64

Toen Puller zijn ogen opende, zag hij alleen duisternis. Eerst dacht hij dat hij dood was, maar toen verbaasde het hem dat hij nog kon zien. En denken.

Daarna werd de duisternis minder sterk en zag hij een silhouet. En hoorde hij een stem.

‘Klote om te worden opgeblazen, hè?’

Het silhouet veranderde in iets wat duidelijker was. En in iets bekends.

Knox glimlachte naar hem, maar aan haar blik en gefronste wenkbrauwen was te zien dat ze ongerust was. Ze depte zijn voorhoofd met een vochtige doek.

Naast haar zag hij zijn broer, die al even bezorgd keek en niet glimlachte.

Puller probeerde rechtop te gaan zitten, maar nu legde Knox een hand op zijn arm om hem tegen te houden. Hij lag op een bed in een kleine, zwak verlichte kamer. ‘Je bent buiten westen geraakt, Puller.’ Ze stak drie vingers op. ‘Hoeveel?’

‘Ik voel me prima, Knox.’

‘Hoeveel?’

‘Drie!’

‘Oké, je hoofd is dus harder dan ik dacht.’

Hij keek om zich heen. ‘Waar zijn we?’

‘In Virginia, vlak bij Gainesville. Reynolds had haar auto in de garage laten staan en ik had de sleutels nog. We zijn naar mijn auto gereden, lieten haar auto daar achter en hebben rondgereden tot we deze plek vonden,’ zei Knox. ‘We hebben gewacht tot je weer bijkwam.’

Puller wreef over zijn hoofd en kromp in elkaar toen hij de zwelling achter op zijn hoofd aanraakte.

‘We hebben een paar keer op het punt gestaan je naar het ziekenhuis te brengen,’ zei Knox. ‘Maar het zou lastig zijn geweest alles uit te leggen. Maar als het echt bergafwaarts met je was gegaan, hadden we dat gedaan.’

Puller keek naar het raam en zag dat het schemerig aan het worden was. ‘Alles is dus vannacht gebeurd?’

Knox knikte.

‘Wat is er precies gebeurd?’ vroeg hij.

‘Herinner je je die explosie?’ vroeg Knox gespannen.

‘Ik lijd niet aan geheugenverlies, als je dat bedoelt,’ zei Puller. ‘Ik zag de detonatieriem om Schindler. We renden weg. We waren in het trappenhuis. De bom explodeerde en ik vloog door de lucht. En raakte iets heel hards.’

‘Dat zal de muur zijn geweest, Junior,’ zei Robert.

‘Het voelde meer als een Abrams-tank.’ Hij keek om zich heen. ‘Wat is dit?’

‘Een motelkamer,’ zei Knox.

‘Hoe zijn we dat gebouw uitgekomen?’

‘Gelukkig hadden je broer en ik de bocht naar het tweede bordes al gemaakt. Jij kreeg veel meer van de kracht van de ontploffing mee dan wij, hoewel ook wij omver werden geblazen. Het is maar goed dat je broer erbij was. Hij heeft je over zijn schouder gelegd en je gedragen. Daar was ik niet sterk genoeg voor geweest.’

Robert zei: ‘Ik heb je niet meer zo ver hoeven dragen sinds je vier was. En nu ben je een stuk zwaarder.’

‘Kwam er politie?’

‘Ik denk het wel, maar toen waren wij al weg.’ Ze veegde weer over zijn gezicht met het doekje. ‘Hoe voel je je echt?’

‘Beter dan ik zou mogen verwachten, denk ik.’

Ze ging zitten en zuchtte. ‘Ik werkte al twee maanden undercover aan deze zaak en dacht eindelijk te weten wie de grote baas was toen ik ontdekte dat Reynolds me bedroog.’

‘Ze heeft ons allemaal bedrogen,’ zei Robert. ‘Kennelijk vertrouwt ze niemand.’

‘Maar ik had jullie aan haar uitgeleverd en speelde mijn rol uitstekend. Ik heb je zelfs bijna doof gemaakt om haar vertrouwen te winnen.’ Ze raakte Roberts arm even aan. ‘Sorry hoor, daarvoor. Het was improvisatie, ik moest haar ervan overtuigen dat ik echt een verrader was.’

‘Dat begrijp ik. En volgens mij is mijn gehoor grotendeels alweer terug.’

Puller ging nu rechtop zitten en deze keer probeerde ze hem niet tegen te houden. ‘Waarom heb je ons niet in vertrouwen genomen voordat we Reynolds te pakken namen?’ vroeg hij nijdig.

Ze schudde haar hoofd. ‘Proberen jullie snel even in te wijden vlak voor de operatie? Echt niet! Jullie zouden niet goed genoeg zijn voorbereid. Dan hadden jullie iets gezegd of gedaan, en daar is Reynolds veel te slim voor. Dat had ze gemerkt. Ik moest ervoor zorgen dat jullie je gedroegen zoals jullie je voelden: ervan overtuigd dat ik jullie had verraden.’

‘Nou, ik geloofde je,’ zei Puller chagrijnig. ‘Maar je nam wel een risico door het me niet te vertellen. Ik had je kunnen doodschieten.’

‘Dat risico moest ik wel nemen; ik heb keihard aan deze zaak gewerkt. Maar ik was verbijsterd toen ik Schindler zag. Dat had ik nooit achter hem gezocht. En toch zat hij daar.’ Ze keek Puller aan. ‘Maar het was allemaal een façade. Een truc. Hoe wist je het?’

‘Ik zag het in zijn ogen. Van dichterbij zagen ze er glazig uit, en hij had zich niet verroerd.’

‘Hij was al uitgeschakeld,’ zei Robert. ‘Waarschijnlijk hebben ze een spierverslapper gebruikt.’

Puller zei: ‘Reynolds was duidelijk van plan je loyaliteit te testen. Daarom wilde ze Bobby doodschieten. Als je aan haar kant stond, zou je dat laten gebeuren. Maar dat was niet zo en dat heb je niet gedaan.’

‘Dus heeft ze het voor elkaar gekregen dat ik mijn dekmantel opgaf.’

‘Daar ben ik blij om,’ zei Robert. ‘Anders zou ik hier nu niet zijn. Ik zag die blik in haar ogen, ze was echt van plan de trekker over te halen.’

‘Maar waarom al die schoten door het raam?’ vroeg Knox die haar eigen vraag meteen beantwoordde. ‘Zodat Reynolds kon ontsnappen.’

Puller knikte. ‘Het was slim gedaan, dat moet ik toegeven.’

Knox leunde achterover en vouwde de doek op. ‘Dit was mijn enige kans om hen te pakken te krijgen, Puller. Nu zijn ze allang weg.’

‘Het verbaast me dat je zo ver bij hen bent gekomen,’ antwoordde hij.

‘Dat was niet eenvoudig. Toen we die tip over Robert kregen, dat hij misschien onschuldig was, hebben we zijn zaak tot in detail uitgeplozen. En één ding viel ons op: Susan Reynolds.’

‘Maar hoe heb je haar benaderd?’ vroeg Robert.

‘Dat heb ik niet gedaan. Ik heb haar contact met míj laten opnemen. We hadden mijn dekmantel heel overtuigend opgezet. Ik werd gepasseerd voor een promotie, er stonden een paar onregelmatigheden in mijn dossier, ik werd beschuldigd van omkoping. Ze had heel gemakkelijk aan die informatie kunnen komen en op een dag belde ze me zomaar op.’ Ze keek Robert aan. ‘Ik heb je broer al verteld dat we een anonieme tip over jou hadden gekregen, dat jij onschuldig was en Susan Reynolds misschien niet zo loyaal was als ze beweerde te zijn.’

‘Wanneer kregen jullie die tip?’ vroeg Robert.

‘Ongeveer vier maanden voordat die chaos in DB ontstond en die man probeerde je te vermoorden.’

‘Dus dát was de katalysator,’ zei Robert.

Puller merkte op: ‘Ik denk dat het heel goed Niles Robinson geweest kan zijn. Kwaad geweten.’

‘Zoals ik Puller al vertelde, waren wij helaas degenen die ervoor zorgden dat je bijna bent vermoord. We hadden kennelijk een lek bij inscom. Het werd bekend dat we je zaak opnieuw bekeken, en wij denken dat dat de aanleiding was voor die moordaanslag op jou.’

‘Ja, maar daardoor kreeg ik ook de kans te ontsnappen.’

‘Dus besloten we Reynolds in de val te lokken. Ik zat bij inscom. Ik was waarschijnlijk niet loyaal. Ik kon nuttig voor hen zijn. Het kostte twee maanden, want ze was heel voorzichtig. Daarna nam ze contact met me op. Een telefoontje, een mailtje, een sms. Een ontmoeting op een afgelegen plek. Daarna ging alles opeens snel. Ik wist niets van die moordaanslag op jou in DB, Robert. Dat heb ik Puller al verteld. Toen het gebeurde en jij was ontsnapt, had Reynolds weer een ontmoeting met me. Ze wilde dat ik meedeed aan het onderzoek.’

‘Waarom heb je haar toen niet meteen ontmaskerd?’ vroeg Puller.

‘Dan zouden we alleen haar hebben, en niemand anders. En we weten nog steeds niet wat het uiteindelijke doel was. Dat kon onmogelijk de moord op Robert zijn. We wilden weten wat ze van plan waren. Als we haar te snel zouden ontmaskeren, kwamen we misschien nooit te weten wat het uiteindelijke plan was.’

‘Dus deed je mee aan het onderzoek,’ zei Puller.

‘En vanaf dat moment zat ik bij je team, wat ze geweldig vond, omdat ze ervan overtuigd was dat je broer contact met je zou opnemen. En hoe eerder ze hem konden uitschakelen hoe beter.’

‘Maar waarom was ik zo belangrijk voor hen?’ vroeg Robert.

‘Ten eerste omdat ze de pest aan je heeft. Volgens mij ben jij de verpersoonlijking van elke promotie die ze niet kreeg, van iedere superieur die ze niet kon imponeren, van elke kans die iemand anders kreeg. Zij denkt dat ze slimmer is dan jij bent, en ze wil alles doen om dat te bewijzen. Jij was de ster, overal waar je naartoe ging. En toen jouw carrière jou naar haar deel van de wereld bracht, werd zij een bijzonder gevaarlijke vijand. Toen ze jou uit de weg wilden hebben voordat je naar de isr werd overgeplaatst, was ze maar al te graag bereid dat te regelen. En dat was punt twee. Ze hadden Daughtrey in hun macht. Hij moest die baan hebben, jij niet. En nu weten we dat hij werd gechanteerd.’

‘Heb je enig idee wat ze nu van plan zijn?’ vroeg Puller. ‘Reynolds zei dat we nog niets hadden gezien en ik geloofde haar toen ze zei dat ze een gedenkwaardig plan aan het beramen waren.’

‘Dat is het probleem. Ik heb geen idee. Ik hoopte daar afgelopen nacht meer over te weten te komen, maar ze is me te slim af geweest. Ik heb die vrouw onderschat en mijn eigen slimheid overschat.’

Robert vroeg: ‘Denk je dat ze hun plannen zullen uitvoeren?’

‘We mogen er niet van uitgaan dat ze dat niet doen,’ zei Knox. ‘Misschien komen ze nu wel eerder in actie.’

‘Maar Reynolds kan nu niet meer openlijk opereren, niet na afgelopen nacht,’ zei Puller.

‘We hebben niet met de politie gepraat,’ zei Knox. ‘Zij zullen Schindlers overblijfselen uiteindelijk wel identificeren aan de hand van dna, maar ik heb geen idee van wie dat appartement was en wie door het raam schoot.’

‘En ik kan om voor de hand liggende redenen niet met de politie praten,’ zei Robert.

‘Maar wij wel, Knox,’ zei Puller.

‘Het zou ons woord zijn tegen het hare. We hebben geen enkel bewijs. En als ze Reynolds arresteren, zal ze hun vertellen dat Robert bij ons is. Dan kunnen we kiezen of we liegen of de waarheid vertellen, en beide opties zijn niet verstandig als we niet naar de gevangenis willen. Haar kennende bedenkt ze een geloofwaardig verhaal, dat we haar ontvoering hebben geregeld en betrokken waren bij de moord op een belangrijk lid van de nsc.’

‘Dit is belachelijk!’ snauwde Puller. Maar toen ademde hij diep in om rustiger te worden. ‘Als dat het geval is, moeten we alles op alles zetten om uit te zoeken wat ze echt van plan zijn.’

‘Reynolds móét daarbij betrokken zijn, gezien de moeite die ze hebben gedaan om haar te beschermen,’ zei Robert.

‘Dat is zo,’ zei Knox. ‘Maar doet ze dat in haar officiële functie bij de dtra, of als spion?’

Puller en Robert keken haar even glazig aan; ze hadden duidelijk geen antwoord op die vraag.

Knox zei: ‘Hier waren maar twee vrije motelkamers. Deze en de kamer hiernaast. Ik dacht dat jij en je broer deze maar moesten nemen, dan neem ik die andere.’

‘Ik haal mijn weekendtas even uit de auto,’ zei Robert.

Nadat hij was vertrokken, zei Knox tegen Puller: ‘Ze heeft me verslagen, Puller.’

‘Mij ook. Alweer. Straks krijg ik nog een minderwaardigheidscomplex.’

‘Ze heeft meer gedaan dan ik had verwacht.’

‘Dan moeten wij meer doen dan zij verwacht.’

‘Maar mijn dekmantel is opgeblazen, Puller. We kunnen op geen enkele manier bij hen komen.’

‘Met z’n drieën lukt dat wel.’

‘Denk je dat echt?’

‘Zonder enige twijfel,’ zei Robert die alweer terug was en het laatste gedeelte van hun gesprek had gehoord. Hij zette zijn weekendtas neer en ging op de rand van het bed zitten. ‘Ze hebben ons ongewild een paar echte aanwijzingen gegeven. Zij dachten dat we nu dood zouden zijn, dus maakte Reynolds zich er niet echt druk over dat ik heb gezien dat zij Malcolm Aust heeft ontmoet.’

‘Denk je te weten waarom ze elkaar spraken?’ vroeg Knox.

‘Aust is slim, verfijnd en rijk. Ik weet wel zeker dat Reynolds hem heeft verleid. Ik heb hen gezien in dat restaurant. Voor hem was het iets seksueels, voor haar slechts iets zakelijks.’

‘Maar wat is haar zakelijke interesse in Aust?’ vroeg Knox.

Robert boog zich naar voren. ‘Bij gebrek aan een betere term is Aust de geheime oppasser.’

‘Geheime oppasser? Ik dacht dat hij jacht maakte op massavernietigingswapens?’ vroeg Puller.

‘Dat is een deel ervan, meer niet. Hij is onderzoeker, toezichthouder en inspecteur. En vertrouweling. Afhankelijk van de situatie zal hij een andere rol spelen.’

‘Waarom zou zijn rol per situatie verschillen?’ vroeg Knox. ‘Zoals Puller al zei: het is zijn werk om illegale massavernietigingswapens op te sporen.’

‘O, maar het is veel gecompliceerder,’ zei Robert nuchter. ‘Neem Israël: hun officiële standpunt is dat ze geen massavernietigingswapens hebben. Maar zij zijn onze trouwe bondgenoot en dus zouden we nooit een inspectie eisen om te zien wat ze wel of niet hebben. Maar om strategische redenen moeten we stiekem wel weten wat ze kunnen en dus komt Aust in beeld. Pakistan heeft kernwapens en wij zijn bang dat er een paar zoekraken door slechte beveiliging. Datzelfde geldt voor Rusland. Die landen zijn allemaal geen echte bondgenoten van ons, maar in politiek en diplomatiek opzicht is het eisen van een onderzoek naar hun wapenarsenaal behoorlijk riskant. Als er bijvoorbeeld een inspectie in Pakistan zou plaatsvinden, wordt misschien wel bekend waar hun massavernietigingswapens zijn opgeslagen en hoe de beveiliging ervan is. Als de informatie zou uitlekken, leidt dat terroristen rechtstreeks naar de plaats waar ze liggen opgeslagen, en dat is juist wat zo’n inspectie wilde voorkomen. Nogmaals, Aust is een soort “door beide partijen vertrouwde” tussenpersoon die het systeem eerlijk houdt, of in elk geval redelijk. Neem Syrië. Assad heeft grote voorraden chemische wapens en is er na een internationale afspraak mee akkoord gegaan die te vernietigen. Niemand met een greintje gezond verstand gelooft dat hij al die voorraden heeft vernietigd, want welke dictator die goed bij zijn hoofd is – mijn excuses voor deze kennelijke onmogelijkheid – zou zoiets doen? Maar Aust is ernaartoe gestuurd om te controleren of het echt is gedaan. Ik geloof oprecht dat hij heel goed is in zijn werk en ik weet zeker dat hij precies weet hoeveel Assad heeft vernietigd. Ik weet ook zeker dat hij op de hoogte is van andere voorraden.’

‘Maar dat zou hij niet rapporteren?’ vroeg Puller.

‘Natuurlijk zal hij een officieel rapport opstellen. Dat zou volgens het tijdpad van de gevestigde macht uitlekken naar de mondiale media. Maar er zal ook een onofficieel rapport zijn, met beperkte verspreiding, waar een ander verhaal in staat.’

‘Dus worden de burgers in het ongewisse gelaten,’ zei Puller. ‘Dat is toch niet logisch?’

‘Het is heel erg logisch als je in de toekomst macht wilt hebben over iemand als Assad, of Kim Jong-un, of een hele rits andere leiders van dat kaliber. Dan hou je altijd iets achter wat je later kunt gebruiken. Bewijzen dat iemand als Assad heeft gelogen en niet al zijn massavernietigingswapens heeft vernietigd, kan in een latere situatie heel nuttig zijn. Het hangt helemaal af van de timing. We hopen nog steeds op een resolutie in Syrië die geen regelrechte oorlog inhoudt. Dergelijke geheime informatie kan daar de weg voor vrijmaken.’

‘Maar waarom zou Syrië toelaten dat Aust op de hoogte is van andere voorraden? Dan weten ze toch dat dat later tegen hen kan worden gebruikt?’

‘Dat zegt iets over hoe goed iemand als Aust is. Hij kent landen als Syrië als zijn broekzak, heeft overal mollen en kan massavernietigingswapens gewoon ruiken. Daarom doet hij wat hij doet. En landen als Syrië weten dat. Het is een spel dat ze allemaal spelen. Als Syrië die rekening later krijgt voorgeschoteld, doen zij hetzelfde. Maar ze kopen er tijd mee. Ze kopen er ook tijd mee om met dat soort landen te dealen op een diplomatieke, beheerste manier in plaats van hen de oorlog te verklaren en soldaten te sturen. Na Irak en Afghanistan hebben we daar het lef en het geld niet meer voor, maar we moeten nog altijd een belangrijke rol spelen bij internationale zaken. De wereld verwacht dat Amerika de leiding neemt en op deze manier kunnen we dat doen zonder grote aantallen levens en dollars op het spel te zetten. Het draait allemaal om kennis, en weten wanneer we die kennis moeten gebruiken.’

Puller schudde zijn hoofd. ‘Dit gaat me echt boven mijn pet. Daarom ben ik een gewone soldaat die met zijn geweer rondzeult.’

‘Je bent echt wel iets meer dan dat, Puller,’ zei Knox.

‘Maar het gaat dus om Aust,’ zei Robert. ‘Als ze hem nodig hebben, dan beperkt dat onze zoektocht aanzienlijk.’

Knox vroeg: ‘Maar als hij het vrijwillig doet? Je zei dat Reynolds hem heeft verleid. Dat het voor hem iets seksueel is en voor haar iets zakelijks. Maar stel dat hij erbij betrokken is.’

‘Waarom zou hij?’ vroeg Robert.

Knox zei tegen Puller: ‘Vertel hem wat je mij hebt verteld.’

‘Hij was degene die het hardst riep dat Irak geen massavernietigingswapens had,’ zei Puller. ‘En toch zijn we die oorlog begonnen. Stel dat hij de wereld een lesje wil leren? Vooral Amerika?’

‘Door iemand als Reynolds te helpen? Door haar misschien naar een voorraad massavernietigingswapens te leiden die ze tegen ons kan gebruiken?’ Robert schudde zijn hoofd. ‘Dat lijkt me onwaarschijnlijk, John, echt.’

‘Tja, als dat de verklaring niet is, moet het iets totaal anders zijn, want ik kan geen andere logische verklaring bedenken.’

Knox zei: ‘We hebben één tactisch voordeel. Ik heb naar het nieuws geluisterd. De autoriteiten zijn bezig met dat appartement waar Schindler zat en dat is helemaal vernietigd. Ook de appartementen erboven en eronder zijn beschadigd. Gelukkig zijn er kennelijk geen andere doden of gewonden gevallen. Ze hebben Schindlers naam nog niet vrijgegeven; misschien hebben ze hem nog niet geïdentificeerd. Maar Reynolds denkt waarschijnlijk dat wij ook dood zijn, dat onze lichamen in onherkenbare stukjes zijn verscheurd. Als zij denkt dat ze vrij is en wij haar niet meer achternazitten, zal ze volgens mij doorgaan met haar missie.’

‘En zal ze misschien minder voorzichtig worden,’ zei Puller.

‘Inderdaad.’

‘Dan hebben we misschien wel een kans,’ zei Robert.

Puller stond ineens op, met een geconcentreerde blik op zijn gezicht.

‘Wat is er?’ vroegen Robert en Knox tegelijkertijd.

‘We moeten ergens naartoe, nu meteen.’


‘Waar naartoe?’ vroeg Knox.

‘Naar Reynolds’ kantoor bij de dtra.’

‘Waarom?’

‘Omdat ik me opeens herinner dat er in haar kantoor iets was wat deze hele zaak misschien kan ophelderen.’