60

Zonder een voorruit en met een gedeukte voorbumper besloot Puller dat hij de auto maar beter kon lozen en er later de formulieren voor zou invullen. Eindelijk hoorde hij gillende sirenes en startende auto’s, en vroeg zich af wat de politie zou vinden als ze daar arriveerden. Zouden die mannen nog steeds in die vernielde auto’s zitten? Waren ze dood? Zo niet, zouden ze dan vragen beantwoorden? Zou deze zaak eindelijk eens opgelost worden?

Hij liep naar een metrostation en wilde net naar binnen gaan om naar het einde van de Yellow Line in Springfield te gaan toen er een auto met piepende remmen naast hem stopte.

Zijn hand ging automatisch naar zijn pistool. Het raampje ging naar beneden en wat hij toen zag, verbijsterde hem.

Knox vroeg: ‘Lift nodig?’

Ze bleven elkaar zo lang aankijken dat het ongemakkelijk werd. En ook zo lang dat de auto die achter haar stond begon te toeteren.

Hij trok het portier open en stapte in.

‘Doe je gordel om,’ zei Knox. ‘Het zou best eens een wilde rit kunnen worden. Maar je hebt al een wilde avond achter de rug, nietwaar?’

‘Hoe heb je me gevonden? Jij hoort in een ziekenhuisbed te liggen!’

‘Stop je hand in je linkerzak.’

‘Wat?’

‘Doe het nou maar, Puller.’

Hij deed wat ze vroeg en haalde een metalen dingetje uit zijn zak. ‘Wanneer heb je dit zendertje erin gestopt?’ vroeg hij bruusk.

‘Toen ik je omhelsde voor die burgers. Susan Reynolds is niet de enige die vingervlug is.’

Puller keek haar strak aan. ‘Dus je hebt ontdekt hoe ze die dvd in de zak van mijn broer heeft gestopt?’

‘Ze heeft een goocheltrucje gebruikt,’ zei Knox terwijl ze bij het metrostation vandaan reed.

‘Zou je eigenlijk wel moeten rijden in jouw toestand?’ vroeg hij.

‘Ik voel me prima. Maar ik maak me meer zorgen om jou.’

‘Ik snap niet goed wat je bedoelt.’

‘Dat was een sterk staaltje stuurmanskunst dat je net liet zien. Daar mag je trots op zijn, Puller.’

Hij liet het zendertje in haar bekerhouder vallen. ‘Dit heb ik niet meer nodig en jullie willen dit vast recyclen.’

Ze negeerde dit en zei: ‘Wil je vertellen wat er vanavond is gebeurd?’

‘Zo te horen zat je op de eerste rij.’

‘Nee, ik zat daar waar de klappen vielen. Daarom vroeg ik om een korte uitleg.’

‘Weet jij dan wie die kerels waren in die zwarte auto’s?’ vroeg hij.

Ze glimlachte, maar zonder vrolijkheid. ‘Waarom vraag je dat aan míj? Ik was slechts een toeschouwer.’

‘Ik dacht gewoon dat je wel een vermoeden had, omdat je een spion bent en zo. Dit is meer jouw terrein dan het mijne.’

‘Wie beschermde je vanavond, Puller?’

‘Ik snap je vraag niet?’

‘Je krijgt een sms, rent mijn ziekenhuiskamer uit zonder me te vertellen waar je naartoe gaat en zonder je verrukkelijke friet op te eten, en even later doe je midden in D.C. mee aan een soort monstertruckwedstrijd.’ Ze zette de auto aan de kant en zette hem in de parkeerstand. Ze keek hem aan en zei: ‘Het moet wel een bijzonder belangrijke reden zijn geweest. Of persóón, beter gezegd.’

‘Ik begrijp niet goed wat je wilt dat ik zeg, Knox.’

‘Jij hebt het altijd over de waarheid, Puller. Daar heb je het altijd over. Je neemt me mee naar de grafsteen van de al lang geleden overleden Custers om je punt te maken. Je gooit het over mijn hoofd. Je smijt het in mijn gezicht. Je zorgt dat ik me klote voel omdat ik iets voor je verzwijg. Moet ik dus aannemen dat dit alleen voor iemand anders geldt en niet voor jou? En toen je tegen me zei dat je nooit tegen me had gelogen en dat ook nooit zou doen, wat bedoelde je toen? Vind je het leuk om een vrouwelijke spion een beetje belachelijk te maken? Klootzak!’ Ze sloot deze tirade af met een vuistslag tegen zijn kaak, met haar linkervuist met de gebroken vingers.

De klap deed pijn, omdat ze sterk was en ze wist hoe ze een vuistslag moest uitdelen, maar hij voelde er niet veel van. Haar woorden deden hem veel meer pijn.

Ze wreef over haar gewonde vingers. Hij wreef over zijn kin en keek naar buiten.

‘Als je je mond niet opendoet, komen we nergens,’ zei ze.

‘Ik weet niet zeker of ik hierover kan praten, Knox. Helemaal niet zeker.’ Hij voelde zich ellendig toen hij dit zei.

‘Ik ben bang dat dat niet genoeg is, Puller. Er staat veel te veel op het spel.’

Hij keek naar haar. Ze had haar telefoon in de hand en haar vinger zweefde boven de knopjes. ‘Wie bel je?’ vroeg hij.

‘Tja, ik heb heel veel mensen onder een snelknop zitten, Puller. Je kent ze allemaal, je hebt ze gezien in de kranten en op nieuwsshows. Die mensen houden persconferenties, bepalen het beleid en sturen het land in nieuwe richtingen. Zij zorgen voor onze veiligheid en ze vallen onze vijanden aan, en ze zullen er geen enkel probleem mee hebben om je medailles en lintjes en uniform van je af te pakken en je de komende duizend jaar achter de tralies te zetten als de man in die pick-uptruck de man was die ik denk.’

‘En wie denk je dat het was?’

‘Doe je dit om me te ergeren? Als dat zo is, kun je je de moeite besparen. Ik denk niet dat ik nog kwader kan worden dan ik nu ben!’

‘Het is ingewikkeld, Knox.’

Met een spottend lachje zei ze: ‘Is dat zo? Volgens mij is het heel eenvoudig: jij werd kwaad op mij omdat ik bewijzen achterhield. Oké, prima. Dat had ik verdiend. Tja, en nu ben ik aan de beurt. Wat voor straf staat er op het helpen en bijstaan van een veroordeelde misdadiger, Puller? Jij bent een militaire agent, dat zou je uit je blote stomme kop moeten weten.’

‘Ik begrijp wat je bedoelt, Knox.’

‘Nee, volgens mij dus niet. Dit is niet zomaar een zaak, Puller. Het gaat hier niet om een slechterik die drugs op de basis verkoopt, of naar bed is geweest met de echtgenote van zijn CO, of iemand met een mes heeft gestoken omdat hij daar zin in had. Dit gaat om de nationale veiligheid. Dit is een mondiale zaak. Dit zijn de grootste belangen die je ooit zult tegenkomen, want misschien hebben we het wel over massavernietigingswapens.’

Hij zuchtte en keek haar aan. ‘Daar heb ik al eens mee te maken gehad, Knox.’

Knox’ superieure houding verdween. ‘Wat?’

‘Het is geheim, maar met al die vrienden onder de sneltoetsen van je, kun je dat probleemloos te weten komen. Bobby zou het je beter kunnen uitleggen dan ik dat kan.’

Knox kneep haar lippen op elkaar. ‘Dus het was “Bobby” die vanavond in die pick-uptruck zat?’

‘Ja.’

‘En hoe lang weet je al waar hij zit?’

‘Niet lang.’

‘En je hebt je gerealiseerd dat het je plicht was hem te arresteren?’

‘Ja.’

‘Maar dat heb je niet gedaan.’

‘Nee dus.’

‘Je zit diep in de problemen, Puller.’

Hij knikte, en keek langs haar heen. ‘Dat is een behoorlijk understatement,’ zei hij.

‘Wat moet ik nu dan doen? Ik heb ook een opdracht.’

‘Dan moet je die maar uitvoeren, Knox. Bel maar. Ik blijf hier wel zitten.’

‘Je bent een grote klootzak, dat je me in deze situatie hebt gebracht, weet je dat?’

‘Ja, best wel.’

‘Weet hij alles?’

Puller knikte.

‘Had hij nog iets toe te voegen aan alle informatie?’

‘Ja.’

Toen hij verder niets zei, snauwde ze: ‘Nou, krijg ik het nog te horen, of niet?’

Hij keek naar de telefoon die ze nog steeds in haar hand hield. ‘Ga je nog bellen?’

Ze keek een hele tijd naar haar mobiele telefoon, alsof het een pistool was waarvan ze zich afvroeg of ze ermee zou schieten of niet. Toen stopte ze hem weer in haar zak. ‘Nu niet, later misschien,’ zei ze met een waarschuwende blik. ‘Vertel het me maar.’

Toen hij alles had verteld, zei ze: ‘Malcolm Aust? Weet hij zeker dat hij het was?’

‘Ja. Dus jij kent Aust?’

‘Niet persoonlijk, nee. Maar ik heb wel van hem gehoord. Hij is een beroemde expert op het gebied van massavernietigingswapens. Hij heeft ze in de hele wereld weggehaald. En hij is een van de beste inspecteurs van de VN in de recente geschiedenis.’

‘Dus waarom gaat hij dan uit eten met Reynolds?’

‘Je broer zei dat Reynolds heel verliefd tegen hem deed. Zou dat de enige reden kunnen zijn?’

‘Bobby denkt van niet. Hij zei dat dat nooit genoeg voor Reynolds zou zijn.’

‘Daar heeft hij waarschijnlijk gelijk in.’

‘Wat heeft Aust in het verleden gedaan?’

‘Hij was ervan overtuigd dat Saddam geen massavernietigingswapens had, maar zijn mening werd genegeerd. Hij heeft ook in Noord-Korea, Iran, Libië en Pakistan gewerkt, en meegeholpen met de vernietiging van de chemische wapens van Assad in Syrië. Hoewel ik betwijfel of het er veel waren.’

Puller viel haar in de rede: ‘Had hij iets met start te maken?’

‘Natuurlijk. Het was voor mijn tijd, maar ik weet ervan. Wij hadden ons eigen team, de Russen dat van hen en Aust had de leiding over een onafhankelijke observatiegroep die namens een aantal landen toezicht hield.’

‘Om te zorgen dat de grote jongens zich aan de regels hielden.’

‘Ja, maar wat zouden ze eraan willen doen als we dat niet deden? Ik denk niet dat Frankrijk de VS de oorlog zou verklaren.’ Maar haar blik veranderde toen ze zei: ‘Reynolds maakte deel uit van dat verificatieteam. Denk je dat ze Aust toen heeft leren kennen?’

‘Dat weet ik niet. Ik weet alleen wat Dan Reynolds me vertelde.’

‘Dat zijn vader woedend was op iemand uit dat verificatieteam.’

‘Juist. Maar stel dat het niets seksueels was? Of in elk geval niet alleen?’

‘Bedoel je dat Adam Reynolds misschien toen al dacht dat zijn vrouw een verrader was?’

‘En toen stierf.’

‘Maar Malcolm Aust is goudeerlijk, Puller. Hij is nog nooit op welke manier dan ook in opspraak geweest. En hij is zo rijk dat hij onafhankelijk is, hij zou het niet vanwege het geld doen.’

‘Wat is er met start gebeurd?’

‘Er zijn enkele kernwapens ontmanteld, maar de zaak viel uit elkaar. Zowel de VS als Rusland hebben nog substantiële hoeveelheden over. En omdat Rusland niet zo goed op zijn kernwapens past als wij, hebben we het daar over gevaarlijke, slecht functionerende massavernietigingswapens. Vooral in enkele landen uit het voormalige Sovjetblok. Ze hebben niet veel geld en er wordt betwijfeld of ze in staat zijn hun kernkoppen en splijtstof voldoende te beschermen, in elk geval in de ogen van de internationale gemeenschap.’

‘Denk je dat Aust dat misschien een probleem vindt? Hij was daar immers als toezichthouder. En toen het uit elkaar viel? En nu is het dus mogelijk dat atoommateriaal in handen van terroristen valt?’

‘Dat kan, denk ik.’

Puller schoot nog iets anders te binnen. ‘En aangezien hij behoorlijk kwaad was toen iedereen hem negeerde toen hij zei dat Irak geen massavernietigingswapens had, is dit misschien zijn manier om wraak op hen te nemen.’

‘Maar wat zou hij daarmee willen bereiken?’ vroeg ze.

‘Misschien wil hij de grote jongens een lesje leren dat ze nooit zullen vergeten.’