54

Edna Barry zag meteen dat Molly de avond tevoren bezoek had gehad. Ook al zag de keuken er netjes uit en gaf een lichtje op de vaatwasser aan dat de inhoud schoon was, er waren kleine verschillen. Het zout en de peper stonden op de dientafel en niet op de werktafel, de fruitschaal stond op de snijplank in plaats van op de tafel, het koffiezetapparaat stond nog onbedekt op de werktafel naast de oven. Het vooruitzicht de keuken weer in de normale, keurige toestand terug te brengen werkte kalmerend op Edna. Ik hou van mijn werk, dacht ze terwijl ze haar jas in de kast bij de deur ophing. Ik vind het vreselijk om het weer op te geven. Maar dat was onvermijdelijk. Toen Molly wist dat ze uit de gevangenis ontslagen zou worden, had ze haar ouders gevraagd Edna weer in dienst te nemen en haar het huis netjes te laten opknappen en de keuken te bevoorraden. Nu ze weer regelmatig bij Molly kwam, begon Wally een probleem te worden. Hij had het nauwelijks over Molly gehad toen ze in de gevangenis zat, maar haar terugkeer had iets met hem gedaan, dat was een startsein voor hem geweest. Hij praatte voortdurend over haar en dokter Lasch. En elke keer als hij over hen praatte, werd hij kwaad.

Als ik hier niet meer heen ga, zal hij er niet zoveel aan denken, redeneerde Edna terwijl ze een schort over haar bij elkaar passende polyester broek en bloes knoopte. Dat schort had ze zelf gekozen. Molly's moeder had altijd voor een uniform gezorgd, maar Molly had gezegd: 'Dat is niet nodig hoor, mevrouw Barry.'

Vanochtend was er weer geen teken dat Molly koffie voor zichzelf had gemaakt, en trouwens ook geen teken dat ze wakker was. Ik ga even naar boven om te kijken of alles in orde is, besloot Edna. Misschien slaapt ze gewoon uit na wat ze heeft meegemaakt. En ze heeft heel wat meegemaakt. Jeetje, sinds ik hier maandag was is Molly weer voor moord gearresteerd en toen vrijgelaten op borgtocht. Het is net als zes jaar geleden. Hoe erg ik het ook vind om het zelfs maar te denken, misschien zou ze beter af zijn als ze opgeborgen werd.

Marta vindt dat ik hier niet meer moet werken omdat Molly gevaarlijk is, dacht Edna terwijl ze de trap opliep, en weer herinnerd werd aan de artritis in haar knieën. Je bent blij dat ze dat denkt, fluisterde een stemmetje in haar hoofd. Laat de politie zich maar op Molly richten en niet aan Wally denken.

Maar Molly is altijd zo goed voor je geweest, fluisterde een andere stem. Je zou haar kunnen helpen, maar je doet het niet. Wally was die avond hier - dat wéét je. Misschien zou hij haar kunnen helpen zich te herinneren wat er gebeurd is. Maar dat kun je niet riskeren. Je weet niet wat hij zal gaan zeggen.

Toen Edna boven kwam, kwam Molly net uit de douche, en toen ze de slaapkamer binnenkwam in haar dikke badstoffen badjas en een handdoek om haar hoofd, deed ze Edna denken aan het kleine, altijd beleefde meisje dat Molly eens was geweest, dat dan met haar zachte, lage stem zei: 'Goedemorgen, mevrouw Barry.' 'Goedemorgen, mevrouw Barry.'

Met een schok besefte Edna dat dit geen echo uit haar herinnering was; het was Molly, een volwassen vrouw, die nu tegen haar praatte.

'O, Molly, ik zweer je, voor een ogenblik zag ik je als tienjarige! Klinkt alsof ik een beetje gestoord begin te raken, hè?' 'U niet,' zei Molly. 'Ik misschien, maar u beslist niet. Het spijt me dat u me moest komen zoeken. Ik ben niet zo lui als het lijkt, hoor. Ik ben vroeg genoeg naar bed gegaan, maar ik ben pas tegen de ochtend in slaap gevallen.' 'Dat is niet goed, Molly. Kan de dokter je niet iets geven om te slapen?'

'Ik heb laatst al iets ingenomen, en dat hielp geweldig. Ik zal kijken of ik nog wat van hetzelfde kan krijgen. Het probleem is dat dokter Daniels geen voorstander is van pillen.' 'Ik heb nog slaappillen die de dokter me voor Wally heeft gegeven voor als hij erg rusteloos is. Ze zijn niet zo sterk. Wil je er een paar om bij de hand te hebben?' Molly zat aan haar kaptafel en pakte de föhn. Toen draaide ze zich om en keek Edna Barry recht aan. 'Dat zou ik erg prettig vinden, mevrouw Barry,' zei ze langzaam. 'Heeft u, een extra fles die ik kan vervangen?'

'O, je hebt geen volle fles nodig. Er zitten nog een stuk of veertig in de fles die ik in het medicijnkastje heb staan.' 'Deel die dan met mij, oké? Zoals de dingen nu gaan, zou ik er in de komende weken wel iedere nacht een nodig kunnen hebben.'

Edna wist niet of ze moest laten merken dat ze wist dat Molly weer gearresteerd was.

'Molly, ik vind het zo erg wat er allemaal gebeurd is. Dat weet je.'

'Ja, ik weet het. Dank u, mevrouw Barry. En zou u me nu alstublieft een kop koffie willen brengen?' Ze pakte de föhn op en zette hem aan.

Toen ze er zeker van was dat Edna Barry onderweg was naar beneden, zette Molly de föhn weer uit en liet ze haar vochtige haar in haar nek vallen. De warmte van de douche was verdwenen, en de sliertjes haar voelden nat en koud aan op haar huid.

Je bent niet echt van plan een overdosis pillen te nemen, hè? vroeg ze zichzelf. Ze keek naar het gezicht in de spiegel - het leek iemand die ze nauwelijks herkende. Is het niet zoiets als in een vreemde omgeving zijn en zoeken naar een uitgang voor het geval je er beslist snel weg moet? Ze boog zich dichter naar de spiegel en staarde in de ogen die ze daar zag. Ze had de vragen gesteld, maar was niet zeker van de antwoorden.

Een uur later was Molly in de werkkamer en doorzocht de dozen die ze van zolder had gehaald. De aanklagers hadden deze papieren twee keer bekeken, dacht ze. Ze hadden die na Gary's dood in beslag genomen, ze na het proces teruggegeven, en ze gisteren weer onderzocht. Ik denk dat ze het idee er iets interessants in te vinden nu wel opgegeven hebben.

Maar waar zoek ik eigenlijk naar? vroeg ze zich af. Ik zoek iets waardoor ik kan begrijpen wat Annamarie Scalli bedoelde toen ze zei dat Gary als dokter de prijs die ik betaald heb niet waard was. Zijn ontrouw kan me niet eens meer wat schelen.

Er zaten wat ingelijste foto's in de doos. Ze haalde er een uit en bekeek hem aandachtig. Het was een foto van haar en Gary bij het liefdadigheidsbal van de hartstichting in het jaar dat ze getrouwd waren. Ze zat zonder enige emotie naar de foto te kijken. Ze herinnerde zich dat oma altijd zei dat Gary haar aan Tyrone Power deed denken, de filmster op wie zij in haar jeugd verliefd was geweest. Ik denk dat ik nooit verder heb gekeken dan naar het uiterlijk en de charme, dacht ze. Dat heeft Annamarie op een bepaald moment kennelijk wel gedaan. Maar hoe is ze erachter gekomen? En waar is ze achter gekomen? Om halftwaalf belde Fran. 'Molly, ik zou graag heel even bij je langskomen. Is mevrouw Barry er?' 'Ja, ze is hier.'

'Goed. Dan zie ik je over tien minuten.' Toen Fran arriveerde liep ze meteen op Molly toe en sloeg een arm om haar heen. 'Ik heb begrepen dat je gisteren een fijne middag hebt gehad.'

'Nooit eerder zo'n fijne gehad,' zei ze met een matte glimlach.

'Waar is mevrouw Barry, Molly?'

'In de keuken, denk ik. Ze schijnt vastbesloten te zijn een lunch voor me klaar te maken, ook al zeg ik dat ik geen trek heb.'

'Ga even met me mee. Ik moet met haar praten.' Het hart zonk Edna in de schoenen toen ze de stem van Fran Simmons hoorde. Lieve God, help me alstublieft, bad ze. Laat haar niet naar Wally vragen. Hij kan er niets aan doen dat hij zo is.

Fran kwam meteen ter zake. 'Mevrouw Barry, dokter Morrow was toch de arts van uw zoon, hè?' 'Ja, dat klopt. Hij kwam ook bij de psychiater, maar dokter Morrow was zijn arts,' antwoordde Edna, waarbij ze haar best deed om haar groeiende angst niet te laten zien. 'Uw buurvrouw, mevrouw Jones, vertelde me laatst dat Wally ontzettend van streek was toen dokter Morrow stierf.'

'Ja, dat is zo.'

'Ik heb begrepen dat Wally rond die tijd in het gips zat?' vroeg Fran.

Edna Barry verstijfde, knikte toen koeltjes. 'Van zijn tenen tot aan zijn knie in het gips,' zei ze. 'Tot een week na de dood van die arme dokter Morrow heeft hij dat omgehad.' Dat had ik niet moeten zeggen, dacht ze. Ze heeft Wally nergens van beschuldigd.

'Wat ik u wilde vragen, mevrouw Barry, heeft u of Wally dokter Morrow ooit horen zeggen dat hij dokter Gary Lasch en dokter Peter Black een stel moordenaars vond?' Molly hapte naar adem.

'Zoiets kan ik me niet herinneren,' zei Edna Barry zacht, en uit de manier waarop ze constant haar handen aan haar schort afveegde was goed te merken hoe verontrust ze was. 'Waar gaat dit allemaal over?'

'Als u zo'n uitspraak had gehoord, zou u dat volgens mij niet zo gemakkelijk vergeten zijn, mevrouw Barry. Op mij zou het in ieder geval een blijvende indruk maken. In de auto hierheen heb ik Molly's advocaat, meneer Matthews gebeld en hem naar de reservesleutel die in de tuin wordt bewaard gevraagd. Volgens zijn aantekeningen heeft u die sleutel op de ochtend dat dokter Lasch vermoord werd gevonden, aan de politie gegeven en hun toen verteld dat hij al een hele tijd in een keukenla lag. U zei dat Molly haar huissleutel een keer vergeten was, dat ze de sleutel uit de tuin had gepakt, en dat die toen nooit meer was teruggelegd.' 'Maar dat is niet waar,' protesteerde Molly. 'Ik ben mijn sleutel nog nooit vergeten, en ik weet dat de reservesleutel in de week voordat Gary stierf nog in de tuin lag. Ik was buiten en heb er toevallig naar gekeken. Waarom zei u nou dat hij door mijn toedoen al een hele tijd in huis was, mevrouw Barry? Ik begrijp het niet.'