ zei Knox droogjes.

‘Hier trainen ze bijna alle majoors van het leger, en alle moderne vijfsterren, van Eisenhower tot Bradley, zijn hier geweest.’ Ze wees naar een ander gebouw waar ze langsreden. ‘Daar zit de 902de Military Intelligence Group, de contraspionagedienst van het leger in zes staten.’

‘Banden met de nsa?’ vroeg Puller, en hij keek haar aan.

‘Moet je dat echt weten?’

‘Anders had ik het niet gevraagd!’ snauwde hij.

‘Ik ben bang dat ik je dat niet kan vertellen,’ zei ze. ‘Met wie van de 15de MP Brigade gaan we praten?’

Puller fronste, maar zei: ‘Sergeant-majoor eerste klas Tim McCutcheon, senior nco.’

‘De sergeant-majoor eerste klas? Ik had minstens verwacht dat ze de hoogste baas voor ons uit de kast zouden trekken.’

‘Tja, na de ontsnapping van mijn broer is de commandant van het 15de ontslagen, en ik neem aan dat zijn vervanger het druk had.’

‘Oké. En wat hoop je hier echt te bereiken?’

‘Prioriteit één is die dode man identificeren. Prioriteit twee is bepalen hoe hij in de cel van mijn broer in DB terechtgekomen is.’

‘Dat is wel heel veel gevraagd.’

‘Tja, als je niets vraagt, is de kans verdomd klein dat je antwoord krijgt.’

Een paar minuten later stopten ze voor het hoofdkwartier van de 15de MP, gingen naar binnen en werden meegenomen door een gang naar het kantoor van McCutcheon.

De man zat achter zijn bureau, maar stond meteen op. Hij droeg zijn acu-uniform met het universele camouflagepatroon, dat door een nachtkijker gezien gewoon zwart leek. Dit uniform was bijzonder geavanceerd: het minimaliseerde het infrarode silhouet en had markers die, als je er door een nachtkijker naar keek, een medestander identificeerden en konden worden afgedekt als ze niet nodig waren. Toch was dit uniform een volkomen mislukking gebleken. Soldaten noemden het een ‘pyjama’ omdat het niemand eigenlijk goed paste. De grijze kleur viel op in bijna elk oorlogsgebied, behalve op een betonnen parkeerplaats; maar daar werden de meeste gevechten natuurlijk niet gevoerd. Het klittenband was slecht ontworpen en als de troepen op patrouille waren bleef er van alles aan plakken, ook een potentieel dodelijk object. Het was een vijf miljard dollar kostende mislukking geweest van het leger, dat van plan was nog eens vier miljard uit te geven voor een ander uniform dat dit nog geen tien jaar oude ucp moest vervangen. Maar voorlopig droeg het leger de ucp, hoe slecht het ook was. Ze konden immers niet naakt rondlopen.

Op McCutcheons linkerarm zat een eenvoudig stukje stof met daarop de legendarische zwarte letters ‘MP’. Het insigne van de MP bestond uit twee gekruiste gouden pistolen die Model 1805 van het Harper Ferry’s pistool vertegenwoordigden, het eerste pistool van de Amerikaanse krijgsmacht. Het motto van de MP was Duty, Justice and Loyalty - Plicht, Rechtvaardigheid en Trouw.

McCutcheon was begin veertig, bijna even lang als Puller en een kleine tien kilo zwaarder: allemaal spieren. Zijn haar was heel kort geschoren en zo te zien kon hij een Stryker bankdrukken en een Bradley optillen.

Nadat ze elkaar allemaal een hand hadden gegeven, wees Puller naar het insigne van de eenheid en zei: ‘Altijd goed om u daaraan te houden.’

McCutcheon knikte glimlachend. ‘Ik hoorde dat u al behoorlijk hoog op de carrièreladder staat.’ Hij gebaarde dat ze konden gaan zitten en nam zelf weer plaats achter zijn bureau. ‘Waar kan ik jullie mee helpen?’

Puller legde het uit.

McCutcheon knikte. ‘Ik ben natuurlijk gebrieft. Het responsteam bestond alleen uit MP’s, van het 40ste en het 705de. Het was een volledige compagnie, plus de CO en de eerste sergeant.’

‘Dus 132 soldaten?’ vroeg Puller.

‘Plus kapitein Lewis en eerste sergeant Draper,’ zei McCutcheon.

‘Juist, dus in totaal 134 man.’ Puller boog zich naar voren. ‘Maar als ik u nu eens vertel dat ik op de videobeelden van die nacht 135 MP’s uit die trucks heb zien klimmen?’

McCutcheon leek verbijsterd. ‘Ik begrijp niet hoe dat kan. We hadden vier pelotons opgeroepen, en in Leavenworth heeft een MP-peloton 33 soldaten. Geen enkele MP zou zich voor een missie melden, tenzij hij is opgeroepen. Het was een potentiële crisissituatie in DB, maar we hebben niet meer dan vier pelotons, één compagnie, opgeroepen. Zo gaat dat in het leger, dat weet u.’

‘En toch arriveerde er één extra soldaat bij DB,’ hield Puller vol.

‘Kan het zijn dat u verkeerd hebt geteld, Chief Puller?’

‘Ik heb het tien keer gedaan, in slow motion. Knox hier heeft hetzelfde gedaan.’

McCutcheon keek naar haar en zij knikte. ‘Dat is zo, sergeant-majoor.’

‘Dus misschien zijn er die nacht geen koppen geteld,’ zei Puller. ‘Vier pelotons in zes verschillende trucks midden in de nacht... Dan valt het toch niet op als midden in de nacht een extra man in gevechtstenue in een truck stapt? En ik durf te wedden dat iedereen onder grote druk stond om die MP’s in de gevangenis te krijgen.’

‘Dat was zo,’ beaamde McCutcheon. ‘Ik had niet eens dienst en werd toch meteen gebeld. Ze hebben het responsteam zo snel mogelijk samengesteld.’

‘Wie heeft de opdracht gegeven om het responsteam uit vier pelotons te laten bestaan?’ vroeg Knox.

‘Kolonel Teague.’

‘De commandant van het 15de, tot hij met verlof werd gestuurd,’ zei Puller.

‘Hij was ook het hoofd van DB,’ zei Knox. ‘En hij had die nacht dienst, nietwaar?’

‘Ja. Toen de back-upgenerator ermee ophield en iedereen de explosie en die schoten hoorde, nam hij meteen via de directe lijn hier contact op en gaf opdracht voor een compagnie MP’s.’

‘Zijn die geluiden alleen in Blok 3 gehoord?’ vroeg Puller.

McCutcheon knikte.

‘Is de bron van die geluiden ooit gevonden?’

‘Nee,’ zei McCutcheon.

‘Toen ik dat aan kapitein Macri vroeg, zei ze dat ze had besloten de bewakers van DB niet te fouilleren om het apparaatje te vinden dat de bron van die geluiden kan zijn geweest.’

McCutcheon zei niets, Puller ook niet. Als de man een wedstrijdje wilde doen wie het eerst zou knipperen, was Puller daar niet te beroerd voor. Toen Knox iets wilde zeggen, gaf Puller haar een duwtje met zijn knie.

Ten slotte zei McCutcheon: ‘Ik geef niemand de schuld.’ Hij wachtte tot Puller instemmend had geknikt voordat hij verder praatte. ‘Maar ik weet zeker dat de kapitein als ze het opnieuw moest doen een andere beslissing zou nemen.’

‘Waarmee u bedoelt dat ze alle bewakers zou hebben gefouilleerd?’ vroeg Puller.

‘Ja.’

‘Te laat,’ zei Knox. ‘We kunnen het niet opnieuw doen. Maar het is dus mogelijk dat die extra man erbij was?’

McCutcheon leunde achterover in zijn stoel. ‘Als uw telling klopt, dan ja. Ik kan nagaan of een extra man zich gemeld heeft, maar dat is zeer onwaarschijnlijk. Jullie denken dus dat die dode man van wie niemand weet hoe hij daar terechtkwam die extra man was?’

‘Op dit moment heb ik geen andere verklaring,’ zei Puller. ‘Tenzij u die wel hebt.’

‘Nee,’ gaf McCutcheon toe.

‘We zullen met Lewis en Draper moeten praten,’ zei Knox.

‘Volgens mij heeft kapitein Macri al met hen over u gepraat. Ik zal ervoor zorgen dat u hen vandaag kunt spreken.’

Puller zei: ‘Macri vertelde me ook dat hier niemand vermist werd.’

‘Dat klopt.’

‘Zijn er onlangs nog personeelsleden vertrokken?’ vroeg Puller.

McCutcheon zei: ‘Dit is een actieve basis, meneer. Er zijn constant personeelswisselingen en allerlei mensen die komen en gaan. We hebben hier soldaten, burgerpersoneel van het ministerie van Defensie, buitenlandse militaire studenten, reservisten, uitwisseling met de luchtmacht...’

Puller viel hem in de rede. ‘Even over die buitenlandse militaire studenten; ik was vergeten dat u die hier ook hebt.’

‘Klopt. In het Foreign Military Studies Office.’

‘Hoeveel studenten hebt u hier nu?’

McCutcheon draaide zich om naar zijn computer en sloeg een paar toetsen aan. ‘Op dit moment vijfenveertig.’

‘Zijn er kortgeleden nog studenten vertrokken?’ vroeg Knox.

McCutcheon keek weer naar het scherm. Een paar klikken later zei hij: ‘Iemand uit Kroatië is vertrokken op de dag van dat incident in DB. Dat is de enige student die recent is vertrokken.’

‘Kroatië?’ vroeg Puller.

‘Dat land is lid van de navo en sinds vorig jaar ook lid van de EU, en Kroatië stuurt troepen naar Afghanistan. Ze zijn onze bondgenoot in een zorgwekkende regio. Dus een van de voordelen die ze in ruil daarvoor krijgen, is dat ze hier mogen komen en les krijgen van de besten. Hun leger heeft te weinig geld en hun uitrusting en personeel verkeren niet in de beste vorm. En dus helpen wij hen.’

‘Hoe heet die Kroaat?’

‘Ivo Mesic.’

‘Hoe lang is hij hier geweest?’

‘Een maand.’

‘Kent u hem van gezicht?’

McCutcheon knikte. ‘Ik heb hem een paar keer gezien en een biertje met hem gedronken. Leek me een aardige vent.’

Puller haalde een foto uit zijn zak en liet die aan de sergeant-majoor zien. ‘Dit is hem zeker niet?’

Het was een foto van de dode man in het mortuarium van Fort Leavenworth.

‘Nee, dat is hem zeker niet.’

‘Hij zit waarschijnlijk in de database van het fort,’ zei Knox. ‘En dat betekent dat we een match hadden gehad als die dode man daarin had gezeten.’

McCutcheon knikte. ‘Zeker weten. Een volledige achtergrondcheck en alles is uitgevoerd. Buitenlands militair personeel krijgt een entreepas. Deze hebben niet het niveau van een cac,’ zei hij, waarmee hij de Common Access Card van het leger bedoelde, ‘maar ze worden verstrekt aan mensen die regelmatig naar de basis moeten. Zoals Mesic.’

‘Dus hij kon Hancock en Sherman gebruiken en hoefde niet via de hoofdingang?’ vroeg Puller.

‘Dat klopt. De ingang van het ministerie van Defensie.’

‘En weten we of Mesic alweer terug is in Kroatië?’ vroeg Knox.

‘Dat weet ik niet, maar daar kan ik wel achter komen.’ Hij wees naar de foto. ‘Maar dat is hem zeker niet.’ Hij draaide zijn computer zo dat ze de foto van een man op het scherm konden zien. ‘Dat is Ivo Mesic.’

Puller las de informatie en knikte.

Knox zei: ‘Nee, dat is hem inderdaad niet. En volgens het dossier is hij in de vijftig.’

‘Hij was kolonel in het Kroatische leger,’ vertelde McCutcheon.

‘Was het al lang van tevoren bekend wanneer hij zou vertrekken?’ vroeg Knox.

McCutcheon keek naar zijn computer. ‘Normaal wel, maar nu u het vraagt, hij is wel een paar dagen eerder vertrokken. In het dossier staat dat hij het bevel kreeg terug te komen.’

‘Op welke dag?’

‘Op de dag dat hij vertrok.’

‘Dus vlak voor het incident in DB?’ vroeg Puller.

‘Dat klopt, Chief.’

Puller en Knox keken elkaar veelbetekenend aan.

‘Hoe is hij vertrokken?’ vroeg Puller.

‘Ik begrijp uw vraag niet.’

‘Is hij naar het vliegveld gebracht of had hij een eigen auto?’

‘O, hij had een huurauto.’

Knox zei: ‘Misschien kunnen we navragen of die weer is ingeleverd.’

‘Maar die dode man is Mesic niet,’ zei McCutcheon. ‘Wat heeft het dan voor zin om hem na te trekken?’

Puller keek hem aan. ‘Wanneer u in Kaboel een huis doorzoekt op zoek naar de vijand, hoeveel kamers checkt u dan?’

‘Allemaal natuurlijk, Chief Puller,’ zei McCutcheon meteen.

‘Datzelfde principe hanteren we ook in mijn werkveld, sergeant-majoor,’ zei Puller.