32

Tegen de tijd dat Logan Ricky Gilchrist door de molen had gehaald – foto’s, vingerafdrukken en DNA-uitstrijkje – was het nieuws als een lopend vuurtje door het hoofdbureau gegaan. Agenten van de uniformdienst en rechercheurs hingen rond in de gang en keken toe terwijl Logan hem naar verhoorkamer twee bracht.

Een uur later werd er op de deur geklopt en stak een arrestanten bewaarster haar hoofd om de deur om te zeggen dat er iemand was die McRae wilde spreken.

Logan gaf agent Guthrie opdracht het verhoor op te schorten. Gilchrist keek niet eens op en ging door met zijn manifest voor een Aberdeen dat vrij was van Poolse smetten.

De arrestantenbewaarster maakte een hoofdbeweging naar de observatiesuite. ‘Hij zit daar.’

Hoofdinspecteur Finnie zat ineengedoken voor de kleine monitor die was verbonden met de camera’s in verhoorkamer twee. Degene die dit ooit ‘de observatiesuite’ had genoemd had een merkwaardig gevoel voor humor. Het was niet meer dan een bezemkast met kale gasbetonnen muren en een soort keukenaanrecht met daarop een monitor voor elk van de verhoorkamers en daarachter twee gammele plastic stoelen.

Meestal rook het naar zweet en vuile sokken, maar die avond rook het naar tweedehands alcohol. Dat was volledig afkomstig van hoofdinspecteur Finnie. Hij keek op toen Logan binnenkwam en tikte op de plastic stoel naast de zijne.

Logan ging zitten. ‘Ik heb geprobeerd u te bellen, hoofdinspecteur, maar…’

Finnie stak een hand op. ‘Ik weet het, ik weet het. Ik heb mijn telefoon uitgezet toen ik bij Interne Zaken was.’ De woorden dreven uit zijn mond op een wolk van whisky. ‘Die vervloekte spekzolen hebben me drie uur beziggehouden. Maar jí hebt het geflikt!’ Hij grinnikte en sloeg Logan op de rug. ‘Jij hebt het geflikt. Je hebt hem gevonden!’

‘Ik heb echt geprobeerd…’

‘Onzin. Jou komt álle eer toe. Je hebt het prima gedaan. Je bent erop afgegaan en je hebt hem bij zijn lurven gepakt! Ik heb maanden op deze zaak gezeten en ik ben niet eens in de buurt gekomen. Maar jij, jij bemoeit je er even mee en BENG!’ Hij sloeg met zijn handen op het werkblad, zodat het beeld op de monitor begon te trillen. Ricky Gilchrist was nog steeds volop aan het woord; hij babbelde maar door over hoe Aberdeen naar de kloten was gegaan. ‘Kijk… dáárom heb ik je er nou bij gehaald.’

Finnie tikte met zijn duim tegen het korrelige beeld, alsof hij een insect dooddrukte. ‘Heeft hij alles bekend?’

‘Alles. Alle slachtoffers en alle briefjes. Hij heeft ons de originele bestanden laten zien op zijn computer. Goulding had gelijk, hij hoopte dat we hem zouden pakken. En nu we hem hebben, is hij een en al medewerking.’

‘Goed gedaan! Nee, écht, ik méén het: uitstékend gedaan! Ik zou graag bij het verhoor willen zijn maar ik heb gedronken.’ Hij boog zich dichter naar Logan toe, en Logan moest zijn best doen niet achteruit te deinzen. ‘Tussen ons gezegd en gezwegen,’ fluisterde hij, ‘degene die inspecteur Insch vervangt kan de stress niet aan. Het is te veel voor hem. We gaan iemand promoveren.’ Hij sloeg Logan opnieuw op de rug. ‘Nu kunnen ze je met geen mogelijkheid meer passeren. Niet nu je dít hebt gepresteerd.’

De inspecteur sloeg een arm om Logans schouders en gaf hem een knuffel. ‘Jij en ik zullen ervoor zorgen dat de rest van de recherche in zijn blote kont komt te staan!’

Niet bepaald een tafereel om naar uit te kijken.

Toen Logan naar zijn flat waggelde was het bijna middernacht. Hij deed de voordeur achter zich op slot, trapte zijn schoenen uit op weg naar het toilet, poetste zijn tanden en sleepte zichzelf vervolgens naar de slaapkamer. Hij nam niet de moeite het licht aan te doen want het was er toch een varkensstal. Links en rechts stonden dozen met spullen te wachten totdat hij klaar was met schilderen, zodat ze weer terug konden naar waar ze thuishoorden.

Hij kleedde zich uit, gooide zijn kleren op de stoel in de hoek, stapte in bed en riep uit: ‘KRIJG NOU WAT!’

‘Mmmph?’

Hij zocht op de tast naar het knopje van de lamp op het nachtkastje en klik: daar verscheen het gezicht van Samantha naast hem in bed. Ze had haar make-up niet afgedaan en het witte poeder op haar gezicht had zich vermengd met de zwarte ogenschaduw en de donkerpaarse lippenstift.

‘Wat doe jij hier?’

Ze knipperde met haar ogen en ging rechtop zitten, zodat het dekbed van haar af gleed en een zwart-wit gestreept korset zichtbaar werd. Op het dekbed lagen roze rozenblaadjes. ‘Waar ben… Hoe laat is het?’

‘Hoe ben je hier binnen gekomen?’

‘Ik wilde je verrassen. Er was champagne, maar die heb ik alleen opgedronken.’ Ze geeuwde en ontblootte haar vullingen. ‘Urgh… jeetje, wat moet ik plassen.’

‘De deur zat op slot. Ik weet zéker dat ik hem op slot heb gedaan.’

‘Eén minuutje.’ Ze stapte uit bed en dribbelde naar de badkamer op iets wat verdacht veel leek op kinky laarzen met extreem hoge hakken.

Logan liet zich achterovervallen, sloeg zijn handen voor zijn gezicht en probeerde niet te luisteren terwijl ze het toilet eerst liet vollopen en daarna doorspoelde. Tien minuten later kwam ze terug met twee glazen gevuld met een bruine vloeistof en tinkelende ijsblokjes. Haar make-up was weer helemaal in orde, zodat ze eruitzag als een dode barbiepop met tatoeages die van haar bleke huid leken te spatten.

‘Hier.’ Ze gaf hem een van de glazen.

Logan nam een slokje: Jack Daniels met cola.

‘Dit is het beste wat ik zo snel kon bedenken.’ Ze plaatste een hooggehakte laars vlak naast hem op het bed. ‘Dit is jouw geluksnacht, brigadier McRae: want ik heb vandaag de vingerafdrukken van die vervloekte vuurwapens af gekregen. En nu heb ik zin in een feestje.’

‘Maar hoe ben je nou binnengekomen?’

‘Ik heb het slot geforceerd. Dat is een van mijn vele talenten.’ Ze pakte het glas uit zijn handen en duwde hem omlaag tegen het kussen. ‘Wil je nog een ander talent zien?’ Ze deed een ijsklontje in haar mond en begon hem te kussen in zijn nek, waarna ze zich langzaam omlaag likte naar zijn borst. Even later bewoog ze haar ijskoude tong over de littekens die kriskras over zijn buik liepen. ‘Ze smaken als metalen vullingen.’

Logan fronste zijn wenkbrauwen. ‘Sam, ik heb dienst gehad vanaf zeven uur vanmorgen, ik ben uitgeput. Kunnen we niet… Ooh.’

Ze bewoog verder omlaag. En plotseling was Logan niet meer zo moe.