25

Wat zag ons leven er zeven jaar geleden anders uit, dacht Barbara Colbert terwijl ze het bekende landschap voorbij zag rollen. Zoals iedere week, reed haar chauffeur, Dan, haar van het appartement op Fifth Avenue naar de Natasha Colbert Kliniek, een kliniek voor langdurige verpleging op het terrein van Lasch Hospital in Greenwich. Toen ze bij de kliniek aankwamen, bleef ze enige minuten zitten om moed te scheppen. Ze wist dat in het komende uur haar hart ineen zou krimpen en breken als ze Tasha's hand vasthield en woorden sprak die Tasha waarschijnlijk niet eens hoorde en zeker niet zou begrijpen.

Barbara Colbert, een vrouw van midden zeventig, met een rechte rug en grijs haar, wist dat ze in de jaren sinds het ongeluk wel twintig jaar ouder geworden leek te zijn. De bijbel spreekt over cyclische gebeurtenissen met betrekking tot zeven jaren van overvloed, zeven jaren van schaarste, dacht ze terwijl ze de bovenste knoop van haar nertsjasje dichtmaakte. Cyclische gebeurtenissen hielden in dat er iets zou kunnen veranderen, maar ze wist dat er voor Tasha, die in het zevende jaar van haar bewusteloosheid was, geen verandering zou komen.

Tasha, die ons zoveel vreugde schonk, dacht Barbara Colbert gekweld - ons prachtige, onverwachte cadeau. Barbara was vijfenveertig geweest en haar man, Charles, vijftig, toen ze besefte dat ze zwanger was. Met hun zoons op de universiteit, hadden ze niet meer op gezinsuitbreiding gerekend. Elke keer als ze hieraan dacht, terwijl ze zich schrap zette om uit de auto te stappen, kwam dezelfde herinnering bij haar boven. Ze woonden toen in Greenwich. Tasha, die thuis was van de universiteit waar ze rechten studeerde, was de zitkamer binnengekomen. Ze had haar joggingplunje aan, haar rode haar had ze in een paardenstaart gebonden, haar donkerblauwe ogen waren warm en levendig en intelligent. Ze zou over een week vierentwintig worden. 'Tot straks,' had ze gezegd, en was verdwenen. Dat waren de laatste woorden die ze haar hadden horen uiten.

Een uur later waren ze gebeld en hadden ze zich naar Lasch Hospital gehaast. Er was een ongeluk gebeurd, werd hun verteld, en Tasha was naar Lasch hospital overgebracht. Barbara herinnerde zich de korte rit naar het ziekenhuis en de hevige angst die ze had gevoeld. Ze herinnerde zich dat ze de hele weg onsamenhangende gebeden had gepreveld: 'Alstublieft, lieve God, alstublieft.'

Jonathan Lasch was Barbara's huisarts geweest toen de kinderen klein waren, dus het stelde haar enigszins gerust dat Gary Lasch, Jonathans zoon, zich over Tasha zou ontfermen. Maar zodra ze hem op de ehbo zag, zag ze aan zijn gezicht dat er iets vreselijk mis was.

Hij vertelde hun dat Tasha bij het rennen gevallen was en dat haar hoofd de stoeprand had geraakt. De verwonding zelf was niet zo ernstig geweest, maar voor ze in het ziekenhuis aankwamen, had ze een korte hartstilstand gehad. 'We doen wat we kunnen,' had hij beloofd, maar het werd al gauw duidelijk dat er niets aan te doen was. Een attaque had de toevoer van zuurstof naar Tasha's hersenen afgesneden en had die verwoest. Behalve het feit dat ze nog zelf kon ademen, was Tasha eigenlijk dood.

Met al het geld van de wereld waren wij, de machtigste krantenfamilie van het land, niet in staat onze enige dochter te helpen, dacht Barbara terwijl ze naar Dan knikte dat ze klaar was om uit te stappen.

Hij merkte dat ze vandaag erg stram bewoog, en schoof zijn hand onder haar arm. 'Er kan misschien nog wat ijs liggen, mevrouw Colbert,' zei hij, 'laat me u even naar de deur helpen.'

Nadat zij en haar man er eindelijk in berustten dat er geen hoop meer was op Tasha's herstel, had Gary Lasch er bij hen op aangedrongen Tasha in de kliniek voor langdurig zieken te plaatsen die bij het ziekenhuis werd gebouwd. Hij had hen de tekeningen voor het bescheiden gebouw laten zien, en het was een goede afleiding voor hen geweest om de architect te laten komen en een donatie te doen die het mogelijk maakte een totaal ander en groter gebouw te realiseren. Elke kamer was licht en fris, met een eigen badkamer en gezellig huiselijk meubilair en de aller-modernste medische apparatuur. Nu kregen alle bewoners wier leven, net als dat van Tasha, op onverwachte en onbegrijpelijke wijze was geruïneerd, alle comfort dat met geld en goede zorgen te bieden was.

Voor Tasha was een driekamerappartement ontworpen, een exacte kopie van de vertrekken die ze thuis bewoonde. Er waren voortdurend een verpleegster en een verpleeghulp aanwezig. Dag en nacht werd zachtjes klassieke muziek gedraaid waar Tasha zo van hield. Ze werd elke dag van de slaapkamer naar de zitkamer gebracht, die uitzag op een privétuin.

Haar lichaam werd mooi en soepel gehouden door passieve oefeningen, gezichtsbehandelingen en massages, en nagelverzorging van handen en voeten. Haar haar, dat nog steeds vlammend rood was, werd dagelijks gewassen en geborsteld en hing los op haar schouders. Haar pyjama's en ochtendjassen waren van zijde. De verpleegsters hadden de opdracht om tegen haar te praten alsof ze ieder woord kon verstaan.

Barbara dacht aan de maanden waarin zij en Charles Tasha bijna elke dag bezochten. Maar de maanden werden jaren. Zowel emotioneel als lichamelijk uitgeput, besloten ze uiteindelijk de bezoeken terug te brengen tot twee per week. Toen Charles stierf had ze, met grote tegenzin, het advies van haar zoons opgevolgd; ze had het grote huis in Greenwich van de hand gedaan en was in het appartement in New York gaan wonen. Nu maakte ze de reis nog maar een keer in de week.

Vandaag liep Barbara, net als altijd, via de ontvangstruimte door de gang naar het appartement van haar dochter. De verpleegsters hadden Tasha rechtop op de bank in de zitkamer gezet. Barbara wist dat ze onder de sprei vastgebonden was met veiligheidsriemen die haar op haar plaats hielden zodat ze niet kon wegglijden, een maatregel om te voorkomen dat ze zich zou bezeren als gevolg van de onwillekeurige schokbewegingen die Tasha's spieren soms maakten. Met het bekende verdriet, keek Barbara aandachtig naar de serene uitdrukking op Tasha's gezicht. Soms dacht ze haar ogen te zien bewegen of een zucht te horen, dan had ze het onmogelijke en dwaze idee dat er misschien toch nog hoop was voor Tasha.

Ze zat naast de bank en pakte de hand van haar dochter. In het daaropvolgende uur praatte ze tegen haar over de familie. 'Amy gaat al naar college, Tasha, niet te geloven, hè? Ze was pas tien toen jij dat ongeluk kreeg. Ze lijkt veel op jou. Ze zou wel je dochter kunnen zijn, in plaats van je nichtje. George junior heeft een beetje heimwee, maar verder vindt hij het wel leuk op kostschool.'

Aan het einde van het uur kuste Barbara, vermoeid maar kalm, het voorhoofd van Tasha en wenkte ze de verpleegster dat ze terug kon komen in de kamer.

Toen ze in de ontvangstruimte kwam, stond dokter Peter Black daar op haar te wachten. Toen dokter Gary Lasch werd vermoord, had de familie Colbert overwogen Tasha naar een andere inrichting te brengen, maar dokter Black had hen overgehaald haar hier te laten. 'En wat vond u van Tasha vandaag, mevrouw Colbert?' 'Hetzelfde, dokter. Het is zo'n beetje het beste dat ik kan verwachten, is het niet?' Barbara Colbert wist dat het onbestemde gevoel wat ze ten opzichte van Peter Black had, onredelijk was. Gary Lasch had hem tenslotte als partner gekozen. Ze kon ook niet zeggen dat Tasha's verzorging er op achteruit was gegaan. Niettemin kon ze geen sympathie voor hem opbrengen. Misschien kwam het door zijn hechte samenwerking met Calvin Whitehall, die Charles spottend de 'would-be roofridder' had genoemd. Als ze weleens in Greenwich was en met vrienden op de club ging dineren, zag ze Black en Whitehall daar vaak samen. Toen ze Peter Black een goedenavond wenste en naar de deur liep, kon Barbara niet weten dat de dokter haar met een strakke blik nastaarde, of dat hij dacht aan dat vreselijke moment dat haar dochter catastrofaal beschadigd werd, en dat hij zich ook de woorden herinnerde die een getraumatiseerde Annamarie Scalli tegen Gary had geschreeuwd: 'Dat meisje is hier binnengebracht met niet meer dan een lichte hersenschudding. Nu hebben jullie twee haar vernietigd!’