59

Op donderdagmorgen werd het stoffelijk overschot van Annamarie Scalli, na een besloten rouwdienst in Buffalo, New York, onopvallend begraven in het familiegraf. Er was geen publiciteit aan gegeven. Er was geen wake geweest. Haar zuster, Lucille Scalli Bonaventure, haar man en haar twee volwassen kinderen waren de enige aanwezigen bij de mis en de begrafenis.

Het gebrek aan publiciteit was een besluit dat genomen en doorgezet was door een onverbiddelijke en vastberaden Lucy. Ze was zestien jaar ouder dan Annamarie en had haar kleine zusje altijd haar eerste kind genoemd. Zelf had ze een aardig maar alledaags gezicht en ze was verrukt geweest van het mooie kleine meisje dat zich ontwikkelde tot iemand die net zo slim was als aardig.

Toen Annamarie volwassen begon te worden hadden Lucy en haar moeder vaak samen zitten praten over haar keuzes betreffende vriendjes en haar toekomstige loopbaan. Ze waren het van harte eens met haar besluit om in de verpleging te gaan. Dat was een carrière die de moeite waard was, en er was een goede kans dat ze uiteindelijk met een dokter zou trouwen. Wie zou er nou niet met een meisje als Annamarie willen trouwen? vonden ze allebei.

Toen ze de baan in Lasch Hospital in Greenwich aannam, waren ze eerst teleurgesteld omdat ze zo ver van huis ging, maar toen ze dokter Jack Morrow een paar keer meebracht naar Buffalo voor een weekend bij haar moeder, leek het of al hun dromen voor Annamarie uit gingen komen. Terwijl Lucy tijdens de korte mis op de voorste rij in de kapel zat, dacht ze terug aan die gelukkiger tijd. Ze herinnerde zich dat Jack Morrow grapjes maakte tegen mama, dat hij tegen haar zei dat al kon Annamarie niet zo lekker koken als zij, hij het toch met haar zou uithouden. Ze herinnerde zich in het bijzonder de avond dat hij klaagde: 'Mama, hoe kan ik ervoor zorgen dat die dochter van u verliefd op me wordt?'

Ze was verliefd op hem, dacht Lucy terwijl hete tranen over haar wangen liepen - tot die verfoeilijke Gary Lasch besloot achter haar aan te gaan. Ze zou niet in een kist moeten liggen, dacht Lucy boos. Ze had deze afgelopen zeven jaar met Jack Morrow getrouwd moeten zijn. Ze had moeder én verpleegster kunnen zijn - hij zou haar niet gedwongen hebben dat op te geven. Verplegen zat haar net zo in het bloed als het arts zijn in het zijne zat.

Lucy draaide zich om en keek smartelijk naar de kist die bedekt was met een witte doek, het symbool van Annamaries doop. Je hebt zo geleden door die... die schoft, Gary Lasch, dacht ze. Toen hij je het hoofd op hol had gebracht probeerde je me te vertellen dat je nog niet aan een huwelijk met Jack toe was. Maar dat was niet waar. Je was er wél aan toe. Je was alleen even de weg kwijt. Annamarie. Jij was een kind. Hij wist wat hij deed.

'Moge haar ziel en de zielen van alle gelovige overledenen...' Lucy was zich amper bewust van de stem van de pastoor toen die de kist van haar zuster zegende. Haar verdriet en haar woede waren te groot. Annamarie, kijk wat die man je heeft aangedaan, dacht Lucy. Hij heeft je leven op ieder gebied verwoest. Je hebt zelfs je werk in het ziekenhuis opgegeven en dat was eens alles wat je wilde. Je wilde er niet over praten, maar ik weet dat er iets in dat ziekenhuis is gebeurd dat je jezelf niet kon vergeven. Wat was dat? En Jack. Hoe zat het met hem? Arme mama was zo dol op hem en zo geïmponeerd dat ze hem nooit Jack noemde, maar altijd dokter Jack. Je hebt toegegeven dat je nooit hebt geloofd dat hij door een drugsverslaafde vermoord was. Annamarie, waar was je al die jaren zo bang voor? Zelfs toen Molly Lasch in de gevangenis zat? Zusje... Zusje.

Lucy werd zich bewust van het onbeheerste, luidruchtige gesnik dat de kapel vulde en wist dat het van haar kwam. Haar man gaf klopjes op haar hand, maar zij trok die terug. Op dit moment was de enige persoon in het universum met wie ze zich verbonden voelde Annamarie. De enige troostrijke gedachte die ze had, toen de kist door het middenpad van de kapel werd gereden, was dat in een andere wereld haar zusje en Jack Morrow misschien een tweede kans op geluk zouden krijgen.

Na de begrafenis glipten Lucy's zoon en dochter naar hun werk en haar man ging terug naar de supermarkt waar hij manager was.

Lucy ging naar huis en begon de ladenkast te doorzoeken die van Annamarie was geweest toen ze opgroeide. Hij stond in de kamer waarin ze altijd logeerde als ze in Buffalo op bezoek was.

In de bovenste drie laden had Annamarie ondergoed, kousen en sweaters laten liggen zodat ze die kon gebruiken als ze voor een weekendje kwam.

De onderste la was vol foto's, met en zonder lijst, familiealbums, enveloppen vol kiekjes, een paar brieven en ansichtkaarten.

Terwijl ze met een door tranen vertroebelde blik en brandende ogen die foto's bekeek, kreeg Lucy een telefoontje van Fran Simmons.

'Ik weet wie u bent,' snauwde Lucy met een door woede geladen stem. 'U bent die verslaggeefster die die smerige zaak weer in de publiciteit wil brengen. Nou, laat me met rust, en laat mijn zuster rusten in vrede.'

Vanuit Manhattan zei Fran: 'Ik condoleer u met uw verlies, maar ik moet u iets zeggen - Annamarie zal niet in vrede rusten als de zaak tegen Molly Lasch voor het gerecht komt. Molly's advocaat zal niet anders kunnen doen dan Annamarie in een kwaad daglicht stellen.'

'Dat is niet eerlijk,' jammerde Lucy. 'Ze was niet iemand die huwelijken stukmaakte. Ze was nog maar een kind toen ze Gary Lasch ontmoette.'

'Molly ook,' zei Fran. 'Hoe meer ik hoor, hoe meer medelijden ik met hen beiden krijg. Mevrouw Bonaventure, ik vlieg morgenochtend naar Buffalo, en ik wil u graag spreken. Vertrouw me alstublieft. Ik probeer alleen maar te achterhalen wat er gebeurd is, niet alleen de avond dat Annamarie stierf, maar ook meer dan zes jaar geleden in het ziekenhuis waar ze werkte. Ik wil ook weten waarom Annamarie zo bang was. Ze was bang, weet u.' 'Ja, ik weet het. Er is iets in dat ziekenhuis gebeurd kort voor Gary Lasch stierf,' zei Lucy dof. 'Ik vlieg morgen uw kant op om Annamaries appartement in Yonkers uit te ruimen. U hoeft niet hierheen te vliegen. Ik zie u daar wel, mevrouw Simmons.'