75

Een van de hoofdpunten van het nieuws die avond was de dood, na zes jaar in coma te hebben gelegen, van Natasha Colbert, nog geen vierentwintig uur later gevolgd door de dood van haar moeder, de bekende filantrope Barbara Canon Colbert.

Fran zat aan haar bureau in de studio en keek met trieste ogen naar de beelden op het scherm - Tasha, stralend en levendig, met vlammend rood haar; haar knappe, elegante moeder. Peter Black heeft jullie alle twee vermoord, dacht Fran, hoewel ik dat misschien nooit zal kunnen bewijzen. Ze had met Philip Matthews gesproken en had zijn sombere voorspelling gehoord dat Molly welhaast zeker maandagmiddag weer terug zou zijn in de gevangenis. 'Kort nadat jij weg was gegaan heb ik met haar gesproken, Fran,' zei Philip. 'Daarna heb ik dokter Daniels gebeld. Hij gaat vanavond naar haar toe. Hij denkt ook dat als ze maandag bij de vergadering van de paroolcommissie in hechtenis wordt genomen, ze waarschijnlijk compleet zal instorten. Ik ga uiteraard met haar mee, en hij wil er voor alle zekerheid ook bij zijn.'

Dit is zo'n moment waarop ik mijn werk haat, dacht Fran toen ze een seintje kreeg dat ze in de uitzending was. 'De paroolcommissie van Connecticut heeft voor maandagmiddag een spoedvergadering bijeengeroepen. Er zijn sterke aanwijzingen dat Molly Carpenter Lasch terug zal moeten naar de gevangenis om de rest van de oorspronkelijke straf van tien jaar uit te zitten, die haar werd opgelegd voor de dood van haar man, dokter Gary Lasch.'

Ze sloot haar verslag af met: 'In het afgelopen jaar zijn in dit land drie mensen die veroordeeld waren voor moord onschuldig gebleken aan de misdaden waarvoor ze in de gevangenis gezet waren. Dit is vastgesteld doordat er ofwel nieuwe bewijzen op tafel kwamen, of door de bekentenis van de werkelijke schuldige. De advocaat van Molly Lasch heeft verklaard door te blijven vechten tegen de nietigverklaring van haar schuldbekentenis, en hij is ook van plan om te bewijzen dat ze onschuldig is aan de haar ten laste gelegde moord op Annamarie Scalli.'

Met een zucht van verlichting maakte Fran de microfoon los en stond op. Ze was nauwelijks op tijd geweest om zich te laten schminken en een schoon jasje aan te trekken. Ze had geen tijd gehad om meer te doen dan naar Tim te wuiven terwijl ze zich naar de set haastte. Tijdens de reclameboodschap die hun uitzendingen onderbrak, riep Tim haar toe: 'Fran, wacht op me, ik moet je spreken.' Toen ze in de studio kwam had ze de tijdschriften die Molly haar gegeven had op haar bureau gegooid en ze had heel even gekeken naar het materiaal over Lasch en Whitehall dat de researchafdeling voor haar had verzameld. Nu, terwijl ze op Tim zat te wachten greep ze ernaar, verlangend eraan te beginnen.

Ze bladerde door het researchmateriaal en zag dat de pagina's over zowel Calvin Whitehall als Gary Lasch gedetailleerd en bijzonder grondig waren. Zo te zien heeft research hierbij alle registers opengetrokken, dacht ze dankbaar. Ik heb zo'n idee dat ik vanavond heel veel ga lezen. 'Je bent kennelijk van plan heel veel te gaan lezen.' Fran keek op. Tim stond bij de deur. 'Doe snel een wens,' zei ze. 'Je zei net precies wat ik dacht, en als dat gebeurt, krijg je alles wat je wenst.'

'Die heb ik nog nooit gehoord, maar dat is gemakkelijk. Daar gaat ie: ik wens dat je een hamburger met me gaat eten. Wat vind je daarvan?' vroeg hij lachend. 'Ik had vandaag mijn moeder aan de telefoon, en toen ik haar vertelde dat ik jou laatst voor het eten had laten betalen, gaf ze me op m'n kop. Ze zei dat ze het niet eens is met dat gedoe van mannen en vrouwen die de rekening delen, tenzij het een zakenafspraak is of dringende financiële noodzaak. Ze zei dat ik met mijn salaris en totale gebrek aan verantwoordelijkheden niet zo krenterig moest zijn.' Hij grijnsde. 'Ik denk dat ze gelijk had.'

'Dat weet ik niet, maar ja, ik ga graag een hamburger met je eten - als je het niet erg vindt om dat een beetje snel te doen.' Fran wees naar de berg dossiers en tijdschriften. 'Ik moet vanavond beginnen me hier doorheen te werken.' 'Het spijt me van die spoedvergadering van de paroolcommissie. Dat is niet best voor Molly, hè?' 'Nee, dat is niet best.' 'Hoe loopt het onderzoek?'

Fran aarzelde. 'Er gebeuren heel kwalijke, om niet te zeggen bizarre dingen in Lasch Hospital, maar eerlijk gezegd hoor ik je dat niet eens te vertellen, aangezien ik nog geen sprankje bewijs heb.'

'Misschien moet je het even van je afzetten,' zei Tim. 'Is P.J. oké wat jou betreft?'

'Reken maar, en daarvandaan ben ik in twee minuten thuis.' Met een ongedwongen beweging pakte Tim de tijdschriften en de researchgegevens van haar bureau. 'Heb je al dit spul nodig?'

'Ja. Ik heb het hele weekend om me erdoorheen te worstelen.'

'Klinkt reuzegezellig. Laten we gaan.'

Terwijl ze hun hamburgers aten bij P.J.Clarke ging hun gesprek over honkbal - het begin van de voorjaarstraining en de sterke en zwakke punten van de diverse spelers en teams. 'Ik mag wel uitkijken. Je zou zo het sportprogramma kunnen overnemen,' zei Tim tegen haar terwijl hij de rekening betaalde.

'Misschien dat me dat beter af zou gaan dan waar ik nu mee bezig ben,' antwoordde Fran spottend. Tim stond erop Fran naar haar appartement te begeleiden. 'Ik laat jou niet al die troep dragen,' zei hij. 'Je zou je arm breken. Maar ik verzeker je dat ik meteen verdwijn.' Toen ze op haar etage uit de lift stapten, bracht hij het overlijden van Natasha en Barbara Colbert ter sprake. 'Ik jog 's morgens,' zei hij. 'En vandaag, terwijl ik lekker liep, dacht ik er ineens aan dat Tasha Colbert op een ochtend de deur uitging om te joggen, net als ik doe, struikelde en viel en nooit meer bij kennis is gekomen.'

Gestruikeld over een losse schoenveter? dacht Fran terwijl ze haar sleutel in het slot stak, de deur openduwde en het licht aandeed.

'Waar wil je dit hebben?' 'Op die tafel, graag.'

'Oké.' Hij legde de spullen neer en draaide zich om om te vertrekken. 'Ik denk dat ik zo aan Tasha Colbert moest denken omdat zij in het ziekenhuis kwam toen mijn grootmoeder daar lag.' 'Echt waar?'

Tim stapte de gang in. 'Ja. Ik was op een middag op bezoek toen ze werd binnengebracht met een hartstilstand. Ze was maar twee kamers van die van oma verwijderd. Oma stierf de volgende dag.' Hij zweeg even en haalde toen zijn schouders op. 'Nou ja. Dag Fran. Je ziet er moe uit. Werk niet te laat.' Te vlug om de geschokte uitdrukking op Frans gezicht te zien, draaide hij zich om en liep de gang door. Ze deed de deur dicht en leunde ertegenaan. Ze was er heilig van overtuigd dat Tims grootmoeder de oudere dame was geweest over wie Annamarie Scalli het had gehad, degene met de hartkwaal die oorspronkelijk bedoeld was als proefkonijn voor het experimentele preparaat dat Tasha Colbert had vernietigd, en bij wie het de volgende avond alsnog was ingespoten.