62

Zodra Fran het kantoor van Peter Black verlaten had, belde ze Philip Matthews. Hij was op kantoor en uit zijn stem kon ze opmaken dat hij ergens ontzettend ongerust over was.

'Waar ben je, Fran?' vroeg hij.

'In Greenwich. Ik ga zo terug naar New York.'

'Zou je vanmiddag om een uur of drie naar mijn kantoor kunnen komen? ik ben bang dat de zaken er voor Molly steeds slechter voor komen te staan.'

'Ik zal er zijn,' zei Fran, en ze toetste haar autotelefoon uit. Ze naderde een kruispunt en remde af toen het licht op rood sprong. Links of rechts? vroeg ze zich af. Ze wilde even bij de Greenwich Time langsgaan om te kijken of ze Joe Hutnik te pakken kon krijgen.

Maar nu had ze een sterke behoefte om langs het huis te rijden waarin ze vier jaar lang met haar ouders had gewoond. De minachtende opmerking van Peter Black over haar vader had haar diep gekwetst. Maar ze besefte dat de pijn die ze voelde niet voor haarzelf was, maar voor haar vader. Ze wilde het huis weer zien. Het was de laatste plek waar ze hun leven hadden gedeeld.

Ik doe het, besloot ze. Drie straten verder draaide ze haar auto een straat met bomen in die meteen zo vertrouwd leek. Ze hadden in het midden van de straat gewoond, in een bakstenen, met stucwerk versierd huis in tudorstijl. Ze was van plan geweest om er gewoon langzaam langs te rijden, maar in plaats daarvan parkeerde ze de auto aan de overkant van de straat en staarde met betraande ogen naar hun vroegere huis.

Het was een mooi huis met glas-in-loodramen die glansden in de zon. Het ziet er vrijwel hetzelfde uit, dacht ze, terwijl ze zich de lange zitkamer met het hoge plafond en de mooie open haard van Iers marmer voor de geest haalde. De bibliotheek was klein, wist ze nog. Haar vader had gegrapt dat die was gemaakt om tien boeken te huisvesten, maar zij had het een geweldige plek gevonden om zich in terug te trekken.

Ze besefte met verbazing hoeveel goede herinneringen er door haar hoofd flitsten. Als pap maar volgehouden had, dacht ze. Zelfs al was hij naar de gevangenis gegaan, dan zou hij al jaren geleden weer vrijgekomen zijn en had hij ergens anders opnieuw kunnen beginnen. Het had niet hoeven gebeuren - dat was wat haar en haar moeder gekweld had. Hadden ze iets aan hem moeten merken die laatste dag? Hadden ze het kunnen voorkomen? Als hij maar met ons gepraat had, dacht Fran. Al had hij maar iéts gezegd!

En waar was het geld gebleven? vroeg ze zich af. Waarom was er geen spoor van te bekennen, of op z'n minst een aanwijzing van een investering die mis was gegaan? Op een dag zal ik het antwoord vinden, zwoer ze, terwijl ze de auto startte.

Ze keek op haar horloge. Het was twintig voor een. Hoogstwaarschijnlijk was Joe Hutnik gaan lunchen, maar ze besloot op goed geluk naar de Time te gaan, misschien was hij er toch.

Joe zat in feite achter zijn bureau en hij hield vol dat ze hem niet stoorde: bovendien wilde hij met haar praten. 'Er is heel wat gebeurd sinds vorige week,' zei hij nors terwijl hij de deur dichtdeed en gebaarde dat ze moest gaan zitten. 'Dat kun je wel zeggen,' zei Fran instemmend. 'Het ruwe materiaal voor je programma breidt zich uit.' 'Joe, Molly is onschuldig aan beide misdaden. Ik weet het. Ik voel het.'

De wenkbrauwen van Joe raakten elkaar. 'Zeg eens eerlijk, Fran. Je neemt me in de maling, hè? Want als je dat niet doet, neem je jezelf in de maling.'

'Geen van beide, Joe. Ik ben ervan overtuigd dat ze noch haar man, noch Scalli vermoord heeft. Luister, jij hebt je vinger aan de pols van deze stad. Wat krijg jij te horen?'

'Heel simpel. De mensen zijn geschokt, bedroefd, maar niet verbaasd. Ze denken allemaal dat Molly totaal geschift is.' 'Daar was ik al bang voor.'

'Dan kun je voor nog iets bang zijn. Tom Serrazzano, de aanklager, is bezig de paroolcommissie onder druk te zetten om haar parool in te trekken. Hij weet dat hij vastzit aan haar vrijlating op borgtocht bij de nieuwe tenlastelegging, maar hij redeneert dat haar verklaring toen ze uit de gevangenis kwam in tegenspraak was met haar verklaring voor de paroolcommissie waarin ze de verantwoordelijkheid voor de dood van haar man aanvaardde. Omdat ze dat nu ontkent, vindt hij dat ze bedrog heeft gepleegd tegenover de paroolcommissie en dat ze daarom de volledige tijd van de veroordeling zou moeten uitzitten. En hij zou weleens zijn zin kunnen krijgen.'

'Dat betekent dat Molly meteen terug naar de gevangenis zou kunnen gaan.'

'Volgens mij gaat dat gebeuren, Fran.' 'Dat mag niet gebeuren,' mompelde Fran, zowel tegen zichzelf als tegen Hutnik. 'Joe, ik heb dokter Peter Black vanochtend gesproken. Ik heb het een en ander uitgezocht over het ziekenhuis en de Remington OGZ. Er is daar iets aan de hand; wat het precies is weet ik nog niet. Maar wat ik wel weet is dat Black zenuwachtig was toen ik kwam. Hij kreeg zowat een beroerte toen ik hem vroeg waarom Gary Lasch nou juist hem uit een onbeduidende baan had geplukt om samen met hem Lasch Hospital en de Remington OGZ te leiden, terwijl zijn staat van dienst nou niet bepaald geweldig was en er hier in de buurt al zoveel beter gekwalificeerde kandidaten waren.'

'Dat is vreemd,' zei Joe. 'Zoals ik het me herinner, hebben we hier de indruk gekregen dat het een prestatie was geweest hem over te halen om in het ziekenhuis te komen werken.'

'Geloof me, dat was het niet.' Ze stond op. 'Ik ga ervandoor, Joe, ik wil kopieën hebben van alles wat de Time heeft geschreven over die inzamelingsactie voor de bibliotheek waar mijn vader bij betrokken was, en van alles wat er over mijn vader is geschreven en over het geld dat na zijn dood verdwenen was.'

'Ik zal ervoor zorgen dat je dat krijgt,' beloofde hij. Fran was blij dat Joe geen vragen stelde, maar ze vond dat ze hem toch een verklaring schuldig was. 'Vanochtend toen ik Black in het nauw probeerde te drijven, kwam hij met een rechtschapen verontwaardiging als verweer. Waar haalde ik het recht vandaan hem te ondervragen? vroeg hij. Ik was de dochter van een dief die de donaties van de helft van de bevolking van de stad had gestolen.'

'Dat was een rotopmerking,' zei Hutnik. 'Maar ik denk dat de reden daarvoor gemakkelijk genoeg is vast te stellen. Hij staat op het ogenblik zwaar onder druk, en hij wil niet dat er iets gebeurt dat voor Remington een bedreiging kan vormen voor de aankoop van de kleinere OGZ's. In werkelijkheid zijn er, althans volgens mijn bronnen, problemen bij de transactie, Fran, een hoop problemen. De Amerikaanse Nationale is aan de winnende hand. En ik hoor dat het bij Remington niet zo goed gaat op het ogenblik. Deze nieuwe OGZ's, hoe klein ze ook zijn, zouden wat extra geld inbrengen en Remington de kans geven het even uit te zingen.' Joe deed de deur voor haar open. 'Ik heb je laatst al verteld dat het hoofd van Amerikaanse Nationale een van de meest gerespecteerde medici van het land is, en hij is ook een van de mensen met de meeste kritiek op de manier waarop de OGZ's worden gerund. Hij vindt dat een nationaal systeem het beste zou zijn, maar tot het zover is, krijgt de Amerikaanse Nationale, onder zijn leiding, de hoogste OGZ waarderingscijfers op het gebied van de gezondheidszorg.' 'Jij denkt dus dat Remington het gaat afleggen?' 'Daar ziet het naar uit. De kleinere OGZ's waarvan gedacht werd dat ze zich gemakkelijk bij Remington zouden aansluiten, wenden zich nu tot de Amerikaanse. Het lijkt ongelooflijk, maar het kan gebeuren dat Whitehall en Black, ondanks alle aandelen die ze bezitten in Remington, uiteindelijk niet in staat zullen zijn een vijandige overname te voorkomen.'

Het zal wel kleinzielig van me zijn, dacht Fran terwijl ze terugreed naar New York, maar na die rotopmerking over pap, zou het me veel plezier doen Peter Black failliet te zien gaan.

Ze ging naar kantoor, keek haar post na en nam toen een taxi naar het kantoor van Philip Matthews in het World Trade Center voor hun afspraak van drie uur. Ze vond hem achter zijn bureau waar stapels papier op lagen; hij zag er somber uit. 'Ik heb Molly net gesproken,' zei hij. 'Ze is behoorlijk van de kaart. Edna Barry heeft vanochtend opgezegd en weet je wat voor reden ze opgaf? Hoe vind je dit: ze is bang voor Molly, bang om bij iemand te zijn die twee mensen heeft vermoord.'

'Ze heeft het niet gewaagd om dat te zeggen!' Fran staarde hem vol ongeloof aan. 'Philip, ik vertel je hier en nu, die vrouw verbergt iets!'

'Fran, ik heb de verklaring doorgelezen die Edna tegenover de politie heeft afgelegd nadat ze het lijk van Gary Lasch had gevonden. Het klopt volkomen met wat ze gisteren tegen jou en Molly heeft gezegd.'

'Bedoel je het gedeelte waar ze zegt dat Molly de enige was die de reservesleutel had gebruikt, en dat ze hem niet had teruggelegd op dat plekje in de tuin? Molly ontkent dat pertinent. Philip, toen mevrouw Barry het lichaam had gevonden en de politie mensen ondervroeg, hebben ze Molly toen niets over die sleutel gevraagd?'

'Toen Molly die maandagochtend onder het bloed wakker werd en hoorde wat er gebeurd was, werd ze volkomen apathisch, en in die toestand bleef ze dagenlang. Ik zie in de verslagen nergens dat het haar gevraagd is. Vergeet niet dat er geen enkele aanwijzing was dat iemand zich met geweld toegang tot het huis had verschaft, en dat Molly's vingerafdrukken op het moordwapen zaten.'

'Hetgeen betekent dat het verhaal van Edna Barry geloofd zal worden, hoe zeker Molly er ook van is dat ze liegt.' Fran liep geïrriteerd heen en weer in het kantoor. 'Mijn god, Philip, Molly krijgt nergens een kans.'

'Fran, ik kreeg vanochtend een telefoontje van de formidabele Calvin Whitehall. Hij wil een paar toppers inhuren om me te helpen bij Molly's verdediging. Hij heeft al vastgesteld dat ze beschikbaar zijn. Ze hebben de details over de zaak al ontvangen, en volgens Whitehall zijn ze het er allemaal over eens dat het verweer "niet schuldig op grond van krankzinnigheid" moet zijn.' 'Philip, laat dat niet gebeuren.'

'Ik wil niet dat het gebeurt, maar er is een ander probleem. De aanklager is bezig hemel en aarde te bewegen om Molly's parool ingetrokken te krijgen.'

'Joe Hutnik van de Greenwich Time heeft me daar al voor gewaarschuwd. Dus de situatie is als volgt: Molly's huishoudster zegt dat ze bang voor haar is, en Molly's vrienden willen haar laten opsluiten. Daar komt een verdediging op grond van krankzinnigheid toch op neer, hè? Ze zou in de een of andere inrichting worden geplaatst, hè?' 'Geen enkele jury zal haar vrijspreken na een tweede moord, dus ja, ze wordt hoe dan ook opgesloten. Strafvermindering in ruil voor een schuldbekentenis krijgen we zeker niet meer, en ik ben er helemaal niet zo zeker van dat het verweer op grond van krankzinnigheid iets zal uithalen.' Fran zag het verdriet op Philips gezicht. 'Dit begint persoonlijk voor je te worden, hè?' vroeg ze.

Hij knikte. 'Dat is het al heel lang. Maar ik zweer je dat als ik dacht dat mijn gevoelens voor Molly mijn beoordeling over haar verdediging zouden beïnvloeden, ik haar zaak zou overdragen aan de beste strafpleiter die ik zou kunnen vinden.'

Fran keek Philip medelevend aan en ze herinnerde zich dat de eerste indruk die ze van hem gekregen had bij de gevangenispoort was dat hij zo beschermend ten opzichte van Molly was. 'Dat geloof ik,' zei ze zacht. 'Fran, er is een wonder voor nodig om Molly uit de gevangenis te houden.'

'Morgen heb ik een ontmoeting met de zuster van Annamarie,' zei Fran. 'Zodra ik straks terug ben op kantoor, ga ik de researchafdeling vragen om ieder stukje informatie dat te vinden is over Remington en iedereen die er mee te maken heeft op te sporen. Hoe meer ik hoor, hoe meer ik geloof dat deze moorden minder te maken hebben met het feit dat Gary een versierder was dan met de problemen bij Lasch Hospital en de Remington OGZ.'

Ze pakte haar schoudertas op en bleef op weg naar de deur even bij het raam staan. 'Je hebt een grandioos uitzicht op de dame van de vrijheid,' zei ze. 'Is dat om je cliënten te bemoedigen?'

Philip Matthews glimlachte. 'Grappig,' zei hij. 'Dat is precies wat Molly vroeg toen ze hier zes jaar geleden voor de eerste keer was.'

'Nou, laten we voor Molly hopen dat de dame van de vrijheid ook de dame van het geluk blijkt te zijn. Ik heb een vermoeden over iets, en als ik gelijk heb zou het de doorbraak kunnen zijn waar we op hopen. Wens me geluk, Philip. Tot ziens.'