46

Toen Fran om een uur bij Molly aankwam, zag ze meteen dat Molly gehuild had. Haar ogen waren gezwollen en ook al had ze zich een beetje opgemaakt, haar wangen waren nog wat vlekkerig.

'Kom binnen, Fran. Philip is er ook net. Hij is in de keuken en kijkt toe hoe ik een salade maak.'

Philip is er dus, dacht Fran. Ik vraag me af wat hem ertoe heeft gebracht zo snel hierheen te komen? Wat het ook is, ik wed dat hij mijn aanwezigheid hier niet op prijs zal stellen. Terwijl ze door de gang naar de keuken liepen, zei Molly: 'Jenna was hier vanochtend. Ze moest een paar minuten geleden weg voor een lunchafspraak met Cal, maar weet je wat ze gedaan heeft, Fran? Ze heeft me geholpen het huis schoon te maken. De politie zou een cursus moeten volgen in hoe je een huiszoeking uitvoert zonder zo'n troep achter te laten.'

De stem van Molly had iets breekbaars. Ze klinkt of ze op de rand van hysterie of een zenuwinstorting staat, dacht Fran.

Het was duidelijk dat Philip Matthews tot dezelfde conclusie was gekomen. Zijn ogen volgden Molly constant terwijl ze door de keuken liep, de quiche uit de doos haalde en hem in de oven schoof. De hele tijd bleef ze maar doorpraten op die snelle, nerveuze toon. 'Ze hebben blijkbaar op de laarzen die ik zondag aanhad bloed van Annamarie gevonden, Fran. En sporen van haar bloed in mijn auto.'

Fran wisselde een mismoedige blik met Philip Matthews, en ze wist met zekerheid dat zijn zorgelijke gezicht een weerspiegeling was van het hare.

'Wie weet? Misschien is dit voorlopig mijn laatste maal in dit huis - is dat niet zo, Philip?'

'Nee, dat is niet zo,' antwoordde hij op gespannen toon. 'Bedoel je dat ik nadat ik gearresteerd ben weer op borgtocht vrij zal komen? Dat is nou het aardige van geld, hè? Fortuinlijke mensen zoals ik kunnen gewoon een cheque uitschrijven.'

'Hou daar mee op, Molly,' zei Fran kortaf. Ze liep op haar vriendin toe en greep haar bij de schouders. 'Ik ben aan mijn onderzoek begonnen in de veronderstelling dat je je man had vermoord,' zei ze. 'Toen begon ik te twijfelen. Ik vond dat de politie dieper had moeten graven in hun onderzoek naar Gary's dood, misschien een paar andere mogelijkheden in overweging hadden moeten nemen. Maar ik moet toegeven dat het me niet lekker zat dat jij Annamarie zo nodig moest vinden. En toen heb je haar gevonden, en nu is ze dood. Dus hoewel ik nog steeds niet zeker weet of je een pathologische moordenares bent, blijf ik mijn twijfels hebben. Ik denk dat er hier sprake is van een of ander web van intriges waar jij in gevangenzit. Als iemand die in de mazen verstrikt is geraakt. Ik kan me natuurlijk vergissen. Misschien bén je wel wat negenennegentig procent van de wereld denkt dat je bent, maar ik zweer je dat ik in de één procentzone zit. Ik ga alles op alles zetten om te bewijzen dat je onschuldig bent aan de moorden op zowel Gary Lasch als Annamarie Scalli.'

'En als je het mis hebt?' vroeg Molly.

'Als ik het mis heb, Molly, zal ik mijn best doen ervoor te zorgen dat je in een inrichting wordt geplaatst waar het prettig en veilig voor je is, en waar je behandeld wordt.' Molly's ogen glansden van niet vergoten tranen. 'Ik zal niet weer huilerig gaan doen,' zei ze. 'Fran, jij bent de eerste en de enige die blijk geeft van enige bereidheid om mijn mogelijke onschuld te onderzoeken.' Ze keek even naar Philip. 'Dat slaat ook op jou, m'n beste Philip, hoewel ik weet dat je voor me door het vuur zou gaan. En het slaat ook op Jenna, die alles voor me zou doen, en ook op mijn ouders. Als ze dachten dat ik onschuldig was zouden ze nu hier zijn en een hoop stampij maken, ik denk - en hoop - dat ik onschuldig ben aan deze twee moorden. Als ik dat niet ben, kan ik jullie beloven dat ik niet meer lang genoeg in de buurt zal zijn om het mensen moeilijk te maken.' Fran en Philip keken elkaar even aan. Als bij stilzwijgende overeenkomst leverden ze geen commentaar op wat voor hen alle twee een onuitgesproken zelfmoorddreiging was.

Distinctie onder druk, dacht Fran toen Molly de quiche serveerde van een prachtig Limogesbord met een slanke steel en een gouden voetstuk. Het delicate dessin van de gebloemde placemats op de tafel in de ontbijtkamer paste bij de wandbekleding.

De muur aan de tuinkant had een grote erker. Een paar groene scheuten die buiten te zien waren kondigden het naderende einde van de winter aan. Aan het glooiende einde van het diepe perceel zag Fran de rotstuin en ze werd herinnerd aan iets dat ze met Molly wilde bespreken. 'Molly, ik vroeg je laatst iets over huissleutels. Heb je iets gezegd over een reservesleutel?'

'We verstopten er altijd een daarachter.' Molly gebaarde in de richting van de rotstuin. 'Een van die rotsen is nep. Slim, hè? Het is in ieder geval beter dan op je veranda een keramieken Broer Konijn met een afneembaar oor te hebben, die de "voor het geval dat" sleutel beheert.' 'Voor het geval dat?' vroeg Philip. 'Voor het geval dat je je sleutel vergeet.' 'Heb jij je sleutel ooit vergeten, Molly?' vroeg Fran terloops. 'Fran, je weet dat ik een braaf meisje ben,' antwoordde Molly met een spottend-serieuze glimlach. 'Ik doe altijd alles goed. Dat heeft iedereen altijd gezegd. Dat moet je je herinneren van school.'

'Ja, en ze zeiden het omdat het waar was,' antwoordde Fran. 'Ik heb me weleens afgevraagd hoe het zou zijn als het pad niet zo voor me geëffend was geweest. Ik begreep dat het dat was, weet je. Ik wist dat ik het gemakkelijk had, dat ik bevoorrecht was. Ik bewonderde je enorm toen we op school zaten, omdat jij werkte voor de dingen die je wilde. Ik herinner me dat je nog maar een onderdeurtje was toen je met basketballen begon, maar je was zo snel en zo vastbesloten dat je toch in het team bent gekomen.' Molly Carpenter bewonderde mij! dacht Fran. Ik wist niet eens dat ze op de hoogte was van mijn bestaan. 'En toen je vader stierf vond ik dat zo vreselijk voor je. Ik wist dat mensen mijn vader altijd respecteren, en terecht - hij dwingt van nature respect af; hij was en is een geweldige vader. Maar jouw vader kon laten zién hoe trots hij op je was, dat had hij in zich. En jij gaf hem de kans daartoe, wat bij mij nooit het geval was. God, ik herinner me je vaders gezicht toen jij de winnende basket scoorde bij die laatste wedstrijd van ons laatste jaar. Het was fantastisch!' Niet doen, Molly, wilde Fran haar smeken. Doe dit alsjeblieft niet.

'Het spijt dat er zoveel mis ging voor hem, Fran. Misschien was het zoals het nu voor mij is. Een reeks gebeurtenissen waar we geen vat op hebben.' Molly legde haar vork neer. 'Fran, de quiche is heerlijk. Ik heb alleen geen trek.' 'Molly, is Gary zijn sleutel weleens vergeten?' vroeg Fran. Zonder naar hem te kijken voelde ze de ogen van Philip Matthews op zich gericht, en zijn onuitgesproken bevel Molly niet met vragen lastig te vallen. 'Gary? Vergeten? Hemeltje nee. Gary was perfect. Hij zei vaak dat een van de dingen die hij zo fijn vond aan mij was dat ik zo voorspelbaar was. In tegenstelling tot andere vrouwen kwam ik nooit te laat, deed nooit de auto op slot terwijl de sleutel er nog in zat, vergat nooit mijn sleutelbos. Daar kreeg ik een tien plus voor.' Ze zweeg even en glimlachte toen flauwtjes alsof ze zich iets herinnerde. 'Grappig, heb je gemerkt dat ik vandaag in schooltermen denk? Klassen. Rapportcijfers. Plus en min.'

Molly duwde haar stoel achteruit en begon te rillen. Geschrokken haastte Fran zich naar haar toe. Op dat moment begon de telefoon te rinkelen.

'Dat moeten mam en pap zijn, of Jenna.' Molly's stem was haast te zacht om verstaan te worden. Philip Matthews pakte de telefoon op. 'Het is dokter Daniels, Molly. Hij wil weten hoe het met je gaat.' Fran antwoordde voor Molly. 'Ze heeft hulp nodig. Vraag hem of hij hierheen kan komen om met haar te praten.' Na een paar ogenblikken van gefluister hing Matthews op en wendde zich tot de twee vrouwen. 'Hij komt zo,' beloofde hij. 'Molly, waarom ga je niet liggen tot hij hier is. Je ziet er nogal beverig uit. 'Ik vóél me ook beverig.'

'Kom op.' Philip Matthews sloeg een arm om Molly heen en trok haar tegen zich aan toen hij met haar de ontbijtkamer verliet.

Ik kan net zo goed gaan opruimen, dacht Fran toen ze naar het vrijwel onaangeroerde eten keek. Er wil nu vast niemand meer iets eten.

Toen Matthews terugkwam, vroeg ze: 'Wat gaat er gebeuren?'

'Als de laboratoriumtests op een van de dingen die ze hebben meegenomen haar op enigerlei wijze in verband brengen met de dood van Annamarie, wordt ze gearresteerd. We zullen het snel weten.' 'O, mijn god.'

'Fran, ik heb Molly gedwongen het grootste gedeelte van haar gesprek met Annamarie Scalli te verzwijgen. Sommige dingen waren vreselijk kwetsend en zouden kunnen klinken als een reden voor haar om Annamarie te haten. Ik ga de gok nu wagen en jou alles vertellen wat ze mij heeft verteld, in de hoop dat jij haar zult helpen. Ik geloof je als je zegt dat je van plan bent haar onschuld te bewijzen.' 'Waar jijzelf nog niet zo van overtuigd bent, hè?' zei Fran bedaard.

'Ik ben ervan overtuigd dat ze voor geen van beide moorden verantwoordelijk is.' 'Dat is niet hetzelfde.'

'Fran, om mee te beginnen, Annamarie vertelde Molly dat Gary had gezegd opgelucht te zijn toen ze een miskraam kreeg; hij zei dat het de dingen maar ingewikkeld gemaakt had. Toen zei ze dat ze toevallig had gehoord dat Gary Lasch en dokter Jack Morrow een hevige ruzie hadden, dat was maar een paar dagen voor Jack Morrow werd vermoord. Dokter Morrow vroeg toen aan Annamarie of ze een heel belangrijk dossier voor hem in veilige bewaring wilde nemen, maar hij stierf voor hij het haar kon geven. Molly vertelde me dat ze de stellige indruk had dat Annamarie iets wist dat ze niet vertelde, en dat ze erg bang was.' 'Bang voor haar éigen veiligheid?' 'Dat is de indruk die Molly kreeg.'

'Nou, het is iets om achter aan te gaan. En ik heb nog iets anders dat ik wil natrekken. De zoon van mevrouw Barry, Wally, een jongeman met grote emotionele en mentale problemen, was vreselijk overstuur door de dood van dokter Morrow, en om de een of andere reden, ik weet nog niet welke, was hij ook heel erg boos op Gary Lasch. Daar komt nog bij dat hij een bijzondere belangstelling heeft voor Molly. Gisteren nog haalde hij de sleutel van dit huis van zijn moeders sleutelring.'

De deurbel klingelde. 'Ik ga wel,' zei Fran. 'Het zal dokter Daniels wel zijn.'

Ze deed de deur open en trof daar twee mannen aan die hun legitimatie lieten zien. De oudste zei: 'We hebben een bevel tot inhechtenisneming van Molly Carpenter Lasch. Brengt u ons alstublieft naar haar toe.'

Vijftien minuten later waren de eerste cameramensen ter plekke om opnames te maken van Molly Lasch die met op haar rug geboeide handen, haar mantel over haar schouders geworpen, en hangend hoofd waardoor haar haar over haar gezicht viel, van haar huis naar een auto van het bureau van de officier van justitie werd geleid. Ze werd naar het gerechtsgebouw in Stamford gebracht waar, in herhaling van de gebeurtenissen van bijna zes jaar geleden, ze in staat van beschuldiging werd gesteld wegens moord.

Edna Barry zat op het avondnieuws te wachten en nipte van haar thee, haar derde kopje in een uur. Ze voelde zich vandaag geen dag jonger dan haar vijfenzestig jaar. Wally was naar zijn kamer gegaan voor een dutje, en ze hoopte maar dat de medicijnen hun werk gedaan hadden als hij wakker werd, en dat hij zich beter zou voelen. Het was een slechte dag geweest waarin hij gekweld werd door stemmen die alleen hij kon horen. Toen ze van de dokter naar huis reden, had hij de autoradio met zijn vuist bewerkt omdat hij dacht dat de nieuwslezer over hem praatte.

Ze had hem tenminste het huis in kunnen krijgen voor Fran Simmons kon zien hoe ontzettend geagiteerd hij die ochtend was. Maar hoeveel had Marta Simmons verteld over Wally? Edna wist dat Marta nooit met opzet iets zou doen dat Wally kon kwetsen, maar Fran Simmons was een bijdehante tante en ze was al vragen aan het stellen over de reservesleutel van Molly's huis.

Gisteren had Marta gezien dat Wally de sleutel van Molly's huis van haar sleutelring had genomen en ze had ook gehoord dat hij zei dat hij hem déze keer terug zou geven. Laat Marta dat alsjeblieft niet tegen Fran Simmons gezegd hebben, bad Edna.

Haar gedachten flitsten terug naar die vreselijke ochtend toen ze het lijk van dokter Lasch had gevonden, naar de angst die ze sindsdien voelde, elke keer als een sleutel ter sprake kwam. Toen de politie naar huissleutels vroeg, heb ik ze de sleutel gegeven die ik uit de geheime bergplaats in de tuin had gepakt, herinnerde Edna zich. Ik kon die ochtend mijn eigen sleutel niet vinden, en ik was zo bang dat Wally hem had gepakt, een angst die later terecht bleek te zijn. Ze was als de dood dat de politie haar meer vragen over de sleutel zou stellen, maar dat hadden ze gelukkig niet gedaan. Edna richtte haar aandacht op de televisie toen het journaal begon. Geschokt hoorde ze dat Molly gearresteerd was op beschuldiging van moord, en enige minuten geleden op borgtocht van een miljoen dollar was vrijgelaten en onder huisarrest stond. De camera richtte zich op Fran Simmons, live voor het parkeerterrein van het wegrestaurant Sea Lamp in Rowayton. Het terrein was nog steeds afgezet met een rood-wit lint om de plaats van de misdaad te markeren. 'Hier op deze plaats is Annamarie Scalli doodgestoken,' zei Fran, 'een misdrijf waarvoor Molly Carpenter Lasch vanmiddag is gearresteerd. Naar verluidt zijn er bloedsporen, afkomstig van Annamarie Scalli, gevonden op de zool van een van Molly's schoenen en in haar auto.' 'Mam, zit Molly weer vol bloed?'

Edna draaide zich om en zag Wally, met verwarde haren en ogen die glansden van woede, achter zich staan.

'Zulke dingen moet je niet zeggen, Wally,' zei ze nerveus.

'Dat beeld van het paard en de cowboy dat ik toen opgepakt heb, weet je dat nog?'

'Wally, alsjeblieft, praat er niet meer over.'

'Ik wil je alleen maar vertellen hoe dat ging,' zei hij nukkig.

'Wally, we praten er niet meer over.'

'Maar iederéén praat erover, mam. Net in mijn kamer schreeuwden ze in mijn hoofd - allemaal. Ze hadden het over het beeld. Het was niet te zwaar voor mij omdat ik sterk ben, maar voor Molly was het wel te zwaar om op te tillen.'

De stemmen die hem kwelden waren terug, dacht Edna moedeloos. Het medicijn werkte niet.

Edna stond op, liep naar haar zoon en drukte haar handen tegen zijn slapen. 'Stil maar,' zei ze sussend. 'Geen gepraat meer over Molly of het beeld. Je weet hoe die stemmen je in de war brengen, lieverd. Beloof me dat je geen woord meer zegt over het beeld of dokter Lasch of Molly. Oké? Zo, en nu gaan we nog een pil voor je pakken.'