36

Het is ontzettend belangrijk dat ik heel nauwkeurig ben in wat ik hun vertel, zei Molly de hele nacht keer op keer tegen zichzelf.

Annamarie verliet het restaurant voor mij. Ik betaalde de rekening. Toen ik van de tafel naar de deur liep had ik het gevoel dat mijn hoofd tolde. Het enige wat ik hoorde was de stem van Annamarie die zei dat Gary opgelucht was dat ik een miskraam had gehad, en dat hij aan me dacht als een saaie tuttebel. Ik had plotseling het gevoel dat ik stikte. Er waren maar een paar auto's op het terrein toen ik daar aankwam. Een daarvan was een jeep. Ik zag dat die er nog stond toen ik wegging. Toen ik buiten kwam reed er een auto weg. Ik dacht dat het Annamarie was, en ik riep naar haar. Ik weet nog dat ik haar iets wilde vragen. Maar wat? Wat heb ik haar willen vragen?

De serveerster zal me beschrijven. Ze zullen weten wie ik ben. Ze zullen vragen stellen. Ik moet Philip bellen en uitleggen wat er is gebeurd. Philip denkt dat ik Gary heb vermoord. Héb ik dat?

Lieve god, ik weet dat ik Annamarie Scalli niets heb gedaan, dacht Molly. Zullen ze dat denken? Nee! Niet nog eens! Ik kan dat niet nog eens doormaken.

Fran. Fran zal me helpen. Ze begint te geloven dat ik Gary niet heb vermoord. Ik wéét dat ze me zal helpen. Het nieuws van zeven uur vermeldde dat het slachtoffer van de steekpartij in Rowayton Annamarie Sangelo was, een employee van de Stichting Thuiszorg uit Yonkers. Ze weten nog niet wie ze is, dacht Molly. Maar daar komen ze gauw genoeg achter.

Ze dwong zichzelf om tot acht uur te wachten voor ze Fran belde, en kromp toen ineen bij de droefheid en het ongeloof in Frans stem toen die zei: 'Molly, vertel je me dat je Annamarie Scalli gisteravond ontmoet hebt, en dat ze nu vermoord is?'

'Ja.' 'Heb je Philip Matthews gebeld?'

'Nog niet. O god, hij zei nog dat ik haar niet moest ontmoeten.'

Fran overdacht snel het verslag dat ze gelezen had van de rechtszaak, met daarin de vernietigende verklaring die Calvin Whitehall had afgelegd. 'Molly, ik bel nu meteen Matthews.' Ze zweeg even en vervolgde toen met nieuwe drang in haar stem: 'Luister naar me. Neem de telefoon niet aan. Doe de deur niet open. Praat met niemand, zelfs niet met Jenna tot Philip Matthews bij je is. Zweer dat je dat niet zult doen.'

'Fran, denk jij dat ik Annamarie vermoord heb?'

'Nee, Molly, ik niet, maar andere mensen waarschijnlijk wel. Nu moet je rustig blijven. Ik ben zo snel mogelijk bij je.'

Een uur later draaide Fran Molly's oprijlaan op. Molly had al naar haar uitgekeken en opende de deur voor ze kon kloppen.

Ze ziet eruit of ze in een shocktoestand verkeert, dacht Fran. Goeie god, zou ze écht twee moorden hebben gepleegd? Molly zag lijkbleek, zo wit als de chenille ochtendjas die veel te groot leek voor haar tengere lichaam. 'Fran, ik kan dit niet nog een keer doormaken. Ik maak me nog liever van kant,' fluisterde ze.

'Zo mag je niet denken,' zei Fran en ze nam Molly's handen in de hare. Ze voelde hoe ze trilden en hoe koud ze waren. 'Philip Matthews was op kantoor toen ik belde. Hij is onderweg. Molly, ga naar boven, neem een hete douche en kleed je aan. Ik hoorde op de autoradio dat Annamarie inmiddels is geïdentificeerd. Het is wel zeker dat de politie met je zal willen praten. Ik wil niet dat ze je zien zoals je er nu uitziet.'

Molly knikte, en als een gehoorzaam kind draaide ze zich om en ging naar boven.

Fran trok haar jas uit en keek ongerust uit het raam. Ze wist dat zodra bekend werd dat Molly Annamarie in het restaurant had ontmoet, de media als een troep wolven hierheen zouden komen.

Daar heb je de eerste, dacht ze, toen een kleine rode auto de oprit indraaide. Fran was blij toen ze zag dat Edna Barry aan het stuur zat. Ze haastte zich naar de keuken om haar op te vangen en zag dat Molly nog niet eens koffie had gezet. Ze negeerde de vijandigheid die meteen op het gezicht van Barry kwam toen die zichzelf binnenliet, en zei: 'Mevrouw Barry, wilt u alstublieft meteen een pot koffie zetten en ontbijt voor Molly maken?' 'Is er iets mis met -?'

Het geklingel van de voordeurbel brak de vraag af.

'Ik doe wel open,' zei Fran. Alstublieft God, laat het Philip Matthews zijn, bad ze.

Ze was opgelucht toen ze zag dat het inderdaad Philip was, hoewel zijn bezorgde uitdrukking nog eens benadrukte wat ze al dacht, dat hij gemakkelijk tot een overhaast oordeel zou kunnen komen.

Hij wond er geen doekjes om. 'Mevrouw Simmons, ik waardeer het dat u me hebt gebeld en ik waardeer het dat u Molly hebt gewaarschuwd met niemand te praten tot ik hier was. Niettemin moet deze situatie koren op de molen zijn voor u en uw programma. Ik waarschuw u dat ik niet zal toestaan dat u Molly vragen stelt of zelfs maar aanwezig bent als ik met haar praat.'

Hij ziet er net zo uit als vorige week, toen hij probeerde Molly tegen te houden toen ze tegen de pers wilde praten bij de gevangenis, dacht Fran. Hij mag dan geloven dat ze Gary Lasch vermoord heeft, maar hij is toch de soort advocaat die Molly nodig heeft. Hij zou voor haar door het vuur gaan. Dat was een troostrijke gedachte. Wel het juiste perspectief houden, Fran, waarschuwde ze zichzelf. 'Meneer Matthews,' zei ze. 'Ik ben bekend genoeg met de wet om te weten dat uw gesprekken met Molly vertrouwelijk zijn en die van mij niet. Ik denk dat u er nog steeds van overtuigd bent dat Molly dokter Lasch vermoord heeft. Toen ik begon geloofde ik dat ook, maar in de afgelopen paar dagen heb ik sterke twijfels gekregen over haar schuld. Op z'n zachtst uitgedrukt: ik heb een heleboel vragen waar ik antwoord op wil hebben.'

Philip Matthews bleef haar onvriendelijk aankijken. 'Ik neem aan dat u denkt dat dit een perstrucje is,' snauwde Fran. 'Dat is het niet. Als iemand die veel om Molly geeft en haar wil helpen, die de waarheid wil kennen, hoe pijnlijk die ook mag zijn, stel ik voor dat u zich wat meer onbevooroordeeld opstelt tegenover Molly; anders zou u als de bliksem uit haar leven moeten verdwijnen.'

Ze draaide hem haar rug toe. Ik ben net zo hard aan een kop koffie toe als Molly, besloot ze.

Matthews volgde haar naar de keuken. 'Luister eens, Fran... Het is toch Fran, hè?' vroeg hij. 'Ik bedoel, noemen uw vrienden u zo?'

'Ja.'

'Ik denk dat we elkaar maar moeten tutoyeren. Het ligt voor de hand dat je er niet bij kunt zijn als ik met Molly praat, maar als je ook maar iets weet dat haar zou kunnen helpen, laat me dat dan alsjeblieft weten.'

De vijandigheid was uit zijn gezicht verdwenen. Fran werd getroffen door de beschermende manier waarop hij Molly's naam uitsprak. Ze betekent heel wat meer voor hem dan alleen maar een cliënte, besloot ze. Het was een geweldig geruststellende gedachte. 'In feite zijn er wat dingen die ik met je door wil nemen,' zei ze.

Mevrouw Barry had een dienblad voor Molly klaargemaakt. 'Koffie, sap, en toast of een muffin is alles wat ze altijd neemt,' verklaarde ze.

Fran en Matthews namen een kop koffie. Fran wachtte tot mevrouw Barry naar boven was gegaan met het blad voor ze vroeg: 'Wist je dat iedereen in het ziekenhuis verbaasd was toen ze hoorden van Annamaries verhouding met Gary Lasch? Ze dachten dat zij en dokter Jack Morrow, die ook in Lasch Hospital werkte, verliefd op elkaar waren. En diezelfde Jack Morrow is twee weken voordat dokter Lasch stierf, heel toevallig in zijn praktijk vermoord. Wist je dat?'

'Nee, dat wist ik niet.'

'Heb je Annamarie Scalli ooit ontmoet?'

'Nee, de zaak was opgelost voor ze zou komen getuigen.' 'Herinner je je of er ooit iets is gezegd over een huissleutel die altijd hier in de tuin verstopt was?' Matthews fronste zijn wenkbrauwen. 'Het kan zijn dat het ter sprake is gekomen, maar het had niet veel te betekenen. Om eerlijk te zijn was ik van mening dat, gezien de omstandigheden van de moord en het feit dat Molly ónder het bloed van dokter Lasch zat, het onderzoek naar zijn dood bij haar begon en eindigde.

Fran, wil je even naar boven gaan en tegen Molly zeggen dat ik haar nu moet spreken?' vroeg Matthews. 'Ik herinner me dat ze boven een zitkamer heeft. Ik wil daar met haar praten voor ik de politie bij haar in de buurt laat komen. Ik zal tegen mevrouw Barry zeggen dat ze hen hier beneden ergens moet laten wachten.'

Op dat moment kwam mevrouw Barry geheel ontdaan de keuken binnen. 'Toen ik zoëven boven kwam met haar ontbijt lag Molly op bed, met haar kleren aan en met gesloten ogen.' Ze zweeg even. 'Mijn god, het is precies hetzelfde als de vorige keer!'