74

'Mam, ik wil niet naar Californië.' Wally Barry was in de loop van de dag steeds agressiever gaan klinken. 'Wally, we praten hier niet meer over,' antwoordde zijn moeder vastberaden.

Edna keek hulpeloos toe hoe haar zoon de keuken uit denderde en stampend de trap opliep. Hij had de hele dag pertinent geweigerd zijn medicijnen in te nemen, en ze begon zich zorgen te maken.

Ik moet hem hier weg zien te krijgen, dacht ze. Ik doe wel wat medicijnen in een glas warme melk als hij naar bed gaat, dacht ze. Dat zal helpen om hem te laten slapen en te kalmeren.

Ze keek naar het bord met eten dat Wally niet had aangeraakt. Wally had meestal een goede eetlust en vanavond had ze, in een poging hem te sussen, zijn lievelingsmaal klaargemaakt - kalfskoteletjes, asperges en aardappelpuree. Maar in plaats van te eten, had hij aan tafel bokkig in zichzelf zitten mopperen. De stemmen in zijn hoofd waren vanavond weer actief. Edna kon het zien, en het verontrustte haar. De telefoon rinkelde. Ze was er zeker van dat het Marta was; ze moest snel iets bedenken. Het zou prettig geweest zijn gezellig een kopje thee met Marta te drinken, maar vanavond was het geen goed idee. Als Wally weer over de sleutel begon te praten, en over de avond toen dokter Lasch stierf, zou Marta hem weleens au sérieux kunnen gaan nemen.

Het is waarschijnlijk gewoon verbeelding van hem, stelde Edna zichzelf gerust zoals ze iedere keer deed als Wally over de avond van de moord begon. En als het nou geen verbeelding is? vroeg ze zich vluchtig af. Die gedachte zette ze meteen van zich af. Zelfs al was hij daar echt geweest, wat er die avond gebeurde was vast niet zijn schuld. De telefoon rinkelde voor de vierde keer, dus pakte ze hem eindelijk op. Het was voor Marta Jones niet gemakkelijk geweest om Edna's nummer te draaien. Ze had besloten dat ze Edna toch beter kon vertellen dat ze tegen Wally had gezegd dat het goed was als hij afscheid zou nemen van Molly Lasch. Ze was van plan voor te stellen dat Edna morgenochtend, als ze de stad uitreed, misschien even langs Molly kon rijden om Wally haar gedag te laten zeggen. Marta was ervan overtuigd dat hij daar tevreden mee zou zijn. Toen Edna de telefoon opnam, zei ze: 'Ik dacht even naar jullie toe te komen om afscheid van jou en Wally te nemen, als dat goed is.'

Edna had haar antwoord voorbereid. 'Marta, om je de waarheid te zeggen ben ik zo achter met pakken en alles te regelen, dat ik er beter aan doe zelfs jou nu niet binnen te laten. Als ik maar even pauzeer en ga zitten, weet ik zeker dat er vanavond niets meer uit mijn handen komt. Hoe denk je erover om morgenochtend met ons te komen ontbijten?' Nou, ik wil me niet aan haar opdringen, dacht Marta, en ze klinkt inderdaad moe. Ik vind het afschuwelijk om haar van streek te maken. 'Dat klinkt goed,' zei ze met geforceerde opgewektheid. 'Wally is je hopelijk aan het helpen?' 'Wally zit al boven in zijn kamer televisie te kijken,' zei Edna. 'Hij heeft een van zijn moeilijke dagen gehad, dus ik doe een extra dosis van zijn medicijn in warme melk en die ga ik nu naar boven brengen.'

'O, dan krijgt hij in elk geval wat rust,' stemde Marta in. 'Ik zie je dan morgenochtend.'

Ze hing op, opgelucht dat Wally veilig in zijn eigen kamer was en gauw zou slapen. Ik denk dat hij het idee om Molly vanavond te bezoeken heeft losgelaten, besloot Marta. Een ding minder om zich zorgen over te maken.