Samantha beantwoordde haar vaste en haar mobiele telefoon niet, dus nam Logan voor de zekerheid de lift naar het laboratorium van de technische recherche in plaats van meteen naar huis te gaan.
Het lab was piepklein, zeker als je je realiseerde hoe zwaar de politie bij haar werk leunde op de forensische wetenschap. De ruimte was niet veel groter dan Logans woonkamer en op elk beschikbaar oppervlak waren kunststof kratten met vuurwapens opgestapeld. Een eenzame figuur in de gebruikelijke laboratoriumkleding was achter de vacuümtafel bezig een AK-47 te onderzoeken op vingerafdrukken. Het geluid van de lawaaiige motor concurreerde met de radio – Northsound 2 stond keihard aan. De hoofdcommissaris was op het lokale nieuws.
‘… recente toename van het drugsgerelateerde geweld zou voor ons allemaal een bron van zorg moeten zijn. Criminelen schijnen te denken dat Aberdeen een makkelijk doelwit is voor hun harddrugs, maar ik kan ze verzekeren dat dit allerminst het geval is. Eerder deze week hebben onze politiemensen een substantiële hoeveelheid heroïne onderschept, met een straatwaarde van meer dan tweehonderdduizend pond…’
Logan bleef staan bij de tafel in het midden van het lab. ‘Hallo?’
‘… onze grote aandacht. Dus wie iets verdachts ziet, kan contact met ons opnemen via de speciale drugstelefoon…’
Opnieuw proberen. ‘HALLO?’
Samantha draaide zich om, deed haar veiligheidsbril en haar masker af en riep terug: ‘WAT WAS ER NOU, GISTERAVOND?’
‘WAT?’
Logan zette de radio zachter toen de nieuwslezer weer aan het woord kwam. ‘Ten slotte is er goed nieuws voor de werkgelegenheid, nu Malcolm McLennan, de bestuursvoorzitter van McLennan Homes, heeft aangekondigd plannen te ontwikkelen voor een volgende luxe golfbaan…’
‘Je bent helemaal vies.’
‘Ja, wat wil je. Dat smerige vingerafdrukpoeder dringt overal in door…’ Samantha zette de vacuümtafel uit en de motor kwam tot stilstand. ‘En jij ziet eruit alsof iemand je met een moker heeft bewerkt.’
‘Heb je zin om later wat af te spreken?’
Ze wees naar de stapels wapens. ‘Ik wou dat het kon. Maar Roz is op vakantie, Mark heeft buikgriep, Davie is op cursus en Tracy is in Glasgow om te getuigen. Dus ik sta er in mijn eentje voor.’ Ze tilde de AK-47 op een standaard om hem te fotograferen. ‘Maar ik kan het overwerk wel gebruiken.’
‘O.’
‘Maar weet je wat…’ zei ze, terwijl ze haar blauwe nitril handschoenen uittrok, ‘nu je hier toch bent, kun je me wel even een handje helpen in de opslagruimte.’
Zo had Logan zich de avond niet helemaal voorgesteld, maar het was waarschijnlijk beter dan thuis het plafond te moeten schilderen.
Tien minuten later hoorden ze iemand roepen, zwaaide de deur van de opslagruimte open en verscheen inspecteur Steel ten tonele. ‘Waar is iedereen verdo–’ Ze stond als aan de grond genageld toen ze zag hoe Logan en Sam hun kleding fatsoeneerden. ‘Geen wonder dat jullie zo achter zijn in het lab! Jullie hebben het te druk met vozen met de recherche.’
‘We waren niet aan het vozen.’ Sam werd vuurrood. Ze pakte een willekeurig voorwerp van een van de planken. ‘Ik was dit aan het zoeken, maar toen kreeg ik iets in mijn oog…’
‘Eerder in je broek, volgens mij.’
‘Het is niet…’
‘Alsof het mij wat kan schelen. Geef me de resultaten van dat DNA-monster dat ik je gisteren heb gestuurd nou maar, dan kunnen jullie weer verder rotzooien.’
‘We waren niet aan het rotzooien!’ Sam liep langs Steel het lab in, beende naar de archiefkast en rukte een la open.
‘En nu je toch bij die kast staat,’ zei Steel, ‘kijk meteen even of er iets is te vinden over die brand in de Turf ’n Track.’
‘Daar hebben we nog geen tijd voor gehad. We zitten tot over onze oren in dit spul.’ Ze wees naar de stapels vuurwapens.
‘Jullie zijn gewoon te druk met het animeren van brigadiers, als je het mij vraagt.’
Samantha keek Logan aan. Hij schraapte zijn keel. ‘Eh… zal ik daarachteraan gaan en straks de resultaten naar je kamer brengen?’
De inspecteur bleef even zwijgend staan, haalde haar schouders op en liep met haar handen in haar zakken het laboratorium uit, terwijl ze de melodie floot van ‘Lydia the Tattooed Lady’, uit de film At the Circus van Groucho Marx
Zodra de deur dicht was leunde Samantha tegen de muur en begroef haar gezicht in haar handen. ‘O god, nou weet het hele bureau het morgenochtend…’
Logan glimlachte geruststellend. ‘Het kon erger.’
‘Die vrouw is een nachtmerrie, een onvoorstelbare, afgrijselijke nachtmerrie.’
‘Laat je niet door haar van streek maken.’ Hij streelde Samantha’s nek en voelde het kippenvel tussen haar zachte nekhaartjes. ‘Wat maakt het uit als iedereen het weet?’
‘Jij hebt gemakkelijk praten; jij bent straks niet “die getatoeëerde slet die het in de bezemkast doet met brigadiers”.’
‘Ik praat wel even met haar. Ze is niet zo erg als iedereen denkt.’ Hij keek om naar de deur en onderdrukte een huivering. ‘Bovendien wil ze iets van me.’
Ze vonden de overblijfselen van de Turf ’n Track benzinebom onder een stapel bewijszakken. Het kostte maar vijf minuten om drie duidelijke vingerafdrukken op de kapotte fles te vinden.
Samantha fotografeerde ze met de digitale camera van het lab, en bracht ze toen met speciale tape over naar een transparant vel, dat ze aan Logan gaf.
‘Maar beloof me dat je niemand vertelt dat ik dit voor jou even tussen de bedrijven door heb gedaan, oké? Want als het uitlekt dat ik gunsten verleen voor seks, dan staat er straks een rij rondom het hele gebouw…’