24

Drie nachten thuis, dacht Molly. Drie ochtenden van wakker worden in mijn eigen bed, in mijn eigen kamer. Vandaag was ze iets voor zevenen wakker geworden. Ze was naar beneden naar de keuken gegaan, had koffie gezet, het in haar favoriete beker geschonken, en was met de geurige, hete koffie weer naar boven gegaan. Ze duwde de kussens een beetje op, stapte weer in bed en dronk haar koffie langzaam en met kleine teugjes. Ze keek de kamer rond, zich nu pas bewust van een ruimte die ze in de vijf jaren van haar huwelijk als vanzelfsprekend had ervaren. Tijdens slapeloze nachten in de gevangenis had ze aan haar slaapkamer gedacht, ze dacht aan hoe haar voeten de zachte, ivoorkleurige vloerbedekking raakten, dacht aan het gevoel van het satijnen dekbed tegen haar huid, dacht aan hoe haar hoofd wegzonk in het dikke, zachte kussen, dacht aan de gordijnen openlaten zodat ze de nachtelijke hemel kon zien, iets dat ze vaak had gedaan met haar rustig slapende man naast haar.

Terwijl ze haar koffie dronk, dacht Molly aan de maanden, en toen jaren van lange nachten in de gevangenis. Toen ze langzaam aan weer helder begon te denken, was ze vragen gaan formuleren die haar nu niet meer loslieten. Vragen als: was het mogelijk dat Gary ook op andere gebieden van zijn leven oneerlijk was geweest, nu hij haar zo in de maling had genomen over hun intieme relatie?

Ze was op weg naar de douche toen ze stopte om uit het raam te kijken. Het was zoiets simpels, toch was het haar vijfeneenhalf jaar lang ontzegd geweest, en het verbaasde haar nog steeds dat ze nu kon doen wat ze wilde. Het was weer een bewolkte dag, en ze zag restjes ijs op de oprit; niettemin besloot ze in een impuls haar joggingpak aan te trekken en een stuk te gaan hardlopen.

Vrij rondlopen, dacht ze toen ze snel haar joggingkleren begon aan te trekken. En ik ben vrij om naar buiten te gaan zonder toestemming te vragen en zonder te wachten op deuren die eerst van het slot af moeten. Ze voelde zich plotseling blij. Tien minuten later holde ze langs de oude, vertrouwde straten die plotseling vreemd leken. Laat me alsjeblieft niemand tegenkomen die ik ken, bad ze. Laat me niet herkend worden door iemand die voorbijrijdt. Ze kwam langs het huis van Kathryn Busch, een beeldig koloniaal huis op de hoek van Lake Avenue. Ze herinnerde zich dat Kathryn in het bestuur van het filharmonisch genootschap had gezeten en zich had ingespannen om een lokaal kamerorkest te formeren.

Net als Bobbitt Williams, dacht Molly, en ze herinnerde zich het gezicht van een oude schoolvriendin die bijna uit haar geheugen verdwenen was. Bobbit zat op Cranden met Jenna en Fran en mij in de klas, maar we gingen niet zoveel met elkaar om, en toen verhuisde ze naar Darien. Tijdens het rennen werd Molly helderder in haar hoofd, en ze kreeg weer een duidelijk beeld van mensen en huizen en straten. De familie Brown had een vleugel aangebouwd. Het huis van de Cates was opnieuw geschilderd. Plotseling werd ze zich ervan bewust dat dit de eerste keer was dat ze alleen en onafhankelijk buiten was sinds die dag, vijfeneenhalf jaar geleden toen ze werd geboeid en geketend en in de bus werd opgesloten voor de rit naar de Niantic Gevangenis. De wind was kil vanochtend, maar stimulerend - frisse, schone lucht die door haar haar blies en haar longen en lichaam vulde, gaf Molly het gevoel dat haar zintuigen stukje bij beetje weer tot leven kwamen.

Ze hijgde en ze begon al een beetje pijn te krijgen toen ze, na haar rondje van dik drie kilometer, haar oprit op rende. Ze liep al in de richting van de keukendeur toen ze in een plotselinge opwelling over het bevroren gazon langs bijna de hele lengte van het huis liep, tot ze tegenover het raam stond dat van Gary's werkkamer was geweest. Ze hield stil, liep op het raam toe, duwde het struikgewas opzij, en keek naar binnen.

Een kort moment verwachtte ze Gary's mooie Wells Fargo- bureau daar nog te zien, en de mahoniehouten lambrisering, de boekenkasten vol medische werken, de beelden en schilderijen die Gary met zoveel enthousiasme had verzameld. In plaats daarvan zag ze een kamer die gewoon een kamer was in een huis dat veel te groot was voor een persoon. Het onpersoonlijke, met sits beklede meubilair en de blank eiken tafels zagen er ineens erg onaantrekkelijk uit. Ik stond in de deuropening en keek naar buiten. Het was zomaar een gedachte die plotseling bij haar opkwam en net zo snel weer verdween.

Ze voelde zich ineens onbehaaglijk bij het idee dat ze misschien wel gadegeslagen werd terwijl ze door het raam van haar eigen huis stond te gluren, liep terug naar de keukendeur en ging naar binnen. Ze trok haar gymschoenen uit en bedacht dat ze voor mevrouw Barry kwam nog wel tijd had voor een kopje koffie en een Engelse muffin. Mevrouw Barry. Wally.

Waarom moet ik nou plotseling aan hém denken? vroeg Molly zich af, terwijl ze weer naar boven ging om te gaan douchen.

Vanuit haar kantoor, waar ze zich voorbereidde op de nieuwsuitzending van die avond, belde Fran haar laat in de middag op. 'Molly, even een vraagje,' zei ze. 'Heb jij dokter Jack Morrow gekend?'

Molly's geest werd met een ruk teruggevoerd naar jaren geleden, naar die ochtend dat een telefoontje hun ontbijt verstoorde. Ze had meteen geweten dat het slecht nieuws was. Gary's gezicht had een ziekelijk grauwe kleur gekregen terwijl hij zwijgend luisterde. Toen hij opgehangen had, zei hij, bijna fluisterend: 'Ze hebben Jack Morrow doodgeschoten in zijn praktijk gevonden. Het is in de loop van gisteravond gebeurd.'

'Ik kende hem nauwelijks,' zei Molly tegen Fran. 'Hij behoorde tot de staf van het ziekenhuis, en ik heb hem een paar keer bij kerstfeesten ontmoet, dat soort dingen. Hij en Gary zijn nog geen twee weken na elkaar gedood.' Ze was zich plotseling bewust van haar eigen woorden, en kon zich voorstellen hoe dat voor Fran moest klinken. Zijn gedood. Iets dat met twee mannen was gebeurd, maar dat niets te maken had met iets wat zij had gedaan. In ieder geval kan niemand zeggen dat ik iets met de dood van Jack Morrow te maken had, dacht ze. Gary en ik waren die avond naar een dineetje. Dat vertelde ze Fran. 'Molly, ik bedoelde niet dat jij iets met de dood van dokter Morrow te maken had, dat moet je niet denken,' zei Fran. 'Ik breng hem ter sprake omdat ik een interessant stukje informatie heb opgediept. Wist jij dat hij verliefd was op Annamarie Scalli?' 'Nee, dat wist ik niet.'

'Het begint nu wel duidelijk te worden dat ik met Annamarie moet praten. Ken je iemand die kan weten waar ze te vinden is?'

'Ik heb al aan Jenna gevraagd of Cals mensen haar willen zoeken, maar Jen zegt dat Cal er niet bij betrokken wil raken.'

'Je hebt me niet verteld dat jij probeerde Annamarie op te sporen, Molly.'

Molly hoorde aan Frans stem dat ze geschrokken was.

'Fran,' zei ze, 'mijn verlangen om persoonlijk met Annamarie te praten heeft niets met jouw onderzoek te maken. De vijfeneenhalf jaar die ik in de gevangenis heb doorgebracht hadden alles te maken met het feit dat mijn man een verhouding had met haar. Het lijkt zo vreemd dat iemand die ik helemaal niet ken zo'n enorme invloed op mijn leven kon hebben. Laten we het zo afspreken - als ik haar vind, of zelfs maar een aanwijzing heb, zal ik het je vertellen. Als jij haar vindt, laat je het mij weten, oké?'

'Daar moet ik over nadenken,' zei Fran. 'Ik wil je wel zeggen dat ik je advocaat ga bellen en hem naar haar zal vragen. Annamarie stond op de lijst van te horen getuigen op jouw proces, hij zou dus haar adres van toen moeten hebben.' 'Daar heb ik het al met Philip over gehad, en hij zweert dat hij het niet heeft.'

'Ik ga het toch proberen, je weet maar nooit. Ik moet nu rennen.' Fran zweeg even. 'Molly, wees voorzichtig.' 'Grappig, Jenna zei laatst precies hetzelfde tegen me.' Molly legde de hoorn neer en dacht aan wat ze tegen Philip Matthews gezegd had - dat als haar iets overkwam, het tenminste zou bewijzen dat er iemand reden had om bang te zijn voor Frans onderzoek naar Gary's dood. De telefoon rinkelde weer. Intuïtief wist ze dat het haar ouders waren die uit Florida belden. Ze praatten over de gebruikelijke onbelangrijke dingen voordat het onderwerp hoe ze het maakte 'alleen in dat huis' werd aangesneden. Nadat ze hen gerustgesteld had dat het uitstekend met haar ging, vroeg ze: 'Wat is er na Gary's dood eigenlijk met alle spullen uit zijn bureau gebeurd?'

'De mensen van het OM hebben zowat alles behalve de meubelen uit Gary's werkkamer meegenomen,' zei haar moeder. 'Na het proces heb ik alles wat ze teruggegeven hebben in dozen gedaan en op zolder gezet.' Het antwoord maakte dat Molly naar het einde van het gesprek verlangde, en dat ze zodra ze de hoorn had neergelegd naar de zolder ging. Daar vond ze de keurig ingepakte dozen op planken langs de muur, zoals haar moeder haar gezegd had. Ze duwde die waar boeken en beelden, tijdschriften en platen in zaten opzij, en greep de twee waar bureau op stond. Ze wist waar ze naar zocht: zijn agenda die hij altijd bij zich had en het afsprakenboek dat hij in de bovenste la van zijn bureau bewaarde.

Misschien staan er dingen in die me een idee geven van wat er nog meer gaande was in Gary's leven, dacht Molly. Ze maakte de eerste doos open met een gevoel van angst, angst voor wat ze misschien zou vinden. Toch was ze vastbesloten om alles te weten te komen wat maar mogelijk was.