83
Het scheen Fran toe dat Molly's toestand plotseling verslechterd was. Ze had donkere kringen onder haar ogen, haar pupillen waren sterk vergroot en haar huid en lippen waren lijkbleek. Als ze praatte was haar stem zacht en aarzelend. Fran moest zich inspannen om haar te verstaan. Ze zaten in de werkkamer en het viel Fran op dat Molly verscheidene malen de kamer rondkeek met een gezicht alsof ze verbaasd was over wat ze zag.
Ze ziet er zo verdomd alleen uit, zo verlaten, dacht Fran, ze lijkt zo angstig. Hadden haar vader en moeder maar bij haar kunnen zijn. 'Molly, ik weet dat het mij niet aangaat, maar ik vraag het je toch,' zei ze. 'Kan je moeder je vader niet een poosje alleen laten en hiernaartoe komen? Het zou goed voor je zijn als ze bij je was.'
Molly schudde haar hoofd en heel even verdween de lijdelijkheid uit haar stem. 'Absoluut niet, Fran. Als mijn vader geen beroerte had gehad, zouden ze allebei hier zijn, dat weet ik zeker. Ik ben bang dat die beroerte heel wat ernstiger was dan ze willen toegeven. Ik heb hem gesproken en hij klinkt tamelijk goed, maar ik heb ze al zoveel ellende bezorgd, en als er iets met hem zou gebeuren terwijl mijn moeder hier was, zou ik echt gek worden.' 'Hoeveel ellende zal het hun bezorgen als ze jou kwijtraken?' vroeg Fran botweg. 'Wat bedoel je?'
'Ik bedoel dat ik doodongerust ben over jou. En Philip ook, en Jenna ook, dat weet ik zeker. Laten we er maar niet omheen draaien - er is een verdomd grote kans dat je maandag weer in hechtenis wordt genomen.'
'Ah, eindelijk wordt het ronduit gezegd,' zei Molly met een zucht. 'Dank je, Fran.'
'Laat me uitspreken. Ik geloof dat er een heel grote kans bestaat dat je, ook al moet je terug naar de Niantic, weer heel gauw buiten staat - en niet voorwaardelijk, maar helemaal vrij en van alle blaam gezuiverd!'
'Er was eens...,' mompelde Molly dromerig. 'Ik wist niet dat jij in sprookjes geloofde.'
'Hou nou op!' smeekte Fran. 'Molly, ik vind het akelig om je in deze toestand alleen te laten, maar ik kan nu echt niet bij je blijven. Ik heb een afspraak die ontzettend belangrijk is voor een heleboel mensen, vooral voor jou. Anders zou ik niet van je zijde wijken. Weet je waarom? Het is omdat ik denk dat je het al opgegeven hebt; ik denk dat je besloten hebt dat je niet eens voor die paroolcommissie gaat verschijnen.'
Molly trok haar wenkbrauwen spottend op, maar sprak haar niet tegen.
'Vertrouw me Molly, alsjeblieft. We naderen de waarheid. Dat weet ik. Geloof in mij, geloof in Philip. Misschien is het voor jou niet eens belangrijk, maar die man houdt van je, en hij zal niet rusten voor hij bewezen heeft dat jij het werkelijke slachtoffer bent in dit alles.'
'Die regel uit An American Tragedy heb ik altijd zo mooi gevonden,' mompelde Molly. 'Ik hoop dat ik het me goed herinner: "Hou van me tot ik sterf, en vergeet me dan."' Fran stond op. 'Molly,' zei ze zacht, 'als je echt van plan bent een einde aan je leven te maken zul je een manier vinden, of je nu alleen bent of met het "leger van de paus", zoals mijn grootmoeder dat altijd zei.
Ik zal je wat vertellen: ik ben boos op mijn vader omdat hij zelfmoord heeft gepleegd. Nee, boos is te zwak uitgedrukt - ik ben woedend. Hij heeft een massa geld gestolen en zou naar de gevangenis zijn gegaan. Maar hij zou er ook weer uitgekomen zijn, en ik zou daar op mijn paasbest hebben gestaan om hem te begroeten.' Molly zat zwijgend naar haar handen te staren. Fran veegde ongeduldig de tranen van haar ogen. 'In het allerergste geval,' zei ze, 'moet je je tijd uitzitten. Ik denk niet dat dat gebeurt, maar stel dat. Je zou als je eruitkwam nog jong genoeg zijn om nog zo'n jaar of veertig van het leven te genieten. Je hebt Annamarie Scalli niet vermoord. Dat weten we allemaal, en Philip zal die zaak laten springen. Dus, in godsnaam meisje, verman je. Jullie met je adellijke afkomst worden verondersteld stijl te hebben. Bewijs dat dan!'
Molly stond bij het raam en keek Fran na toen die wegreed. Bedankt voor de opwekkende woorden, maar het is te laat, Fran, dacht ze. Er is aan mij niets stijlvols meer over.