Met een van pijn vertrokken gezicht liep Logan de gang in. De deur van de badkamer was dicht, maar binnen klonk gevloek en het geluid van een toilet dat herhaalde malen werd doorgetrokken.
Hij bleef staan, hield zich vast aan de muur en probeerde door geconcentreerd te ademen het branden van zijn testikels te verminderen, zoals ze hem hadden geleerd in de pijnkliniek. Vervolgens klopte hij op de deur.
‘Inspecteur?’
Gekletter van water, gevloek, gebonk op de badkamervloer.
‘Alles in orde, inspecteur?’ Hij probeerde de deurkruk en de deur zwaaide open.
Ze zat op de rand van de badkuip, had Gary vast bij zijn nekvel en duwde zijn hoofd omlaag, de toiletpot in. Hij spartelde wild met zijn benen terwijl het water doorspoelde. Met zijn armen hield hij de pot vast; Steel had zijn polsen aan de achterkant van de pot geboeid.
Toen het water doorgelopen was trok ze zijn hoofd omhoog.
‘Ik vraag het je niet nóg een keer.’
‘Aaaagh, jezus!’ Gerochel.
‘Wie waren het?’
‘Je kunt me niet zomaar…’
Ze duwde opnieuw en met een klap kwam het gezicht van Gary tegen het porselein aan. ‘Aaagh! Hou op!’
Steel trok weer door, maar er klonk alleen een gorgelend geluid; het reservoir was nog niet vol genoeg. ‘Wie waren het?’
‘Ik weet het niet!’ Zijn stem klonk verwrongen en echode in de pot. ‘Écht niet!’
Logan bleef als aan de grond genageld staan. ‘Wat ben je aan het doen?’
Ze keek op. ‘Hoe is het met je ballen?’
‘Die doen pijn. Je kunt dit niet…’
Ze sloeg Gary op zijn natte achterhoofd. ‘Ik zou maar bidden dat ze nog heel zijn! Als hij mijn vrouw niet zwanger kan maken dan…’
Het reservoir was weer vol.
Ze trok door.
‘Hou op!’ Logan liep moeizaam de kleine badkamer binnen. ‘Waar ben je mee bezig, verdomme?’
‘Dit is wat je doet met stront; je spoelt het door de plee.’
Ze trok Gary’s hoofd omhoog zodat het weer boven de rand uitstak. ‘Ik vroeg je wie het waren!’
‘Als ik het zeg dan vermoorden ze me…’ Geproest en gerochel.
Logan greep haar arm en trok haar weg. Gary kwam weer boven en kotste wat wc-water uit.
‘Alsjeblieft…’
‘Laat me los, idiote…’
Logan trok haar overeind. ‘Zo is het genoeg.’
Gary jankte nu; tranen en snot liepen omlaag langs zijn natte gezicht. ‘Laat haar ophouden. Laat haar alsjeblieft ophouden.’
Steel rukte zich los en trapte hem in de rug. ‘Wie waren het?’
‘Allan Rait en Duane Cowie, oké? Allan en Duane…’ Meer gerochel.
Opnieuw een trap. ‘Wie heeft jullie dat meisje verkocht?’
‘Aaaaaagh, we hebben haar niet gekocht, alleen maar gehuurd…’
Dit keer was de inspecteur niet te stuiten. Ze dook naar voren en duwde Gary opnieuw met zijn hoofd in de toiletpot, trok door en hield zijn hoofd omlaag, terwijl Logan probeerde haar weg te trekken.
‘Dat meisje is een MENS!’
Geproest en gerochel.
‘Hou op!’ Toen deed Logan iets heel stoms. Hij sloeg haar. Net zoals ze dat wel eens doen in de film. Maar in plaats van hem hoofdschuddend aan te kijken en te zeggen: ‘Dank je wel, dat had ik even nodig’, sloeg Steel hem terug. Zó hard dat zijn lip ervan bloedde.
‘Wat doe je nou, verdomme?’
Maar ze had Gary tenminste losgelaten. Hij kwam boven water als een dolfijn, alleen iets minder aantrekkelijk en stinkend naar beschimmeld hondenvoer.
Hij kotste opnieuw water uit en vervolgens een maaltijd die er niet echt uitzag als een Happy Meal. Daarna legde Gary zijn hoofd op de rand van de pot en begon als een klein kind te snikken.
Steels gezicht stond strak. De wang die Logan had geslagen begon pimpelpaars te worden. ‘Als je het ooit nóg een keer waagt me te slaan…’
‘Dit kun je niet doen, begrepen? Dit mag niet!’
‘Ze hebben dat meisje verkracht…’
‘Zó gaan we niet te werk!’
‘Nou, misschien zouden we dat dan maar eens een keertje wél moeten doen.’ Ze wreef met een hand over haar wang en gaf Gary opnieuw een trap.
Gary haalde schokkerig adem. De tranen en het water uit de wc dropen van zijn gezicht. ‘Het spijt me, het spijt me zo…’
Logan stelde zich op tussen Steel en Gary, om te voorkomen dat ze hem blijvend letsel zou toebrengen. ‘Wie was het? Wie heeft Krystka Gorzałkowska aan jullie uitgeleend alsof ze een Ford Transit busje was?’
‘We hebben… We kregen haar via een gozer die Allan kent. Een Pool…’
‘Zijn naam?’
‘Die weet ik niet…’
‘Geef me een naam, Gary. Ik wil een naam en een adres of ik ga nu weg, zodat jullie verder kunnen met de zwemles.’
‘Ik weet het niet! Ik zweer het op het graf van mijn moeder! Ik heb hem nog nooit ontmoet. Allan regelde dat allemaal.’ Gary rochelde iets smerigs op en spuwde het in de pot. ‘Hij vertelde me dat er een bedrijf was dat deed in pornoactrices en zo.’
‘Welk bedrijf?’ Logan kreeg het donkerbruine vermoeden dat hij het al wist.
‘Cost Key International en nog iets… Ze kostte tweehonderd pond per dag…’
‘Kostchey International Holdings Limited.’
Steel zat in de achtertuin met een sigaret tussen haar lippen te mokken op een omgekeerde kruiwagen. Drie huizen verderop stond Radio One aan – een of ander pas ontdekt zangtalent deed zijn best een nummer van Elvis om zeep te helpen.
Logan leunde achterover tegen de muur. ‘Dat kon écht niet.’
‘Verkrachting is iets heel naars, brigadier. Als je het zelf had meegemaakt zou je een stuk minder tolerant zijn.’ Ze tikte de as van haar sigaret. Die viel in een rechte lijn naar beneden want het was een windstille ochtend.
‘Je kunt een arrestant niet mishandelen. Staks ga je inspecteur Insch nog achterna.’
‘Nou, officieel was hij nog geen arrestant. Hij had gewoon een toiletgerelateerd ongelukje.’ Ze nam een lange trek van haar sigaret. ‘Gaat hij een klacht indienen?’
Logan keek weg. ‘Ik heb een babbeltje met hem gemaakt.’
‘O ja?’
‘Ik heb nog een stapel polaroidfoto’s liggen die afkomstig zijn uit de flat van Rory Simpson. Ik heb Gary verteld dat het jammer zou zijn als we er daar bij hem thuis een paar van zouden vinden. Dat zou misschien minder goed vallen bij zijn medegevangenen.’
‘Dank je.’
‘Je bent me wat verschuldigd.’
‘Klopt…’ De cyperse kat was weer terug. Hij liep langs de schutting en snuffelde aan de planten. Steel haalde een biljet van vijf pond uit haar broekzak. ‘Hier.’ Ze gaf het aan Logan. ‘Voor de vloekenpot. Ik moet er eigenlijk drie pond vijftig in doen, maar ik ben van plan Gary nog een paar keer een waardeloze schijtzak te noemen.’
Logan zag de kat een sprong maken en verdwijnen in het lange gras. ‘Zoiets mag je nooit meer doen, dat begrijp je toch wel, nietwaar?’
‘Zoals ik al zei, ik ben je iets verschuldigd.’ Steel drukte haar sigaret uit op de kruiwagen en smeet de peuk de jungle in. ‘Hoe is het met Rennie?’
‘Die heeft een klap op zijn hoofd gekregen met een strijkijzer. Het kan zijn dat hij een hersenbeschadiging heeft opgelopen, maar hoe zou je zoiets bij hem kunnen merken?’
Steel kwam overeind en sloeg het stof en de spinnenwebben van haar zitvlak. ‘Laten we die dikke viezerik van jou maar eens aan de tand gaan voelen. Ik wil weten wat voor volk er achter dat Kostchey International Kutzooi zit en waar ik ze kan vinden.’
‘Dat heb ik al geprobeerd. Ze nemen niet op. Ik kreeg een antwoordapparaat.’
Ze knikte. ‘Goed, laten we toch maar even gaan kijken wat de kleine zeemeermin te vertellen heeft.’
Gary zat op een gammele bruine leunstoel in de woonkamer en keek uitdrukkingsloos voor zich uit. Zijn T-shirt was doorweekt tot aan zijn middel en zijn haar plakte op zijn voorhoofd.
Rennie zat op de bank en hield een pak diepvriesmaïs tegen de zijkant van zijn hoofd gedrukt. Hij keek op toen Steel naast hem ging zitten en gaf haar zijn opschrijfboekje. ‘Hier heb ik het mobiele nummer.’
Gary snoof. ‘Dat nummer moesten we bellen toen we klaar waren met het meisje.’ Hij bracht zijn geboeide handen omhoog en wreef over zijn rode ogen. ‘Ze vermoorden me als ze erachter komen.’
‘O ja? Goh, wat zou dát jammer zijn.’ Steel haalde haar telefoon tevoorschijn, toetste het nummer in met haar duim en hield het apparaat tegen haar oor. ‘Hij gaat over…’
Gary wreef met de binnenkant van zijn elleboog langs zijn neus. ‘Jullie doen me toch wel in zo’n getuigenbeschermingsprogramma, nietwaar?’
‘Wees niet zo’n mietje. Het zijn doodgewone…’ Steel zweeg en praatte in de telefoon. ‘Hallo?’ Stilte. ‘Ja, ik heb jullie nummer van een vriend. Die zei dat jullie vrouwen te huur hadden. Je weet wel, voor films en zo. Hoe hij heet? Ja, rustig maar, het was Duane Cowie. Hebben jullie… Hallo? Hallo?’
Ze tuitte haar lippen en zei: ‘Ze hebben opgehangen. Sommige mensen hebben domweg geen manieren.’ De inspecteur sloeg Gary opnieuw tegen de achterkant van zijn hoofd, waardoor er kleine waterdruppeltjes wegspatten. ‘Kom op, pleefiguur. We hebben een lekkere warme cel voor je.’
Hij had nog maar tien minuten voordat Goulding zou arriveren om Ricky Gilchrist aan een psychologische evaluatie te onderwerpen, maar Logans maag knorde alsof hij een woedende beer had ingeslikt. Hij verzegelde de banden van het verhoor en borg ze op, waarna hij naar de kantine liep om te zien of daar nog iets eetbaars was overgebleven.
Voor de verandering was het verhoor vlekkeloos verlopen: Gary had zich keurig gedragen. Hij vertelde alles over zijn mededaders, bekende waar hij het meisje vandaan had en hij hield zijn mond over zijn onder wateravontuur. Een verblijf in de gevangenis was al erg genoeg zonder dat iemand, zodra hij daar aankwam, ‘PEDOFIEL’ in zijn voorhoofd kerfde met een zelfgemaakt mes.
Logan pakte een broodje ei met mayonaise en een zakje zout-enazijnchips. Hij liep kauwend terug naar de verhoorkamers.
Goulding was vroeg – Logan hoorde hem in de observatiesuite keuvelen met hoofdinspecteur Finnie. De psycholoog droeg dit keer een gesteven, boordloos hemd en een stropdas die op de kermis niet uit de toon zou vallen. Hij glimlachte naar Logan en drukte hem de hand. ‘Brigadier McRae. Je hebt hem te pakken gekregen. Fantastisch!’
‘Nou… Dat is te zeggen… Het was een teamprestatie.’
Finnie snoof. ‘Nee, helemaal niet, je hebt het… Verdomme.’ Zijn tele foon ging. Hij excuseerde zich en nam het gesprek aan op de gang. ‘Wat? Ja… Hoezo willen ze niets zeggen?’ Hij deed de deur dicht.
Goulding wees naar een van de monitoren. Ricky Gilchrist zat al in zijn eentje achter de tafel in kamer twee, onder het wakend oog van een fors uit de kluiten gewassen agent die achter hem tegen het raam leunde. ‘Fascinerend, nietwaar?’
De psycholoog pakte een van de gammele plastic stoelen en ging zitten. ‘Hij past precies in het profiel. Een overleden vader, een emotioneel afwezige moeder. Ik weet dat ze er niets aan kan doen, na die beroerte bedoel ik, maar het is wél zo. Ricky is een alleenstaande blanke man; halverwege de twintig. Hij werkte op een bouwplaats totdat hij werd ontslagen omdat zijn werknemer liever Poolse immigranten aannam…’ Goulding beroerde het scherm zachtjes met zijn vingertoppen, net zoals Logan hem dat eerder had zien doen met zijn whiteboard. ‘Fascinerend.’ Er viel een bedachtzame stilte. ‘Weet je misschien of hij een geschiedenis heeft van geweldsmisdrijven? Brandstichting? Dierenmishandeling?’
Logan keek in het dossier. ‘Als dat zo is dan is hij er nooit op betrapt.’
‘Goed. Hoe dan ook, dat zal allemaal straks wel aan het licht komen.’ Goulding tikte op de beeltenis van Gilchrist. ‘Ik popel gewoon om dat kleine hoofd open te peuren om te weten te komen wat erin omgaat… Wist je dat hij geen van zijn slachtoffers bij naam wil noemen? Het is net als met die briefjes die hij heeft gestuurd: hij heeft ze volledig gedehumaniseerd.’
‘Hij vertelde me dat ze geen namen verdienen. “Het zijn beesten.”’
‘Ik weet het…’ Hij voegde eraan toe: ‘Hoe gaat het met jou? Slaap je al wat beter?’
‘Hè? Wat heeft dat te maken met…’
‘Je ziet er moe uit.’
‘Drukke dag gehad gisteren.’
Goulding draaide zich om en keek hem recht aan. ‘Ik meende wat ik zei, de vorige keer: je zou écht baat hebben bij therapie.’
‘Kunnen we ons alsjeblieft beperken tot Ricky Gilchrist?’
‘Vanzelfsprekend zou je kunnen rekenen op strikte vertrouwelijkheid. Als je wilt zou je bijvoorbeeld kunnen zeggen dat je bezig bent met een onderzoek naar daderprofielen.’
De deur ging weer open en Finnie kwam chagrijnig de kamer binnen gelopen. ‘Goed. McRae, ik heb een klus voor je.’
Godzijdank. ‘Jij speelt de gemene agent en ik de aardige?’
De hoofdinspecteur zweeg. ‘Eigenlijk wilde ik je vragen brigadier Pirie een handje te gaan helpen. Hij schiet helemaal niet op met die meiden van Harry Jordan.’
‘Wat? Maar ik…’
‘Luister: jij hebt Gilchrist gevonden en je hebt ervoor gezorgd dat hij een bekentenis heeft afgelegd. Dat hebben we helemaal aan jou te danken. Het enige wat nog rest is de formele afwikkeling. En zeg nou zelf, Pirie heeft de laatste tijd niet bepaald veel klaargespeeld, nietwaar?’ Finnie tikte Logan op de schouder. ‘Ik heb een rechterhand nodig die resultaten boekt.’
Harry Jordans appartement annex bordeel zag eruit als een vuilnisbelt. Niet gewoon smerig, maar volledig vernield. Alsof iemand zich er met een slopershamer op had uitgeleefd. De grijze banken waren platgeslagen en kapot; de bekleding was opengescheurd en stukken vulling lagen op de kale spaanplaten. De prikkelende lucht van bleekmiddel sloeg op Logans ogen, ondanks het feit dat de ramen openstonden.
Brigadier Pirie trapte lusteloos tegen een paperback die op de grond lag. ‘Ik heb echt geen behoefte aan iemand die mijn hand komt vasthouden.’
Logan ging op de vensterbank zitten, naast de dode bromvliegen. ‘Dit was niet mijn idee, oké? Je moet bij Finnie zijn.’
‘Jij bezorgt me alleen maar ellende, weet je dat?’
‘Bedankt, jij bent ook erg gezellig om mee te werken.’
‘Ach, lik mijn…’
De deur van de woonkamer ging open en Kylies zus Tracey schuifelde naar binnen, krabbend aan de binnenkant van haar elleboog. ‘Ik heb het al gezegd,’ zei ze, terwijl ze nerveus in de kamer rondkeek en haar lippen likte. Haar huid zag er glibberig en glimmend uit. ‘Creepy heeft Harry niet op zijn hoofd geslagen, weetjewel? Dat was een zwarte gozer.’
Logan wees naar de ravage. ‘Is de interieurontwerper langs geweest?’
Ze staarde naar de spaanplaten op de vloer. ‘Er zijn ambtenaren van de milieuwet langs geweest. Die hebben al het tapijt losgetrokken, omdat… Nou ja, je weet wel… vanwege het bloed en zo.’
‘Hebben ze toen ook meteen de meubels vernield?’
‘We hebben een feestje gehad.’
‘Natuurlijk,’ zei Pirie, ‘geen housewarming maar een housevernieling. Iedereen moest zeker zijn eigen breekijzer meenemen?’
Ze keek Logan aan en richtte haar blik toen op de grond. ‘Moet hij erbij zijn?’
‘Natuurlijk moet ik erbij zijn, stomme k–’
Logan viel hem in de rede. ‘Misschien kan brigadier Pirie even een lekkere kop thee voor ons gaan maken?’
‘Val dood,’ zei Pirie, ‘als er iemand is die…’
‘Nú lijkt me een prima moment.’
Even leek het alsof hij wat zou gaan zeggen, maar in plaats daarvan zuchtte hij en stak zijn handen in zijn zakken. ‘Goed.’ Hij draaide zich om en stampte de kamer uit.
‘Hij is een etter, weetjewel. Een échte etter.’
Logan haalde zijn schouders op. ‘Maar hij heeft wél een punt. Ofwel jullie waren extreem achter met het onderhoud, ofwel iemand is hier langs geweest om de boel aan gruzels te meppen.’
Ze keek hem niet aan. ‘Hij was het niet… We…’ Ze haalde diep adem. ‘Het was Creepy niet, oké? Ik heb je toch gezegd dat hij het niet heeft gedaan.’
‘Weet je dat zeker?’ Hij liet de stilte hangen totdat die ongemakkelijk werd. ‘Ik meende wat ik eerder zei, Tracey. Ik kan jullie helpen. Ik kan ervoor zorgen dat jullie…’ Hij maakte een armgebaar naar de puinhoop om hen heen. ‘Ik kan ervoor zorgen dat jullie hier weg kunnen.’
Ze wreef opnieuw over haar arm. ‘Ik kan het niet…’
‘Als jij me helpt Colin McLeod achter de tralies te krijgen dan zorg ik dat Kylie en jij in een getuigenbeschermingsprogramma komen. Dan kunnen jullie ergens anders opnieuw beginnen. Waar jullie maar willen.’
Voor het eerst keek ze hem aan. ‘Vroeger, toen Kylie en ik nog klein waren, gingen we altijd naar Lossiemouth, weetjewel?’ Haar ogen dwaalden weer naar het spaanplaat op de vloer. Ze krabde aan een wondje op haar pols totdat het begon te bloeden. ‘Daar waren we gelukkig…’
‘Dan wordt het Lossiemouth. Het enige wat je hoeft te doen is een verklaring afleggen en daarna ook voet bij stuk houden. Als je wilt kunnen we jullie ook in een afkickprogramma plaatsen.’
Tracey snoot haar neus in haar mouw. ‘Daar zitten we nu al min of meer in. Ze geven ons niks meer. Ze willen ons geen spul meer verkopen omdat we iets lelijks over Creepy hebben gezegd.’
Ze bukte bij het vernielde dressoir en haalde er een literfles goed kope wodka uit tevoorschijn. ‘Mevrouw McLeod kwam langs met twee kerels. “Dit is wat er gebeurt als je leugens vertelt over mijn familie.” En toen begonnen die kerels alles kort en klein te slaan, weetjewel? Toen vroeg dat oude lijk of we ons lesje hadden geleerd. Kylie zei ja, weetjewel?’
Ze verbrak het zegel van de wodkafles en nam een slok. ‘En toen zei mevrouw McLeod: “Nee, jullie hebben je lesje nog niet geleerd. Maar jullie zúllen het leren.” En toen greep die ene kerel Kylie beet en sloeg haar in elkaar.’ Tracey klonk steeds rustiger. Ze nam nog een slok. ‘Alsof ze niet al pijn genoeg had nadat Harry haar zo had geslagen vanwege die rolstoelgrap die ze had gemaakt. Dus toen heb ik me ermee bemoeid en toen begonnen ze zich op mij af te reageren…’ Ze tuurde naar de fles in haar handen. ‘Zo ging dat ook altijd met onze stiefvader.’
‘En mevrouw McLeod was daar de hele tijd bij aanwezig?’
‘Zij was degene die dreigde dat ze terug zouden komen als we de politie niet zouden vertellen dat iemand anders Harry in elkaar had geslagen.’ Tracey sloeg nog wat meer whisky achterover. ‘Maar dat was niet zo, weetjewel? Creepy heeft het gedaan. Ik heb het allemaal gezien.’
Logan liet zijn aantekenboekje in zijn zak glijden. ‘Het enige wat jullie hoeven te doen is met mij mee komen naar het bureau. Daar tikken we jullie verklaringen netjes uit, jullie zetten er een handtekening on der en dan regel ik dat jullie in het getuigenbeschermingsprogramma komen. Oké?’
De deur van de woonkamer ging open en brigadier Pirie kwam binnen met drie dampende mokken. ‘De melk was op, dus heb ik er de een of andere sojatroep in gedaan.’ Hij kwakte de mokken neer op de vensterbank, waarbij er wat slappe thee over de randen klotste, die op het stoffige houtwerk terechtkwam.
Logan pakte een van de mokken. Er zat lippenstift aan de buitenkant en een tweedehands bruin koffiespoor aan de binnenkant. Hij zette hem weer neer. ‘Sorry, maar ik wacht liever totdat we weer terug zijn op het bureau. Wat dacht je ervan, Tracey? Ga jij Kylie halen? Dan kunnen we zo meteen gaan.’
Ze keek naar Pirie en toen weer naar de vloer. ‘Ik wil hier niet meer terugkomen, weetjewel. Als het klaar is.’
‘Pak maar in wat je mee wilt nemen. We hebben geen haast.’
Pirie ging met de handen in zijn zakken op de rand van de kapotte bank zitten en keek naar buiten. In de gemeenschappelijke tuin renden kinderen vrolijk joelend rond. ‘Zo,’ zei Pirie, ‘dus je hebt ze zover gekregen dat ze willen praten.’
Logan haalde zijn schouders op. ‘Nou, ja, dat is te zeggen…’
‘En ik dacht nog wel dat jij zo’n waardeloze eikel was.’
‘Bedankt.’
Pirie schraapte zijn keel en zweeg even. ‘Finnie komt hélemaal klaar als hij dit te horen krijgt.’
Op de achtergrond hoorden ze de stemmen van Kylie en haar zus die in de ravage naar spullen zochten die de moeite waard waren om mee te nemen.
Logan keek hoe een van de kinderen buiten achterna werd gezeten door een ander kind. Het vluchtende jongetje keek over zijn schouder achterom naar zijn achtervolger en botste recht tegen een metalen kapstok. Hij viel plat op zijn rug en begon te krijsen. ‘Waarom is Finnie eigenlijk zo geobsedeerd door de McLeods?’
‘Je bedoelt afgezien van de gewapende overvallen, mishandelingen, drugs, woekerpraktijken, prostitutie, sigarettensmokkel en dergelijke? Je kunt het zo gek niet verzinnen of ze zitten er tot over hun oren in.’
‘Aha… Ja.’ Pirie streek door zijn oranje krullen. ‘Laten we maar zeggen dat het “complex” is.’
‘Je bedoelt dat Finnie corrupt is?’
‘Wat? Nee…’ Zijn stem stierf weg en hij bleef een ogenblik in gedachten verzonken. ‘Bij Wee Hamish moet je je ervan bewust zijn dat hij ongeveer hetzelfde effect heeft als achtergrondstraling. Je kunt er generaties mee doorleven, totdat op zekere dag ineens al je tanden beginnen uit te vallen.’ Hij schraapte opnieuw zijn keel. ‘Luister, het spijt me dat ik eerder zo vervelend tegen je deed, oké? Ik heb de laatste tijd een hoop… Die vervloekte caravan vol met wapens, bijvoorbeeld. Ik kom geen stap verder met die zaak. En ik doe juist zo mijn…’ Pirie zuchtte, haalde zijn schouders op en stak zijn handen weer in zijn zakken. ‘Nou ja, je weet wat ik bedoel.’
Inmiddels was de moeder van het slachtoffertje in de gemeenschappelijke tuin gearriveerd. Ze kuste en omhelsde haar zoontje, maar het joch begon alleen nog maar harder te krijsen.
Pirie duwde met de punt van zijn schoen tegen de overblijfselen van de salontafel. ‘Heb jij ook al gehoord dat er een inspecteursfunctie vrijkomt?’
‘Het schijnt dat Gray de stress niet aankan.’
‘Nou, hoe dan ook,’ zei Pirie, ‘ik maakte een behoorlijke kans… Maar het ziet er inmiddels heel anders uit. Finnie gaat jou voordragen, toch?’
‘Geen idee.’
‘Hij zou wel gek zijn als hij het niet deed.’ Wat er nog over was van de salontafel stortte in. Een handjevol dvd’s en beduimelde pornoblaadjes gleden op het tapijt. ‘Verdomme…’ Hij bukte en raapte Ondeugende Nonnetjes 2: Te Biecht bij de Duivel op. ‘Van nu af aan kunnen we allemaal maar beter heel aardig tegen jou gaan doen. Voor het geval dat.’
Logan glimlachte. ‘Dat kan nooit kwaad.’
Tien minuten later liepen ze buiten in de zon. Pirie hielp Tracey en haar zus de bagage in de kofferbak te tillen terwijl Logan luisterde naar Steel die via haar mobiele telefoon tegen hem tekeerging.
‘Ik hoop dat je tevreden bent,’ zei ze. Ze klonk buiten adem. ‘Ik heb die idioot Beattie mee moeten nemen…’ Er klonk wat geruis, en vervolgens zei ze tegen iemand anders: ‘Druk dan verdomme op die bel!’
Logan hoorde op de achtergrond een bel. ‘Waar ben je?’
‘Waar denk je dat ik ben? Ik heb een arrestatiebevel voor de makkers van Gary de cameraman. Heb jij al een adres gevonden voor die Kostchey International dinges?’
‘Nog niet.’
Er viel een stilte.
‘Goed, dat is dan het eerste wat we morgenochtend gaan… Hé! Jij! Blijf staan!’ Er klonk geruis en toen klonk opnieuw de stem van de inspecteur, ditmaal op volle kracht: ‘Kom… terug… hier… stuk… verdriet! Gehijg, gekreun en een geluid dat leek op oceaangolven die gestaag tegen een rotsachtige kust beukten.
Waarschijnlijk had ze de telefoon in haar zak gestopt.
Logan luisterde nog een minuut, maar het enige wat hij hoorde was SWOOOSHHH en PWSHHHH; de stof van haar jas die langs de microfoon van haar mobiele telefoon bewoog. Hij verbrak de verbinding. Als het belangrijk was zou ze wel terugbellen.