35

Robert Puller was van Kansas naar Maryland gereden en had vierentwintig uur achter het stuur gezeten. Dit had hij kunnen volhouden door koffie, harde muziek en meer blikjes Red Bull dan hem lief waren. Hij had gemerkt dat zijn blaas prima in orde was.

Hij reed momenteel langs Fort Meade, dat hem aan een Russische matroesjka deed denken. Het had veel lagen, waaronder een legerbasis, de nsa, de US Army Cyber Command en de disa, de Defense Information Systems Agency. Op die twintig vierkante kilometer waren waarschijnlijk meer intelligence-analisten en spionagehardware bij elkaar te vinden dan waar ook ter wereld.

Als National Geospatial de ogen was van het Amerikaanse intel­ligence-­rijk dankzij zijn rol in de satellietsurveillance, dan was de nsa de oren van datzelfde intelligence-rijk, omdat het de voornaamste producent en manager was van signal intelligence (sigint, het vergaren van informatie door het onderscheppen van signalen). En zoals de wereld, en gewone Amerikanen, kortgeleden had gehoord, luisterde de nsa naar veel meer dan alleen buitenlandse gesprekken.

De nsa was onderdeel van het ministerie van Defensie en de leiding moest, dat was in de wet vastgelegd, in handen zijn van een militair die dan automatisch werd bevorderd tot viersterrengeneraal of admiraal. De onderdirecteur was altijd een burger met een technische achtergrond.

Robert Puller wist dit allemaal, doordat hij tot aan zijn gevangenschap werd voorbereid om de nsa misschien in de toekomst te leiden. Dat zou nog vele jaren geduurd hebben, en uiteindelijk zou hij drie sterren gehad moeten hebben. Er was geen garantie dat zoiets gebeurd zou zijn en het was een ambitieus doel voor een eenvoudige majoor, maar hij had snel carrière gemaakt. Hij had al heel snel zijn eerste ster gekregen, en tegen de tijd dat hij vijftig was zou hij waarschijnlijk de vereiste drie sterren hebben.

Door zijn veroordeling was Puller zijn militaire aanstelling kwijtgeraakt, net als al het andere wat hij belangrijk vond. En nu was hij een ontsnapte gevangene. Hij was zowel persoonlijk als professioneel vernietigd.

Maar het was waarschijnlijk nog te corrigeren.

Hij keek naar het hek rondom Fort Meade. In de verte zag hij de vele satellietschotels die nodig waren om elke zes uur evenveel informatie te onderscheppen als de complete content van de Bibliotheek van het Congres. Dat was een verbijsterende hoeveelheid informatie die zelfs de nsa, met al zijn middelen, niet kon behappen. Dat was echter een schrale troost voor iedereen van wie de nsa de communicatie had onderschept, om daar vervolgens actie op te ondernemen.

Puller was al vaak in Fort Meade geweest. Daar kon hij nu niet naartoe, tenzij hij snel terug wilde naar de gevangenis. Hij reed naar een klein motel in de buurt van het Fort en checkte in. Hij nam zijn tas mee naar zijn kamer boven, borg zijn spullen op en ging zitten aan een kleine tafel die tegen de muur stond.

De leiding van stratcom was inmiddels in andere handen overgegaan. Toen Puller er nog werkte, was majoor-generaal Martin Able de CO geweest, maar deze had in de afgelopen twee jaar nog een ster verdiend en was vier maanden geleden benoemd tot directeur van de nsa. Het was ook vier maanden geleden dat generaal Daughtrey tot de tweede man van stratcom was benoemd. Ooit werd hij misschien de hoogste baas, maar nu was dat een tweesterrengeneraal.

Martin Able was nu dus de koning van de nsa, maar hij bevond zich na alle recente onthullingen door Edward Snowden in een lastige positie. Zijn organisatie was doelwit van een fanatieke jacht door de media naar schandalen om meer lezers of kijkers te werven, en door een wanhopig congreslid dat graag wilde dat men dacht dat hij iets deed. Heel veel mensen dachten dat er sprake was van een samenzwering, en misschien hadden ze nu wel gelijk.

Een verandering in de leiding. Vier maanden geleden. Generaal Able naar de nsa op Fort Meade. Zijn laatste post waarschijnlijk, want de meeste officieren gingen met pensioen nadat ze de hoogste baas van de nsa waren geweest. Able was zestig, zodat de verplichte pensioenleeftijd snel dichterbij kwam, hoewel er onder bepaalde voorwaarden van mocht worden afgeweken.

De luchtmacht had op dit moment achtendertig driesterrengeneraals. Na zijn promotie tot directeur van de nsa had Able automatisch zijn vierde ster gekregen. Daarvan had de luchtmacht er op dit moment slechts dertien en bij alle krijgsmachtonderdelen slechts vierendertig. Een behoorlijk select gezelschap.

Able was ook degene geweest die Puller voor de krijgsraad had gesleept. Puller en Able hadden nauw samengewerkt. De generaal had graag protegés die hij voor de dag kon halen en dat deed hij ook vaak met Puller, waarbij hij meestal op een subtiele manier de roem voor Pullers werk opeiste. Het begeleiden van talent was goed voor je carrière, en Able was een man die zich totaal op zijn carrière had gefocust. Zo herinnerde Puller het zich tenminste, en meestal herinnerde hij zich de dingen precies zoals ze waren geweest.

De man had nooit meer contact met hem gezocht nadat Puller in de problemen was gekomen. Dat kon Puller hem echter niet kwalijk nemen: schuld door associatie. Dat zat er diep ingebakken in het leger en dus bleef je zo ver mogelijk bij de problemen vandaan. Als je je er wel mee bemoeide, bleven ze altijd aan je kleven.

Dus Daughtrey was tegelijk met Able bevorderd? Daughtrey was dood, maar Able heel erg levend. Able leidde nu een nsa die werd overspoeld door schandalen. Hij had het druk met het blussen van alle branden en met het wachten op nieuwe. Een drukbezet man.

Maar misschien niet druk genoeg om aan het verleden te denken.

Hoe lang zou je nodig hebben om te plannen wat er in de DB was gebeurd? Een paar maanden om alles voor te bereiden? De doofpot achteraf?

Maar was Daughtrey daarbij betrokken? Was hij naar Kansas gegaan om ervoor te zorgen dat de waarheid nooit bekend werd? Of was hij hier om te proberen de waarheid te ontdekken?

Doordat hij dood was, dacht Puller dat het laatste het geval was. Waarom zou je een van de medesamenzweerders vermoorden?

Er waren twee getuigen geweest tijdens zijn krijgsraadproces. Zij moesten er ook bij betrokken zijn geweest.

Susan Reynolds had verklaard dat hij een dvd in zijn zak had. Die was inderdaad in zijn zak gevonden, maar Puller had geen idee hoe die daar terecht was gekomen. De dossiers op die disk waren geheim geweest en dus leek het erop dat hij geheimen had gestolen.

De andere getuige, Niles Robinson, had verklaard dat hij had gezien dat Puller in het geheim een ontmoeting had met een man die later een Iraanse spion bleek te zijn. Puller had nog nooit zo iemand ontmoet, maar Robinson had kennelijk foto’s gemaakt die het tegendeel bewezen. Beide getuigen en de fysieke bewijzen waren vernietigend geweest. Toch had hij nooit echt geloofd dat hij veroordeeld zou worden, domweg omdat hij onschuldig was. Zelfs toen de belastende bestanden over het internetgokken op zijn computer waren gevonden, was hij steeds blijven geloven dat hij van alle blaam zou worden gezuiverd.

Hij was niet zo naïef te denken dat onschuldige mensen niet in de gevangenis terechtkwamen. Maar hij vond het ondenkbaar dat zoiets binnen de krijgsmacht zou gebeuren.

Hij was tot vlak voor het einde van het proces blijven hopen en van plan geweest om zelf te getuigen, om zich te verdedigen tegen alle beschuldigingen en zijn eigen ideeën over wat er was gebeurd te ventileren.

En toen was het gekomen.

De envelop lag onder het hoofdkussen in de cel waarin hij tijdens het proces sliep. Hij had geen idee hoe die daar was terechtgekomen.

Hij had de brief die erin zat gelezen en de boodschap was duidelijk: als je ook maar iets doet om jezelf te redden, zullen je directe familieleden daaronder lijden. Ze zullen sterven.

Tja, hij had nog maar twee directe familieleden: zijn broer en zijn vader.

Hij had de brief aan de autoriteiten kunnen laten zien. Misschien had hij daarmee zijn onschuld kunnen bewijzen, hoewel ze natuurlijk konden beweren dat hij hem zelf had geschreven. Maar dat had hij geen seconde overwogen.

En dus had Puller niet getuigd en zich neergelegd bij zijn lot. Hij was veroordeeld door een jury van zijn gelijken en naar de DB gebracht. Zijn automatische beroep had geen succes gehad en hij had nooit geprobeerd verder in beroep te gaan. Hij had zich berust in het feit dat hij de rest van zijn leven achter de tralies zou zitten. Hij was een onschuldige man die levenslang in de gevangenis zat. Een erger lot was toch niet denkbaar? Hij had weleens gedacht dat de doodstraf misschien beter zou zijn geweest.

Hij had al meer dan twee jaar in de gevangenis zitten rotten en nu wilden ze hem doden. Ze hadden een moordenaar naar de gevangenis gestuurd als onderdeel van een ingewikkeld plan dat ervoor moest zorgen dat hij doodging. Dat was mislukt. Hij had hun plan in zijn eigen voordeel omgebogen en nu was hij vrij.

Ze konden nu niet met hem communiceren. Ze konden niet dreigen dat ze zijn directe familieleden zouden doden.

Dus vond Robert Puller dat er een reden voor was dat deze kans zich had aangeboden. De gedachte die hij had verdrongen toen zijn familie was bedreigd, was het feit dat wanneer ze hem onterecht van spionage beschuldigden er sprake moest zijn van échte spionage bij stratcom. En dat dat enorm schadelijk voor de Verenigde Staten zou kunnen zijn, of dat misschien zelfs al was.

Puller wist nog steeds niet waarom ze hem hadden uitgekozen als zondebok, maar ging in gedachten alle mogelijkheden na. Hij was ervan overtuigd dat hij een antwoord zou vinden.

Hij had al wel één besluit genomen. Hij had ervoor gekozen zijn familie boven zijn land te stellen, en zichzelf voor hun welzijn op te offeren. Maar nu zou hij zijn land boven alles stellen. En hoewel zijn uniform hem was afgenomen, beschouwde hij zichzelf nog altijd als een dienaar van de Verenigde Staten die had gezworen om altijd de belangen van dit land boven alle andere belangen te stellen.

Dat zou hij nu dus gaan doen.

Bovendien had hij het overweldigende verlangen om die klootzakken eindelijk te laten boeten voor wat ze hadden gedaan.