89

'Met mij is alles in orde,' hield Fran vol. 'Er is heus niets gebroken.' Ze had geweigerd om naar het ziekenhuis te gaan en was in plaats daarvan, samen met dokter Lowe, in een politiewagen naar het OM in Stamford gebracht. Daarvandaan had ze Gus Brandt thuis opgebeld, en had ze haar baas op de hoogte gebracht van de gebeurtenissen van de avond. Via de telefoonverbinding had hij Frans laatste nieuws in de uitzending gebracht, terwijl films op archiefbanden voor achtergrondbeelden zorgden.

Toen de politie - zowel de lokale als de rijkspolitie - op de plek van de explosie aankwamen, had dokter Lowe aangekondigd dat hij zich wilde overgeven aan de autoriteiten en dat hij een volledige verklaring wilde afleggen over de medische doorbraak die hij met zijn onderzoek had bereikt. Met zijn papieren in zijn armen geklemd en met achter hem het nog fel brandende vuur, had hij zich bij Fran verontschuldigd. 'Ik had vanavond dood kunnen zijn, mevrouw Simmons. Alles wat ik tot stand heb gebracht zou met me mee zijn gegaan. Ik moet onmiddellijk officieel geregistreerd worden.'

'Dokter,' had Fran gezegd, 'het is me opgevallen dat hoewel u zelf al een goed eind in de zeventig bent, u het niet bepaald filosofisch opnam toen iemand een eind aan uw leven probeerde te maken.'

De rijkspolitie had hen naar het bureau van de officier van justitie gebracht in Stamford. Fran had haar verklaring afgelegd bij de hulpofficier van justitie, Rudy Jacobs. 'Ik had dokter Lowe op de band staan,' zei ze tegen hem. 'Had ik er maar aan gedacht om mijn recorder te pakken voor de boel in de lucht vloog...'

'Mevrouw Simmons, we hebben die band niet nodig,' zei Jacobs. 'Ik hoor dat de goede dokter hun de oren van het hoofd praat. We nemen hem op camera en op band.' 'Heeft u de man die ons wilde vermoorden al geïdentificeerd?'

'Dat hebben we zeker. Hij heet Lou Knox. Hij komt uit Greenwich, waar hij woont en werkt als de chauffeur van Calvin Whitehall, voor wie hij kennelijk ook nog een verscheidenheid aan andere baantjes voor zijn rekening neemt.' 'Is hij erg gewond?'

'Hij heeft een paar kogels in zijn schouder en arm, en hij heeft een paar brandwonden, maar dat komt allemaal wel goed. Ik hoor dat hij ook aan het doorslaan is. Hij weet dat hij er niet meer onderuit kan, en zijn enige hoop om nog een kans te hebben is volledige medewerking.' 'Is Calvin Whitehall gearresteerd?'

'Ze hebben hem net binnengebracht. Hij wordt op dit moment gehoord.' 'Zou ik hem even mogen zien?' vroeg Fran met een wat ironische glimlach. 'Ik heb met zijn vrouw op school gezeten, maar hem heb ik nooit ontmoet. Het lijkt me wel interessant om de man te zien die geprobeerd heeft mij te laten opblazen.'

'Ik zou niet weten waarom niet. Komt u maar mee.' De aanblik van de forse, kalende man met de grove gelaatstrekken en het gekreukte wollen sporthemd verbaasde Fran. Net zoals dokter Lowe helemaal niet leek op de foto's die ze van hem had gezien, dacht je bij deze verfomfaaide man niet direct aan 'Cal de Formidabele', zoals Jenna haar man noemde. Het was zelfs moeilijk om je voor te stellen dat Jenna - mooi, elegant, beschaafd - getrouwd was met iemand die er zo ordinair uitzag.

Jenna! Dit zal verschrikkelijk zijn voor haar, dacht Fran. Ze zou vanavond bij Molly zijn. Zou ze het al gehoord hebben? Jenna's man ging gegarandeerd naar de gevangenis, dacht Fran terwijl ze over de nabije toekomst dacht. Molly gaat misschien ook weer naar de gevangenis. Tenzij er natuurlijk iets van wat ik vanavond ontsluierd heb over de misdaden in Lasch Hospital haar op de een of andere manier kan helpen. Mijn vader pleegde liever zelfmoord dan een gevangenisstraf onder ogen te zien. Wat hebben wij meisjes van Cranden Academy een vreemde band met elkaar - alle drie getroffen door de realiteit van de gevangenis. Ze wendde zich tot de hulpofficier van justitie. 'Meneer Jacobs, ik begin al mijn pijntjes en kwalen te voelen. Ik wil nu graag uw aanbod om me naar huis te brengen aannemen.' 'Zeker, mevrouw Simmons.'

'Maar zou ik eerst de telefoon nog even mogen gebruiken? Ik wil kijken of er boodschappen voor me zijn.' 'Natuurlijk, laten we teruggaan naar mijn bureau.' Er waren twee berichten. Bobby Burke, de barman van de Sea Lamp had om vier uur gebeld om haar te vertellen dat hij het echtpaar gevonden had dat in het restaurant was geweest op het moment dat Molly Annamarie Scalli daar had ontmoet.

Geweldig nieuws, dacht Fran.

Het tweede telefoontje was van Edna Barry en was om zes uur binnengekomen: 'Mevrouw Simmons, dit is heel moeilijk voor me, maar ik heb het gevoel dat ik schoon schip moet maken met alles. Ik heb gelogen over de reservesleutel van Molly's huis omdat ik bang was dat mijn zoon misschien... misschien betrokken was bij de dood van dokter Lasch. Wally is erg verward.'

Fran drukte de hoorn steviger tegen haar oor. Edna Barry was zo aan het snikken dat het moeilijk was haar te verstaan.

'Mevrouw Simmons, Wally vertelt wilde verhalen. Hij hoort dingen in zijn hoofd en hij denkt dat die waar zijn. Daarom was ik zo bang voor hem.'

'Alles in orde, mevrouw Simmons?' vroeg Jacobs toen hij haar bezorgde blik zag.

Fran legde haar vinger tegen haar lippen terwijl ze zich inspande om de haperende stem van Edna Barry te verstaan. 'Ik verbood Wally erover te praten. Elke keer als hij het probeerde heb ik hem het zwijgen opgelegd. Maar hij heeft net iets gezegd dat heel erg belangrijk kan zijn, als het waar is. Wally beweert dat hij Molly die avond zag thuiskomen. Hij zegt dat hij zag dat ze naar binnen ging en het licht aandeed in de werkkamer. Hij stond inmiddels bij het raam van de werkkamer, en toen ze het licht aandeed, zag hij dat dokter Lasch helemaal onder het bloed zat.

Wat nu komt is zo belangrijk, als het waar is en Wally het zich niet verbeeldt. Hij zweert dat hij de voordeur open zag gaan en dat er een vrouw naar buiten wilde komen. Maar ze kreeg hem in de gaten en sprong gauw weer naar binnen. Hij heeft haar gezicht niet gezien en hij weet niet wie ze is, en hij is ervandoor gegaan zodra hij haar zag.' Ze zweeg even en er was meer gesnik voor ze verderging: 'Mevrouw Simmons, ik had hem moeten laten ondervragen, maar hij heeft me nooit eerder over die vrouw verteld. Ik wilde Molly geen pijn doen - ik maakte me gewoon zorgen over mijn zoon.' Een poosje hoorde Fran alleen het geluid van snikken. Toen beheerste mevrouw Barry zich genoeg om door te gaan. 'Dat is alles wat ik u kan vertellen, ik neem aan dat u of de advocaat van Molly morgen met ons zal willen praten. We zullen hier zijn. Tot ziens.' Verbluft legde Fran de hoorn op de haak. Wally zegt dat hij Molly zag thuiskomen, dacht ze. Hij is natuurlijk niet in orde. Hij zal geen erg betrouwbare getuige zijn. Maar, als hij de waarheid vertelt en hij zag inderdaad een vrouw uit het huis van Molly komen...

Maar wélke vrouw? Annamarie? Fran schudde haar hoofd. Nee, dat geloof ik niet... Een andere verpleegster met wie hij iets had...?

Een klikkend geluid. Ik heb zelf een klikkend geluid gehoord bij Molly thuis, besefte Fran. Ik heb het gisteren gehoord toen ik langskwam en Jenna er was. Het was het klikken van haar hoge hakken in de gang. Jenna. 'Goede vriendin. Beste vriendin.'' O mijn god, was dat mogelijk? Er was geen deur geforceerd, er was geen worsteling geweest. Wally zag een vrouw het huis verlaten. Gary moest wel vermoord zijn door een vrouw die hij kende. Niet Molly. Niet Annamarie. Al die foto's. De manier waarop Jenna daarop naar hem keek.