14

Tim Mason, de zesendertigjarige sportverslaggever van naf-tv, was met vakantie toen Fran voor het eerst bij de omroep kwam werken. Hij was opgegroeid in Greenwich en had daar na zijn collegetijd nog een jaar gewoond. In die tijd had hij als leerling-journalist voor de Greenwich Time gewerkt. Daar had hij gemerkt dat de sportpagina's het voor hem waren, en dus was hij geswitcht naar een baan als sportverslaggever bij een krant ten noorden van New York. Een jaar later volgden uitzendingen voor een lokale omroep, en via allerlei 'springplank'-baantjes kwam na tien jaar de grote doorbraak voor hem: de sportredactie van naf. Hun nieuwsprogramma van een uur veroorzaakte al flinke deuken in de kijkcijfers van de drie grote omroepen, en Tim Mason stond al gauw bekend als de allerbeste van de nieuwe generatie sportcommentatoren.

Hij was lang en slank, had onregelmatige trekken die hem een jongensachtig uiterlijk gaven, was innemend en gemakkelijk in de omgang. Hij werd een populaire persoonlijkheid bij het verslaan van een sportevenement of bij het bespreken daarvan, wat hem overal bij enthousiaste sportliefhebbers geliefd maakte.

Toen hij op de middag dat hij terugkwam van vakantie het kantoor van Gus Brandt inliep, ontmoette hij Fran Simmons voor de eerste keer. Ze had haar jas nog aan en ze bracht Gus op de hoogte van haar bezoek die ochtend aan Molly Lasch.

Ik ken haar, dacht Tim, maar waarvan? Zijn verbazingwekkend goede geheugen verstrekte hem onmiddellijk de feiten die hij zocht. Hij was voor de Time in Greenwich gaan werken in de zomer waarin Frans vader, Frank Simmons, zelfmoord had gepleegd. Het gerucht in Greenwich wilde dat hij met hielenlikken had geprobeerd in de hogere kringen door te dringen en dat hij het geld had gebruikt voor een poging zijn slag te slaan op de beurs. Het schandaal verstomde al gauw toen de vrouw en dochter van Simmons kort daarna Greenwich verlieten. Terwijl hij naar de inmiddels aantrekkelijke vrouw stond te kijken, was Tim ervan overtuigd dat Fran hem niet zou kunnen onderscheiden van een gat in de grond, zoals zijn grootmoeder dat altijd zei, maar hij was nieuwsgierig naar wat voor iemand ze geworden was. Als onderzoeksjournalist werken aan de zaak van Molly Lasch in Greenwich, was nou niet bepaald de baan die hij gekozen zou hebben als hij in haar schoenen stond. Maar daar stond hij natuurlijk niet in, en hij had geen idee wat Frans gevoelens waren omtrent de zelfmoord van haar vader.

Die rotzak liet zijn vrouw en tienerdochter met de brokken achter, dacht Tim. Simmons heeft de weg van de minste weerstand gekozen. Tim was er voor zichzelf van overtuigd dat hij het niet zo gedaan zou hebben. Als hij zich in die situatie bevonden zou hebben, had hij vrouw en dochter de stad uitgestuurd en had dan de consequenties van zijn daden zelf aanvaard.

Hij had de begrafenis verslagen voor de Times, en hij herinnerde zich dat hij Fran en haar moeder na de mis uit de kerk had zien komen. Ze was toen nog maar een kind, met neergeslagen ogen en lang haar dat over haar gezicht viel. Nu was Fran Simmons een buitengewoon aantrekkelijke vrouw, en hij merkte dat ze een stevige handdruk en een warme glimlach had, en dat ze hem recht in de ogen keek. Hij wist dat ze zijn gedachten niet kon lezen, dat ze niet kon weten dat hij mentaal het schandaal rond haar vader opnieuw had beleefd, maar tijdens de korte handdruk voelde Tim zich schuldig en niet op zijn gemak.

Hij verontschuldigde zich dat hij zomaar binnen was komen vallen. 'Meestal is Gus op dit uur alleen om te bedenken wat er mis kan gaan met de nieuwsuitzending.' Hij draaide zich om om weg te gaan, maar Fran hield hem tegen. 'Ik hoorde van Gus dat je familie in Greenwich woonde en dat je daar bent opgegroeid,' zei ze. 'Heb je de familie Lasch gekend?'

Hier wil ze mee zeggen: ik weet dat je weet wie ik ben en wie mijn vader was, dus daar hoeven we het niet over te hebben, dacht Tim. 'Dokter Lasch, ik bedoel Gary's vader, was onze huisarts,' zei hij. 'Een aardige man en een prima medicus.' 'En Gary?' vroeg Fran snel.

Tims ogen werden harder. 'Een toegewijde arts,' zei hij op matte toon. 'Hij heeft geweldig goed voor mijn grootmoeder gezorgd voor ze stierf in Lasch Hospital. Dat was maar een paar weken voor zijn eigen dood.' Tim zei er niet bij dat de verpleegster die meestal voor zijn grootmoeder zorgde tijdens haar ziekte, Annamarie Scalli was.

Annamarie, een knap jong meisje, was een fantastische verpleegster geweest en heel aardig, zij het enigszins naïef, herinnerde hij zich. Oma was dol op haar geweest. In feite was Annamarie bij zijn grootmoeder in de kamer geweest toen ze stierf. Toen ik daar aankwam, dacht Tim, was oma overleden en zat Annamarie bij haar bed te huilen. Hoeveel verpleegsters zouden er op die manier reageren? vroeg hij zich af. 'Ik ga eens kijken hoe mijn bureau eruitziet,' kondigde hij aan. 'Ik spreek je nog, Gus. Prettig je ontmoet te hebben, Fran.' Met een wuivend gebaar verliet hij het kantoor en liep de gang in. Het leek hem niet fair om Fran te vertellen dat zijn mening over Gary Lasch totaal veranderd was nadat hij over zijn verhouding met Annamarie Scalli had gehoord.

Ze was niet veel meer dan een kind, dacht Tim kwaad, en op een bepaalde manier had ze iets gemeen met Fran Simmons, ze was ook slachtoffer van het egoïsme van een ander. Ze werd gedwongen haar baan op te geven en de stad te verlaten. Het moordproces kreeg landelijke aandacht, en een tijdlang stond haar naam in elke roddelrubriek. Hij vroeg zich af waar Annamarie nu zou zijn en maakte zich even zorgen dat het onderzoek van Fran Simmons het nieuwe leven dat ze misschien had opgebouwd zou schaden.