58

Iemand zei: ‘Wakker worden!’

Logan maaide wild met zijn armen en benen en slaagde erin uit het bed te ontsnappen; met een doffe klap belandde hij op de vloer. In zijn eigen slaapkamer. In zijn eigen bed. Niet op een stapel puin ergens in Polen.

‘Jezus, je bent kletsnat…’ Samantha ging naast hem op de grond zitten en bewoog haar hand omlaag van zijn borst naar zijn buik, zweetdruppeltjes in de richting van zijn littekens vegend.

Hijgend kwam hij op adem. ‘Verdomme…’

‘Je schreeuwde.’

‘O, god…’

Haar vingers bewogen verder naar beneden, langs het rangeerterrein van littekens. Sporen van het mes.

Logan pakte haar hand. ‘Niet doen. Doe dat… alsjeblieft niet.’

‘Ik ben niet abnormaal,’ fluisterde Samantha in de duisternis.

Daar gaan we weer.

‘Kunnen we dit een andere keer doen?’ bromde Logan.

‘Ik dacht dat je het begreep… toen ik je mijn littekens liet voelen.’ Ze liet een lange stilte vallen. Hij voelde dat ze opstond en op de rand van het bed ging zitten. ‘Toen ik twaalf was ben ik begonnen met mezelf te verwonden. Ik zorgde ervoor dat ik het alleen deed op plaatsen waar niemand het kon zien… Ik weet niet waarom ik het deed; ik had gewoon het gevoel dat ik het moest doen, destijds.’

Logan keek naar haar gezicht in het vage groene licht van de wekkerradio. Het was even na drie uur ’s nachts.

Samantha snoof en haakte haar vingers in elkaar. ‘Ik deed het niet omdat mijn ouders me sloegen of zoiets; ik weet gewoon niet waarom ik het deed. Nadat ik me gesneden had kwamen er van die mooie, glimmende strepen op mijn huid. Snap je wat ik bedoel?’

Ze spande de huid aan de binnenkant van haar dij en bestudeerde de zwarte inkt van de tribale spin. ‘Zodra ik oud genoeg was begon ik er tatoeages op te laten zetten.’

‘Sam…’

‘En toen zag ik die van jou en ik dacht… Ik dacht dat we daardoor iets gemeen hadden, of zoiets.’ Ze haalde haar schouders op en liet zich languit op het bed vallen. ‘Stom, nietwaar?’

Logan kroop naast haar in bed. ‘Laten we nou maar gewoon vaststellen dat je abnormaal bent. Dat ben ik ook. Er bestaan geen normale mensen. Normaal is alleen maar een uitvinding die bedoeld is om ons een schuldgevoel te geven. Om ons de zoveelste eis voor te schotelen waar we niet aan kunnen voldoen.’

Ze gaf hem een tik op zijn arm. ‘Ik ben niet abnormaal.’ Maar hij hoorde de glimlach in haar stem.

Twintig minuten later stond Logan in de donkere keuken voor de geopende deur van de koelkast. Ze hadden de liefde bedreven en daarna zwijgend naast elkaar gelegen totdat Samantha weer in slaap was gevallen. Daarna was Logan uit bed geglipt. Hij nam drie tabletten paracetamol en spoelde ze weg met een half pak sinaasappelsap, zonder de moeite te nemen een glas te pakken. Hij draaide zich om en staarde naar de keukentafel. In het vale licht van de geopende koelkast zag hij op de keukentafel het onaangeroerde doosje slaaptabletten liggen.

Oké, hij werd elke nacht schreeuwend wakker, net als Simon McLeod, maar in elk geval kon hij hem nog omhoog krijgen. Hij had geen viagra nodig.

Logan nam nog een slok sinaasappelsap en gorgelde ermee. Jammer dat de wodka op was.

Die arme Simon McLeod. Wat zou hij zeggen als hij erachter kwam dat zijn vrouw andere mensen vertelde dat hij impotent was? Waarschijnlijk zou hij helemaal gek…

De glimlach verdween van Logans gezicht.

Sandilands, 1998: Andy Howard, een kleine drugsdealer met een grote mond, had het gewaagd Simon McLeod een mietje te noemen. Die hadden ze daarna zes maanden lang met kunstmatige voeding in leven moeten houden. Het was volkomen ondenkbaar dat Simon Hilary zou laten rondbazuinen dat zijn pik het niet meer deed en dat ze daarom met zijn broer naar bed ging. Zelfs niet als hij Colin daarmee uit de gevangenis kon krijgen.

Dat betekende dat Hilary dit plannetje zelf had bedacht, of dat het verhaal dat ze hem had verteld over haar verhouding met Creepy gewoon waar was.

Sodeju.

Het was doodstil in Froghall. Het zwakke straatlicht gaf een weerspiegeling in de donkere ramen en liet de lak van de geparkeerde auto’s glimmen. Tien voor halfvijf. Veel te vroeg om rond te struinen op een verlaten plaats delict, maar dat was precies wat Logan ging doen.

Hij dook onder het blauw-witte afzetlint door en opende de deur van flat C. Een vochtige, muffe lucht verwelkomde hem toen hij de woning van Harry Jordan binnen stapte.

Logan deed het licht aan en… er gebeurde niets. Iemand had kennelijk de elektriciteit afgesloten.

Hij haalde zijn zaklamp tevoorschijn en bescheen het groezelige tapijt. Het zag er nog net zo uit als toen Kylie en haar zus er waren vertrokken: overal gesloopt meubilair en kapotgesmeten spullen. Logan huiverde. In het donker leek het hem veel te veel op het appartement van die horlogemaker in Nowa Huta.

Hij bleef staan in de woonkamer en keek langzaam in het rond.

De meiden – Tracey en Kylie en die andere – hadden gezíén hoe Creepy Harry Jordan met een klauwhamer verrot had geslagen. Hilary Brander probeerde hem gewoon in de maling te nemen. En hij was aangeslagen genoeg om erin te trappen.

Hij liep door het huis en liet het licht van zijn zaklamp schijnen op de slaapkamers, de vochtplekken op het houtbehang, de badkamer met zijn beschimmelde en gebarsten tegels, het aanrecht vol vuile vaat en de vuilnisbak met ranzig en rottend afval in de keuken.

Hoe kon je zo leven? Zelfs voordat er iemand was langsgekomen om de boel kort en klein te slaan moest het al een bouwval zijn geweest.

Hij liep terug naar de kleinste slaapkamer, waar Kylie had gelegen met haar gekneusde en opgezwollen gezicht. Het lievelingstuig van mevrouw McLeod had het bed op zijn kant gegooid en het matras opengesneden, zodat de vulling eruit stak. Een kleine ladenkast lag op zijn achterkant. De klerenkast hadden ze ook omgegooid, maar de kamer was niet groot genoeg en daarom leunde die nu in een hoek van vijfenveertig graden tegen de andere muur. De scharnieren van een van de deuren waren gebroken, waardoor een lawine van goedkope schoenen op het even goedkope tapijt was gevallen.

Logan schoof de rommel opzij met de punt van zijn schoen. Er was hier niets te vinden. Hij verspilde zijn tijd. Hij had beter thuis in bed kunnen blijven met zijn lichtelijk gestoorde vriendin in plaats van rond te snuffelen in de slaapkamer van een verslaafde prostituee.

Maar nu hij er toch was, kon hij het maar beter afmaken.

Hij trok een paar latex handschoenen aan, zeulde de ladenkast over-eind, stak de lantaarn in zijn mond om te kunnen zien wat hij deed en begon de inhoud lade voor lade te onderzoeken.

Bovenste la: vibrators, condooms, glijmiddel en harde pornoblaadjes. Alles voor de veeleisende klant. Vijftig pond voor het hele programma, twintig voor een pijpbeurt.

Jezus, dan moest je wel behoorlijk wanhopig zijn.

Middelste la: goedkope erotische lingerie. Een doorzichtige beha en slipjes zonder kruis, knisperende nylontoestanden, een strak, kort rokje en netkousen.

Onderste la: een stapel brieven en wollen sokken. De meeste brieven waren ongeopend. Logan las de brieven die wel geopend waren en legde ze daarna weer op hun plaats. Liefste Kylie, je weet toch dat je vader en ik jou en je zus missen? Komen jullie toch alsjeblieft naar huis.

Daarna was de klerenkast aan de beurt. Hij trok hem overeind en hij stuiterde tegen de muur, wat een deuk in het houtbehang veroorzaakte. Alle kleren lagen in een hoop onderop – goedkope spijkerbroeken, hemden, een paar sweatshirts en een donzige badjas.

Door de klap was het spaanplaten paneel aan de onderkant losgeschoten. Logan gaf er voorzichtig een trap tegen, maar daardoor viel het er helemaal af.

Hij boog zich omlaag om het weer op zijn plaats te duwen, maar het paste niet meer. Wat maakte het ook uit? Als de gemeente het appartement kwam ontruimen, ging de hele boel toch naar de vuilnisbelt.

Net toen hij weer wilde opstaan zag hij het: twee parallelle inkepingen in het tapijt, in de hoek van de kamer, op de plaats waar de kleine ladekast moest hebben gestaan.

Logan bescheen de plint met zijn lantaarn.

Overal sloot de rand van het tapijt keurig aan op de plint, maar in de hoek was het omhoog gekruld. Je zou verwachten dat het plat was op de plaats waar er jarenlang een ladekast op had gestaan.

Hij pakje de rand vast en trok – ongeveer vijfenveertig centimeter van het goedkope ribtapijt kwam gemakkelijk los, tot aan de volgende lijmstrook.

Het tapijt was zonder onderlaag direct op het spaanplaat gelegd.

Iemand had een slordig vierkant ter grootte van een schoenendoos uit het spaanplaat gezaagd en het vervolgens weer teruggeplaatst. Misschien een provisorische oplossing om bij de elektriciteitsleidingen te kunnen komen, aangelegd door iemand die te lui was om vakwerk te leveren. Maar het zag er te vaak gebruikt uit voor dat doel: langs de naad bevonden zich talloze groezelige vingerafdrukken.

Misschien een opslagplaats voor drugs?

Logan stak een balpen in de naad en wrikte de plaat open. Hij had gelijk. Het was een opslagplaats. Er lagen stapels foto’s, bijeengehouden door bijna versleten elastiek. Familiekiekjes van een veel jongere Kylie en Tracey op vakantie, tijdens verjaardagsfeestjes en spelend in de tuin. Kylie zag er gelukkig uit, totaal anders dan de uitgemergelde drugsverslaafde die haar bed niet uit kon komen omdat haar pooier haar in elkaar had geslagen.

In de holle ruimte bevond zich ook een blik met een injectiespuit en reservenaalden. Een hasjpijp in de vorm van het gezicht van Yoda. Een kleine porseleinen ballerina. Een spel tarotkaarten.

Logan haalde alles eruit en stalde het uit op het tapijt. De hoogtepunten van een schamel leven.

Toen stak hij de lantaarn weer in de holte en zwaaide hem rond voor een laatste inspectie.

Ergens in de duisternis zag hij iets glimmen.

Hij stak zijn hand in de ruimte tussen het spaanplaat en het stoffige beton.

Hij kon er niet goed bij.

Hij ging op zijn zij liggen, strekte zijn arm en voelde met zijn vingers langs het ruwe oppervlak. Niets… niets… niets – en toen een zacht geritsel. Een plastic tas? Hij trok hem voorzichtig los, totdat hij er greep op kreeg en het ding eruit kon tillen.

Het was een blauw-wit gestreepte plastic tas zoals je die kreeg bij de kruidenier op de hoek. Zwaar. Hij legde hem op de vloer en keek erin.

Het was een klauwhamer met donkerbruine korsten, gedeeltelijk gewikkeld in een oude, met bloed doordrenkte Aberdeen Examiner.