'Wordt ze toch voorwaardelijk in vrijheid gesteld!' riep Fran uit. 'Daar ben ik blij om.'

'Ik wist niet zeker of je je die zaak zou herinneren. Zes jaar geleden woonde je in Californië. Weet je er veel van?' 'Alles eigenlijk. Vergeet niet dat ik met Molly op de Cranden Academy in Greenwich heb gezeten. Zolang het proces duurde heb ik me de lokale kranten laten toesturen.' 'Ben je met haar op school geweest? Dat is geweldig. Ik ben van plan om zo snel mogelijk een compleet achtergrondverhaal over haar op te nemen voor de serie.' 'Natuurlijk. Maar Gus, je moet niet denken dat ik op vertrouwelijke voet sta met Molly,' waarschuwde Fran. 'Ik heb haar sinds de zomer dat we van school kwamen niet meer gezien, en dat is veertien jaar geleden. Ik ging meteen naar de universiteit van Californië, mijn moeder verhuisde naar Santa Barbara, en sindsdien heb ik met vrijwel niemand uit Greenwich meer contact gehad.'

In feite waren er heel wat redenen voor haar zowel als voor haar moeder om naar Californië te verhuizen en Connecticut, zover de herinnering dat wilde toestaan, achter zich te laten. Op de dag dat Fran haar diploma van de academie kreeg, had haar vader haar en haar moeder meegenomen voor een feestelijk etentje om het te vieren. Aan het einde van de maaltijd had hij een toast uitgebracht op Frans toekomst op zijn oude universiteit. Toen had hij hen beiden gekust en met de mededeling dat hij zijn portefeuille in de auto had laten liggen was hij naar buiten, naar de parkeerplaats gegaan en had zichzelf doodgeschoten. In de daaropvolgende dagen werd duidelijk wat de reden voor zijn zelfmoord was geweest. Uit onderzoek bleek al gauw dat hij vierhonderdduizend dollar had verduisterd van het bouwfonds van de bibliotheek van Greenwich, die hij als vrijwilliger had voorgezeten.

Gus Brandt kende dat verhaal uiteraard al. Hij had het ter sprake gebracht toen hij naar Los Angeles kwam om haar de baan bij naf-tv aan te bieden. 'Luister eens, dat is verleden tijd. Je hoeft je niet hier in Californië te verstoppen, en bovendien zal het goed zijn voor je carrière als je bij ons komt,' had hij gezegd. 'Iedereen die het in dit wereldje wil maken moet zich vaak verplaatsen. Ons nieuwsuur van zes uur klopt de lokale omroepstations, en True Crimes zit in de top tien van de kijkcijfers. Bovendien, geef het maar toe: je hebt New York gemist.'

Fran verwachtte bijna dat hij met het oude verhaal zou komen dat buiten New York uitsluitend boeren wonen, maar zover was hij niet gegaan. Met zijn dunner wordende grijze haar en zijn afhangende schouders zag hij er geen dag jonger uit dan zijn vijfenvijftig jaar, en op zijn gezicht lag een constante uitdrukking van iemand die net de laatste bus had gemist op een sneeuwachtige avond.

Die blik was echter misleidend, dat wist Fran. In feite had hij een messcherpe geest, een aantoonbare lijst van nieuwe, door hem gecreëerde programma's, en een prestatiegerichte trek in zijn karakter die zijn weerga niet kende in deze bedrijfstak. Bijna zonder erover na te denken had ze de baan geaccepteerd. Voor Gus werken betekende snel carrière maken.

'Heb je na jullie eindexamen nooit meer iets van Molly gezien of gehoord?' vroeg hij.

'Nee. Tijdens het proces heb ik haar geschreven om mijn medeleven en steun aan te bieden. Ik kreeg een standaardbrief terug van haar advocaat waarin hij zei dat ze, hoewel ze dankbaar was voor mijn medeleven, met niemand wilde corresponderen. Dat is meer dan vijfeneenhalf jaar geleden.'

'Wat voor iemand was ze? Toen ze jong was, bedoel ik.' Fran stopte een plukje lichtbruin haar achter haar oor, een onbewust gebaar dat erop wees dat ze zich concentreerde. Een beeld flitste door haar hoofd, het beeld van Molly zoals ze was op zestienjarige leeftijd, op de Cranden Academy. 'Molly was altijd bijzonder,' zei ze na een ogenblik. 'Je hebt haar foto's gezien. Ze was altijd al een schoonheid. Zelfs toen wij allemaal nog onhandige pubers waren, bracht zij al hoofden op hol. Ze had onwaarschijnlijk blauwe ogen, bijna iriserend, plus een teint waar modellen een moord voor zouden doen en glanzend blond haar. Maar wat echt indruk op me maakte, was haar zelfverzekerdheid. Ik weet nog dat ik dacht dat als ze de paus en de koningin van Engeland op dezelfde party zou ontmoeten, ze vast zou weten hoe ze hen moest aanspreken en in welke volgorde dat moest gebeuren. En toch heb ik vreemd genoeg altijd vermoed dat ze eigenlijk verlegen was. Ondanks haar opmerkelijke bedaardheid had ze iets behoedzaams over zich. Als een prachtige vogel die stil op een tak zit, maar klaar is om elk moment weg te vliegen.'

Ze zweefde door de kamer, dacht Fran, en ze herinnerde zich dat ze haar een keer in een elegante avondjurk had gezien. Ze leek nog langer dan ze was omdat ze zo'n prachtige houding had.

'Hoe bevriend waren jullie?'

'O, ik bewoog me niet in dezelfde kringen als zij. Molly maakte deel uit van de rijke countryclub groep. Ik was goed in sport en daar hield ik me meer mee bezig dan met de sociale activiteiten. Ik kan je verzekeren dat mijn telefoon nooit roodgloeiend stond op vrijdagavond.' 'Zoals mijn moeder gezegd zou hebben: je bent netjes opgegroeid,' zei Gus droog.

Ik voelde me op de academie nooit echt op mijn gemak, dacht Fran. Er zijn heel wat middenstandsgezinnen in Greenwich, maar dat was niet goed genoeg voor pap. Hij probeerde altijd bij de rijken in de gunst te komen. Hij wilde dat ik bevriend zou zijn met meisjes uit rijke families of met connecties.

'Hoe was Molly, afgezien van haar uiterlijk?' 'Ze was heel lief,' zei Fran. 'Toen mijn vader stierf en bekend werd wat hij had gedaan - de verduistering en de zelfmoord en zo - vermeed ik iedereen. Molly wist dat ik elke dag ging joggen, en op een ochtend stond ze op me te wachten. Ze zei dat ze me gewoon een poosje gezelschap wilde houden. Aangezien haar vader een van de grootste donateurs van het bibliotheekfonds was geweest, kun je je voorstellen wat haar blijk van vriendschap voor mij betekende.' 'Je had geen reden je te schamen voor wat je vader had gedaan,' snauwde Gus.

Fran zei op scherpe toon: 'Ik schaamde me niet voor hem. Ik had alleen zo'n medelijden met hem - en ik was ook kwaad op hem, denk ik. Waarom dacht hij dat mijn moeder en ik dingen nodig hadden? Na zijn dood beseften we dat hij in de dagen ervoor ontzettend over z'n toeren geweest moest zijn omdat ze op het punt stonden de boeken van het fonds te controleren en hij wist dat hij door de mand zou vallen.' Ze zweeg even, en voegde er toen zachtjes aan toe: 'Het was natuurlijk verkeerd van hem dit alles te doen. Verkeerd om dat geld te nemen en verkeerd om te denken dat we het nodig hadden. Hij was ook zwak. Ik besef nu dat hij ontzettend onzeker was. Maar tegelijkertijd was hij een geweldig aardige man.'

'Dat was dokter Lasch ook. Hij was ook een goed bestuurder. Lasch Hospital heeft een reputatie van de bovenste plank, en de Remington ogz is niet zoals zoveel inferieure ogz's die failliet gaan en hun patiënten en dokters aan hun lot overlaten.' Gus glimlachte kort. 'Je hebt Molly gekend en je bent met haar op school geweest, dat zou je enig inzicht moeten geven. Denk jij dat ze het heeft gedaan?' 'Daar twijfel ik niet aan,' zei Fran prompt. 'De bewijzen tegen haar waren overweldigend, en ik heb genoeg moordzaken verslagen om te weten dat de meest onwaarschijnlijke mensen hun leven kapotmaken door net in die ene fractie van een seconde hun zelfbeheersing te verliezen. Toch, tenzij Molly heel erg veranderd is sinds de tijd dat ik haar kende, zou zij de laatste persoon in de wereld zijn die ik tot moord in staat acht. Maar om diezelfde reden kan ik me voorstellen waarom ze zich ervoor heeft afgesloten.' 'Daarom is deze zaak zo geweldig voor het programma,' zei Gus. 'Ga erachteraan. Als Molly Lasch volgende week uit de Niantic Gevangenis komt wil ik dat jij deel uitmaakt van het ontvangstcomité dat bij de poort staat.'