49

Ze was aangeklaagd. Haar vingerafdrukken waren genomen. Ze was gefotografeerd. Ze hoorde Philip Matthews zeggen: 'Mijn cliënte ontkent schuld, edelachtbare.' Ze hoorde de aanklager pleiten voor huisarrest omdat ze anders misschien zou verdwijnen, en de rechter een borgtocht van een miljoen dollar vaststellen en haar huisarrest opleggen.

Huiveren in de cel. De borgtocht betaald. Als een gehoorzaam kind deed Molly lusteloos en onverschillig wat haar gezegd werd tot ze eindelijk in de auto zat bij Philip, die haar naar huis bracht.

Met zijn arm om haar heen droeg hij haar bijna het huis binnen. In de huiskamer liet hij haar op de sofa liggen, schoof een van de decoratieve kussens onder haar hoofd en ging toen op zoek naar een deken waarmee hij haar instopte. 'Je rilt. Waar is de aansteker voor de open haard?' 'Op de schoorsteenmantel.' Ze wist niet eens dat ze een vraag beantwoordde tot ze haar eigen stem hoorde. Even later vlamde het vuur op, warm en geruststellend. 'Ik blijf,' zei Philip. 'Ik heb m'n aktetas bij me; ik kan aan de keukentafel werken. Doe jij je ogen maar dicht.' Toen ze wakker schrok, was het zeven uur, en zat dokter Daniels naast haar. 'Gaat het, Molly?' 'Annamarie,' hijgde ze. 'Ik heb over haar gedroomd.' 'Wil je het me vertellen?'

'Annamarie wist dat er iets vreselijks met haar ging gebeuren. Daarom haastte ze zich het restaurant uit. Ze wilde haar lot ontvluchten. In plaats daarvan liep ze het in de armen.'

'Denk je dat Annamarie wist dat ze ging sterven, Molly?' 'Ja, dat denk ik.'

'Waarom denk je dat Annamarie dat wist?' 'Dokter, dat hoorde bij de droom. U kent de fabel van de man aan wie was verteld dat hij de dood die avond in Damascus zou tegenkomen, en die daarom zo snel hij kon naar Samara ging om zich te verbergen? Op straat kwam er een vreemdeling op hem af die zei: "Ik ben de dood, ik dacht dat onze afspraak in Damascus was"?' Ze greep de handen van dokter Daniels. 'Het was allemaal zo echt.' 'Bedoel je dat er voor Annamarie geen manier was om zich te redden?'

'Geen enkele manier. Ik kan mezelf ook niet redden.' 'Vertel me dat eens, Molly.'

'Ik weet het eigenlijk niet,' fluisterde ze. 'Toen ik vandaag in die cel zat en ze de deur afsloten, hoorde ik aldoor een andere deur die gesloten en weer opengemaakt werd. Is dat niet raar?'

'Wat het een gevangenisdeur?'

'Nee. Maar ik weet niet wat voor deur dan wel. Het geluid heeft iets te maken met wat er gebeurde op de avond dat Gary stierf.' Ze zuchtte, duwde de deken opzij en ging rechtop zitten. 'O god, waarom kan ik het me niet herinneren? Als ik dat wel kon had ik misschien een kans.' 'Molly, het is een goed teken dat je je bepaalde voorvallen en geluiden weer herinnert.' 'Is dat zo?' zei ze lusteloos.

De dokter bekeek Molly aandachtig. De gevolgen van de recente spanningen waren duidelijk op haar gezicht te lezen: apathie, moedeloosheid, afwezigheid; ervan overtuigd dat haar lot bezegeld was. Het was duidelijk dat ze niet meer wilde praten.

'Molly, ik vind dat we elke dag een poosje met elkaar moeten praten. Oké?'

Hij had eigenlijk verwacht dat ze bezwaar zou maken, maar ze knikte onverschillig.

'Ik zal Philip zeggen dat ik wegga,' zei hij.

'Hij zou ook naar huis moeten gaan. Ik ben jullie alle twee heel erg dankbaar. Er komen tegenwoordig niet meer zoveel mensen bij me. Mijn vader en moeder bijvoorbeeld. Die zijn opvallend afwezig.'

Er werd aan de deur gebeld. Dokter Daniels zag de paniek in Molly's ogen. Toch niet de politie? dacht hij geschrokken. 'Ik doe wel open,' riep Philip.

Dokter Daniels zag de opluchting die over Molly kwam toen het geklik van hoge hakken en een vrouwenstem Jenna's komst aankondigden. Haar man en Philip volgden haar de kamer in.

Dokter Daniels keek goedkeurend toe toen Jenna Molly kort omhelsde en toen zei: 'Uw cateraar is er, mevrouw. Geen dienstbode, helaas, maar de formidabele Calvin Whitehall zelf zal serveren en opruimen, met de bekwame assistentie van advocaat Philip Matthews.' 'Ik ga ervandoor,' zei de dokter met een glimlach, blij dat Molly's vrienden haar te hulp waren gekomen, en zelf wilde hij nu wel graag naar huis. Hij had Calvin Whitehall nog maar een paar keer ontmoet, maar hij mocht die man niet. Iets zei hem dat die vent van nature een despoot was die geen moment zou aarzelen zijn enorme macht te gebruiken, niet alleen om zijn doel te bereiken, maar om mensen te manipuleren, gewoon voor het plezier ze te zien wringen en kronkelen.

Hij was verbaasd en helemaal niet blij toen Whitehall hem naar de deur volgde.

'Dokter,' zei Whitehall zachtjes, alsof hij bang was dat iemand hem zou horen, 'ik ben blij u hier bij Molly te zien. Ze betekent veel voor ons allemaal. Denkt u dat er een mogelijkheid is haar incompetent te verklaren om terecht te staan, of anders haar onschuldig te laten bevinden aan deze tweede moord op grond van ontoerekeningsvatbaarheid?' 'Uw vraag laat er geen twijfel over bestaan dat u Molly schuldig acht aan de moord op Annamarie Scalli,' zei dokter Daniels koel.

Whitehall zag er zowel verbluft als beledigd uit bij deze kennelijke berisping.

'Ik zou zeggen dat mijn vraag aangeeft hoeveel mijn vrouw en ik om Molly geven en dat we ons ervan bewust zijn dat een lange gevangenisstraf voor Molly gelijk zou zijn aan de doodstraf.'

Daniels zag de blos van verontwaardiging op Whitehalls jukbeenderen en de ijzige blik in zijn ogen, en hij dacht: moge God de persoon die ruzie met jou krijgt bijstaan. 'Meneer Whitehall, ik waardeer uw bezorgdheid. Ik ben van plan om Molly elke dag te bezoeken en met haar te praten, en we moeten dit gewoon dag voor dag bekijken.' Hij knikte en draaide zich om naar de deur.

Op weg naar huis dacht Daniels, Jenna Whitehall mag dan Molly's beste vriendin zijn, maar ze is wel getrouwd met een man die geen inmenging tolereert en die zich door niemand laat dwarsbomen. Hij bedacht ineens dat die hernieuwde interesse in het schandaal rond de dood van Gary Lasch, de stichter van de Remington ogz, voor de voorzitter van het bestuur van Remington bepaald geen welkome ontwikkeling moest zijn.

Is Whitehall bij Molly thuis als de echtgenoot van haar beste vriendin, of is hij daar om te bekijken wat de beste manier is om de schade beperkt te houden? vroeg Daniels zich af.

Jenna had asperges au gratin, een lamsribstuk, kleine aardappeltjes, broccoli en kleine koekjes - alles was al klaargemaakt en kon zo geserveerd worden. Snel en gedecideerd dekte ze de tafel in de keuken, terwijl Cal een fles wijn openmaakte, een Chateau Lafite Rothschild Bordeaux, zoals hij Molly liet weten. 'Een van de beste uit mijn privévoorraad,' zei hij.

Molly keek net op tijd op om de verbaasde blik op Philips gezicht te zien, en Jenna's grimas bij het horen van Cals opschepperige, aanmatigende toon.

Ze bedoelen het goed, dacht ze vermoeid, maar ik wou dat ze niet gekomen waren. Ze doen zo hun best om te doen of het een gewone avond in Greenwich is, en hier zitten we dan, gezellig samen voor een informeel etentje in de keuken. Ze herinnerde zich hoe jaren geleden, toen Gary nog leefde en zij nog dacht dat ze een gelukkig huwelijk had, Jenna en Cal af en toe onaangekondigd binnen kwamen vallen en dan steevast bleven eten.

Huiselijke vreugde - dat was mijn leven. Ik vond het heerlijk om te koken en het was voor mij geen probleem om in enkele minuten een diner in elkaar draaien. Ik schepte graag op over het feit dat ik geen kokkin of een inwonende huishoudster wilde of nodig had. Gary leek zo trots op me te zijn. 'Ze is niet alleen adembenemend en slim, ze kan nog koken ook. Hoe kom ik aan de mazzel?' vroeg hij dan, en keek haar in het bijzijn van hun gasten stralend aan.

Dat was allemaal poppenkast, dacht ze.

Ze had zo'n hoofdpijn. Met haar vingertoppen masseerde ze haar slapen, probeerde de pijn te verjagen.

'Molly, heb je liever dat we dit maar vergeten?' vroeg Philip zacht. Hij zat tegenover haar aan tafel, waar ze door Jenna waren neergezet.

'A/s echtgenoot en als arts was hij de prijs die u voor de moord op hem hebt betaald niet waard, mevrouw Lasch.' Molly keek op en zag dat Philip haar aanstaarde. 'Molly, wat bedoel je in vredesnaam?' vroeg hij. Verward keek ze langs hem heen. Jenna en Cal stonden haar ook aan te staren. 'Het spijt me,' zei ze onzeker. 'Ik geloof dat ik op het punt ben dat ik het verschil niet meer weet tussen wat ik denk en wat ik zeg. Ik herinnerde me net dat Annamarie Scalli dat zondagavond tegen me zei. Wat me toen trof was dat ze er zo zeker van was dat ik Gary vermoord had, terwijl ik naar die afspraak met haar was gegaan in de hoop te ontdekken dat ze kwaad genoeg was geweest om hem te vermoorden.'

'Molly, denk er nu maar niet aan,' drong Jenna aan. 'Drink je wijn. Probeer je te ontspannen.'

'Jenna, luister naar me,' zei Molly op heftige toon. 'Annamarie zei dat hij als dokter de prijs niet waard was. Hoe kwam ze daarbij? Hij was een geweldige dokter. Ja toch?' Er viel een stilte terwijl Jenna doorging met de voorbereidingen. Cal staarde haar alleen maar aan. 'Begrijp je waar ik naartoe wil?' zei Molly op haast smekende toon. 'Misschien was er iets in Gary's professionele leven waar we niets vanaf weten.'

'Dat is iets om te onderzoeken,' zei Philip zacht. 'Waarom praten we er niet over met Fran?' Hij keek op naar Cal en Jenna. 'In het begin was ik erop tegen dat Molly op welke manier dan ook samenwerkte met Fran Simmons,' zei hij, 'maar nu ik haar een paar keer heb meegemaakt en haar in actie heb gezien, geloof ik oprecht dat ze aan Molly's kant staat.'

Hij wendde zich tot Molly. 'Tussen haakjes, ze belde terwijl jij sliep. Ze heeft met de jongen gesproken die zondagavond achter de bar van het restaurant stond. Hij zegt dat hij je niet voor een tweede keer naar Annamarie heeft horen roepen zoals de serveerster beweert. Het is maar een kleinigheid, maar we zouden hem kunnen gebruiken om haar verklaring in twijfel te trekken.'

'Dat is fijn - dat kon ik me ook niet herinneren,' zei Molly. 'Toch vraag ik me soms af wat echt is en wat ik me verbeeld heb. Ik vertelde dokter Daniels net dat er steeds iets bij me op komt over die avond van Gary's dood - iets over een deur. Hij zegt dat het een goed teken is dat ik me details ga herinneren. Misschien zijn er andere antwoorden met betrekking tot deze moorden. Ik hoop het. Ik weet wel dat ik nooit meer naar de gevangenis kan gaan.' Ze zweeg even, en fluisterde toen, meer tegen zichzelf dan tegen de anderen: 'En dat zal ook niet gebeuren.'

Er was een lange stilte die Jenna met opgewekte beslistheid doorbrak. 'Hé, we moeten dit geweldige eten niet koud laten worden,' zei ze terwijl ze aan tafel ging zitten.

Toen ze een uur later achter in de auto die door Lou Knox bestuurd werd op weg naar huis waren, zwegen Jenna en Cal tot Jenna zei: 'Cal, denk je dat Fran Simmons écht iets zal kunnen ontdekken dat Molly kan helpen? Ze is tenslotte onderzoeksverslaggeefster, en misschien zelfs een goede.' 'Dan zal er eerst iets moeten zijn óm te onderzoeken,' zei Cal Whitehall nors. 'En dat is er niet. Hoe meer Fran Simmons graaft, hoe meer ze zal terugkomen bij hetzelfde, voor de hand liggende antwoord.'

'Wat denk je dat Annamarie Scalli bedoeld kan hebben met haar kritiek op Gary als dokter?'

'Mijn vermoeden is, liefje, dat Molly's aanvallen van herinnering buitengewoon onbetrouwbaar zijn. Ik zou er niet te veel waarde aan hechten, dat zal een jury vast ook niet doen. Je hebt haar gehoord. Ze dreigt met zelfmoord.' 'Het is verkeerd dat mensen Molly valse hoop geven. Ik wou dat Fran Simmons zich er buiten hield!' 'Ja, Fran Simmons is inderdaad een lastpost,' stemde Cal in. Hij hoefde niet in de achteruitkijkspiegel te kijken om te weten dat Lou Knox hem onder het rijden zat te observeren. Met een vrijwel onmerkbaar knikje beantwoordde hij de stilzwijgende vraag van Lou.