118
<Añoranza de la amada>
Un estudiante en Francia, pensando en la amada —y en su posible infidelidad— que dejó en su patria, piensa en abandonar todo y regresar. Estrofas rítmicas de seis versos. El poema presenta muchos problemas críticos, quizá por reflejar las dificultades de un copista/poeta escribiendo en francés. Estrofas rítmicas.
1
Soy un desgraciado porque aguanto
un exilio largo.
¡Al diablo con esta instrucción,
voltarei,
si no me da ninguna satisfacción,
a aquela que tanto cobizei!
2
Tu faz hermosa
faime chorar a todas horas;
pero tu pecho helado está.
Se me queres albendrar,
al instante a la vida me volverás,
se un bico me das.
3
¡Ay, dolor! no sé que haga.
¿Para qué tuve que conocer Francia?
¿Perderé la amistad toda
daquela garrida dona?
¿Huiré con el alma deshecha
desta terra?
4
Cando chegue á miña casa
poida que teña outro amor a miña amada.
«Déixame en paz», dirame
con verbas contadas.
En mi desgracia
sufro polo seu cariño
mortal suplicio.
5
El día, la noche y el mundo entero,
todo me es adverso.
La charla con las doncellas
faime bágoas brotar.
Moitas veces escóitolles laídos botar,
co que os meus receos medran.
6
¡Compañeros, divertíos!
¡Componed, vosotros que sois entendidos!
A mí en mi tristeza dejadme tranquilo:
¡teño unha grande dor!
¡Dadme vuestro socorro
polo voso honor!
7
Miña amiga, polo teu honor
sufro, salaio e bágoas boto.
No corpo enteiro sinto grande dor
motivado polo teu amor.
Ahora me escaparé. ¡Amigos,
deixádeme ir tranquilo!