58

Na een rusteloze nacht ging Fran donderdagochtend vroeg naar kantoor om wat achtergrondinformatie te verzamelen voor haar onderhoud die middag om twaalf uur met dokter Peter Black. Ze had de researchafdeling gevraagd om alle biografische informatie die ze konden vinden op haar bureau te leggen, en ze was blij te zien dat het er al lag. Ze las het snel door; het was verbazend weinig en niet erg indrukwekkend. Geboren in Denver in een arbeidersgezin; bezocht plaatselijke scholen; haalde aan de medische faculteit middelmatige tot slechte cijfers; werkte als inwonend arts een tijdje in Chicago in een onbelangrijk ziekenhuis, toen als stafarts hier. Geen geweldige staat van dienst, zei ze tegen zichzelf.

Hetgeen leidt tot de vraag: waarom koos Gary Lasch hem uit? dacht Fran.

Prompt om twaalf uur werd ze het kantoor van dokter Black binnengebracht. Ze werd onmiddellijk getroffen door de inrichting, die was van een grandeur die meer paste bij de directeur van een grote maatschappij dan bij een geneesheer, ook al was die geneesheer algemeen directeur van een ziekenhuis en een OGZ.

Ze wist eigenlijk niet wat ze van Peter Black verwacht had. Misschien verwachtte ik zoiets als wat ik over Gary Lasch hoorde, dacht ze terwijl ze zijn hand schudde en hem volgde naar de zithoek bij een groot raam. Een mooie leren bank, twee bijbehorende leunstoelen en een salontafel creëerden een aangename zitkamersfeer.

Gary Lasch was uit alle verhalen naar voren gekomen als een knappe, innemende man. Peter Black had een vaalgele huidskleur, en het verbaasde Fran hoe nerveus hij leek. Op zijn voorhoofd en zijn bovenlip glinsterden zweetdruppeltjes. Hij had iets stars over zich, vooral in de manier waarop hij op het randje van zijn stoel zat. Het leek wel of hij een aanval verwachtte en daarvoor op zijn hoede was. Hoewel hij zijn best deed om hoffelijk te zijn, was de spanning in zijn stem overduidelijk.

Hij bood koffie aan. Toen Fran het aanbod afsloeg, zei hij: 'Mevrouw Simmons, ik heb een bijzonder druk schema vandaag, en ik neem aan dat u dat ook heeft, dus laten we meteen ter zake komen. Ik ben ermee akkoord gegaan u te ontvangen omdat ik u in zo krachtig mogelijke bewoordingen duidelijk wilde maken dat ik het een schande vind dat u in uw streven naar hoge kijkcijfers bezig bent Molly Lasch uit te buiten, een vrouw die kennelijk geestesziek is.' Fran keek hem zonder een spier te vertrekken aan. 'Ik dacht dat ik bezig was Molly te hélpen, niet haar uit te buiten, dokter. Mag ik vragen of uw diagnose van geestesziekte gebaseerd is op een feitelijke medische beoordeling, of is het alleen maar de overhaaste conclusie die de gangbare reactie van al haar vrienden schijnt te zijn?'

'Mevrouw Simmons, ik geloof niet dat wij elkaar iets te zeggen hebben.' Peter Black stond op. 'Als u me nu wilt excuseren...'

Fran bleef zitten. 'Nee, ik ben bang dat ik dat niét wil. Dokter Black, u weet dat ik vanuit Manhattan hierheen ben gereden omdat ik een paar vragen voor u heb. Het feit dat u me toestond te komen, is naar mijn mening een stilzwijgende aanvaarding van die afspraak. Ik denk dat u me ten minste tien minuten van uw tijd schuldig bent.' Onwillig liet Peter Black zich weer in zijn stoel zakken. 'Tien minuten, mevrouw Simmons. Geen seconde langer.' 'Dank u. Ik heb van Molly begrepen dat u haar zaterdagavond samen met de familie Whitehall bezocht hebt om haar te vragen mijn onderzoek uit te stellen vanwege uw ophanden zijnde fusie met andere OGZ's. Is dat waar?' 'Dat is inderdaad waar. Ik dacht daarbij ook aan Molly's welzijn. Dat heb ik u uitgelegd.'

'Dokter Black, u kende dokter Jack Morrow, is het niet?' 'Natuurlijk. Hij was een van onze artsen.' 'Was u vrienden van elkaar?'

'Meer goede kennissen. Ik zou zeggen dat we als goede kennissen met elkaar omgingen. We hadden respect voor elkaar. Maar buiten het werk gingen we niet met elkaar om.' 'Heeft u kort voor zijn dood ruzie met hem gehad?' 'Nee, dat heb ik niet. Ik heb begrepen dat hij woorden had met mijn collega dokter Lasch. Ik geloof dat het ging over de weigering een procedure te dekken die dokter Morrow had voorgesteld voor een van zijn patiënten.' 'Wist u dat hij over u en dokter Lasch sprak als "een stel moordenaars"?'

'Zeker niet, maar het verbaast me niet. Jack was een heetgebakerde man die zich vreselijk kon opwinden.' Hij is bang, dacht Fran terwijl ze Peter Black zat te bestuderen. Hij is bang en hij zit te liegen.

'Dokter, wist u indertijd dat Gary Lasch een verhouding had met Annamarie Scalli?'

'Nee, dat wist ik niet. Ik was geschokt toen Gary het opbiechtte.'

'Dat was maar een paar uur voor zijn dood,' zei Fran. 'Dat is toch waar, hè?'

'Ja. Het was die hele week al goed merkbaar dat Gary ergens over inzat, en op die zondag gingen Cal Whitehall en ik naar hem toe. Toen heeft hij het ons verteld.' Peter Black keek op zijn horloge en schoof een beetje naar voren. Hij gaat me eruit gooien, dacht Fran. Maar ik móét eerst nog een paar vragen stellen.

'Dokter, Gary Lasch was een heel goede vriend van u, is het niet?'

'Een heel goede. We hebben elkaar op de universiteit ontmoet.'

'Zag u elkaar vaak na de universiteit?' 'Dat zou ik niet willen zeggen. Ik ben na mijn afstuderen meteen in Chicago gaan werken. Gary kwam hierheen zodra hij zijn co-schap had beëindigd en ging bij zijn vader werken.' Hij stond op. 'Mevrouw Simmons, ik moet nu werkelijk weer aan de slag.' Hij draaide zich om en liep naar zijn bureau.

Fran liep achter hem aan. 'Dokter, nog een laatste vraag. Heeft u Gary Lasch gevraagd u hier te laten komen?' 'Gary heeft mij laten komen nadat zijn vader was overleden.'

'Dokter, met alle respect, maar waarom vroeg hij u als gelijkwaardige partner in het instituut dat zijn vader had gesticht? In en om Greenwich waren uitstekende medici te vinden die zich vast in de praktijk hadden willen inkopen. Maar hij koos u, ondanks het feit dat u alleen maar als stafarts in een tamelijk onbetekenend ziekenhuis in Chicago had gewerkt. Wat was er zo bijzonder aan u?' Peter Black draaide zich snel om en keek Fran aan. 'Maak dat u wegkomt, mevrouw Simmons!' blafte hij. 'Waar haalt u de euvele moed vandaan om hier te komen en lasterlijke insinuaties te uiten terwijl de helft van de plaatselijke bevolking het slachtoffer is geworden van de dieverij van uw vader?'

Fran voelde een huivering door zich heen gaan. 'Touché,' zei ze. 'Maar dat neemt niet weg, dokter Black, dat ik niet van plan ben met het zoeken naar antwoorden op mijn vragen te stoppen. Want u gaat ze me in ieder geval niet geven, hè?'