81

Het is mijn schuld, zei Philip keer op keer tegen zichzelf. Toen Molly uit de gevangenis kwam had ik haar de auto in moeten sleuren. Ze wist niet wat ze deed toen ze tegen de pers praatte. Ze begreep niet dat je niet voor de paroolcommissie kunt toegeven dat je verantwoordelijk bent voor de dood van je man, om vervolgens als je eruit komt te zeggen dat je het niet hebt gedaan. Waarom kon ik haar dat niet duidelijk maken?

De aanklager had haar parool kunnen laten intrekken op het moment dat ze die verklaring aflegde, redeneerde Philip. Dat betekent dat hij nu alleen vanwege die tweede aanklacht achter haar aanzit.

Mijn enige kans om Molly uit de gevangenis te houden als we maandag voor de commissie verschijnen, is hen te laten aanvaarden dat er een gegronde kans bestaat dat ze ten onrechte beschuldigd wordt van de moord op Annamarie Scalli. Dan moet ik de commissieleden smeken te begrijpen dat ze niet de bedoeling had haar bekentenis in te trekken, maar dat ze alleen haar herinnering aan die avond wilde terugkrijgen zodat ze het gebeurde kon aanvaarden. Hij dacht erover na. Het argument kón werken. Tenminste, als hij Molly kon overhalen zich aan dat verhaal te houden... Maar als was het cruciale woord.

Molly had de verslaggevers verteld dat ze de indruk had dat er op de avond dat Gary Lasch werd vermoord iemand anders in huis was, herinnerde hij zich, en ze zei ook dat ze in haar hart niet geloofde in staat te zijn iemand van het leven te beroven. Misschien kan ik de paroolcommissie ervan overtuigen dat die verklaring kwam van iemand die verteerd werd door verdriet en wanhoop, niet van iemand die hen met een list had laten toestemmen in voorwaardelijke invrijheidstelling. Ik zou nog kunnen aanvoeren dat het een te boek gesteld feit is dat ze in de gevangenis aan klinische depressiviteit leed.

Toch zullen al mijn argumenten over haar geestelijke toestand niets uithalen als ik geen twijfel kan zaaien over de dood van Annamarie Scalli, dacht hij. Daar komt het allemaal op neer.

En daarom reed Philip Matthews zaterdagmiddag naar het wegrestaurant Sea Lamp in Rowayton. Het parkeerterrein waar Annamarie Scalli was gestorven, was niet langer afgezet. Het moest hoognodig opnieuw bestraat worden en de witte lijnen die de parkeerplaatsen aangaven waren vrijwel onzichtbaar, maar het werd weer gebruikt. Uit niets bleek nog dat hier een jonge vrouw op brute wijze was vermoord, geen aanwijzing dat Molly Lasch misschien de rest van haar leven in de gevangenis zou moeten doorbrengen omdat er spoortjes bloed van de vermoorde vrouw op haar schoen en in haar auto waren gevonden.

Philip had een betrouwbare detective aangetrokken om met hem aan de zaak te werken, en samen begonnen ze het verweer dat hij in de rechtszaal zou presenteren, vorm te geven. Molly zei dat ze een middelgrote sedan van het parkeerterrein had zien wegrijden toen ze uit het restaurant kwam. De detective van Philip had al vastgesteld dat er in een periode van minstens enige minuten voordat Annamarie naar buiten holde, geen andere klanten waren vertrokken. Molly zei dat ze rechtstreeks naar haar eigen auto was gegaan. Toen ze bij het restaurant aankwam voor haar ontmoeting met Annamarie had ze wel een jeep zien staan, maar ze kon niet weten dat die van Annamarie was. De detective was tot de conclusie gekomen dat Molly in het bloed gestapt was dat op haar schoen werd gevonden, en dat het bloed op haar schoen de vlek op het kleed in haar auto had gemaakt.

Al het bewijs is indirect, dacht Philip verbolgen terwijl hij het restaurant binnenging. Het bloed op haar schoen is het enige tastbare bewijs dat ze hebben om haar in verband te brengen met de moord. Als de moordenaar in die sedan zat, had hij dus op het parkeerterrein gestaan omdat Molly hem daarvandaan zag wegrijden. Wat er gebeurd moet zijn, dacht Philip, is dat de moordenaar, nadat hij Annamarie had neergestoken terugrende naar zijn auto en wegreed op het moment dat Molly naar buiten kwam. Het moordwapen is niet gevonden. Wat ik kan aanvoeren is dat een paar druppels bloed van het mes op het wegdek zijn gevallen, en dat Molly er per ongeluk, en zonder dat ze er iets van heeft gemerkt, is ingestapt.

Maar dan hebben we nog een ander groot en onverklaarbaar probleem, dacht Philip: het motief van de anonieme moordenaar. Waarom zou iemand Annamarie naar het restaurant volgen, wachten tot ze weer naar buiten kwam en haar dan vermoorden? Niets in haar privéleven - afgezien van haar affaire met de man van Molly, en dat was jaren geleden - zou aanleiding kunnen zijn voor een motief; hij had haar grondig laten nachecken. Ik weet dat Fran Simmons een of andere theorie heeft over het ziekenhuis die iets met Annamarie te maken zou hebben, dacht hij. Ik hoop dat ze met iets komt - snel\

Toen Philip het restaurant binnenkwam zag hij tot zijn genoegen dat Bobby Burke achter de bar stond. Hij was ook opgelucht dat Gladys Fluegel niét in zicht was. Zijn detective had hem gewaarschuwd dat haar verhaal over Molly die Annamarie zou hebben tegengehouden toen ze wilde vertrekken en haar toen achterna was gesneld, elke keer als ze het vertelde sensationeler werd.

Philip ging aan de bar zitten. 'Hallo, Bobby,' zei hij. 'Mag ik een kop koffie van je?'

'Sjonge, dat heeft u gauw gedaan, meneer Matthews. Mevrouw Simmons heeft u zeker meteen gebeld.' 'Waar heb je het over, Bobby?'

'Ik heb mevrouw Simmons een uur geleden gebeld en een boodschap voor haar achtergelaten.' 'O ja? Waarover?'

'Dat echtpaar dat u zocht, die twee die hier zondagavond waren? Die kwamen hier toevallig lunchen vandaag. Ze komen uit Norwalk. Blijkt het dat ze maandagochtend het vliegtuig naar Canada hebben genomen en gisteravond pas thuisgekomen zijn. Weet u dat ze niet eens wisten wat er gebeurd was? Ze zeiden dat ze graag bereid waren met u te praten. Ze heten Hilmer. Arthur en Jane Hilmer.' Bobby liet zijn stem dalen. 'Meneer Matthews, even tussen ons, toen ik hun vertelde wat Gladys tegen de politie had gezegd, zeiden ze dat dat flauwekul was. Ze zeiden dat ze mevrouw Lasch geen twee keer "Annamarie" hadden horen roepen. Volgens hen heeft ze haar één keer geroepen. En ze weten heel zeker dat ze niet "wacht" heeft geschreeuwd. Het was mevrouw Hilmer die "wacht nu eens even" riep, omdat Gladys steeds langs hun tafel liep en maar niet stopte.'

Philip wist dat hij door de jaren heen wat cynisch was geworden. Mensen waren voorspelbaar en lieten nooit na je teleur te stellen. Maar op dat moment voelde hij zich als een kind in Wonderland. 'Geef me het nummer van de familie Hilmer, Bobby,' zei hij. 'Dit is fantastisch.' Bobby glimlachte. 'Er komt nog meer, meneer Matthews. De Hilmers zeggen dat toen ze die avond hier aankwamen, ze een vent in een middelgrote sedan zagen zitten op het parkeerterrein. Ze hebben zelfs zijn gezicht goed kunnen zien omdat hun koplampen bij het parkeren net op hem schenen. Ze kunnen hem beschrijven. Ik weet zeker dat die vent hier nooit binnen is geweest, meneer Matthews. Het was die avond stil en ik zou het me herinneren.' Molly heeft vanaf het begin gezegd dat ze een middelgrote sedan zag wegrijden, dacht Philip. Misschien hebben we eindelijk geluk.

'Meneer en mevrouw Hilmer zeggen dat ze vanavond niet voor negen uur thuis zijn, meneer Matthews. Ze zeiden dat als iemand ze na die tijd nog wil spreken, hij dan gewoon omstreeks die tijd bij hun huis moet zijn. Ze begrijpen hoe belangrijk dit voor mevrouw Lasch kan zijn en willen graag helpen.'

'Ik zal bij ze op de stoep staan,' zei Philip Matthews. 'God, en of ik op hun stoep zal staan!'

'Ze zeiden ook dat ze die avond hun wagen vlak naast een gloednieuwe Mercedes hebben geparkeerd. Dat wisten ze nog omdat het toen koud was en dat plekje het dichtst bij de ingang was. Ik heb tegen ze gezegd dat dat de auto van mevrouw Lasch geweest moet zijn.'

'Ik heb kennelijk de verkeerde persoon ingehuurd om me te helpen bij het onderzoek, Bobby. Waar heb je dat allemaal geleerd?' vroeg Philip.

Bobby glimlachte. 'Meneer Matthews, ik ben de zoon van een pro-Deoadvocaat, en hij is een goede leraar. Ik ben van plan ook pro-Deoadvocaat te worden.' 'Je maakt in ieder geval een geweldige start,' zei Philip tegen hem. 'Geef me die koffie, Bobby. Daar ben ik echt aan toe.' Terwijl hij van zijn koffie dronk zat Philip te dubben of hij Molly zou bellen om haar over de familie Hilmer te vertellen, maar besloot het toch maar niet te doen. Ik wacht wel tot ik ze zelf gesproken heb, dacht hij. Misschien weten ze nog meer te vertellen dat haar kan helpen. En ik moet hier een tekenaar hebben - liefst morgen - zodat we een idee krijgen van die vent die ze op de parkeerplaats hebben gezien. Misschien wordt dit onze redding! O, Molly, dacht Philip vol tederheid toen het beeld van haar gekwelde, trieste gezicht hem voor de geest kwam. Ik zou mijn rechterarm willen geven om jou uit deze nachtmerrie te verlossen. En ik zou er alles ter wereld voor over hebben je te zien glimlachen.