11

Puller had zijn marsorder, het bevel om te beginnen. Hij had Daughtrey, Schindler en Rinehart nog een paar vragen gesteld en nog een paar antwoorden gekregen die wel of niet ergens toe zouden leiden. Maar in elk geval kon hij nu openlijk aan het werk gaan. Van zijn CO had hij een e-mail ontvangen waarin hij toestemming kreeg om dit onderzoek te doen, met het begeleidende en noodzakelijke elektronische spoor van hogergeplaatste ondertekenaars. Het pak en de sterren hadden dus inderdaad de invloed die ze beweerden te hebben. Puller had het gevoel dat hij zijn badge weer opgespeld had gekregen.

Hij hield er niet van om rond te sluipen en proberen niet op te vallen. Hij wilde dat iedereen wist dat hij aan deze zaak werkte. Hij wilde intimideren. Geïntimideerde mensen die zich schuldig voelden maakten vaak fouten. Het enige verschil hier was dat het doelwit van zijn onderzoek zijn broer was. Robert Puller was briljant. Zou hij fouten maken? Was hij niet degene die John Puller junior beter kende dan wie dan ook?

Hij weet hoe ik denk. Hij weet hoe ik in elkaar zit. Maar dat weet ik allemaal ook van hem.

Toch gaf die gedachte hem geen goed gevoel, hij werd er beroerd van.

Hij reed naar de DB, ging langs de security en nam de trap naar de bezoekersruimte. Hij vroeg de dienstdoende officier te spreken, liet hem zijn credentials zien en vertelde waarom hij hier was.

Kapitein Leonora H. Macri had Puller in haar kantoor ontvangen. Ze was in de dertig, klein en slank, en ze had haar peper-en-zoutkleurige haar opgestoken. Ze leek ontzettend gespannen en aan haar gezicht te zien was ze niet echt van plan hem te helpen. Dat betekende niet veel goeds voor Puller, want nu was zij de hoogste baas van de DB.

‘Wat kan ik voor u doen, Chief Puller?’ vroeg ze kortaf.

‘Ik onderzoek de ontsnapping van Robert Puller.’

‘Juist. Uw broer!’ Ze liet deze opmerking in de lucht hangen, met alle impliciete complicaties en insinuaties van dien. Even later zei ze: ‘Ik vind het bijzonder vreemd dat u op welke manier dan ook bij deze zaak bent betrokken en ik heb mijn afkeuring daarover via de aangewezen kanalen duidelijk laten blijken.’

‘Daar hebt u alle recht toe.’

‘Dat hoeft u me heus niet te vertellen!’ snauwde ze. ‘Hij is familie van u en wij hebben behoefte aan objectiviteit. Ik zie niet in hoe u een onbevooroordeelde visie op deze zaak kunt hebben.’

Puller ging verzitten. ‘Ik ben een cid-agent. Mijn opdracht is duidelijk, kapitein Macri: hem terugbrengen, broer of niet. Daartoe ben ik gemachtigd. Als u er een probleem mee hebt om met me samen te werken, dan moet ik dat nu weten.’

Ze keek hem strak aan. ‘Ik heb geen problemen, meneer Puller. Ik denk dat eventuele toekomstige problemen door u zullen worden veroorzaakt. Goed, wat kan ik voor u doen?’

Dat had ze slim gedaan, dacht Puller. Ze had zich niet alleen ingedekt met de ‘aangewezen kanalen’, maar de druk op hem gelegd om haar te bewijzen dat ze zich vergiste door te denken dat hij persoonlijk bij deze zaak betrokken was, terwijl ze tegelijkertijd bereid leek mee te werken. Ze was nu nog maar kapitein, maar ze zette waarschijnlijk alles op alles voor haar volgende promotie.

Doen ze dat niet allemaal?

Puller somde de feiten op voor zover hij die kende en vroeg toen of ze ze kon bevestigen.

‘Ze kloppen,’ zei Macri. ‘Behalve de schoten en de explosie.’

Puller keek haar verbaasd aan. ‘De schoten en de explosie? Dat heeft niemand me verteld.’

‘Tja, misschien hebt u niet de juiste vragen gesteld. Ik vertel u dit, zodat u alles weet. De schoten en de explosie waren de reden dat het fort om versterking heeft gevraagd.’

‘Hebt u de bron van de schoten kunnen ontdekken?’

‘Nee.’

‘En van de explosie?’

Macri zei: ‘Ik zei “explosie” omdat het in eerste instantie zo klonk.’

‘Had u dienst?’

‘Ja, inderdaad. Maar veel mensen hebben de geluiden gehoord, ze waren goed waarneembaar.’

‘Maar het was dus geen echte explosie?’

‘Zoals ik net al zei: “in eerste instantie” klonk het als een explosie. Maar we hebben geen bewijzen gevonden van een ontploffing.’

‘Dan gold dat misschien ook voor de schoten.’

‘Inderdaad, want we hebben ook geen bewijzen kunnen vinden dat er echt schoten zijn afgevuurd.’

‘Het waren dus misschien alleen geluidseffecten?’

‘Ja, dat is de enige logische verklaring. Zoals u misschien weet, dragen de bewakers binnen de gevangenis geen vuurwapens. Dus hebben zij geen schoten kunnen lossen. Alle gevangenen zijn gefouilleerd, maar er is niets gevonden.’

‘Op de ontsnapte gevangene na. Die hebt u niet kunnen fouilleren, omdat hij verdwenen was.’

‘Klopt,’ gaf Macri toe.

‘Maar iets heeft die geluiden gemaakt.’

‘Dat ben ik met u eens. We hebben alleen niet kunnen ontdekken wat dat was. Maar zoals u weet is het onderzoek nog gaande.’

‘Zijn de bewakers gefouilleerd?’

Macri keek hem verbaasd aan. ‘De bewakers?’

‘Als de gevangenen die geluiden niet hebben veroorzaakt, heeft een van de bewakers het misschien gedaan?’ Puller keek haar afwachtend aan.

‘Waarom zou een bewaker dat doen?’

‘Tja, als de bewakers waren gefouilleerd en het apparaat was gevonden, had u dat aan hem kunnen vragen.’

‘Ik weiger te geloven dat een van mijn mensen hierbij betrokken was. Dat is ondenkbaar!’

‘Weet u, kapitein Macri, als er niets is gevonden op de gevangenen en als er niets is gevonden in de gevangenis en tenzij u hier zomaar iemand hebt binnengelaten om een apparaatje te plaatsen om paniek te veroorzaken, moet het wel een van de bewakers zijn geweest.’

Ze werd nijdig, maar zei niets.

‘Wat is de status van uw CO?’

‘Kolonel Teague is met tijdelijk verlof.’

‘Wat betekent dat hij de zondebok is?’ vroeg Puller.

‘Wat betekent dat hij met tijdelijk verlof is.’

‘Hebt u zelf een onderzoek uitgevoerd, kapitein?’

‘Er is een voorbereidend onderzoek uitgevoerd. Zoals u weet, zijn hier ook anderen met hun eigen onderzoek bezig, de militaire geheime dienst, de cid, anderen dan u. Een paar lui uit Washington. Een heleboel dus.’

‘En wat heeft uw “voorbereidende onderzoek” aan het licht gebracht?’

Macri zei: ‘Dat Robert Puller is ontsnapt op een manier die tot nu toe onduidelijk is.’

‘En de dode man?’

‘Wat is er met hem?’

‘Is hij al geïdentificeerd?’

‘Nog niet,’ zei Macri.

‘Wordt hier iemand vermist? Bewakers, ondersteunend personeel, burgerpersoneel? En in Fort Leavenworth? Wordt daar iemand vermist?’

‘Daar is gedegen onderzoek naar gedaan. Ook daar wordt niemand vermist.’

‘Maar hier is ook nog een federale gevangenis, plus de Midwest Joint Regional Correctional Facility. Wordt ook daar niemand vermist?’

Ze leek verbijsterd door deze vragen. ‘Ik zie niet hoe het personeel van die inrichtingen relevant kan zijn. Als daar een gevangene was ontsnapt, zouden wij dat weten. En het is niet zo dat de bewakers van die inrichtingen de DB gewoon kunnen binnenlopen.’

Hij keek haar recht aan. ‘U bent van de 15de MP Brigade.’

‘Dat weet ik.’

‘Die bestaat uit het 40ste en het 705de MP Bataljon.’

Ongeduldig vroeg ze: ‘Wat wilt u daarmee zeggen?’

‘De 15de MP’s zijn verantwoordelijk voor de operatie van DB en de Midwest Regional. Kolonel Teague was de commandant van DB en de commandant van het 15de. De MP’s van het 15de kwamen jullie hier die nacht te hulp en herstelden de orde. Bovendien was de voornaamste reden van het samenstellen van het 40ste bataljon omdat het 705de naar het Midden-Oosten was uitgezonden om de gevangenissen daar te leiden. Dus de gevangenis wordt bewaakt door het 15de en de beide brigades. En u wilt me vertellen dat zij elkaar bij toerbeurt niet overlappen? Dat geen enkele bewaker van DB ooit in de regionale gevangenis werkt? Of andersom?’

Ze leek nu behoorlijk zenuwachtig. ‘Nee, dat zeg ik niet en suggereer ik ook niet.’

‘Dan ís het personeel van die inrichtingen relevant voor mijn onderzoek, klopt dat?’

Even later knikte ze. ‘Ik neem aan dat dat klopt. Het spijt me als ik uw verzoek verkeerd heb geïnterpreteerd.’

‘Wat is uw verklaring voor de dode man in de cel van mijn broer?’

‘Daar heb ik geen verklaring voor. Daarom zijn die onderzoeken ook nog in volle gang.’

Hij besloot over iets anders te beginnen. ‘Ik zal het lichaam moeten zien.’

Ze klemde haar lippen op elkaar. Puller wist dat Macri, zelfs als ze hem niet mocht, dat niet kon weigeren. Bij een moord was altijd sprake van een lijk. En voor hem als cid-agent die deze moord onderzocht, was onderzoek van het lijk vereist en werd een verzoek daartoe nooit afgewezen. ‘Ik zal het regelen. Ze hebben hem op Fort Leavenworth.’

‘Dank u wel.’

‘Graag gedaan,’ zei ze kortaf.

‘Ik zal ook moeten praten met de teams die de stroomtoevoer hebben hersteld en de back-upgenerator hebben gerepareerd.’

‘Dat kan ik ook regelen.’

‘Ik zal ook de beelden van de bewakingscamera’s van de nacht in kwestie moeten bekijken.’

‘We hadden geen stroom.’

‘Maar voor die situatie hebben de camera’s back-upbatterijen.’

‘Dat geldt wel voor de camera’s in de gangen en algemene ruimtes, maar niet voor die in de cellen.’

‘Waarom niet?’

‘Zo is het niet aangelegd. Wanneer de hoofd- én de back-upstroomtoevoer uitvallen, is volgens mij het enige probleem dat gevangenen proberen te vluchten van de plaatsen waar de camera’s hen kunnen zien. Ze gingen er niet van uit dat ze in zo’n situatie in hun cel zouden blijven. Zoals u misschien weet, heeft iedere gevangene in DB zijn eigen cel.’

‘Dat weet ik. Maar als je erover nadenkt, is het niet handig.’

‘Geen enkel ontwerp is perfect. En ik kan me voorstellen dat vanaf nu de camera’s in de cellen ook back-upbatterijen zullen hebben.’

‘Ik dacht dat het systeem zo werkte dat wanneer de elektriciteit uitviel de celdeuren automatisch op slot gingen. En toch moest u de MP’s laten komen. Waarom?’

Macri kreeg opeens een gekwelde blik: ‘Zo te zien zijn we gehackt.’

‘Gehackt? Hoezo?’

‘Zoals u al zei, is ons systeem zo ingesteld dat de celdeuren automatisch op slot gaan als de elektriciteit uitvalt. Dat gebeurde dus niet. De celdeuren gingen juist van het slot.’

‘En dat is gedaan door een hacker? Hoe kon dat nu gebeuren?’

‘Helaas neemt een deel van ons personeel hun persoonlijke apparatuur soms mee, zoals telefoons en iPads, en soms overtreden ze de regels door met hun computers hier op externe netwerken in te loggen. Het zou niet mogen gebeuren, maar het gebeurt.’

‘Waardoor een hacker binnen kan komen en jullie code kan herschrijven zodat de celdeuren opengaan als de stroom uitvalt.’

‘Ja.’

‘Aanwijzingen?’

‘Nee.’

‘Maar u hebt kunnen bewijzen dat uw systeem is gehackt?’

‘Feitelijk is dat nog steeds een vermoeden, maar ik zie niet dat het op een andere manier kan zijn gebeurd.’

Puller dacht: O, maar ik zie minstens één andere manier waarop het kan zijn gebeurd.

‘Ik zal alle beelden moeten bekijken die u hebt,’ zei hij.

Weer perste ze haar lippen op elkaar. ‘Dat kan ik ook regelen.’

‘En de versterking, de MP’s uit Leavenworth? Ik zal moeten praten met de mensen die daarbij betrokken waren.’

Ze knikte kort.

‘Even voor de zekerheid, u hebt echt geen theorieën, kapitein, over wat er is gebeurd?’

‘Nee, die heb ik niet.’

‘Zelfs geen vage vermoedens?’

‘Ik hou niet van vermoedens, meneer Puller. Die leiden vaak tot vergissingen, en vergissingen leiden vaak tot het einde van militaire carrières.’

‘Goed, dan laat ik u verdergaan met uw carrière nadat u alles hebt geregeld wat we zojuist hebben besproken.’

Macri keek hem strak aan en pakte toen de hoorn van de telefoon op haar bureau.