9

Puller volgde een omslachtige route die hem helemaal langs de buitenste rand van de DB en Fort Leavenworth leidde. Hij keek naar de hoogspanningsleidingen, en kon de back-upgenerator die op aardgas draaide natuurlijk niet zien, omdat die achter hoge muren stond en de gasleidingen onder de grond lagen.

Hij keek naar een ploeg elektriciens die op een met harmonicagaas omheind terrein aan het werk waren. Hier stonden zo te zien twee transformatoren die weleens met de gevangenis in verbinding zouden kunnen staan. Dit was waarschijnlijk het trafohuisje waar de transformatoren waren uitgevallen. Maar dat kon hij hun natuurlijk niet echt vragen. Hij tikte op het stuur en vroeg zich af wat hij nu zou gaan doen. Op dat moment zag hij de Hummer die achter hem stopte.

De MP’s waren gearriveerd. Puller slaakte een zucht, haalde zijn ID uit zijn zak en wachtte.

Twee gewapende en geüniformeerde mannen stapten uit, zetten hun pet op en liepen naar Pullers auto toe, één aan elke kant van de auto. Puller hield zijn handen goed in het zicht en maakte geen onverwachte bewegingen.

Hij drukte met zijn elleboog op het knopje van het raam toen de MP links naast hem stond. ‘Wat kan ik voor u doen?’ vroeg Puller. ‘Ik heb mijn ID hier. Ik ben...’

‘We weten wie u bent, meneer. En we hebben opdracht u naar Fort Leavenworth te brengen voor een bespreking.’

Langzaam borg Puller zijn ID weer op. ‘Moet ik achter jullie aan rijden? Of stap ik bij jullie in de auto?’

‘Met onze auto, als u dat geen probleem vindt, meneer. Zet uw auto nog maar iets verder in de berm. We zorgen wel dat hij hier staat wanneer u terugkomt.’

Nou, hij zei tenminste niet áls u terugkomt.

Puller zat achterin met de ene MP naast hem. Ze waren allebei jong, in de twintig, kaarsrecht, koppige kin, bolle nek en ogen die niet verder keken dan de bevelen die ze hadden gekregen. Puller probeerde niet met hen te praten; dit waren de jachthonden die hem alleen maar naar de jager apporteerden.

Ze reden naar Fort Leavenworth en Puller werd daar overgedragen aan een vrouwelijke luitenant die er goed uitzag in haar blauwe uniform.

Ze salueerden allebei en toen zei ze: ‘Volg me alstublieft, Chief Puller.’

Iedereen wist kennelijk wie hij was.

Ze liepen door een gang, terwijl het legerleven om hen heen zijn gangetje ging. Legerbases waren centra van non-stop activiteit en toch werd Puller er niet door afgeleid. Hij had geen idee of hij zijn professionele dood tegemoet liep, een omheind terrein voor dwangarbeiders of iets totaal anders. Dat soort vragen hield een man bij de les.

De luitenant deed een deur open, gebaarde dat hij naar binnen moest gaan en deed de deur weer achter hem dicht. Hij hoorde dat ze wegliep.

Daarna vergat hij de luitenant. Voor hem aan de kleine tafel zaten dezelfde drie heren die hij eerder had gezien: generaal Rinehart van het leger, Schindler van de nsc en brigadegeneraal Daughtrey van de luchtmacht. Rinehart, Schindler en Daughtrey, dacht Puller. Klonk als een advocatenkantoor, maar dat maakte niet meteen dat hij zich beter voelde.

‘Geniet u van uw bezoek aan Kansas?’ vroeg Schindler.

‘Tot ongeveer tien minuten geleden wel, meneer.’

‘Ga zitten, dan vertellen wij u wat u gaat doen,’ zei Daughtrey kortaf.

Puller ging tegenover hen zitten.

Schindler trok zijn stropdas recht en smeerde lippenbalsem op zijn gesprongen lippen. Toen zei hij: ‘We begrijpen dat u een direct bevel van uw CO hebt genegeerd.’

‘Welk bevel bedoelt u, meneer?’

‘Ik bedoel dat u hier in het donker rondrijdt met het doel de ontsnapping van uw broer uit de gevangenis te onderzoeken.’

‘Wie zegt dat ik een onderzoek uitvoer?’

‘Inmiddels hebt u gepraat met een vrouw die bij de administratie van de gevangenis werkt, Chelsea Burke. En u hoopte te kunnen praten met een pfc Davis, die u misschien een paar aanknopingspunten kan geven. En daarna keek u naar een trafohuisje dat in verbinding staat met DB.’

Puller keek voor zich uit, hij had bewondering voor de snelheid waarmee ze dit allemaal te weten waren gekomen.

‘Hebt u al die dingen in de kranten gelezen over de spionage door de nsa en zo, Puller?’ vroeg Daughtrey, met een vage glimlach.

‘Die heb ik gelezen.’

‘Topje van de ijsberg, maar gelukkig bevindt negentig procent van een ijsberg zich onder water.’

‘Daar weet ik niets van.’

Schindler zei: ‘Geheime diensten beschermen ons tegen gevaren.’

‘Dus het bespioneren van onze eigen mensen beschermt ons tegen gevaren?’ zei Puller stelliger dan waarschijnlijk zijn bedoeling was. Maar hij was boos dat hij hierheen was gehaald.

Schindler maakte een afwijzend gebaar. ‘Denkt u dat er geen Amerikanen zijn die met onze vijanden samenwerken? Sommigen van onze medeburgers doen alles voor geld. Verdomme, enkele van de grootste banken en hedgefund-ondernemingen in dit land zijn al decennialang bezig met het witwassen van kartelgeld en het steunen van terrorisme.’

‘Ik geloof u op uw woord. Dus wat nu?’

‘Dus nu zult u een besluit moeten nemen, Puller,’ zei Schindler.

‘Waarover?’

‘In feite komt het erop neer dat u voor ons gaat werken of de gevolgen onder ogen moet zien.’

‘En hoe zou ik precies voor u gaan werken?’

Schindler keek naar zijn collega’s en zei toen: ‘Door precies dat te doen wat u wilt doen, wat u hier al van plan was te doen. De ontsnapping van uw broer onderzoeken, met dit verschil dat u ons de hele tijd op de hoogte houdt. Als u zich daar niet aan houdt, betekent dat het einde van uw carrière.’

Rinehart voegde eraan toe: ‘De beslissing is aan u, Puller. En we leggen ons neer bij uw besluit. Maar als u ervoor kiest niet voor ons te werken, sturen we u meteen met een vrachtvliegtuig hier vandaan. En alleen om ervoor te zorgen dat u niet op eigen gelegenheid terugkomt, zal uw eerstvolgende stationering in het buitenland zijn, met ingang van morgen. We hebben een paar onopgeloste moorden op twee verschillende bases, één in Duitsland en één in Zuid-Korea. Het leger heeft nog niet besloten welk onderzoek aan u zal worden toegewezen. Mijn keus zou Korea zijn en mijn stem weegt erg zwaar.’

Puller dacht hierover na, maar gaf niet meteen antwoord. Ze hadden hem klemgezet, en dat wisten ze. ‘Waarom ik?’ vroeg hij ten slotte. ‘Jullie hebben ontzettend veel keus. cid, de militaire geheime dienst. Jullie hebben mij niet nodig.’

Rinehart antwoordde: ‘Op het eerste gezicht een juiste verklaring, Puller. Maar u hebt iets wat al die andere bronnen niet hebben.’

Puller dacht dat hij wel wist wat dat was, maar wachtte geduldig tot de man het hem vertelde.

Rinehart zei: ‘U bent zijn broer. Jullie zijn samen opgegroeid. Jullie hebben samen gediend, hoewel bij verschillende eenheden. We weten dat hij u heeft geholpen met dat onderzoek in West Virginia. We weten dat u hem regelmatig opzocht in DB. We weten dat jullie elkaar telefonisch spreken. U kent hem beter dan wie dan ook en dus denken wij dat u de grootste kans maakt hem te pakken te krijgen.’

‘Levend,’ zei Puller.

‘Absoluut.’

‘Als ik ja zeg op uw aanbod, wanneer kan ik dan met mijn onderzoek beginnen?’

‘Onmiddellijk.’

‘Zonder kleine lettertjes? Zonder voorwaarden?’

‘Behalve die ene die al is genoemd, dat u aan ons rapporteert.’

‘En hoe zit het met de andere mensen die dit onderzoeken? U kunt hen er niet van weerhouden hun werk te doen. Zij zullen deze zaak nooit willen overlaten aan één cid-agent.’

‘U zult gewoon om hen heen moeten werken. Hoe, dat laten we aan u over.’

‘Wat dat betreft dus zonder uw hulp?’

‘We zullen zien wat we kunnen doen, maar u zult het grotendeels zelf moeten doen, Puller.’

‘En mijn CO?’

Schindler zei: ‘U krijgt natuurlijk een schriftelijk bevel van hem waarin dit wordt bevestigd, voorzien van alle vereiste handtekeningen. We verwachten niet dat u ons op ons woord gelooft.’

‘Oké, ik accepteer het verzoek. En dan begin ik mijn onderzoek door u allemaal te verhoren.’

De drie mannen keken elkaar aan en keken toen weer naar Puller.

Schindler zei: ‘Wij hebben niets met deze zaak te maken, behalve het feit dat het in het belang is van de nationale veiligheid om Robert Puller terug te brengen naar de gevangenis.’

‘U zei zonder kleine lettertjes en zonder voorwaarden behalve die ene die al was genoemd. Trekt u dat nu terug?’

‘Nee, maar...’

‘Want ik ben een opgeleide onderzoeker, en door mijn opleiding en ervaring weet ik dat iemand misschien dénkt dat hij geen waardevolle informatie kan geven, maar dat meestal dus wel kan. Maar als ik die vragen niet stel en de antwoorden niet krijg, komt die informatie nooit boven tafel.’

Schindler knikte langzaam. ‘Oké, wat wilt u weten?’

‘U zei dat dit een zaak was die te maken had met de nationale veiligheid. Waarom?’

‘Weet u waar uw broer bij de luchtmacht bij betrokken was?’

‘stratcom.’

‘Inderdaad. De United States Strategic Command, een van de tien Amerikaanse commandogroepen van het ministerie van Defensie. Vroeger bleef dat beperkt tot nucleaire defensie, maar inmiddels is het werkgebied uitgebreid tot operaties in de ruimte, geïntegreerde verdediging met raketten, cyber- en informatie-oorlogvoering, massavernietigingswapens, wereldwijde command and control, surveillance, verkenning... de lijst is eindeloos. Ik kan geen enkele andere militaire commandogroep bedenken die belangrijker is voor ons land. Uw broer werkte zowel op het Missile Correlation Center in Cheyenne Mountain als op het hoofdkwartier van stratcom op de luchtmachtbasis Offutt in Nebraska.’

‘Dat wist ik, meneer. Ik heb mijn broer zelfs opgezocht toen hij bij stratcom in Offutt werkte. Maar toen werd hij overgeplaatst naar een bijkantoor hier in Leavenworth, nietwaar?’ zei Puller.

Daughtrey knikte. ‘stratcom groeide uit zijn jasje in Offutt. Het zal nog een paar jaar duren voordat het nieuwe onderkomen klaar is. Leavenworth was een van de vele bijkantoren, maar alles werd teruggekoppeld naar het hoofdkwartier.’

‘Ik begrijp het,’ zei Puller.

Daughtrey zei: ‘Er was letterlijk geen enkel aspect van Strategic Command waar hij niet bij betrokken was, en hij was een van de meest briljante mensen die ze ooit hadden gehad. Alle mogelijkheden stonden voor hem open: hij werd klaargestoomd om op een bepaald moment de volledige leiding te krijgen. Hij stond op het punt weer te worden bevorderd toen de zaak werd opgeblazen.’

Puller vroeg: ‘Ik weet dat u bij stratcom zit. Werkte u met hem samen?’

Daughtrey schudde zijn hoofd. ‘Ik kwam pas bij stratcom nádat uw broer naar DB werd gestuurd. Wat ik u net over hem vertelde, is gebaseerd op alles wat iedereen die hem kende en met hem samenwerkte heeft verteld. Als mens, als soldaat en als contractor was hij een van de besten.’

‘Daar twijfel ik niet aan,’ zei Puller. ‘Hij was de beste van elke klas, van de middelbare school tot de Air Force Academy en de rest.’

Schindler zei: ‘Op dat kleine probleempje van hoogverraad na. Dat mogen we niet vergeten.’

‘Dat ben ik niet vergeten,’ zei Puller en hij keek het pak aan. ‘En ik weet vrijwel zeker dat mijn broer dat ook niet is vergeten. Maar wat heeft zijn oude baan hiermee te maken?’

Rinehart zei: ‘Omdat hij nog geen drie jaar weg is, Puller, is veel van de uiterst geheime data in zijn hoofd nog altijd geldig en belangrijk. De beveiligingscodes en dergelijke zijn natuurlijk wel veranderd, maar de onderliggende technologie, strategieën en tactieken niet. U weet hoe het gaat in het leger. Zodra we het allemaal met elkaar eens zijn, moet het Congres het geld ervoor beschikbaar stellen. Iedereen vecht voor zijn eigen stukje, de uniformen voor hun stukje van de zeggenschap en de daarbij behorende promoties, en de contractors voor hun deel van de dollars. Zodra dat allemaal gebeurd is, begint het jarenlange proces van de implementatie en uitvoering. We kunnen veel, maar we zijn niet snel. Het is vergelijkbaar met proberen een Nimitz-supercarrier met een handmatig bediend roer van koers te laten veranderen: dat kost tijd. Dus worden veel van de projecten waar uw broer bij betrokken was nog steeds geïmplementeerd of zijn al in werking. Hij heeft vertrouwelijke en gedetailleerde kennis van enkele van de belangrijkste security-programma’s van het land, die op hun beurt te maken hebben met enkele van de grootste uitdagingen waar we voor staan.’

Puller dacht hierover na en zei: ‘Dus zou hij bijzonder waardevol zijn voor vijanden van dit land.’

‘Zeker weten,’ zei Rinehart.

Puller keek de mannen een voor een aan en zei: ‘Dus misschien is hij niet uitgebroken.’

Schindler keek verbaasd, net als de andere mannen. ‘Ik begrijp niet goed wat u nu zegt, Puller. Hij ís uitgebroken, hij ís verdwenen.’

‘Ik zeg niet dat hij niet weg is uit DB.’

‘Wat zegt u dan wel?’ vroeg Schindler en hij tikte ongeduldig met zijn wijsvinger op het tafelblad.

‘Dat alles bij DB in scène is gezet en dat hij misschien niet is ontsnapt, maar ontvoerd door vijanden van ons land.’