177
<Requiebro de amor>
Con gran frescura canta el poeta a su amada y al amor con que le corresponde. Estrofas rítmicas variadas.
1
Estaba la moza
con túnica roja;
si alguien la tocaba,
la túnica sonaba.
¡Ea!
2
Estaba la moza
como una delicada rosa:
su cara resplandecía
y su boca florecía.
¡Ea!
3
Estaba la moza baixo unha póla,
escribió su amor nunha folla.
Velaí que chegou Venus sen delonga;
un gran amor,
probado cariño
deulle ela ó seu amigo.