20

Hij werd om twaalf uur ’s middags wakker en keek rustig om zich heen.

Robert Puller had gedroomd dat hij uit de DB ontsnapte. Dus toen hij wakker werd, dacht hij dat hij het interieur van zijn gevangeniscel zou zien.

Maar ik bén ontsnapt, ik bén vrij. Voorlopig.

Een paar minuten later nam hij een douche, waarbij hij ervoor zorgde dat er geen zeep en water op zijn veranderde gezicht kwam, en trok hij zijn andere set kleren aan. Als hij erin slaagde zijn vrijheid te behouden, zou hij binnenkort nieuwe kleren moeten kopen. Hij keek naar zijn spiegelbeeld, vooral om bevestigd te zien dat hij nog steeds helemaal niet op zichzelf leek. Hij moest gewoon zien te voorkomen dat hij werd gearresteerd, want hij kon zijn vingerafdrukken, dna en irisdetails niet veranderen. Zijn maag rommelde alweer, dus reed hij naar een restaurantje dat dag en nacht open was en ging op een kruk aan de bar zitten. Terwijl hij zijn roerei, bacon en geroosterde boterhammen met boter opat, las hij de plaatselijke krant die op de bar lag. Het verhaal dat hij was verdwenen had de voorpagina niet gehaald en hij vroeg zich af waarom niet.

generaal van de luchtmacht dood gevonden in motelkamer in leavenworth, kansas

Hij las het verhaal. Timothy Daughtrey, drieënveertig, een eensterrengeneraal bij de luchtmacht had om dienstredenen de regio bezocht. Hij had niet in dat motel gelogeerd, er was geen informatie over hoe hij daar was gekomen of wat het motief voor de moord was, en er waren nog geen mogelijke verdachten. Er was een speciaal telefoonnummer geopend waarop tips konden worden doorgegeven.

Puller dacht diep na. Daughtrey. Timothy Daughtrey. Hij kon zich de naam niet herinneren, maar de luchtmacht was dan ook een behoorlijk groot krijgsmachtonderdeel. Misschien had dit niets te maken met wat er met hem aan de hand was, maar misschien ook wel.

Na het ontbijt nam hij de krant mee naar zijn motel en ging online op zoek naar de dode generaal. Er waren talloze verwijzingen naar hem, waaronder een Wikipedia-pagina, die hij doornam.

Daar! Hij zat bij U.S. Cyber, een commando-onderdeel van stratcom.

Daughtrey was daar iets meer dan vier maanden eerder benoemd, lang nadat Puller naar de DB was gebracht.

Zijn carrière leek behoorlijk rechtlijnig. Er was zelfs een YouTube-video van de man terwijl hij over militaire zaken uitweidde tijdens een vaag programma waar waarschijnlijk alleen mensen in uniform, en alleen een bepaalde groep daarvan, naar zouden kijken. Op deze video leek hij intelligent en rechtdoorzee. Stomme mensen werden niet benoemd bij stratcom. Maar hij was zeker weten niet rechtdoorzee, want zulke mensen werden ook niet benoemd bij stratcom. Sterker nog: tussen de regels van het video-interview door kreeg Puller de indruk dat Daughtrey meer over de interviewer te weten was gekomen dan de journalist over hem of, nog belangrijker, over stratcom.

Toch was hij nu dood en hadden ze geen aanwijzingen. Vermoord in Leavenworth terwijl hij daar voor militaire zaken was. Wat voor zaken zouden dat zijn? Het hoofdkwartier van U.S. Cyber Command zat op Fort Meade in Maryland. De dichtstbijzijnde luchtmachtbasis hier was McConnell in Wichita. Maar als hij zich in dit deel van het land met stratcom-zaken bezighield zou hij eerder naar luchtmachtbasis Offutt in Nebraska zijn gegaan. Het bijkantoor in Kansas waar Puller had gewerkt, was gesloten en de operatie was overgedragen aan de gedeeltelijk gerenoveerde Offutt.

Dus waarom was hij in Leavenworth, Kansas? Het antwoord leek opeens voor de hand te liggen.

Omdat ik daaruit ben ontsnapt.

Puller keek naar het gezicht van de dode man op de YouTube-video en knikte. Dát moest het verband zijn, híj moest het verband zijn.

Hij las het krantenartikel nog een keer door. Het motel waar het lijk was gevonden, stond niet ver bij hem vandaan. Hij schoot niet op met zijn zoektocht in de database over de dode man in de gevangenis. Hij vroeg zich nog steeds af of hij Kansas moest verlaten en naar een andere locatie moest gaan waar hij misschien eerder antwoorden zou vinden. Hij had wel tijd voor een uitstapje; in bepaalde opzichten had hij zelfs alle tijd van de wereld.

Hij verliet zijn kamer, stapte in zijn truck en reed terug naar Leavenworth. Hij vond het motel, reed er voorbij en zag dat de plaats delict werd bewaakt door militaire bewakers. Het was net zo’n motel als het motel in Kansas City waar hij nu logeerde. Goedkoop, verlopen en vervallen.

Met de reiskostenvergoeding van een eensterrengeneraal had hij een veel mooiere plek kunnen betalen. Puller wist ook dat Daughtrey, als een professionele gunst, in de officiersverblijven van Fort Leavenworth had kunnen slapen. De verschillende eenheden behandelden elkaar uiterst beleefd, al was het alleen maar om te laten zien wat ze hadden.

Hij zette de auto aan de kant en liep terug. Hij wandelde langzaam de hoofdingang van het motel voorbij, tot aan de hoek en glipte een steeg in. Daar bleef hij staan om naar het motel te kijken. Hij voelde dat zijn hart sneller ging kloppen, want het was een nieuwe sensatie om zich zo open en bloot te vertonen. In de DB had hij op drieëntwintig-een gezeten, wat betekende dat hij drieëntwintig uur per dag opgesloten zat en één uur werd gelucht. Het was dus een enorme verandering dat hij vrij door de straten liep en zijn maag kon vullen in een restaurant te midden van tientallen mensen. Hij richtte zijn aandacht weer op het motel en even later werd zijn besluit om hiernaartoe te gaan beloond op een manier die Robert Puller zich niet had kunnen voorstellen.

Er stopte een witte Chevy voor het motel. Puller keek naar deze auto omdat het merk, het model en de kleur ‘leger’ uitstraalden. Er stapten een man en een vrouw uit de auto.

Toen Robert Puller zijn broer uit de auto zag komen, verstijfde hij, heel even maar. Daarna stapte hij nog verder achteruit in de steeg, maar hij hield zijn blik strak op het indrukwekkende lichaam van zijn jongere broer gericht.

Wat deed hij hier verdomme?

Dit was geen cid-zaak. En ook al was dat wel zo dan zou het leger John Puller nooit toestemming geven zich hiermee bezig te houden, alleen al omdat deze zaak verband zou kunnen houden met de zaak van zijn broer. Het leger vond het niet gewoon vervelend om een ongepaste indruk te wekken, maar had daar de pest aan.

Toch was hij hier, in levenden lijve en hij liep langs de bewakers nadat hij zijn creds had laten zien. De vrouw die bij hem was, was lang en slank en had kastanjebruin haar, maar Puller had haar gezicht niet goed kunnen zien.

Dus mijn broer onderzoekt deze zaak. En ik vraag me af wat hij nog meer onderzoekt?

Zou het leger echt de ene broer achter de andere aan sturen?

Robert Puller had veel aan zijn broer gedacht en aan wat John dacht nu zijn oudere broer uit de DB was ontsnapt met achterlating van een dode man. Maar ondanks zijn briljante geest en zijn ingeroeste paranoia doordat hij al zo lang in de wereld van de geheime diensten werkzaam was geweest, had hij nooit verwacht dat zijn broer een onderzoek zou uitvoeren waarvan het enige doel was het oppakken van Robert Puller, dood of levend, hoe dramatisch dat ook klonk.

En bepaalde mensen zien me zeer waarschijnlijk liever dood.

Hij wachtte tot hij zijn broer niet meer kon zien, verliet de steeg en liep snel terug naar zijn truck. Hij vertrouwde volkomen op zijn nieuwe gezicht en zijn veranderde uiterlijk. Maar hij wist uit ervaring dat het observatievermogen van zijn jongere broer veel groter was dan dat van de gemiddelde mens. Soms zelfs griezelig, en dus nam hij geen enkel risico.

Hij stond bij zijn truck, stapte in en dacht na.

Zijn gedachten waren nu volledig gericht op één ding en dat had niets te maken met een dode man in een gevangeniscel.

Zijn broer was híér!

En Robert Puller wilde er niet aan denken waartoe dat zou kunnen leiden.

Alles wás al ingewikkeld genoeg.

En nu? Nu leek het onmogelijk wat hij probeerde te doen.

Want de kans was groot dat zijn kleine broertje hem misschien voor de voeten zou lopen.