11

Toen ze Fran Simmons uitgelaten had, ging Molly terug naar de werkkamer. Om halftwee kwam Edna Barry binnen. 'Molly, tenzij je nog iets voor me te doen hebt, ga ik nu maar.'

'Nee hoor, er is niets meer, mevrouw Barry.' Edna Barry stond een beetje te dralen bij de deur. 'Ik wou dat je me een lunch voor je liet maken voor ik wegga.' 'Ik heb echt geen trek.'

Molly's stem klonk omfloerst. Edna kon horen dat ze had gehuild. Het schuldgevoel en de angst die Edna bijna zes jaar lang gekweld hadden, werden nog erger. O god, smeekte ze. Begrijp het alsjeblieft. Ik kon niets anders doen. In de keuken trok ze haar parka aan en knoopte een sjaal onder haar kin vast. Ze pakte haar sleutelbos van de werktafel, staarde er even naar en sloot er toen met een krampachtig gebaar haar vuist omheen.

Nog geen twintig minuten later was ze in haar eenvoudige Cape Cod-stijl huis in Glenville. Haar dertigjarige zoon Wally zat in de zitkamer televisie te kijken. Hij keek niet op van het scherm toen ze binnenkwam, en hij maakte een kalme indruk. Hij kan soms zo geagiteerd zijn, dacht ze, zelfs mét medicijnen.

Zoals op die vreselijke zondag dat dokter Lasch stierf. Wally was die dag kwaad geweest omdat dokter Lasch hem die week een uitbrander had gegeven toen hij het huis was binnengegaan, naar de werkkamer was gelopen en het Remington-beeld had opgepakt.

Toen Edna Barry verslag had gedaan van wat er die maandagmorgen was gebeurd, had ze één detail verzwegen. Ze had de politie niet verteld dat de sleutel van het huis van de familie Lasch niet zoals altijd aan haar sleutelring zat, dat ze de deur had opengemaakt met de sleutel die Molly in de tuin verstopt hield, en dat ze later haar sleutel in Wally's zak had gevonden. Toen ze hem ernaar vroeg, begon hij te huilen, rende naar zijn kamer en sloeg de deur met een klap dicht. 'Praat er niet over, mama,' had hij snikkend uitgebracht. 'We mogen hier helemaal nooit met iemand over praten,' had ze resoluut tegen hem gezegd, en ze had hem laten beloven dat hij dat ook niet zou doen. Tot nu toe had hij woord gehouden.

Ze had zichzelf er altijd van proberen te overtuigen dat het waarschijnlijk gewoon toeval was geweest. Tenslotte had ze Molly onder het bloed aangetroffen, en het waren Molly's vingerafdrukken die op het beeld zaten. Maar stel dat Molly zich inderdaad dingen ging herinneren? Stel dat ze die avond écht iemand in huis had gezien? Was Wally daar geweest? Hoe kon ze daar ooit zekerheid over krijgen? vroeg mevrouw Barry zich af.