68

Lucy Bonaventure nam een vroege vlucht uit Buffalo naar het vliegveld La Guardia van New York en bij tienen stapte ze het appartementje van Annamarie in Yonkers binnen. In de bijna zes jaar dat Annamarie hier had gewoond, had Lucy het nog nooit gezien. Annamarie had haar verteld dat het klein was - er was maar een slaapkamer, en bovendien was het gemakkelijker voor Annamarie om naar Buffalo te rijden voor bezoekjes.

Lucy wist dat de politie het appartement na de dood van Annamarie had doorzocht, en ze begreep dat het er daarom zo rommelig uitzag. De snuisterijen op de salontafel waren bij elkaar geschoven; boeken waren klakkeloos opgestapeld op de boekenplanken, alsof ze eraf waren gepakt en lukraak teruggelegd waren. In de slaapkamer was duidelijk te zien dat de inhoud van de laden was doorzocht en er toen door onverschillige handen achteloos in was teruggegooid. Ze had met de beheerder geregeld dat die zorg zou dragen voor de verkoop van het appartement. Lucy hoefde het alleen maar leeg te maken. Ze zou het graag in een dag willen doen, maar ze wist dat dat geen haalbare kaart was en dat ze minstens een nacht zou moeten overblijven. Het was moeilijk voor haar om hier te zijn, om het lievelingsparfum van Annamarie op de toilettafel te zien staan, om het boek dat ze aan het lezen was nog op het nachtkastje te zien liggen, om de kast open te maken en haar pakjes en jurken en uniformen te zien hangen, en te weten dat ze die nooit meer zou dragen.

Alle kleren en de meubelen zouden door liefdadigheidsinstellingen worden opgehaald. Er zouden tenminste een paar arme mensen mee worden geholpen, redeneerde Lucy. Het was een schrale troost, maar het was iets. Fran Simmons zou om halftwaalf komen. Tijdens het wachten op haar begon Lucy de kasten uit te ruimen. Ze vouwde alles netjes op en legde het dan in de dozen die de klusjesman haar gegeven had.

Ze huilde bij de foto's die ze in de onderste la vond van Annamarie die haar pasgeboren zoon in de armen hield, foto's die kennelijk minuten na zijn geboorte waren genomen. Ze zag er zo jong uit op de foto's en ze keek met zoveel tederheid naar de baby. Er waren nog meer foto's van hem met op de achterkant de aanduiding: eerste verjaardag, tweede verjaardag, tot de laatste, de vijfde. Het was een mooi kind, met stralend blauwe ogen, donkerbruin haar en een warme, vrolijke glimlach. Het brak Annamaries hart dat ze er afstand van moest doen, dacht Lucy. Ze overwoog of ze Fran Simmons de foto's zou laten zien of niet, en besloot om het wel te doen. Misschien zou het haar helpen Annamarie, en de vreselijke prijs die ze voor haar fouten had betaald, beter te begrijpen.

Om stipt halftwaalf belde Fran aan en Lucy Bonaventure vroeg haar binnen te komen. Een moment stonden beide vrouwen elkaar op te nemen. Fran zag een mollige vrouw van midden veertig, met regelmatige trekken en gezwollen oogleden en een vlekkerige huid van het huilen. Lucy zag een slanke vrouw van begin dertig met halflang lichtbruin haar en blauw-grijze ogen. De volgende dag legde ze aan haar dochter uit: 'Niet dat ze opgedoft was - ze had een donkerbruin broekpak aan en een shawl om haar hals met bruin en geel en wit erin, en ze droeg simpele gouden oorbellen - maar ze zag er zo naar New York uit. Ze had een aardige manier van doen en toen ze zei dat ze het zo erg vond van Annamarie, wist ik gewoon dat ze het meende. Ik heb koffie gezet en ze zei dat ze wel een kopje wilde, dus toen zijn we aan Annamaries kleine eettafel gaan zitten.' Het leek Fran verstandig om meteen ter zake te komen. 'Mevrouw Bonaventure, ik ben de moord op dokter Lasch gaan onderzoeken omdat Molly Lasch, die ik nog van school kende, mij gevraagd heeft een programma over de zaak te maken voor True Crimes. Ze wil de waarheid over deze moorden net zo graag opgehelderd zien als u. Ze heeft vijfeneenhalf jaar in de gevangenis gezeten voor een moord die ze zich niet kan herinneren en die ze, naar mijn mening, niet gepleegd heeft. Er zijn veel te veel onbeantwoorde vragen betreffende de dood van dokter Lasch. Indertijd heeft niemand de zaak echt onderzocht, en ik probeer dat nu te doen.'

'Ja, nou, haar advocaat wilde het doen voorkomen alsof Annamarie dokter Lasch vermoord had,' zei Lucy en ze voelde de woede van toen weer opkomen. 'Haar advocaat deed wat elke goede advocaat zou doen. Hij bracht naar voren dat Annamarie zei dat ze de avond van de moord alleen was in haar appartement in Cos Cob, maar dat niemand dat kon bevestigen.'

'Als die rechtszaak niet gestopt was had hij Annamarie een kruisverhoor afgenomen en zou hij haar als moordenares hebben afgeschilderd. Is hij nog steeds de advocaat van Molly Lasch?'

'Ja. En hij is een goede. Mevrouw Bonaventure, Molly heeft dokter Lasch niet vermoord. Ze heeft Annamarie niet vermoord. En dokter Jack Morrow al helemaal niet, die kende ze nauwelijks. Er zijn drie mensen vermoord, en ik denk dat één en dezelfde persoon verantwoordelijk is voor hun dood. Degene die hen van het leven heeft beroofd moet gestraft worden, maar Molly was het niet. Door die persoon heeft Molly in de gevangenis gezeten. Door die persoon is ze gearresteerd voor de moord op Annamarie. Wilt u dat Molly Lasch naar de gevangenis gaat voor iets dat ze niet heeft gedaan, of wilt u de moordenaar van uw zuster vinden?' 'Waarom heeft Molly Lasch Annamarie opgespoord en haar om een onderhoud gevraagd?'

'Molly dacht dat ze een gelukkig huwelijk had. Dat had ze dus blijkbaar niet, anders was Annamarie geen rol gaan spelen. Molly probeerde een antwoord te vinden op de vraag waarom haar man was vermoord, en waarom haar huwelijk was mislukt. Waar kon ze beter beginnen dan bij de vrouw die de minnares van haar man was geweest? En hier kunt u misschien helpen. Annamarie was bang voor iemand, of voor iets. Molly zag dat toen ze elkaar ontmoetten die avond, maar u moet het veel eerder gezien hebben. Waarom heeft ze haar naam veranderd en de meisjesnaam van haar moeder aangenomen? Waarom heeft ze de ziekenhuisverpleging opgegeven? Van wat ik hoor was ze een fantastische verpleegster in het ziekenhuis en was ze dol op haar werk.' 'Ja, dat was ze,' zei Lucy Bonaventure bedroefd. 'Ze strafte zichzelf toen ze dat opgaf.'

Maar ik moet weten waaróm ze het opgaf, dacht Fran. 'Mevrouw Bonaventure, u zei dat er iets in het ziekenhuis was gebeurd - iets dat Annamarie heel erg van streek maakte. Heeft u enig idee wat het was, of wanneer dat gebeurde?' Lucy Bonaventure bleef even zwijgen, ze worstelde kennelijk met haar behoefte Annamarie te beschermen versus het brandende verlangen haar moordenaar te straffen.

'Ik weet dat het niet lang voor de moord op dokter Lasch was,' zei ze langzaam, 'en het was tijdens het weekend. Er ging iets mis met een jonge patiënte. Dokter Lasch en zijn partner dokter Black waren erbij betrokken. Annamarie dacht dat dokter Black een verschrikkelijke fout had gemaakt, maar ze heeft het niet gerapporteerd omdat dokter Lasch haar smeekte haar mond te houden, hij zei dat ais het ongelukje bekend werd gemaakt, dat het ziekenhuis zou ruïneren.'

Lucy hield de koffiepot omhoog en keek Fran vragend aan. Fran schudde haar hoofd, en Lucy schonk haar eigen kopje nog eens vol. Ze zette de pot weer op de brander en zat korte tijd in haar koffiekopje te staren voor ze weer sprak. Fran wist dat ze probeerde haar woorden zorgvuldig te kiezen. 'Er worden fouten gemaakt in ziekenhuizen, mevrouw Simmons. Dat weten we allemaal. Volgens Annamarie was die jonge vrouw tijdens het rennen gewond geraakt en was ze gedehydrateerd toen ze haar in het ziekenhuis brachten. Dokter Black gaf haar een soort experimenteel medicijn in plaats van de normale zoutoplossing, en ze gleed weg in een vegetatieve toestand.' 'Wat vreselijk!'

'Het was Annamaries plicht het te rapporteren, en dat deed ze niet omdat dokter Lasch haar had gevraagd dat niet te doen. Maar een paar dagen later hoorde ze dokter Black tegen dokter Lasch zeggen: "Deze keer heb ik het aan de juiste persoon gegeven. Ze was meteen uitgeschakeld".' 'Bedoelt u dat ze met opzet op patiënten experimenteerden?' vroeg Fran, geschokt door deze onthulling. 'Ik kan u alleen maar vertellen welke conclusies ik getrokken heb uit het beetje dat Annamarie me verteld heeft. Ze wilde er niet vaak over praten, en meestal alleen als ze een paar glazen wijn op had en haar hart wilde luchten.' Lucy zweeg en zat weer in haar kopje te staren. 'Was er nog meer?' vroeg Fran zachtjes. Ze wilde de vrouw dolgraag aan het praten krijgen, maar ze wilde haar ook niet te veel aansporen.

'Ja. Annamarie vertelde me dat de avond nadat de jonge vrouw dat verkeerde medicijn had gekregen, een oude dame, die al een paar hartaanvallen had gehad en al een tijd in het ziekenhuis lag, overleed. Annamarie zei dat ze er niet zeker van was, maar dat ze vermoedde dat de oude dame dat experimentele medicijn had gekregen en dat zij kennelijk degene was die dokter Black de "juiste persoon" had genoemd, omdat zij de enige was die in die week in het ziekenhuis stierf, en omdat dokter Black haar kamer in en uitliep en niets op haar kaart schreef.'

'Kwam Annamarie zelfs niet in de verleiding om dat sterfgeval te rapporteren?'

'Ze had geen enkel bewijs dat er iets mis was bij dat tweede incident, en toen er tests werden uitgevoerd op de jonge vrouw, was in de resultaten niets van een verdachte substantie te vinden. Annamarie heeft wel met dokter Black gepraat. Ze heeft hem gevraagd waarom hij de kaart van de oude dame niet had ingevuld toen hij haar behandelde. Hij zei dat ze niet wist waar ze over sprak en waarschuwde haar dat ze vervolgd zou worden wegens laster als ze zulke ongefundeerde geruchten zou gaan verspreiden. Toen ze hem naar de jonge vrouw vroeg die nu in coma lag, zei hij dat ze in de ambulance een hartstilstand had gehad.' Lucy was even stil en vulde haar kopje weer bij. 'Probeer het te begrijpen. Aanvankelijk dacht Annamarie dat die eerste fout echt per ongeluk was gebeurd. Ze was verliefd op Gary Lasch en op dat moment wist ze zelfs al dat ze in verwachting was van hem, hoewel ze het hem nog niet verteld had. Ze wilde niet geloven dat hij iets te maken kon hebben met het beschadigen van mensen, en ze wilde hem, noch het ziekenhuis in moeilijkheden brengen. Maar toen, terwijl ze nog worstelde met de vraag wat ze doen moest, werd Jack Morrow vermoord en plotseling werd ze bang. Ze geloofde dat hij was gaan vermoeden dat er iets niet in orde was in het ziekenhuis, maar het was maar een vermoeden. Hij heeft haar blijkbaar iets willen geven om voor hem te bewaren, een map met papieren of zoiets, maar hij heeft de kans niet meer gekregen. Hij werd vermoord voor hij dat kon doen. Twee weken later werd Gary Lasch vermoord. Toen werd ze echt bang.' 'Is Annamaries liefde voor Gary Lasch ooit verdwenen?' vroeg Fran.

'Op het laatst. Hij ontweek haar, en zij was hem gaan vrezen. Toen ze hem vertelde dat ze zwanger was, zei hij dat ze zich moest laten aborteren. Ze was ervan overtuigd dat hij gezworen zou hebben dat het kind niet van hem was als er geen DNA-tests hadden bestaan.  

De dood van Jack Morrow was een vreselijke klap voor Annamarie. Ik denk dat ze altijd van Jack gehouden heeft, ondanks het feit dat ze een verhouding met dokter Lasch was aangegaan. Daarna heeft ze me een foto van Gary Lasch laten zien. Ze zei: "Ik was bezeten van hem. Dat effect heeft hij op vrouwen. Hij gebruikt mensen." ' 'Had Annamarie het idee dat er nog steeds verkeerde dingen gebeurden in het ziekenhuis, ook toen Gary Lasch al dood was?'

'Ik denk niet dat ze dat kon weten. Bovendien ging ze al gauw al haar krachten richten op de baby die ze droeg. Mevrouw Simmons, we hebben Annamarie gesmeekt om haar kind te houden. We zouden haar geholpen hebben met het op te voeden. Ze heeft het afgestaan omdat ze dacht dat ze het onwaardig was. Ze zei tegen me: "Wat vertel ik mijn kind - dat ik een verhouding had met zijn vader, die toen vermoord is vanwege onze verhouding? Als hij me vraagt wat voor iemand zijn vader was, moet ik hem dan vertellen dat hij een gevaar was voor zijn patiënten en dat hij de mensen die hem vertrouwden bedroog?" ' 'Annamarie zei tegen Molly dat Gary Lasch het als arts en als echtgenoot niet waard was geweest om voor naar de gevangenis te gaan,' zei Fran.

Lucy Bonaventure glimlachte. 'Dat klinkt naar Annamarie,' zei ze.

'Ik kan u niet vertellen hoe dankbaar ik u ben, mevrouw Bonaventure,' zei Fran. 'Ik weet hoe moeilijk dit voor u is.' 'Ja, dat is het. Maar voor u gaat wil ik u nog iets laten zien.' Lucy Bonaventure ging de slaapkamer binnen en pakte de foto's die ze op de ladenkast had gezet. Ze liet ze aan Fran zien. 'Dit is Annamarie met haar baby. U ziet wel hoe jong ze was. De familie die hem geadopteerd heeft, stuurde haar de eerste vijf jaar een verjaardagsfoto van hem. Dit is het jongetje dat ze afgestaan heeft. Ze heeft zo'n hoge prijs voor haar fouten betaald. Als Molly Lasch onschuldig is, hoop ik dat u dat kunt bewijzen. Zeg haar maar dat Annamarie, op haar manier, ook in een gevangenis zat, weliswaar een gevangenschap die ze zichzelf had opgelegd, maar toch een vol pijn en gemis. U wilde weten voor wie ze bang was, u heeft gelijk, ik denk ook niet het Molly Lasch was. Ik denk dat de persoon die ze echt vreesde dokter Peter Black was.'