33

Zondagochtend in Manhattan is met niets te vergelijken, vond Fran toen ze de deur van haar appartement om halfacht opendeed en de Sunday Times daar dik en uitnodigend op haar lag te wachten. Ze maakte sap en koffie en pakte een muffin. Ze nestelde zich in haar grote stoel, legde haar benen op de sofa en pakte toen het eerste katern van de krant. Een paar minuten later legde ze het neer, zich ervan bewust dat er maar weinig van wat ze gelezen had tot haar doorgedrongen was.

'Ik maak me zorgen,' zei ze hardop, en hield zichzelf toen voor dat het een slechte gewoonte was om tegen jezelf te praten.

Ze had die nacht niet goed geslapen en ze was ervan overtuigd dat haar rusteloosheid iets te maken had met Molly's cryptische uitspraak dat ze misschien heel interessant nieuws voor haar had. Wat voor nieuws kon 'heel interessant' zijn? vroeg ze zich af.

Als Molly bezig is met een soort privéonderzoek, zou het haar weleens kunnen opbreken, dacht Fran. Ze schoof de krant opzij, stond op, nam een tweede kopje koffie en ging terug naar de stoel, deze keer om de kopie van Molly's proces te lezen.

Een uur lang las ze de verklaringen, regel voor regel. Er was een verklaring van de politiemensen die het eerst ter plaatse waren, en ook van de lijkschouwer. Dan kwam er een verklaring van Peter Black en van Jenna en Cal Whitehall, die hun laatste ontmoeting met Gary Lasch beschreven, een paar uur voor hij stierf.

Het was kennelijk een hele toer geweest om Jenna iets negatiefs te laten zeggen, dacht Fran, toen ze haar verklaring nauwkeurig doorlas.

Openbare aanklager: Heeft u met de gedaagde gesproken in de week die voorafging aan de dood van haar man, toen ze in haar huis op Cape Cod was? Jenna: Ja, dat klopt.

Aanklager: Hoe zou u haar gemoedstoestand beschrijven? Jenna: Bedroefd. Ze was heel bedroefd.

Aanklager: Was ze kwaad op haar echtgenoot, mevrouw Whitehall?

jenna: Ze was overstuur.

Aanklager: U heeft mijn vraag niet beantwoord. Was Molly Carpenter Lasch kwaad op haar man? jenna: Ja, ik denk dat je dat wel kunt zeggen. Aanklager: Heeft ze gróte woede ten opzichte van haar man tot uiting gebracht?

JENNA: Kunt u de vraag herhalen?

Aanklager: Zeker, en Edelachtbare, wilt u de getuige opdracht geven geen ontwijkende antwoorden te geven? Rechter: De getuige moet deze vraag beantwoorden. Aanklager: Mevrouw Whitehall, heeft Molly Carpenter Lasch tijdens uw telefoongesprekken in die week, voorafgaand aan de dood van haar man, haar woede ten opzichte van hem uitgesproken?

jenna: ja.

Aanklager: Kende u de reden waarom Molly Carpenter Lasch boos was op haar man?

jenna: Nee, eerst niet. Ik heb ernaar gevraagd, maar ze wilde het me eerst niet vertellen. Die zondagmiddag heeft ze het verteld.

Toen ze de verklaring van Calvin Whitehall doorlas, besloot Fran dat hij, al dan niet met opzet, een bijzonder bezwarende getuige was geweest. Met hém zal de officier van justitie wel blij geweest zijn, dacht ze.

Aanklager: Meneer Whitehall, u en dokter Peter Black bezochten dokter Gary Lasch op zondagmiddag, 8 april. Klopt dat? Calvin Whitehall: Ja, dat klopt. Aanklager: Wat was het doel van uw bezoek? 

Calvin Whitehall: Dokter Black had me verteld dat hij zich ongerust maakte over Gary. Hij zei dat het hem de hele week al duidelijk was dat Gary zich ergens grote zorgen over maakte, dus besloten we hem op te zoeken. 

Aanklager: Met 'we' bedoelt u...? 

Calvin Whitehall: Dokter Peter Black en mezelf. 

Aanklager: Wat gebeurde er toen u daar aankwam? 

Calvin Whitehall: Het was ongeveer vijf uur. Gary nam ons mee naar de huiskamer. Hij had een schaal met kaas en crackers neergezet en maakte een fles wijn open. Hij schonk voor elk van ons een glas in en zei: 'Het spijt me dit te moeten zeggen, maar het wordt tijd dat ik jullie de waarheid vertel.' Toen vertelde hij ons dat hij een verhouding had met een verpleegster uit het ziekenhuis, ene Annamarie Scalli, en dat ze in verwachting was van hem.

Aanklager: Was dokter Lasch ongerust over uw mogelijke reactie?

Calvin Whitehall: Uiteraard. Die verpleegster was pas voor in de twintig. We waren bang voor de consequenties - een aanklacht wegens ongewenste intimiteiten bijvoorbeeld. Gary was tenslotte het hoofd van het ziekenhuis. De naam Lasch is, dankzij de nalatenschap van zijn vader, een symbool voor integriteit, dat natuurlijk bleef voortbestaan in het ziekenhuis en later in de Remington ogz. We waren ontzettend bang bij het vooruitzicht dat die reputatie geschaad zou worden door een schandaal.

Fran bleef het verslag nog een uur lang lezen. Toen ze het weglegde, wreef ze haar voorhoofd in de hoop dat de hoofdpijn die ze voelde aankomen niet zou doorzetten. Gary Lasch en Annamarie Scalli hadden hun verhouding blijkbaar goed geheim weten te houden, dacht ze. Uit deze bladzijden bleek duidelijk dat voor de mensen die hem het meest na stonden, namelijk Molly, Peter Black en de familie Whitehall, het nieuws een complete verrassing was. Ze herinnerde zich de verbijstering van Susan Branagan, de vrijwilligster in de koffieshop van het ziekenhuis. Zij had gezegd dat iedereen in de veronderstelling leefde dat Annamarie Scalli verliefd was op die aardige dokter Morrow. Dokter Jack Morrow, die maar kort voor Gary Lasch werd vermoord, dacht ze.

Het was tien uur. Ze overwoog of ze een eindje zou gaan hollen, maar besloot toen dat ze daar vandaag echt geen zin in had. Misschien kijk ik even wat er in de bioscoop draait, dacht ze. Ik ga een filmpje bekijken, zoals pap zou zeggen. Net toen ze de filmpagina van de krant oppakte om te zoeken naar de juiste film in de juiste bioscoop en op het juiste uur, ging de telefoon.

Het was Tim Mason. 'Verrassing,' zei hij. 'Ik heb Gus gebeld en hij heeft me je nummer gegeven. Ik hoop dat je het niet erg vindt.'

'Helemaal niet. Als dit een sportonderzoek is, de Yankees zijn mijn team, ook al heb ik veertien jaar in Californië gewoond. Ik wil ook dat Ebbets Field wordt herbouwd. En ik moet zeggen dat de Giant en de Jets dicht bij elkaar zitten, maar als ik de keus had, zou ik voor de Giants kiezen.' Mason lachte. 'Daar hou ik van, een vrouw met een eigen mening. Eigenlijk belde ik om te vragen of je, als je toevallig niets beters te doen hebt, zou willen overwegen met me te gaan brunchen bij Neary.'

Neary's restaurant was praktisch bij Fran om de hoek, op Fifty-seventh Street.

Fran merkte dat ze niet alleen verbaasd was over de uitnodiging, maar dat ze er ook blij mee was. Toen ze elkaar ontmoetten had ze zich gestoord aan de manier waarop in zijn ogen te lezen stond dat hij wist wie ze was en wie haar vader was geweest. Ze had zich toen maar voorgehouden dat ze zo'n reactie kon verwachten. Het was tenslotte niet zijn fout dat haar vader een dief was. 'Dank je. Dat lijkt me leuk,' zei ze oprecht. 'Twaalf uur?' 'Prima.'

'Niet op chic, alsjeblieft.'

'Dat was ik ook niet van plan. De dag van rust, en zo.' Nadat Fran had opgehangen praatte ze voor de tweede keer die ochtend tegen zichzelf. 'Wat heeft dit te betekenen?' vroeg ze. 'Het is in elk geval geen ouderwets, conventioneel afspraakje.'

Toen Fran bij Neary aankwam, was Tim Mason in gesprek met de barkeeper. Hij droeg een sportshirt met open hals, een donkergroen corduroy jasje en een geelbruine sportbroek. Zijn haar zat in de war en zijn jasje voelde koud aan toen ze zijn arm aanraakte.

'Ik heb zo'n idee dat je geen taxi genomen hebt,' zei ze toen hij zich naar haar omdraaide.

'Ik hou niet van die waarschuwingen dat je je riemen moet vastmaken,' zei hij. 'Dus ben ik gaan lopen. Fijn dat je er bent, Fran.' Hij glimlachte tegen haar. Fran droeg enkellaarsjes met platte hakken en merkte dat ze zich voelde zoals ze zich in de eerste klas had gevoeld: klein. Een glimlachende Jimmy Neary gaf hun een van zijn vier hoektafels, waaruit Fran meteen opmaakte dat Tim Mason een gewaardeerde vaste klant moest zijn. Sinds ze in New York was komen wonen, was ze hier een keer eerder geweest met een stel dat in haar appartementsgebouw woonde. Ze hadden toen ook een hoektafel gekregen, en ze hadden haar uitgelegd wat dat betekende. Toen hun bloody mary's gebracht waren, begon Tim over zichzelf te praten. 'Mijn ouders vertrokken na hun scheiding uit Greenwich,' vertelde hij haar. 'Het was het jaar nadat ik van het college kwam, en ik werkte toen voor de Greenwich Time. De redacteur noemde me een leerling-journalist, maar eigenlijk was ik meer een loopjongen. Dat was de laatste keer dat ik daar woonde.' 'Hoeveel jaar geleden was dat?' vroeg Fran. 'Veertien.'

In gedachten maakte ze een snelle berekening. 'Daarom herkende je mijn naam toen we elkaar ontmoetten. Je wist dat van mijn vader.'

Hij haalde zijn schouders op. 'Ja.' Hij glimlachte verontschuldigend.

De serveerster kwam met de menu's, maar ze bestelden alle twee een omelet, zonder verder op de kaart te kijken. Toen de serveerster weg was nam Tim een slok van zijn bloody mary, en zei toen: 'Je hebt er wel niet om gevraagd, maar ik ga je mijn levensgeschiedenis vertellen, die je vast heel boeiend gaat vinden aangezien je kennelijk op de hoogte bent van sport.'

We zijn eigenlijk niet eens zo verschillend, dacht Fran terwijl ze naar Tim luisterde die vertelde over zijn eerste baan, de uitzending van de middelbare schoolwedstrijden in een plaatsje waar ze nog nooit van had gehoord, in het noorden van de staat New York. Toen vertelde ze hem dat ze stage had gelopen bij een lokale kabelomroep in een plaats in de buurt van San Diego, waar de gemeenteraadsvergadering de spannendste gebeurtenis was.

'Als je net begint, pak je elke baan die je krijgen kunt,' zei ze, en hij knikte instemmend.

Hij was ook een enig kind, maar anders dan zij, had hij geen stiefbroers of -zusters.

'Na de scheiding verhuisde mijn moeder naar Bronxville,' legde hij uit. 'Daar zijn mijn vader en zij allebei opgegroeid. Ze kocht een huis in de stad, en wat denk je? Mijn vader kocht er een in hetzelfde blok. Toen ze getrouwd waren konden ze niet met elkaar opschieten, maar nu gaan ze samen op stap, en in de vakantie gaan we naar zijn huis voor cocktails en naar haar huis voor het diner. Ik vond het eerst nogal verwarrend, maar voor hen schijnt het te werken.' 'Nou, ik ben blij te kunnen zeggen dat mijn moeder heel gelukkig is, en terecht,' zei Fran. 'Ze is acht jaar geleden hertrouwd. Ze dacht wel dat ik uiteindelijk naar New York terug zou gaan en stelde voor dat ik de naam van mijn stiefvader zou aannemen. Je weet hoeveel publiciteit er rond mijn vader is geweest.'

Hij knikte. 'Ja, die was er. Kwam je in de verleiding dat te doen?'

Fran vouwde en ontvouwde haar cocktailservetje. 'Nee, geen moment.'

'Weet je zeker dat het verstandig is voor je om degene te zijn die de research doet voor een programma dat zich in Greenwich afspeelt?'

'Waarschijnlijk niet verstandig, maar waarom vraag je dat?' 'Fran, gisteravond was ik in Greenwich bij de wake voor een vrouw die ik in mijn jeugd heb gekend. Ze is in Lasch Hospital aan een hartaanval overleden. Haar zoon is een vriend van mij, en hij is ontzettend kwaad. Hij heeft blijkbaar het gevoel dat men meer voor haar had kunnen doen en hij denkt, dat als je daar toch bezig bent, je ook een onderzoek moet instellen naar de behandeling die patiënten in het ziekenhuis krijgen.'

'Had er meer voor zijn moeder gedaan kunnen worden?' 'Ik weet het niet. Hij kan gewoon gek van verdriet geweest zijn, maar het zou me niet verbazen als hij contact met je opneemt. Hij heet Billy Gallo.' 'Waarom zou hij contact met mij opnemen?' 'Omdat hij hoorde dat je vrijdag in de koffieshop van Lasch Hospital bent gezien. Ik wed dat inmiddels iedereen in de stad heeft gehoord dat je daar was.'

Fran schudde ongelovig haar hoofd. 'Ik dacht niet dat ik lang genoeg op het scherm was geweest om zo gemakkelijk herkend te worden. Dat spijt me,' zei ze met een schouderophalen. 'Ik heb er nochtans wel een stukje interessante informatie opgepikt, gewoon door met een vrijwilligster in de koffieshop te kletsen. Ze had waarschijnlijk haar mond gehouden als ze geweten had dat ik verslaggeefster ben.' 'Stond dit bezoek in verband met het programma dat je over Molly Lasch gaat maken?' vroeg hij.

'Ja, hoewel voornamelijk als achtergrond,' zei ze. Ze had niet de behoefte om over het onderzoek van Molly Lasch te praten. 'Tim, ken jij Joe Hutnik van de Greenwich Time}' 'Ja. Joe was er toen ik daar werkte. Een prima vent. Waarom vraag je dat?'

'Joe heeft geen hoge pet op van OGZ's in het algemeen, maar volgens hem is de Remingtom OGZ niet slechter dan de rest.' 'Nou, Billy Gallo denkt daar anders over.' Hij zag de bezorgde uitdrukking op haar gezicht. 'Maak je maar geen zorgen. Het is echt een aardige vent - alleen erg van streek op het moment.'

Terwijl de tafel werd afgeruimd en de koffie werd gebracht, keek Fran om zich heen. Bijna alle tafels waren nu bezet, en er heerste een opgewekte bedrijvigheid in de gezellige pub. Tim Mason was werkelijk erg aardig, dacht ze. Misschien gaat zijn vriend me bellen, misschien ook niet. Wat Tim me eigenlijk probeert te vertellen is dat ik in Greenwich in het middelpunt van de belangstelling sta, en dat de oude verhalen - en grapjes - over mijn vaders dood weer uit de kast worden gehaald.

Terwijl Fran de zaal rondkeek, zag ze niet de meelevende blik die Tim op haar wierp, en ze besefte ook niet dat de uitdrukking in haar ogen bij hem weer duidelijk het beeld naar boven bracht van het tienermeisje dat rouwde om haar vader.